مجله شبانه باشگاه خبرنگاران،
آیه 115 سوره مؤمنون
أَفَحَسِبْتُمْ أَنَّمَا خلق ناکم عَبَثًا وَأَنَّکُمْ إِلَیْنَا لَا تُرْجَعُونَ
آیا پنداشتید که شما را بیهوده آفریدهایم و اینکه شما به سوی ما بازگردانی ده نمیشوید. این آیه حامل دو پیام از پیام های سهگانه قرآن به بشریت است:
نخست اینکه عالم را آفریدگاری است. این صدای خودِ اوست که با ما سخن میگوید و چه برهانی بر وجود او از این بهتر که صدای گرم و مهربان او را بشنویم. اوست که با پرسشی عتاب آمیز ما را شراب امید میدهد.
دوم اینکه آن پروردگار دانا و حکیم و رحیم ما را برای یک دورهٔ کوتاه زندگی که منتهی به مرگ میشود نیافریده، زیرا این کاری عبث و بیهوده خواهد بود و حاصلی از وجود ما بر نخواهد خواست.
اما پیام سوم که کار نیکو کردن است از ذوق همین بشارت جاودانگی نشأت میگیرد.
کانت که نخست تیغ برکشید و همهٔ برهانها را باطل خواند و گردن زد. در پایان، صدای متین و مطمئنِ درون انسانها را که چون پا شاهی مقتدر فرمان به انجام کار نیک و پرهیز از هر کار بد میدهد بهترین دلیل بر وجودِ جاودانگی میشناسد که اگر زندگی جاوید در پیش نبود همهٔ ارزشهای اخلاقی از اعتبار میافتاد.
![](https://cdn.yjc.ir/files/fa/news/1392/1/26/1003337_604.gif)
والت ویتمان در کتاب خوشه های علف، میگوید: دوست علمی من، شبی پس از بحث طولانی با این سخن به گفتگوی ما پایان داد که:
چکیده و نتیجه آنچه ما از علوم کهنه و نو، و مکاشفات عمیق و زمین شناسی ها و تاریخها و ستاره شناسی ها، نظریه تکامل و اصول ماوراءالطبیعه و همهٔ معارف دیگر میدانیم، این است که ما و کائنات همه به پیش میرویم، آهسته میتازیم و بی شک روی به بهتری داریم.
و زندگی، این راهِ بی پایان و این سپاهِ بی انتها بی هیچ درنگ به پیش میرود و به هنگام به انتها می رس دو جهانِ ما و نژادِ آدمیان و روح و کی هانهای بی شمار که در زمان و مکان گستردهاند همه به فراخور حال خود در بند مقصودی هستند، همه بی شبهه به جایی میروند.
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید