آچه
آچه یکی از استان‌های کشور اندونزی است که در نوک شمالی جزیرهٔ سوماترا واقع شده‌است.

نامگذاری
نام کامل این استان از سال ۱۹۵۹ تا سال ۲۰۰۱ «دائراه ایستیموا آچه»، از سال ۲۰۰۱ تا سال ۲۰۰۹ «نانگگروئه آچه دارالسلام» و از سال ۲۰۰۹ به بعد، «آچه» بوده‌است.


مذهب
بیش‌ترین سهم مسلمانان در سطح کشور در آچه بوده و این استان توسط قوانین اسلامی اداره می‌شود.

پیش‌تر این منطقه با عناوین محتلفی نظیر «آچه»، «آتجه» و «آچین» شناخته می‌شده‌است.

ریائو
ریائو (به اندونزیایی: Riau) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان در بخش مرکزی جزیرهٔ سوماترا و در امتداد تنگهٔ مالاکا واقع شده‌است.


پکانبارو پایتخت و بزرگ‌ترین شهر ریائو است. دومای، باگانسیاپیاپی، بنگکالیس، بانگکینانگ، رنگات و سیاک‌سری ایندروپورا، دیگر شهرهای بزرگ این استان هستند.

اقتصاد
امروزه ریائو یکی از ثروتمندترین استان‌های اندونزی است. این استان به‌جهت بهره‌مندی از منابع طبیعی متعدد نظیر نفت خام، گاز طبیعی، کائوچو، روغن نخل و مزارع متعدد، پیش‌رفت بسیاری نموده‌است.

جمعیت
جمعیت ریائو براساس سرشماری سال ۲۰۰۰ که جزایر ریائو را هم شامل می‌شد، در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۵٬۰۷۰٬۹۵۲ نفر برآورد شده‌است. این رقم در سال ۲۰۱۰ به ۶٬۳۰۲٬۷۸۶ نفر افزایش یافته‌است. جزایر ریائو تا سال ۲۰۰۴ بخشی از استان ریائو به‌شمار می‌رفت که در این سال، این منطقه مستقل شده و استان جدیدی را تشکیل داد.

مردم
مالایی‌ها با ۳۸ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۲۵ درصد، مینانگکابوها با ۱۱ درصد، باتاک‌ها با ۷ درصد، بانجاری‌ها با ۴ درصد، چینی‌ها با ۴ درصد و بوگینی‌ها با ۲ درصد، از جملهٔ گروه‌های قومی ساکن در ریائو به‌شمار می‌روند. زبان‌های مالایی، اندونزیایی و مینانگکابویی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان محسوب می‌شوند.

مذهب
مسلمانان ۸۸ درصد، بودایی‌ها ۶ درصد، کاتولیک‌ها ۵ درصد، پروتستان‌ها ۱ درصد و هندوها ۰٫۲ درصد از ساکنان ریائو را شامل می‌شوند.

جزایر ریائو
جزایر ریائو (به اندونزیایی: Kepulauan Riau) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان شامل مجمع‌الجزایر ریائو، جزایر ناتونا، جزایر آنامباس و جزایر لینگگا می‌شود. مساحت جزایر ریائو ۲۱٬۹۹۲ کیلومتر مربع بوده و جمعیت این استان در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۳۹۲٬۹۰۰ نفر برآورد شده‌است.


جزایر ریائو در ژوئیهٔ سال ۲۰۰۴ از بخش اصلی استان ریائو جدا شده و استان مستقلی را تشکیل داد. پایتخت این استان شهر تانجونگ پینانگ است که در بخش جنوبی جزیرهٔ بینتان واقع شده‌است.

مذهب
بیش‌ترین شمار ساکنان جزایر ریائو پیرو دین‌های اسلام، بودیسم و مسیحیت هستند.

مردم
مالایی‌ها با ۳۵٫۶ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۲۲٫۲ درصد، چینی‌ها با ۹٫۳ درصد، مینانگکابوها با ۹٫۳ درصد، باتاک‌ها با ۸٫۱ درصد، بوگینی‌ها با ۲٫۲ درصد و بانجاری‌ها با ۰٫۷ درصد از مهم‌ترین گروه‌های قومی ساکن در جزایر ریائو به‌شمار می‌روند. مهم‌ترین زبان رایج در این استان، زبان اندونزیایی است.

سوماترای جنوبی
سوماترای جنوبی (به اندونزیایی: Sumatera Selatan) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان در جزیرهٔ سوماترا واقع شده و از سمت شمال به استان جامبی، از سمت جنوب به استان لامپونگ و از سمت غرب به استان بنگکولو محدود شده‌است. جزایر بانگکا و بلیتونگ در بخش شرقی سوماترای جنوبی واقع شده‌اند.


این مناطق در سال ۲۰۰۰ از این استان مستقل شده و استان جدید جزایر بانگکا-بلیتونگ را تشکیل دادند. پایتخت آن، شهر پالم‌بانگ است.

جمعیت و مردم
مالایی‌ها با ۳۱ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۲۷ درصد، کومرینگ‌ها با ۶ درصد، موسی بانیوآسین‌ها با ۳ درصد، سوندایی‌ها با ۲ درصد، از جملهٔ گروه‌های قومی ساکن در سوماترای جنوبی به‌شمار می‌روند.

زبان رایج در این استان، زبان اندونزیایی بوده.

مذهب
مسلمانان ۹۶ درصد، بودایی‌ها ۱٫۸ درصد و مسیحیان ۱٫۷ درصد از ساکنان سوماترای جنوبی را شامل می‌شوند.

تقسیمات
سوماترای جنوبی به ۱۰ منطقه و ۴ شهر تقسیم شده‌است:

مناطق
اوگان ایلیر (Indralaya).
 
اوگان کومرینگ اولو (Baturaja).
 
اوگان کومرینگ اولوی جنوبی (Muaradua).

اوگان کومرینگ اولوی شرقی (Martapura).

اوگان کومرینگ ایلیر (Kayuagung).

بانیوآسین (Pangkalan Balai).

لاهات (Lahat).

موآرا انیم (Muara Enim).

موسی بانیوآسین (Sekayu).

موسی راواس (Muara Beliti Baru).

شهرها
پاگر آلام.

پالم‌بانگ.

پرابومولیح.

لوبوکلینگگائو.

جزایر بانگکا-بلیتونگ
جزایر بانگکا-بلیتونگ (به اندونزیایی: Kepulauan Bangka Belitung) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان دو جزیرهٔ اصلی به نام‌های «بانگکا» و «بلیتونگ» را شامل می‌شود. هم‌چنین چندین جزیرهٔ کوچک‌تر از آن‌ها نیز در بخش شرقی جزیرهٔ سوماترا و بخش شمال شرقی استان سوماترای جنوبی واقع شده‌است.

تنگهٔ بانگکا جزیره‌های سوماترا و بانگکا را از هم جدا می‌کند و تنگهٔ گاسپار جزیره‌های بانگکا و بلیتونگ را از یک‌دیگر مستقل می‌سازد.


دریای چین جنوبی در بخش شمالی این استان، دریای جاوه در بخش جنوبی و جزیرهٔ بورنئو در بخش شرقی آن به وسیلهٔ تنگهٔ کاریماتا از جزیرهٔ بلیتونگ جدا می‌شود.

جزایر بانگکا-بلیتونگ پیش‌تر بخشی از استان سوماترای جنوبی بوده‌است؛ اما در سال ۲۰۰۰ به همراه استان‌های بانتن و گورونتالو مستقل شد.

جمعیت این استان در سال ۲۰۰۴ بالغ بر ۱٬۰۱۲٬۶۵۵ نفر بوده و پایتخت آن، شهر پانگکال پینانگ است.

اقتصاد
جزایر بانگکا-بلیتونگ معادن بزرگی و مهمی را در خود جای داده و بزرگ‌ترین تولیدکنندهٔ حلب در سطح اندونزی به‌شمار می‌رود. این استان هم‌چنین کاغذ سفید تولید می‌کند.

مردم
مالاییها با ۷۲ درصد، چینی‌ها با ۱۲ درصد، جاوهای‌ها با ۶ درصد، بوگینی‌ها با ۳ درصد، مادوری‌ها با ۱ درصد، از مهم‌ترین گروه‌های قومی ساکن در جزایر بانگکا-بلیتونگ محسوب می‌شوند. زبان‌های اندونزیایی و هاکا (شاخه‌ای از چینی) از زبان‌های رایج در این جزایر به‌شمار می‌رود.

مذهب
از لحاظ ترکیب مذهبی نیز مسلمانان با ۸۱٫۸ درصد، بوداییها با ۸٫۷ درصد، کنفوسیانیسم‌ها با ۵٫۱ درصد، پروتستان‌ها با ۲٫۴ درصد، کاتولیک‌ها با ۱٫۷ درصد و هندوها با ۰٫۱ درصد، عمده‌ترین گروه‌های مذهبی را تشکیل می‌دهند.

تقسیمات
جزایر بانگکا-بلیتونگ به ۶ منطقه (کابوپاتن) و یک شهر (کوتا) تقسیم شده‌است:

بانگکا (مرکز: سونگایلیات).

بانگکای غربی (مرکز: مونتوک).

بانگکای جنوبی (مرکز: توبوآلی) .

بانگکای مرکزی (مرکز: کوبا).

بلیتونگ (مرکز: تانجونگ پاندان).

بلیتونگ شرقی (مرکز: مانگگار).

پانگکال پینانگ (شهر).

جاوه
جاوه یکی از جزایر کشور اندونزی است که پایتخت اندونزی جاکارتا در آن واقع شده است.


استان هاي جزيره جاوه
تاریخچه

پیش از تاریخ

قلمروهای هندو و بودایی

فرمانروایان مسلمان واستعمار هلند

عصر جمهوریت

جغرافیا

جاوه متراکم ترین شهر و جزیره جهان است که با تراکم بیش از ۱۴ میلیونی در خود این مقام را کسب کرده.

جاوه از نظر اب و هوا و راحتی زندگی بسیار مناسب است . قیمت کم باعث ازدیاد جمعیت شده براورد شده تا ۱۲ سال دیگر جمعیت به ۲۶ میلیون هم میرسد در حالی که این موضوع با در نظر نگرفتن جا و فضای خالی باشد جاوه از نظر اقتصاد بسیار مهم است و از ارکان اصلی اقتصاد میباشد.

جاکارتا
جاکارتا (Daerah Khusus Ibukota Jakarta) پایتخت کشور اندونزی و بزرگ‌ترین شهر این کشور است.

جاکارتا، پایتخت اندونزی و یکی از بزرگ ترین و پرجمعیت ترین شهرهای اسلامی است. جاکارتا بزرگ ترین شهر اندونزی و مرکز اقتصادی ـ تجاری، حمل ونقل و صنعتی این کشور و مرکز سیاسی ـ اداری ایالت جاکارتاست. ایالت جاکارتا ــ که حدود ۵۹۰ کیلومترمربع مساحت دارد یکی از پنج ایالت جزیره جاوه‌است.

اما امروزه جاکارتا مرکز آسه آن (انجمن ملل آسیای جنوب شرقی) است و مقرّ وزارت خانه‌ها و سازمان‌های مهم اندونزی به شمار می‌رود.

تاریخچه
جاکارتا از مشهورترین شهرهای اسلامی، دارای بناهایی متعلق به دوره استعمار و بافت شهری مطابق الگوی شهرهای هلندی است. آثار و اماکن دیدنی شهر عمدتاً در بخش مرکزی (بافت قدیمی) قرار دارند، از جمله آنهامی‌توان: میدان مردکا (آزادی و استقلال) و لوح ملی اندونزی، موزه ملی، کاخ ریاست جمهوری یا کاخ آزادی واقع در قسمت شمالی مردکا، موزه مردکا که هلندی‌ها آن را در ۱۷۷۸ احداث کردند، کتابخانه شهر، مسجد بزرگ استقلال، مجموعه ورزشی بازیهای آسیایی، بازار چینیها، بازار قدیمی ماهی فروشان، بازار بزرگ، باغهای درون شهر از جمله باغ معروف جایاانکول، بقایای ساختمان شهرداری (متعلق به دوره استعمار) و زندان‌های قدیمی نزدیک آن را نام برد.

جاکارتا شهری قلعه‌ای و قدیمی است و در منطقه‌ای با تاریخ کهن قرار دارد. گفته شده که این منطقه مقرّ انسان‌های نخستین بوده‌است. در سده چهارم میلادی، دولتی هندو ـ جاوه‌ای در جاکارتا فرمانروایی می‌کرده‌است. سابقه جاکارتا، به سبب واقع شدن در جزیره جاوه، با پیشینه این جزیره در آمیخته‌است.

نام‌های قبلی آن سوندا کلاپا، جایاکارتا و بعد باتاویا بود.

جغرافیا
شهر جاکارتا در غرب جزیره جاوه، در سواحل شمالی، در کنار خلیج جاکارتا (یا خلیج باتاویا / بتاویه) و دریای جاوه، قرار دارد. این شهر در دشت واقع شده‌است و ارتفاعاتی با فاصله بسیار، در جنوب آن امتداد دارد. رود سیلیونگ با جهت جنوبی ـ شمالی از میان شهر می‌گذرد و به خلیج جاکارتا می‌ریزد. علاوه بر این، رودهای بسیاری در نزدیکی شهر جاری اند که می توان به گروگل در غرب و سونتر در شرق جاکارتا اشاره کرد.

باتوجه به موقعیت شهر و نزدیکی آن به دریا، نسیم خشکی و دریا که در جاکارتا دائمی است، در افزایش آلودگی هوای شهر مؤثر بوده‌است. این شهر در یکی از پرباران ترین مناطق جهان قرار دارد؛ متوسط باران سالانه جاکارتا حدود دو هزار میلیمتر و متوسط رطوبت سالانه آن ۸۱% است.

حمل و نقل
جاکارتا با مشکل افزایش جمعیت و ترافیک مواجه بوده‌است و هست و به همین دلیل فرماندار شهر جاکارتا با توجه به افزایش جمعیت روز افزون این شهر تصمیم به ایجاد خیابان‌ها و بزرگراه‌های دو طبقه کرده‌است. با توجه به گرانی بودن زمین در جاکارتا، گسترش خیابان‌ها از سمت راست و چپ امکان پذیر نبوده و تنها راه گسترش خیابان‌ها به صورت عمودی در طبقات بالای خیابان می‌باشد. دلیل عمده دیگر ایجاد بزرگراه‌های دو طبقه، جلوگیری از کم شدن سرعت ماشین‌ها به دلیل سیلاب همیشگی در جاکارتا است.

جاکارتا دارای سیستم حمل و نقل راه آهن شهری می‌باشد که ترافیک جاکارتا را کاهش می‌دهد.

جاکارتا دارای شبکه حمل و نقل راه آهن از حومه به داخل شهر می‌باشد که بسیار ارزان و سریع و البته بدون ترافیک است. این شبکه راه آهن ریلی توانسته‌است که بسیاری از زمان سفر از حومه به داخل شهر را کاهش دهد. بسیاری از مردم با توجه به پر بودن ظرفیت قطارها، به بالای سقف قطار رفته و از سقف قطار به منظور سفر خود استفاده می‌کنند.

جاکارتا دارای سیستم جامع اتوبوسرانی می‌باشد که شامل ۱۵ مسیر اتوبوسرانی است که از مزایای آن سرعت اتوبوس‌ها بسیار زیاد و هم چنین بدون ترافیک است.

جاکارتا دارای شبکه‌ام آر تی می‌باشد که بسیار کار آمد و سریع می‌باشد. جاکارتا دارای دو شبکه حمل و نقل ام آر تی شمال -جنوب به طول ۲۲ کیلومتر و شامل ۲۱ ایستگاه می‌باشد و شبکه شرق -غرب به طول ۸۷ کیلومتر و شامل ۴۸ ایستگاه‌است.

جاکارتا دارای طرح مونوریل است که بسیاری از ترافیک‌های جاکارتا را کاهش می‌دهد.

بانتن
بانتن (به اندونزیایی: Banten) یکی از استان‌های اندونزی است که در جزیرهٔ جاوه واقع شده‌است. این استان پیش‌تر بخشی از استان جاوهٔ غربی بوده‌است؛ ولی در سال ۲۰۰۰ مطابق با قانون شمارهٔ ۲۳ از این استان جدا شده و استان مستقلی را تشکیل داده‌است.

برپایهٔ نتایج اولیهٔ سرشماری سال ۲۰۱۰ مرکز آمار اندونزی، جمعیت بانتن در این سال بالغ بر ۱۰٬۶۰۰٬۰۰۰ نفر بوده‌است. براساس نتایج طرح‌های آماری نیز جمعیت این استان ۹٬۹۶۰٬۰۰۰ نفر تخمین زده شده‌است. مرکز اداری بانتن، شهر سرانگ است.


از لحاظ ترکیب قومیتی، بانتنی‌ها ۴۷ درصد، سوندایی‌ها ۲۳ درصد، جاوهای‌ها ۱۲ درصد، بتاوی‌ها ۱۰ درصد و چینی‌ها ۱ درصد از ساکنان بانتن را تشکیل داده‌اند. از لحاظ ترکیب مذهبی، مسلمانان ۹۶٫۶ درصد، پروستان‌ها ۱٫۲ درصد، کاتولیک‌ها ۱ درصد، بوداییها ۰٫۷ درصد و هندوها ۰٫۴ درصد از اهالی این استان را شامل می‌شوند. زبان‌های اندونزیایی، جاوه‌ای و سوندایی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در بانتن به شمار می‌رود.

جاوه غربی
جاوهٔ غربی (به اندونزیایی: Jawa Barat) (به سوندایی: Jawa Kulon) با ۴۱٬۴۸۳٬۷۲۹ نفر جمعیت در سال ۲۰۰۷، پرجمعیت‌ترین استان اندونزی است.

جغرافیا
این استان در جزیرهٔ جاوه واقع شده‌است.


جاوهٔ غربی از نظر وسعت، اندکی از کشور پرتراکم تایوان کوچک‌تر است؛ ولی جمعیت آن، تقریباً ۲ برابر جمعیت کشور مذکور است. پایتخت این استان، شهر باندونگ است.

مردم
در جاوهٔ غربی از لحاظ ترکیب قومیتی، سوندایی‌ها ۷۴ درصد، جاوه‌ای‌ها ۱۱ درصد، بتاوی‌ها ۵ درصد و کیربوها ۵ درصد از ساکنان این استان را شامل می‌شوند. زبان اندونزیایی، زبان رسمی و زبان سوندایی، زبان محلی جاوهٔ غربی است.

مذهب
از لحاظ ترکیب مذهبی، مسلمانان ۹۶٫۵ درصد، پروتستان‌ها ۱٫۲ درصد، کاتولیک‌ها ۰٫۷ درصد، بوداییها ۰٫۲ درصد و هندوها ۰٫۱ درصد از اهالی جاوهٔ غربی را تشکیل می‌دهند.

جاوه مرکزی
جاوهٔ مرکزی (به اندونزیایی: Provinsi Jawa Tengah) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
پایتخت اداری این استان، شهر سمارانگ است.


جاوهٔ مرکزی یکی از ۶ استان اندونزی است که در جزیرهٔ جاوه واقع شده‌اند. این استان ۳۲٬۵۴۸٫۲۰ کیلومتر مربع مساحت داشته و تقریباً یک‌چهارم از کل زمین‌های جزیرهٔ جاوه را شامل می‌شود.

جمعیت
جاوهٔ مرکزی با ۳۲٬۸۶۴٬۰۰۰ نفر جمعیت در سال ۲۰۰۹ به‌عنوان سومین استان پرجمعیت اندونزی پس از استان‌های جاوهٔ غربی و جاوهٔ شرقی شناخته می‌شود و یک‌چهارم از جمعیت کل جزیرهٔ پرتراکم جاوه را به خود اختصاص داده‌است.

مردم
در جاوهٔ مرکزی از لحاظ ترکیب قومیتی، جاوه‌ای‌ها با ۹۸ درصد، سوندایی‌ها با ۱ درصد، چینی‌ها و عرب‌ها با ۱ درصد از عمده‌ترین گروه‌های قومی به‌شمار می‌روند. زبان‌های اندونزیایی، جاوه‌ای و سوندایی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان محسوب می‌شود.

مذهب
مسلمانان، مسیحیان، هندوها، بوداییها و پیروان عقاید سنتی، بخش بزرگی از ساکنان جاوهٔ مرکزی را شامل می‌شوند.

یوگیاکارتا
یوگیاکارتا (جوگجاکارتا، جوگجا، یوگیا) (به اندونزیایی: Kota Yogyakarta) یکی از شهرهای منطقه ویژه یوگیاکارتا در اندونزی است. این شهر به‌عنوان مرکز هنر کلاسیک و فرهنگ جاوه شناخته می‌شود و هنرهایی هم‌چون طراحی روی پارچه، بالت، تئاتر، موسیقی، شعر و خیمه‌شب‌بازی در این شهر رونق دارد.


یوگیاکارتا در بین سال‌های ۱۹۴۵ تا ۱۹۴۹ و در جریان شورش قومی اندونزی، به‌عنوان پایتخت این کشور شناخته می‌شده‌است. این شهر هم‌چنین به‌عنوان بزرگ‌ترین مرکز آموزش و پرورش در اندونزی به‌شمار می‌رود.

یوگیاکارتا ۳۲٫۸ کیلومتر مربع مساحت داشته و جمعیت آن براساس سرشماری سال ۱۹۹۰ میلادی، ۴۱۲٫۰۵۹ نفر و بر اساس سرشماری سال ۲۰۰۰ میلادی، ۵۵۹٫۰۹۹ بوده که در سال ۲۰۰۷ میلادی به ۶۶۹٫۸۷۰ نفر افزایش یافته‌است.

جاوه شرقی
جاوهٔ شرقی (به اندونزیایی: Jawa Timur) (به جاوه‌ای: Jawa Wétan) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان در بخش شرقی جزیرهٔ جاوه واقع شده و شامل جزیرهٔ مادورا و جزایری که در سمت شرقی آن قرار گرفته‌اند و نیز جزایر باوین می‌شود.


سورابایا پایتخت و مرکز اداری جاوهٔ شرقی، دومین شهر بزرگ اندونزی محسوب می‌شود. این شهر هم‌چنین یکی از مهم‌ترین مراکز صنعتی و بندری در سطح کشور به‌شمار می‌رود.

مردم
عمده‌ترین گروه‌های قومی ساکن در جاوهٔ شرقی به ترتیب، جاوهای‌ها با ۷۹ درصد، مادورها با ۱۸ درصد، اوسینگ‌ها با ۱ درصد و چینی‌ها با ۱ درصد هستند. زبان‌های جاوه‌ای، مادوری و اندونزیایی از مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان محسوب می‌شود.

مذهب
از لحاظ ترکیب مذهبی نیز مسلمانان با ۹۶٫۳ درصد، مسیحیان با ۲٫۶ درصد، هندوها با ۰٫۶ درصد، بوداییها با ۰٫۴ درصد، کجاون‌ها و هم‌چنین بومیان از عمده‌ترین گروه‌های مذهبی ساکن در جاوهٔ شرقی به‌شمار می‌روند.

جزایر سوندای کوچک
جزایر سوندای کوچک یا جزایر نوساتنگارا گروه-جزیره ای در کشور اندونزی است.

جغرافیا
این گروه-جزیره میان جزیرهٔ جاوه و جزیرهٔ پاپوآ گینه نو واقع شده است و عمدتاً کوهستانی و مرتفع است؛ امّا با این حال بخش بزرگی از جلگههای اندونزی در این گروه-جزیره قرار دارد.

آب و هوا
آب و هوای این گروه-جزیره مانند دیگر بخش‌های اندونزی استوایی و بارندگی سنگین است.

بالی
بالی جزیره‌ای است واقع در کشور اندونزی که از مراکز گردشگری مهم جهان به شمار می‌رود. بالی جزیره خدایان، جزیره کوچکی از بزرگترین مجمع الجزایر جهان و بزرگترین کشور مسلمان جهان یعنی کشور اندونزی است. این جزیره دو اقیانوس آرام و اقیانوس هند را به هم پیوند داده است و در نتیجه این وصلت خود از آب و هوای بسیار متفاوتی برخوردارگردیده است و مثل بسیاری از جزایر دیگراندونزی ، دنیای مخصوص به خودش را دارد. دنیائی که نام این جزیره را در فهرست برترین مقاصد گردشگری جهان قرار داده است.


این جزیره جمعیتی حدود سه میلیون نفر داشته که قریب به اتفاق ساکنان آن اهل اندونزی هستند اما در سالهای اخیر بدلیل رشد فراوان صنعت توریست بسیاری ازاسترالیا و اروپا هم به این جزیره مهاجرت نموده و در بالی کار و زندگی می کنند.

این جزیره که مساحتی بالغ بر ۵۶۲۰ کیلومتر مربع را پوشش داده است، از لحاظ آتش فشانی فعال بوده و خاک آن برای کشاورزی بسیار حاصلخیز است. اما سوگولی آتشفشانهای بالی کوه گودان آگانگ بوده که «مادر کوه »ها نامیده می شود. این کوه، آتشفشانی فعال بوده و ارتفاعی بیش از ۳۰۰۰ متر دارد.

در شمال و جنوب کوه های مرکزی این جزیره زمین های بسیاری حاصلخیزی برای کشاورزی وجود دارد که از آن برای کاشت برنج استفاده می کنند. مزارع پلکانی برنج بالی نیز خود شهرت جهانی داشته و از جاذبه های گردشگری این بهشت زمینی پروردگار می باشند .


قطعا بیراه نگفته ایم اگر بگوییم که جزیره بالی پر از خصائل منحصر به فردی است که آن را از دیگر نقاط دنیا متمایز می سازد. بالی زیبا ترین و مشهورترین جزیره اندونزی است که در جنوب خط استوا بین جاوه در غرب و لومبوک در شرق قرار گرفته است. فواصل هوایی این جزیره تا جاکارتا حدود 2 ساعت و تا تهران با محاسبه توقف بین پروازی در شهرهای دوحه ، کوالالامپور ویا سنگاپور حدود 15 ساعت می باشد.

بزرگترین شهر و مرکز اداری این جزیره نیز شهر دنپازار است که حدود چهارصد هزار نفر جمعیت دارد. جزیره اندونزیایی بالی دارای گنجینه‌های بسیاری است: طبیعت زیبا، پوشش گیاهی متنوع ودنیای منحصر به فرد زیر آب، شالیزارهای پلکانی برنج ، رودها و آبشارها. اما گنجینه ویژه جزیره بالی سنت‌ها و رسوم این جزیره است که در قبال فستیوالهای گوناگونی پذیرای گردشگران می باشد. هر فصل از سال كه باشد خورشید هر روز حوالی 6 بامداد در جزیره بالی طلوع میكند. این جزیره كوچك و سرسبز اندونزی یكی از اماكن اکو گردشگری بسیار جذاب جهان و قاره آسیا است كه در هر زمانی از سال تعداد بسیار زیادی گردشگر به آن سفر مینمایند.

جغرافیا
مختصات آن ۸° ۲۵′ ۲۳″ جنوبی و ۱۱۵° ۱۴′ ۵۵″ شرقی است. جزیرهٔ بالی جزو یک رشته‌جزایر است که جزیرهٔ جاوه در غرب آن و جزیرهٔ لومبوک در شرق آن قرار گرفته‌است. جزیره بالی از نظر جغرافیائی محل تلاقی دو اقیانوس هند و آرام محسوب می گردد. این دو اقیانوس در محلی به نام دروازه اقیانوس به هم می پیوندند.


هنرهای گوناگون همچون رقص، تندیسگری، نگارگری، چرمگری، فلزکاری و بویژه موسیقی سبک گامِلان در این جزیره در سطح بسیار بالایی قرار دارند.

تاریخچه
مردم بالی از تبار نژادی ماقبل تاریخی هستند که از راه خاک اصلی قارهٔ آسیا در حدود ۲۵۰۰ پ.م. به مجمع‌الجزایر اندونزی کوچیدند. با رسیدن هندوها دورهٔ ماقبل تاریخ به پایان رسید. رسیدن هندوها در سال ۱۰۰ پ.م. به‌وسیلهٔ سفال‌نوشته‌های براهمی که بدست آمده‌اند تأئید شده‌است.

شاهنشاهی ماجاپاهیت (۱۲۹۳–۱۵۲۰ میلادی) که در جاوهٔ شرقی مستقر شده بود در سال ۱۳۴۳ یک کوچ‌نشینی هم در جزیره بالی برپا کرد. در پی حملات پیاپی مسلمانان، شاهنشاهی ماجاپاهیت کمی پیش از ۱۵۰۰ میلادی، سرنگون شد و این امر باعث مهاجرت گسترده هندوها به بالی شد.پس از آن این جزیره نیز به مانند دیگران مناطق اندونزی تحت سلطه استعمارگران هلندی درآمد و تا سال ۱۹۴۲ که توسط ارتش ژاپن اشغال گردید به صورت مستعمره باقی ماند.

جزیره بالی در سده اخیر نیز شاهد رویدادهای بسیاری بوده است، اشغال گران ژاپنی از هیچ گونه ظلم و ستم در این جزیره کوتاهی ننمودند.آنان به تخریب بسیاری از بناها ، معابد، مزارع و کشتار دسته جمعی بومیان پرداختند.در نهایت جنگ جهانی دوم و با انفجار بمب اتمی ،ارتش ژاپن متحمل شکست سهمگینی از آمریکا گردید. همزمان با این رویداد آزادی خواهان و استقلال طلبان در اندونزی به رهبری سوکارنو و با یاری نیروهای آمریکائی موفق به شکست دادن و بیرون راندن اشغال گران ژاپنی و آزادی کشور شدند.

از آن پس این جزیره در آرامشی نسبی به سر می برد و بزرگترین رویداد تاریخی دو دهه گذشته آن انفجار بمب توسط گروههای اسلامگرایانه افراطی در سال ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ بوده است که منجر به از بین رفتن بیش از ۲۵۰ تن از گردشگران خارجی گردید. امروزه بالی پس از عبور از فراز و نشیبهای بسیار یکی از مناطق گردشگری جهان گردیده است و حتی سالانه میزبان بسیاری از سمینارها و کنفرانسهای جهانی مانند آ سه آن است.

دین مردم بالی
اگرچه اندونزی بزرگترین کشور مسلمان جهان می باشد ولی جالب است بدانید که دین رسمی مردم جزیره بالی هندو بوده و تا حدود بسیار زیادی با هندوئیسمی که در هند رواج دارد متفاوت است. مثلا هندوان بالی از گوشت در غذاهای خود استفاده میکنند و بر خلاف هندوان هند که دارای خدایان بسیاری می باشند و بت پرستی نیز بسیار رواج دارد در بالی فقط سه خدا مورد پرستش قرار میگیرند که در آسمانها به سر میبرند.

آیین هندو،قدیمی ترین و کهن ترین مذهب زنده جهان است و اکنون بالغ بر ۹۰۰ میلیون هندو از آن پیروی می کنند.مذهب هندو،مکتبی ماورای طبیعی است و اجازه نمی دهد که پیروانش فقط به دنیا یا آخرت دلخوش کنند.زیرا مذهب هندو هدف بزرگتری را دنبال می کند و آن دست یابی به حقیقت زندگی است.منظور اصلی آیین هندو آن است که هر هندوی واقعی بتواند به حقیقت مطلق که برهمن نام دارد ،متصل شود.این حقیقت عبارت است از روحی ابدی که برتر و بالاتر از هرگونه علت و معلول و زمان و مکان است.

در مذهب هندو تمام کارها و اعمال مثل کارهای هنری،علمی،سنتی،سیاسی و اجتماعی،وسیله ای هستند برای رسیدن به رستگاری و به همین دلیل یک هندوی کامل،کارهای خود را با نیتی پاک و والا به درست ترین شکل ممکن انجام می دهد. رقص نیز جزئی از آیین هندو است و جایگاه بسیار بالایی در فرهنگ آن دارد.زیرا رقص کاری مقدس است که از خدایان به انسان رسیده است.

خدایان هندو در بالی
شاید با شنیدن نام خدایان, این تصور پیش آید که هندوان بت پرست هستند و از وجود خدای یکتا بی خبر اما حقیقت این است که هندوان بالی خدای یکتا را می پرستند و معتقدند که ذات مطلق الهی یگانه است. هندوان معتقدند که خدایان, مظاهر گوناگون همان خدای یکتا هستند در این باره در ریگ ودا(یکی از چهار ودای موجود) کتاب مقدس هندوان آمده است :

” بر هر ثابت و جنبنده و نیز بر هر آنچه را ه می رود وبر هر آنچه می پرد و بر تمام این آفرینش رنگارنگ, تنها یک خدا فرمانروایی می کند.” در واقع باید گفت که حقیقت یکی بیشتر نیست اما به نامها و شیوه های گوناگون توصیف می شود.

آفریدگار در این آیین , برهما نامیده می شود که مظهر آفرینش است. او انسان و کائنات را آفریده است و برای حفاظت آنان را به دستان ویشنو سپرده است.

ویشنو خدای مظهر بقا و زندگی روی زمین است. وی انسان را پس از آفرینش در کائنات محفوظ میدارد و در ادامه بقای وی دخیل است تا در پایان به دستان شیوا سپرده شود. شیوا خدای فنا و نابودکننده انسان و دیگر موجودات است. خدائی که خاتمه دهنده همه چیز محسوب میگردد. در هر صورت هندوییسم مذهبی است که اگر عمیقاً به آن نگاه کنیم، دستورهای خوب و اخلاقی بسیاری در خود دارد و معتقد به افراط و تفریط در هیچ کاری نیست بلکه میانه روی را توصیه می کند.با این حال هر فرد هندو آزاد است که بر حسب توان و خواست خویش، از این مذهب بهره برداری کند.

و سرانجام آنکه، هندوییسم می گوید،بشر ناآگاه است و نمی داند که ذات مطلق چگونه روح خود را در آفریدگان دمیده است.آغاز و پایان جهان، ماورای زمان است و زمان همانند پلی است میان ازل و ابد و چون انسان مادی ،اسیر در حصار زمان و مکان است، نمی تواند از ازل و ابد آگاهی داشته باشد.

جمله ای زیبا در بهگودگیتا که می گوید:

"آغاز هستی مخفی ، وسط آن آشکار و پایانش ناپیدا است”

سوندای غربی
سوندای غربی (به اندونزیایی: Nusa Tenggara Barat) یکی از استان‌های جنوب مرکزی اندونزی است.

جغرافیا
این استان بخش‌های غربی جزایر سوندای کوچک (به‌جز بالی) را شامل می‌شود.

جزیرهٔ لومبوک در غرب و جزیرهٔ سومباوای بزرگ در شرق، برگ‌ترین جزیره‌های سوندای غربی هستند. ماتارام که در جزیرهٔ لومبوک واقع شده، پایتخت و بزرگ‌ترین شهر این استان است.

 جزيره کالیمانتان
کالیمانتان نام قسمتی از اندونزی است که در جزیره بورنئو واقع شده‌است و مرکز و جنوب این جزیره را اشغال می‌کند.

کالیمانتان جنوبی
کالیمانتان جنوبی (بورنئوی جنوبی) (به اندونزیایی: Kalimantan Selatan) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
پایتخت این استان شهر بانجارماسین است.

کالیمانتان جنوبی یکی از ۴ استان اندونزی است که در جزیرهٔ بورنئو واقع شده‌است.


این استان از سمت شرق به تنگهٔ ماکاسار، از سمت شمال و غرب به کالیمانتان مرکزی، از سمت جنوب به دریای جاوه و هم‌چنین از سمت شمال به بخش کوچکی از کالیمانتان شرقی محدود شده‌است.

جمعیت
جمعیت کالیمانتان جنوبی در سال ۲۰۰۰ بالغ بر ۲٫۹۷ میلیون نفر بوده که این رقم در سال ۲۰۰۸ به ۳٫۴۵ میلیون نفر افزایش یافته‌است.

در سال ۲۰۰۸ شمار گردشگران این استان بالغ بر ۳۳۹٬۰۰۰ نفر بوده که از این تعداد، ۲۱٬۰۰۰ نفر از گردشگران بین‌المللی (بیش‌تر از چین، فیلیپین و هند) بوده‌اند.

مردم
بانجاری‌ها با ۷۶ درصد، جاوه‌ای‌ها با ۱۳ درصد و بوگیس‌ها با ۱۲ درصد، عمده‌ترین گروه‌های قومی ساکن در کالیمانتان جنوبی به‌شمار می‌روند. زبان اندونزیایی زبان رسمی و زبان بانجاری زبان ساکنان این استان است.

مذهب
مسلمانان ۸۹ درصد، مسیحیان با ۱٫۲ درصد، بوداییها با ۰٫۴۲ درصد و هندوها با ۰٫۱۱ درصد، بزرگ‌ترین گروه‌های مذهبی کالیمانتان جنوبی محسوب می‌شوند.

جزيره سولاوسی
سولاوِسی یکی از جزایر بزرگ کشور اندونزی است.

این جزیره یازدهمین جزیره بزرگ جهان است و ۱۷۴٫۶۰۰ کیلومتر مربع مساحت دارد. در غرب آن بورنئو، در شمال آن فیلیپین، در خاور آن جزایر ملوک و در جنوب آن فلورس و جزیره تیمور قرار دارد.

منطقه مرکزی سولاوسی بسیار کوهستانی است به طوری که ساحل‌نشینان آن رفت‌وآمد از راه دریا را به تماس زمینی ترجیح می‌دهند.

این جزیره به شش استان گورونتالو، سولاوسی باختری، سولاوسی جنوبی، سولاوسی مرکزی، سولاوسی جنوبی و سولاوسی شمالی بخش شده‌است.

بزرگ ترین شهرهای آن ماکاسار، در کرانه جنوب باختری و مانادو، واقع در نوک شمالی جزیره، هستند.

گورونتالو (استان)
گورونتالو (به اندونزیایی: Gorontalo) یکی از استان‌های اندونزی است که در بخش شمالی جزیرهٔ سولاوسی واقع شده‌است.

جغرافیا
این استان در دسامبر سال ۲۰۰۰ از استان سولاوسی شمالی مستقل شده و پایتخت آن، شهر گورونتالو است.

مساحت گورونتالو ۱۲٬۲۱۵٫۴۴ کیلومتر مربع بوده و جمعیت آن در سال ۲۰۰۰ بالغ بر ۸۳۰٬۲۰۰ نفر برآورد شده‌است. برپایهٔ همین آمار، تراکم جمعیت در هر کیلومتر مربع از این استان بالغ بر ۶۸ نفر است.


مردم و مذهب
ساکنان اصلی گورونتالو را گورونتالویی‌ها تشکیل می‌دهند. اسلام دین غالب ساکنان این استان است. زبان اندونزیایی زبان رسمی گورونتالو بوده و اهالی به زبان محلی این منطقه سخن می‌گویند.

سولاوسی مرکزی
سولاوسی مرکزی (به اندونزیایی: Sulawesi Tengah) یکی از استان‌های اندونزی است که در بخش مرکزی جزیرهٔ سولاوسی واقع شده‌است.

جغرافیا
این استان در تاریخ ۱۳ آوریل ۱۹۶۴ تأسیس شده و پایتخت آن، شهر پالو است.

سولاوسی مرکزی از سمت شمال به گورونتالو، از سمت جنوب به سولاوسی جنوبی و سولاوسی جنوب شرقی، از سمت شرق به ملوک و از سمت غرب به تنگهٔ ماکاسار محدود شده و ۶۸٬۰۳۳ کیلومتر مربع وسعت دارد. جمعیت این استان در سال ۲۰۰۰ بالغ بر ۲٬۰۶۶٬۳۹۴ نفر بوده‌است.

مردم
بوتونگ‌ها با ۲۳ درصد، بوگیس‌ها با ۱۹ درصد، تولاکی‌ها با ۱۶ درصد و موناها با ۱۵ درصد، از مهم‌ترین گروه‌های قومی ساکن در سولاوسی مرکزی محسوب می‌شوند.

زبان و مذهب
زبان اندونزیایی زبان رسمی این استان است و اکثر ساکنان پیرو ادیان مسیحیت، اسلام و هندوییسم هستند.

سولاوسی غربی
سولاوسی غربی (به اندونزیایی: Sulawesi Barat) یکی از استان‌های اندونزی است که در سال ۲۰۰۴ ایجاد شده‌است.

جغرافیا
پایتخت این استان، شهر ماموجو است.

سولاوسی غربی در جزیرهٔ سولاوسی (سلب) واقع شده و مناطق (کابوپاتن) پولوالی ماندار، ماجن، ماماسا، ماموجو و ماموجوی شمالی را شامل می‌شود. این مناطق پیش‌تر بخشی از استان سولاوسی جنوبی محسوب می‌شدند.


مساحت سولاوسی غربی ۱۶٬۷۹۶٫۱۹ کیلومتر مربع بوده و جمعیت آن در سال ۲۰۰۷ بالغ بر ۱٬۰۱۶٬۶۶۳ نفر برآورد شده‌است. آگریکولتور، فیشینگ و مینینگ از مراکز بزرگ اقتصادی این استان به‌شمار می‌روند.

مردم
ماندارها با ۵۰ درصد، توراجاها با ۱۴ درصد و بوگینی‌ها با ۱۰ درصد، از جملهٔ اقوام ساکن در سولاوسی غربی محسوب می‌شوند. زبان‌های اندونزیایی، مانداری، توراجایی، بوگیسی و ماککاساری، مهم‌ترین زبان‌های رایج در این استان هستند.

مذهب
مسلمانان با ۸۳٫۱ درصد، مسیحیان با ۱۴٫۳۶ درصد، هندوها با ۱٫۸۸ درصد و بودایی‌ها با ۰٫۰۴ درصد، از بزرگ‌ترین گروه‌های مذهبی ساکن در سولاوسی غربی به‌شمار می‌روند.

جزایر ملوک
جزایر ملوک (ملوکز، جزایر ملوکن، جزایر ادویه) یکی از جزایر مجمع‌الجزایر اندونزی است که در بخشی از منطقهٔ آبی جنوب شرق آسیا واقع شده‌است. این جزایر در شرق سولاوسی، غرب پاپوآی غربی و شمال تیمور واقع شده‌است.

جزایر ملوک از نظر زمین‌ساختی در محل برخورد صفحهٔ هالماهرا با صفحهٔ دریای ملوک واقع شده‌است. این جزایر از لحاظ تاریخی توسط اروپاییان و چینییان به‌عنوان «جزایر ادویه» شناخته شده‌است؛ البته این عنوان به جزیرهٔ دیگری در خارج از اندونزی نیز اطلاق شده‌است.

بسیاری از جزایر ملوک کوهستانی و بعضاً دارای آتشفشان فعال بوده و از آب و هوای نسبتاً مرطوبی بهره‌مند هستند. پوشش گیاهی در این منطقه بسیار کم و محدود بوده و توسط دریاها احاطه شده‌است.

اگرچه بسیاری از اهالی جزایر ملوک به ویژه در جزایر باندا در سدهٔ هفدهم و در جریان جنگ ادویه کشته شدند؛ ولی هجوم دوبارهٔ استرالیایی‌ها در اوایل سدهٔ بیستم و تحت حمایت هلند به این جزایر آغاز شد و هنوز هم ادامه دارد.

از لحاظ تقسیمات سیاسی، جزایر ملوک در سال ۱۹۵۰ به‌عنوان استان شناخته شده‌است. در سال ۱۹۹۹ جزایر ملوک شمالی و هالماهرای مرکزی از یک‌دیگر مستقل شدند؛ از همین‌روی هم‌اکنون جزایر ملوک به ۲ استان ملوک و ملوک شمالی تقسیم شده‌است.

بین سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۲ درگیری‌ها مذهبی میان مسلمان و مسیحیان ساکنان جزایر ملوک شدت گرفت؛ البته در سال‌های اخیر روابط بین این دو گروه مسالمت‌آمیزتر گردیده‌است. شیرینی «رینفورستز» از مهم‌ترین سوغاتی‌های این جزایر است که توسط نشاستهٔ ساگو، برنج، ادویهٔ درخت جوز، میخک و گل جوز تهیه می‌شود.

جزایر ادویه اغلب به جزایر ملوک که برروی خط استوا، بین سولاوسی و پاپوآ گینهٔ نو و در محدودهٔ اندونزی واقع شده و نیز به جزایر کوچک آتشفشانی باندا که زمانی تنها منبع گرز و جوز در جهان به‌شمار می‌رفته، اطلاق می‌شود. البته این جزایر باید با گرنادا که معمولاً به‌عنوان جزیرهٔ ادویه شناخته می‌شود، اشتباه گرفته نشود.

امروزه جزایر دیگری در جهان به مراکز تولید ادویه تبدیل شده‌اند؛ از جملهٔ این مناطق، مجمع‌الجزایر زنگبار در شرق آفریقا است که شامل جزایر «اونگوجا»، «مافیا» و «پمبا» می‌شود. این جزایر پیش‌تر توسط دولت مستقل زنگبار اداره می‌شد؛ ولی امروزه به صورت یکی از بخش‌های نیمه خودمختار تانزانیا محسوب می‌شود.

ملوک (استان)
ملوک (به اندونزیایی: Maluku) یکی از استان‌های اندونزی است.

جغرافیا
این استان بخش‌های مرکزی و جنوبی جزایر ملوک را شامل می‌شود و از نظر جغرافیایی و فرهنگی، پیوندهای عمیقی با ناحیهٔ ملانزی دارد.

پایتخت و مهم‌ترین شهر ملوک، آمبون است که در جزیرهٔ کوچک آمبون واقع شده‌است. جمعیت این استان در سال ۲۰۰۸ بالغ بر ۱٬۴۴۰٬۰۱۴ نفر بوده‌است.

تاریخچه
تمام جزیره‌های ملوک از سال ۱۹۵۰ تا سال ۱۹۹۹ به‌صورت یک استان واحد اداره می‌شد. در سال ۱۹۹۹، بخش شمالی این منطقه از این استان جدا شد و به‌عنوان استان جدید ملوک شمالی شناخته شد.

ملوک شمالی
ملوک شمالی (به اندونزیایی: Maluku Utara) یکی از استان‌های شمال شرقی اندونزی است. این استان بخش‌های شمالی جزایر ملوک را شامل می‌شود و از استان ملوک مستقل شده‌است.


مرکز سیاسی و برنامه‌ریزی ملوک شمالی، شهر سوفیفی است که در جزیرهٔ هاماهرا که بزرگ‌ترین جزیرهٔ استان است، واقع شده‌است.

جزیرهٔ ترنات مرکز اقتصادی و پرجمعیت‌ترین جزیرهٔ ملوک شمالی است. هم‌چنین بزرگ‌ترین شهر هالماهرا، توبلو است.

پاپوآی غربی (منطقه)
پاپوآی غربی نام عمومی نیمهٔ غربی جزیرهٔ گینهٔ نو است و کشور پاپوآ گینهٔ نو نیمهٔ شرقی این جزیره را شامل می‌شود. این منطقه یکی از مناطق کشور اندونزی محسوب می‌شود که در شرقی‌ترین نقطهٔ این کشور واقع شده‌است.

پاپوآی غربی در زبان محاوره‌ای اغلب باعنوان «پاپوآ» شناخته می‌شود. حال آن‌که این نام تا حدودی نادرست است؛ چراکه در سال ۲۰۰۷ این منطقه رسماً به دو استان پاپوآ و پاپوآی غربی تقسیم شده‌است.

پاپوآی غربی از سال ۱۸۹۵ تا ۱ اکتبر ۱۹۶۲ باعنوان «گینهٔ نو هلند»، از ۱ مهٔ ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۳ با عناوین «گینهٔ نو غربی» و «ایریان غربی»، از سال ۱۹۷۳ تا سال ۲۰۰۰ باعنوان «ایریان جایا» و از سال ۲۰۰۰ تا سال ۲۰۰۳ باعنوان «پاپوآ» شناخته می‌شده‌است.

بسیاری از ساکنان پاپوآی غربی، هم‌چنان مخالف الحاق این منطقه به اندونزی هستند. جنبش پاپوآی آزاد، سازمان‌های غیردولتی حمایت از حقوق بشر و نمایندگان پارلمان بین‌المللی حمایت از پاپوآی غربی که نمایندگان مجالس کشورهای استرالیا، آمریکا، انگلستان صغیر، جمهوری چک، زلاندنو، سوئد، وانوآتو و هلند از اعضای آن هستند، از جملهٔ نهادهایی هستند که در این زمینه فعالیت می‌کنند.

پاپوآی غربی (استان)
پاپوآی غربی (به اندونزیایی: Papua Barat) یکی از استان‌های اندونزی است که بخش غربی جزیرهٔ گینهٔ نو را شامل می‌شود.

این استان کم‌جمعیت‌ترین استان کشور بوده و به همراه پاپوآ (پاپوآی شرقی)، یکی از دو استان اندونزی است که در گینهٔ نو واقع شده‌است.


پاپوآی غربی پیش از سال ۲۰۰۷ به‌عنوان بخش غربی استان ایریان جایا (ایریان جایا برات) شناخته می‌شده‌است. این استان را شبه‌جزیرهٔ «دوبرای» (سر پرنده)، شبه‌جزیرهٔ «بومبرای» و جزیره‌های «راجه آمپات» تشکیل می‌دهد.

پاپوآ
پاپوآ (به اندونزیایی: Papua) بزرگترین استان اندونزی است.


این استان بخش‌های بزرگی از نیمهٔ غربی جزیرهٔ گینهٔ نو و جزیره‌های پیرامون آن را شامل می‌شود. در سال ۲۰۰۳، دولت اندونزی بخشی از مناطق غربی این جزیره را که شامل شبه‌جزیرهٔ دوبرای (سر پرنده) می‌شود را به استانی مستقل به نام ایریان جایای غربی تبدیل کرد که در حال حاضر این استان به پاپوآی غربی تغییرنام داده‌است.

جاذبه هاي گردشگري كشور اندونزي
مسجد استقلال

مسجد استقلال در جاکارتا، در اندونزی، بزرگترین مسجد جنوب شرق آسیا است.


"پیشینه"
دولت اندونزی در ۱۹۷۵ برای ساخت مسجد ملی اقدام کرد و مسجد استقلال را بنا کرد. این مسجد گنجایش ۱۲۰٬۰۰۰ نفر را در یک زمان دارد.

"معماری"
بر روی شبستان اصلی مسجد یک گنبد با قطر ۴۵ متر قرار گرفته‌است که این گنبد توسط ۱۲ ستون نگه‌داشته شده‌است.

پارک ملی "کومودو"
پارک ملی کمودو در جزایر لسرسوندا مابین منطقه‌ی مرزی استان‌های نوساتنگارای شرقی و نوساتنگارای غربی در اندونزی واقع است. پارک از سه جزیره‌ی بزرگ کمودو، پادار و رینکا و ۲۶ جزیره‌ی کوچک‌تر تشکیل می‌شود، با مساحت ۱۷۳۳ کیلومتر مربع(۶۰۳ کیلومتر مربع خشکی).


این پارک ملی در ۱۹۸۰ به منظور حفاظت از (نسل) اژدهای کومودو، که بزرگ‌ترین مارمولک دنیاست، بنیاد شد. بعدها برای حفاظت از گونه‌های جانوری دیگری چون آبزیان نیز اختصاصش دادند. در ۱۹۹۱ این پارک ملی در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت.

موزه بالي اندونزي
این موزه یکی از بهترین‌ها در اندونزی است و مجموعه‌ای با‌شکوه از حکاکی‌های مزین، ماسک‌های نقاشی شده، عروسک‌های خیمه‌شب‌بازی، ظروف سفالی و منسوجاتی برای برخی هنرمندان اهل بالی که مشهور هستند دارد و همگی در یک مجموعه از محوطه‌ای محصور که به خوبی نگهداری می‌شود قرار گرفته اند.