در زیر گوشه‌هایی از بیانات مقام معظم رهبری درباره سید احمد خمینی را می‌خوانید:

***هوش ذاتی احمد آقا***

آقای حاج احمد آقا یک عنصر قابل و لایق بود. اولاً ایشان خیلی باهوش بود، به طوری که اگر انسان بخواهد یک صفت ذاتی و خصوصیت برجسته را از حاج احمد آقا بشمرد، هوش اوست. بسیار مرد باهوش، تیز و زیرکی بود. ثانیاً بعضی از صفات خوب امام را هم من در ایشان دیده‌‏ام، مثلاً بی‏‌رودر بایستی بود، امام هم همین‌طور بودند، مرحوم حاج آقا مصطفی هم همین‌گونه بود. من از نزدیک با ایشان هم معاشرت و رفاقت داشتم، رودربایستی نداشتند. جاهایی که لازم بود، یک صراحت خوبی را داشت، البته نه در همه جا، که تعبیر درست آن «رودربایستی نداشتن» است.

از دیگر خصوصیات وی این‌که مرد عاقلی بود و به‏ شدت به امام عشق می‏‌ورزید و علاقه‏‌مند بود و از بن دندان به این انقلاب اعتقاد داشت و به دلیل آن هوش سرشار در خدمت انقلاب و امام بود و اصل برای ایشان همین بود.

ایشان واقعاً در کنار امام یک عنصر لازم و بی‌‏بدیل بود. هیچ‌کس دیگر در کنار امام نمی‌توانست این نقش را ایفا کند. زیرا اگر کسی می‏‌خواست خبری را به امام بدهد (که خبر دادن به امام هم کار آسانی نبود) گاهی خبر تلخی بود که باید امام می‏‌دانستند - نه فقط مرگ افراد - بلکه گاهی حوادثی یا اشکالاتی بود در دولت، در مسئولین و اشخاص که باید یک نفر آن‌ها را منتقل می‏‌کرد، همه کس نمی‌‏توانست این کار را بکند. زیرا ممکن بود، بعضی خبر را منتقل کنند در حالی که امام نداند آنها جزو چه گروهی هستند، یا چقدر خبر متقن است. برای رسیدن اخبار به امام کسی لازم بود که به امام نزدیک باشد و چنین شخصی فقط حاج احمد آقا بود. ایشان هم در انتقال خبرها به امام و هم در انتقال نظرات به بیرون - خواه به مثل ما که مسئولین سطح بالای نظام بودیم، خواه به مردم و بعضی دیگراز مسئولین - نظرات امام را خوب منعکس می‌‏کردند و هم در مشورت دادن به امام نقش داشتند.

حاج احمد آقا در موارد متعددی به امام مشورت می‏‏‌داد. امام کسی نبود که تحت تأثیر عواطف قرار بگیرد یا ارتباط پدر و فرزندی تأثیر ناروایی در امام داشته باشد. امام از مشورت حاج احمد آقا استفاده بهینه می‏‌کرد، یعنی این‌طور نبود که هر چه حاج احمد آقا می‏‌گفت، امام بپذیرد. مواردی اتفاق افتاد که امام نظری داشتند (و شاید خود ماها هم خیال می‏‌کردیم که آن نظر را حاج احمد آقا به ایشان منعکس کرده است) ولی خدای متعال به طوری پیش آورد که فهمیدیم نظر حاج احمد آقا چیز دیگری بوده است.

***نور چشم امام***

به یاد دارم که دو بار امام فرمودند: «احمد اعز اشخاص است برای من». همان وقت، آقای هاشمی هم این جمله را در خطبه نماز نقل کرد و ما هر دو بار را با هم شنیده‏‌ایم. یک بار در سال‌های قبل بود، سال 58، به مناسبت اینکه پسر یکی از آقایان مشکل عاطفی برای او درست کرده بود، و در خدمت امام مطرح شد، امام تعبیری به این مضمون گفتند: «اگر احمد آقا را (که آن‌قدر دوست می‌‏دارم) بگیرند یا بکشند من در باطن قلبم هم متأثر نمی‌‏شوم (یا تکان نمی‏‌خورم)» و این سخن عجیبی بود از لحاظ قوت قلب امام. بار دیگر در این اواخر بود (رسم امام بر این بود حرفهایی را که می‏‌خواستند به گوش‌ها برسانند، گاهی به گونه‌‏ای در خلال صحبت وارد می‏‌کردند و مستقیم نمی‏‌گفتند) در خلال صحبت گفتند: «احمد که اعز اشخاص در نظر من است...».

***جایگاه بی‌بدیل***

واقعاً خیلی سخت است که کسی بخواهد جایی برای ایشان معین کند. زیرا یک موقعیت رسمی نداشتند. من این‌قدر می‏‌توانم بگویم که یک جای ممتاز و بی‌‏بدیل بود و واقعاً خالی شد. ایشان خصوصیاتی داشت که هیچ‌کس دیگر ندارد و در آینده نخواهد داشت، مثل ارتباط با امام، نزدیکی به امام، دانستن نظرات امام. ایشان چیزهایی را ازامام می‏‌دانست که شاید هیچ کس دیگری نمی‌‏دانست و گاهی اوقات آن‌ها را اظهار می‌‏کرد. همچنین قدرت انتقال نظرات رهبری مثل امام به مسئولین که چقدر مهم است. گاهی مصلحت نیست رهبری در امری اقدام کند، ولی خوب است نظر او دانسته شود تا کسانی که می‏‌خواهند مسائلی را رعایت کنند به نظر رهبری توجه داشته باشند. حاج احمد آقا یک ناقل امین و با هوشی که دقیق می‏‌فهمید و امین بود (یعنی آنچه نظر شریف امام بود منعکس می‏‌کرد) چه نقشی می‏‌تواند داشته باشد؟ موارد متعددی اتفاق افتاد که آدم کاری را خیال می‏‌کرد خوب و مطابق نظر امام است، بعد معلوم می‏‌شد که نظر امام بر خلاف آن است.

در قضایایی که در اواخر عمر شریف ایشان پیش آمد، ما (بنده و دو نفر دیگر) دچار اشتباهی بودیم درباره بعضی از اشخاص و گمان می‏‌کردیم که نظر امام این است که باید حفظ‌شان کرد، بعد معلوم شد که نظر امام چنین نیست. البته مکرر مذاکره شده بود ولی دانستن صریح و لب نظرات امام موجب می‏‌شد تا انسان شاید در موارد گوناگون و خبرگان به نحو دیگری عمل کند.

در هر حال ایشان این نقش را داشت که نظرات امام را به بیرون منعکس می‏‌کرد و هر چه فکر می‏‌کنم می‏‌بینم علاوه بر جهات شخصی، ایشان خصوصیاتی دارند که هیچ‌کس نه در زمان حیات امام و نه بعد از ایشان این خصوصیات را ندارد.