آرش پژمان منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار حوزه سینما باشگاه خبرنگاران در خصوص سی و یکمین جشنواره فیلم فجر گفت: با نگاهی کوتاه و مقایسه ای کوچک بین جشنواره فیلم فجر و جشنواره های خارجی حتی جشنواره های درجه دو و سه همچون کشورهای آسیایی و اروپایی شرقی متوجه تفاوت فاحش بین این دو خواهیم شد.
وی افزود: در جشنواره های خارجی شاهد وجود حرکت رو به بالا هر چند با سرعت یکنواخت، حفظ ثبات در برنامه های اعلامی و حفظ خط مشی به لحاظ اعتبار و وجاهت خواهیم بود.
وی عنوان کرد: اما در طول 31 سال برگزاری جشنواره فیلم فجر هیچ برنامه ای به شکل دنباله دار و مسلسل وار وجود نداشته و هیچ گاه به یک نمودار مشخص برای آن نمی رویم.
پژمان اظهار داشت: جشنواره گاهی با کیفیت و شور و نشاط بالا و مقطعی به صورت بسیار ضعیف ظاهر می شود که امیدی به برگزاری آن در سال های آینده نمی رود و با این تفاسیر با برگزاری منظم آن در طی سال های متمادی به پدیده ای غیر قابل باور تبدیل خواهد شد. به صورت اساسی صرف توجه به فرمول های مورد استفاده در جشنواره های بین المللی خارجی را نمی‌توان راه حل این موضوع دانست زیرا به طور مثال کاهش تعداد فیلم ها در جشنواره های بین المللی به علت نبود دغدغه تولید، کیفیت و سالن در آن ها است اما سینمای ایران در حال حاضر از این مشکلات رنج می برد.
پژمان گفت: تغییر تصمیمات متعدد مدیران جشنواره فیلم فجر را از رنگ و تکاپو می اندازد.
وی افزود: مدیران برای ارتقای سینمای ایران از نظر کمی و کیفی ضمن جلوگیری از این اعمال باید به حمایت از آثار تولیدی بپردازند.
پژمان گفت: هنگام برگزاری یک جشنواره سینمایی شیرین ترین و پر هیجان ترین کارها گمانه زنی در خصوص فیلم های انتخابی است که همیشه در جشنواره های خارجی از آن به عنوان یک برگ برنده یاد می شود. امادر چند ساله گذشته در جشنواره فیلم فجر شاهد وجود این شور و هیجان نیستیم و رسانه ها به عنوان یکی از ابزارهای قوی در این راستا دیگر تمایلی به ایجاد شور و هیجان ندارند.
وی عنوان کرد: سینمای ما جایگاهی برای مخاطب قائل نیست که مصداق این امر را می توان در درگیری حوزه هنری با شهرداری، مشکلات ایجاد شده توسط سازمان سینمایی، بهانه های مختلف سینمادارها در ارائه فیلم های با کیفیت، افزایش قیمت بلیط و ایجاد چند دستگی بین تهیه کنندگان یافت.
وی گفت: در صورت حذف مخاطب در این برنامه ریزی ضمن ‌آسیب دیدگی اقتصاد سینما منابع جنبی آن نیز دستخوش نابودی می شود.
این مشکلات با وجود یک مدیریت قوی بهبود خواهد یافت اما در صورت تصمیمات غلط در حوزه تولید و سیاست های کلان سقوط آن شدت می گیرد./ي2