تاریخچه کامل کشور چین را می توانید در این گزارش مطالعه کنید.

به گزارش سرويس بين الملل باشگاه خبرنگاران، چین با نام رسمی جمهوری خلق چین (به چینی: 中华人民共和国)، پرجمعیت‌ترین کشور دنیا با بیش از ۱.۳ میلیارد نفر سکنه‌است. این کشور که در شرق قاره آسیا واقع شده توسط حزب کمونیست چین در قالب نظام تک‌حزبی اداره می‌شود. این حزب بر ۲۲ استان، ۵ منطقهٔ خودمختار، ۴ شهر با مدیریت مستقیم (پکن، تیانجین، شانگهای و چونگ‌کینگ) و ۲ منطقهٔ اداری ویژهٔ بسیار خودمختار ِ هنگ کنگ و ماکائو حکومت می‌کند. پایتخت کشور پکن است.



پرچم چين

جمهوری خلق چین با حدود ۹.۶ میلیون کیلومتر مربع سومین یا چهارمین کشور وسیع دنیا و دومین کشور بزرگ دنیا از نظر وسعت خاکی (بدون احتساب آب‌های داخلی) است.

چین چشم‌انداز طبیعی متنوعی دارد، از استپ‌های جنگلی و بیابان‌هایی چون گبی و تکله‌مکان در ناحیهٔ خشک شمالی نزدیک به مغولستان و سیبری ِ روسیه گرفته تا جنگل‌های زیرگرمسیری در سرزمین‌های مرطوب جنوبی نزدیک به ویتنام، لائوس و برمه. مناطق غربی کشور ناهموار است و رشته‌کوه‌های هیمالیا و تیان شان مرز طبیعی آن را با هند و آسیای میانه ترسیم می‌کنند. در مقابل، نواحی شرقی این کشور کم‌ارتفاع است و با ساحلی به طول ۱۴.۵۰۰ کیلومترمربع در جنوب شرقی با دریای جنوب چین و در شرق با دریای شرق چین همسایه‌است که در سوی دیگرش تایوان، کره و ژاپن قرار گرفته‌اند.

تمدن چین باستان یکی از کهن‌ترین تمدن‌های تاریخ است که در سواحل حاصل‌خیز رود زرد که در دشت شمال چین جاری‌ست شکوفا شد. نظام سیاسی چین بیش از ۶ هزار سال مبتنی بر سلطنت مطلقهٔ موروثی بود. نخستین دودمان پادشاهی این کشور دودمان شیا در حدود ۲ هزار سال پ.م بود. اما نخستین حکومتی که چین را متحد کرد دودمان چه‌این در ۲۲۱ پ.م بود. آخرین دودمان پادشاهی این کشور هم چینگ بود که در ۱۹۱۱ با تشکیل جمهوری چین به رهبری کومینتانگ حزب ملی چین، نابود شد. چین در نیمهٔ اول سدهٔ بیستم میلادی در دریایی از اختلافات و جنگ‌های داخلی غوطه‌ور بود که کشور را به دو اردوگاه سیاسی عمده تقسیم کرده بود؛ کومینتانگ و حزب کمونیست چین. مخاصمات اصلی در ۱۹۴۹ با پیروزی کمونیست‌ها در جنگ داخلی و تأسیس جمهوری خلق چین در سرزمین اصلی پایان یافت. جمهوری چین به رهبری کومین‌تانگ پایتخت خود را به تایپه در تایوان منتقل کرد و حکومت آن امروزه به تایوان، کینمن، ماتسو و چند جزیره دوردست دیگر محدود شده‌است. از آن هنگام جمهوری خلق چین و جمهوری چین درگیر اختلافات سیاسی شدیدی با یکدیگر در مورد حق حاکمیت و وضعیت سیاسی تایوان بوده‌اند.

از هنگام اجرای اصلاحات اقتصادی در چین برای پی‌ریزی یک اقتصاد مدرن، چین یکی از سریع‌ترین رشدهای اقتصادی دنیا را داشته‌است. این کشور هم‌اکنون بزرگترین صادرکننده و دومین واردکنندهٔ بزرگ کالا است و دومین اقتصاد بزرگ دنیا بر پایهٔ تولید ناخالص داخلی را در اختیار دارد. چین عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل و سازمان‌های چندجانبه‌ای همچون سازمان تجارت جهانی، اپک، سازمان همکاری شانگهای و گروه ۲۰ است. چین به عنوان کشوری دارای سلاح هسته‌ای از بزرگترین ارتش دائمی دنیا و دومین بودجه دفاعی بزرگ دنیا برخوردار است. چین همچنین از سوی برخی از دانشگاهیان، تحلیل‌گران نظامی، اقتصادی و سیاسی یک ابرقدرت بالقوه لقب گرفته‌است.

ریشه‌نام
چین کلمه‌ای فارسی است و China نیز از همین کلمه مشتق شده و در قرن ۱۳ام میلادی توسط مارکو پولو در اروپا رواج پیدا کرده است. نام چین در زبان فارسی نیز از کلمه سانسکریت چینا (चीन) آمده است که به عنوان نامی برای این کشور در ۱۵۰ میلادی به کار رفته است.

تاریخ
چین تاریخ کهنی دارد. گاهی به گونه یکپارچه و گاهی به مانند چند کشور جدا از هم بوده‌است. همواره همسایگان به این سرزمین می‌تاخته‌اند و از آن دسته مغولها بودند که در روزگار چنگیز خان چین را تصرف کردند.

تاریخچه حکومت چین
چین تاریخ کهنی دارد. گاهی یکپارچه و گاهی به مانند چند کشور جدا از هم بوده است. همسایگان همواره به این سرزمین می تاخته اند من جمله مغول ها که در روزگار چنگیزخان بر چین چنگ انداختند. چین تاریخ کهنی دارد. گاهی یکپارچه و گاهی به مانند چند کشور جدا از هم بوده است.
همسایگان همواره به این سرزمین می تاخته اند من جمله مغول ها که در روزگار چنگیزخان بر چین چنگ انداختند. رژیم چین پس از انقلاب مردمی از پادشاهی به جمهوری تبدیل شد. وقتی جمهوری چین در سال 1912 تأسیس شد، سون یات سن اولین رئیس جمهور چین در سال 1912 بود. او بعداً هم حزب ملی چین، کومین تانگ را تأسیس کرد و تا سال 1921 رهبر این حزب بود. سون یات در سال 1921 در گذشت. حزب کمونیست چین در سال 1921 میلادی تأسیس شد. از سال 1921 مبارزات مردم چین را رهبری می کرد و در نتیجه ضمن برانداختن چیرگی امپریالیسم، فئودالیسم و سرمایه داری بروکراتیک را سرکوب و جمهوری خلق چین را در سال 1949 تأسیس نمود. آنگاه ژاپنی ها بر این سرزمین تاختند. با پایان جنگ جهانی دوم تاخت و تاز ژاپنی ها متوقف شد ولی جنگ داخلی میان هواداران ژنرال چیانگ کای شک و مائو تسه تونگ بالا گرفت که سرانجام به پیروزی هواداران حزب کمونیست چین انجامید و از آن پس چین تا به امروز کمونیستی اداره می شود و هواداران چیان کایچک نیز که از ملی ها بودند به جزیره تایوان گریختند و تا به امروز به ایستادگی در برابر فشار جمهوری خلق چین ادامه داده اند. از سال 1965، حزب کمونیست چین به دلیل فقدان تجربه کافی در جریان رهبری اقتصادی و نوسازی چین اشتباهاتی مرتکب شد. به تبع آن مبارزه قدرت (انقلاب فرهنگی چین) در سال های 1966 تا 1976 در حزب کمونیست چین شروع شد.

 چهره های میانه رو حزب اخراج شدند. پس از پایان انقلاب فرهنگی در اکتبر سال 1976، چین به دوره نوین توسعه تاریخی وارد شد. از آغاز سال 1979 حزب کمونیست چین سیاست های اصلاحات و درهای باز را که تنگ شیائوپنگ مطرح کرد، به اجرا گذارد. پس از اجرای سیاست های اصلاحات و درهای باز به این طرف، توسعه اقتصاد ملی و اجتماعی چین به دستاوردهای چشمگیری نائل آمده است.

چهره کشور دستخوش تغییرات عظیمی شد. این دوران از لحاظ وضعیت، بهترین زمان پس از تأسیس جمهوری خلق و بهترین دوره برای مردم به لحاظ تأمین منافع آنان به شمار می رود. با وجود آنکه حزب کمونیست چین در سال 1921 میلادی تأسیس شد، عقاید سوسیالیستی در چین قبل آن هم رایج بوده است. عقاید سوسیالیستی در اواخر قرن 19 وار چین شد و در سال 1907، کمونیسم آنارشیستی شکل غالب عقاید سوسیالیستی در چین بود. پس از سرنگونی سلسله گینگ و تأسیس جمهوری چین فعالیت های کمونیستی در چین تشدید شد و بسیاری از گروه های چپ به عنوان متحد کومین تانگ پذیرفته شدند که این حزب سپس توسط سون یات سن که یک انقلابی جمهوری خواه بود، رهبری شد. کومین تانگ و سون یات سمن متحدان شوروی بودند و شوروی مشاورانی را برای آنها گسیل می داشت. حزب کمونیست چین در ابتدا با بسیاری از گروه های چپ کومین تانگ متحتد شد و در واقع پیمان اتحاد را با کل مجموعه کومین تانگ در «جبهه متحد اول چین» بست.

با افزایش نفوذ حزب کمونیست چین رهنمود داده بود تا با کومین تانگ در ارتباط باشد. با افزایش نفوذ حزب کمونیست چین و شوروی و ظهور مارکسیسم – لنینیسم در چین دچار زوال شد و آنارشیسم چینی تحت تأثیر حزب کمونیست چین کمرنگ شد. پس از مرگ سون یات سن و پس از کودتای چیانگ کای شک و کسب قدرت نظامیان، رهبری چین به رهبری نظامی تبدیل شد و کومین تانگ با مشکلاتی مواجه شد. چیانگ کای شک پس از مرگ سون یات سن، در آنچه در چین به عنوان ترور سفید معروف است تلاش کرد تا احزاب چپ را پاکسازی کند که این پاکسازی احزاب چپ موجود در کومین تانگ، حزب کمونیست چین، مشاوران روسی و رهبران نظامی را نیز در بر می گرفت. این عمل باعث شد جنگ داخلی چین رخ دهد. در نتیجه دو دولت کومین تانگ در یوهان و نانجینگ (به این ترتیب توسط جناح چپ و جناح راست) شکل گرفت و در نهایت رابطه حزب چپ کومین تانگ و حزب کمونیست چین دچار مشکل شد. سرانجام دولت یوهان سرنگون شد و همین سرنوشت با لشکرکشی شمالی چیانگ کای شک در انتظار رهبران نظامی بود.

 جنگ داخلی چین در 1926 با تصفیه کومینتانگ از اعضای چپ و حزب کمونیست توسط رهبر وقت آن، چیانگ کای شک، آغاز شد. سرانجام حزب کمونیست چین طی سال های 1937 تا 1945 میان رعایا در دوران جنگ دوم چین و ژاپن مقبولیت پیدا کرد و در همین حین کومین تانگ در اثر جنگ با ارتش امپراطوری ژاپن تحلیل رفت. در نتیجه کمونیست ها کنترل بخش قاره ای چین را به دست گرفتند و ناسیونالیستها به مناطق کوچکی در تایوان، پنگ هو و جزایر فوجیان عقب نشینی کردند. پس از تأسیس جمهوری خلق چین، تحت رهبری این حزب مردم ملیت های سراسر کشور ضمن حفظ استقلال و امنیت کشور، در تحقق گذر جامعه چین از جامعه دموکراتیک نوین به ساختار سوسیالیستی برنامه ریزی شده در مقیاس وسیعی مبادرت ورزیده و چین در امور اقتصادی و فرهنگی به پیشرفت های

خیزش چینیان ضد سلطه مغول

«ژو یووان زانگ» یک روستایی و کشاورز ساده بود که چین را بار دیگر متحد کرد و سلسله پادشاهی مغول‌ها را در چین منقرض ساخت و آنها را به دشت «گبی»: همانجایی که آمده بودند فراری داد، وی در ۲۰ دسامبر سال ۱۳۹۸ میلادی درگذشت. ژو (زو) هنگام مرگ ۷۰ساله بود. پدر ژو او را در جوانی از کار کشاورزی بازگرفت و به مدرسه آموزش روحانیون بودایی فرستاد و روحانی شد و در این سمت اطلاعات وسیعی از عدم رضایت مردم از دولت مغولی چین (سلسله یووان) بدست آورد. سپس دسته یی از کشاورزان و مردم عادی چین را با خود همراه کرد و انقلاب بزرگی به راه انداخت که به انقلاب کلاه قرمزها(دستار قرمزها) معروف شد. او می‌دانست که اربابان حامی پادشاه هستند.
 بنابراین، نخست به تضعیف و از میان بردن آنان پرداخت و در سال ۱۳۶۸ شهر پکن را به آسانی تسخیر کرد. سپس شاهزادگان ایالت‌ها را عزل و زندانی و وحدت چین را بار دیگر تامین کرد. وی تا آخرین لحظه عمر از غم مردم عادی و کشاورزان فارغ نبود و برای نویسندگان و اهل فرهنگ و ادب، حتی آنان که روش وی را نمی‌پسندیدند حقوق ماهانه برقرار کرده بود تا به کار خود در هر گوشه یی که بخواهند (منزل) ادامه دهند. ژو برای حفظ وحدت چین، یک شبکه سراسری اطلاعاتی مرکب از ماموران مخفی ایجاد کرده بود تا او را از هر گونه مخالفت و دشمنی و توطئه آگاه گردانند. ژو پس از شناخت مخالفان می‌کوشید که آنان را قانع کند تا دست از مخالفت بردارند.

 فرمول «تبدیل دشمن به مخالف، و مخالف به ناراضی، و ناراضی به بی اعتنا (خنثی - بی طرف)» از اوست که اینک در سراسر جهان به کار بسته می‌شود و دولت‌ها به جای مجازات سخت، مخالفان خود را طبق این فرمول، آرام و خنثی می‌کنند بدون این که انعکاسی داشته باشد و در افراد تولید مقاومت کند.

چین نوین
سون یات سن «پدر چین مدرن» سیاست‌مدار و رهبرانقلابی چین در براندازی دودمان چینگ در انقلاب سال ۱۹۱۱ بود. در اوایل سال ۱۹۱۱ نیروهای انقلابی به رهبری سون یات سن بر امپراتوری منچو پیروز شدند. رژیم چین پس از انقلاب مردمی از پادشاهی به جمهوری بازساخته شد. وقتی جمهوری چین در سال ۱۹۱۲ تأسیس شد سون یات سن اولین رئیس جمهور چین در سال ۱۹۱۲ بود. او بعداً هم حزب ملی چین کومینتانگ را تأسیس کرد و تا سال ۱۹۲۱ رهبر این حزب بود. سون یات سن در سال ۱۹۲۱ در گذشت.

حزب کمونیست چین در سال ۱۹۲۱ میلادی تأسیس شد. از سال ۱۹۲۱ مبارزات سخت مردم چین را رهبری می‌کرد و در نتیجه جمهوری خلق چین را در سال ۱۹۴۹ تأسیس نمود. آنگاه ژاپنیها بر این سرزمین تاختند. با پایان جنگ جهانی دوم تازش ژاپنیها ایستانده شد ولی جنگ داخلی میان هواداران ژنرال چیانگ کای شک و مائو تسه تونگ بالا گرفت که سرانجام به پیروزی هواداران حزب کمونیست چین انجامید و از آن پس چین به گونهٔ کمونیستی تا به امروز گردانده می‌شود و هواداران چیان کایچک نیز که ملی‌ها بودند به جزیره تایوان گریختند و تا به امروز به ایستادگی دربرابر فشار جمهوری خلق چین ادامه داده‌اند.

از سال ۱۹۵۶، حزب کمونیست چین به دلیل فقدان تجربه کافی در جریان رهبری اقتصادی و نوسازی چین اشتباهاتی مرتکب شد. به تبع آن مبارزه قدرت (انقلاب فرهنگی چین) در سالهای ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۶ در حزب کمونیست چین شروع شد. چهره‌های میانه رو حزب اخراج شدند. پس از پایان انقلاب فرهنگی چین در اکتبر سال ۱۹۷۶، چین به دوره نوین توسعه تاریخی وارد شد.

از آغاز سال ۱۹۷۹ حزب کمونیست چین سیاستهای اصلاحات و درهای باز را که تنگ شیائوپنگ مطرح کرد به اجرا گذارد. پس از اجرای سیاستهای اصلاحات و درهای باز به این طرف، توسعه اقتصاد ملی و اجتماعی چین به دستآورده‌های چشمگیری نائل آمده‌است. چهره کشور دستخوش تغییرات تکان دهنده شد. این دوران از لحاظ وضعیت بهترین زمان پس از تأسیس جمهوری خلق و بهترین دوره برای مردم به لحاظ تامین منافع آنان به شمار می‌رود.

سیاست
جمهوری خلق چین یک کشور سوسیالیستی است. نظام سوسیالیسم نظام اصلی جمهوری خلق چین است.

اعتراضات میدان تیان‌آن‌من (۱۹۸۹ میلادی)

چین از سال ۱۹۹۶ عضو پیمان امنیتی سازمان همکاری شانگهای می‌باشد. سازمان همکاری شانگهای از دل رقابت قدرت‌های بزرگ برسر منطقه ژئوپلیتیک آسیای میانه ظهور کرد.

قانون اساسی
پس از تأسیس جمهوری خلق چین در اول اکتبر سال ۱۹۴۹، چهار قانون اساسی در سالهای ۱۹۵۴، ۱۹۷۵، ۱۹۷۸ و ۱۹۸۲ جداگانه در جمهوری خلق چین تنظیم و صادر شد.



چهارمین قانون اساسی جمهوری خلق چین یعنی قانون اساسی فعلی در چهارم دسامبر سال ۱۹۸۲ در مجلس ملی نمایندگان خلق چین به تصویب رسیده و صادر شد. این قانون ضمن ادامه وتوسعه اصول اساسی قانون اساسی سال ۱۹۵۴، با توجه به جمع‌بندی تجربیات توسعه سوسیالیستی چین و جذب تجربیات بین‌المللی در این زمینه، یک قانون اصلی دارای ویژگیهای چین و منطبق با نیاز ساختار مدرنیزاسیون سوسیالیستی چین محسوب می‌شود. در این قانون به طور مشخص نظامهای سیاسی و اقتصادی جمهوری خلق چین، حقوق و وظایف اتباع تأسیس ارگانهای دولتی و چهارچوب ماموریت و وظایف اصلی کشور در آینده قید شده‌است. ویژگی‌های اساسی این قانون قید نظام و وظایف اصلی چین، تشخیص چهاراصل اساسی و رهنمود اساسی اصلاحات و درهای باز است. در این قانون قید شده‌است که مردم تمام ملتهای و سازمان‌های سراسر کشور باید طبق قانون اساسی فعالیت کرده وهیچ سازمان یا شخصی حق تخطی و نقض قانون اساسی و قوانین دیگر را ندارد.

این قانون به پنج بخش مقدمه، برنامه اساسی، حقوق و وظایف اساسی اتباع، ارگان‌های دولتی، پرچم ملی، نشانه ملی و پایتخت تقسیم شده و شامل ۴ فصل و ۱۳۸ ماده‌است. چین پس ازصدور این قانون چهار بار در آن تجدید نظر کرده‌است.

نظام مجلس ملی نمایندگان خلق
نظام مجلس ملی نمایندگان خلق نظام اصلی سیاسی چین بوده و شکل سازمانی قدرت سیاسی دیکتاتوری دموکراتیک چین و نظام دولتی چین به شمار می‌رود. مجلس ملی نمایندگان خلق چین متفاوت با پارلمان نظام تفکیک و توازن سه قوا است. مجلس ملی نمایندگان خلق چین براساس قانون اساسی به عنوان عالی‌ترین مرجع قدرت کشور تعیین شده‌است. هر تبعه چینی از ۱۸ سالگی حق انتخاب کردن و انتخاب شدن به عنوان نماینده مجلس ملی را دارد. در چین، در مجالس سطوح مختلف مردم درمیان نمایندگان، نمایندگان مجلس در سطوح شهرستانها و روستاها با انتخابات مستقیم برگزیده می‌شوند و نمایندگان سطوح بالاتر از طریق انتخابات غیر مستقم انتخاب می‌گردد. مجلس ملی نمایندگان خلق سراسری مرکب از نمایندگان منتخب استان‌ها، مناطق خودمختار، شهرهای تابع مرکز و ارتش است. دوره ماموریت مجلس ملی سطوح مختلف ۵ سال است و سالانه یک اجلاس عمومی برگزار می‌شود.

در اجلاس سالانه مجلس ملی نمایندگان خلق چین، نمایندگان ضمن استماع گزارش کار دولتی و گزارشهای مهم دیگر، به بررسی و رسیدگی آنها پرداخته و قطعنامه‌های مربوط را به تصویب می‌رسانند. در زمانی که کنفرانس تشکیل جلسه نمی‌دهد کمیسیون دائمی مجلس ملی نمایندگان خلق، ارگان دائمی مجلس ملی نمایندگان سطوح مختلف اختیارات محوله از سوی مجلس ملی را اجرا می‌کند. برای نمونه قدرت کمیسیون دائمی مجلس ملی عبارت است از تشریح قانون اساسی، نظارت بر اجرای قانون اساسی، تنظیم و اصلاح قوانین به غیر از قوانین تنظیم شده توسط اجلاس عمومی مجلس ملی و مسئولیت پذیری در برابر مجلس ملی و تسلیم گزارش کار به مجلس ملی و غیره. قدرت اساسی مجلس ملی شامل حق قانونگذاری، حق نظارت، حق تصمیم گیری در باره امور بزرگ و نصب و عزل پرسنل است. در چین تنظیم برنامه‌های توسعه اقتصاد ملی و اجتماعی راهبرد مهمی برای مساعدت به پیشرفت اجتماعی چین محسوب می‌شود. ولی این برنامه‌ها تنها در صورت تصویب در مجلس ملی نمایندگان خلق سراسری اعتبار حقوقی می‌گیرد. در قانون چین قید شده‌است که رهبران عمده چین از جمله رییس جمهورو رییس کمیته دائمی مجلس ملی باید به مجلس ملی نمایندگان خلق معرفی و از طریق انتخاب برگزیده شوند. نخست وزیر شورای دولتی و وزیران وزارتهای مخلتف نیز باید به مجلس ملی نمایندگان خلق معرفی و سپس منصوب شوند. مجلس ملی نمایندگاه خلق سراسری نیز می‌تواند از طریق تشریفات طرح پیشنهادی عزل رهبران منتخب وتعیین شده از جمله رییس کمیته دائمی مجلس ملی نمایندگان سراسری، رییس جمهور و نخست وزیر را عنوان کرد.

نظام همکاری چندحزبی و مشورت سیاسی
نظام همکاری چند حزبی و مشورت سیاسی به رهبری حزب کمونیست چین نظام سیاسی اصلی چین محسوب می‌شود. چین کشوری چند حزبی است. بغیر از حزب کمونیست، ۸ حزب دموکراتیک در این کشور وجود دارد که قبل از ایجاد جمهوری خلق چین به وجود آمده و در زمینه سیاسی طرفدار رهبری حزب کمونیست است و این انتخاب تاریخی را آنان در جریان همکاری طولانی و مبارزات مشترک به اتفاق حزب کمونیست چین انجام داده‌اند. حزب کمونیست چین و دیگر احزاب دموکراتیک باید طبق قانون اساسی فعالیت کنند. احزاب دموکراتیک از لحاظ سازماندهی مستقل بوده واز آزادی سیاسی، استقلال تشکیلاتی برابری حقوقی در چهارچوب مقررات در قانون اساسی بهرمند هستند. رهنمود اساسی همکاری حزب کمونیست چین با احزاب دموکراتیک دیگر " همزیستی دراز مدت، نظارت متقابل، نشان صداقت و شفافیت متقابل و مشارکت در افتخارات و مشکلات یکدیگر است.

احزاب و گروههای دموکراتیک چین احزاب اپوزاسیون و یا حزب مخالف نیست، بلکه احزابی هستند که در امور سیاسی و دولتی مشارکت دارد. مضامین اساسی مشارکت احزاب و گروه‌های دموکراتیک درامور سیاسی و دولتی عبارت است از مشارکت در مشورتهای مرتبط با راهنمودهای مهم کشور و نامزدهای رهبری کشور، شرکت در مدیریت امور کشور و اجرای رهنمودهای، سیاستها، قوانین و مقرارت کشور.

حزب کمونیست چین پیش از اتخاذ تدابیر بزرگ و تصمیم گیری در باره امور مهم و بزرگ مربوط به امور ملی و زندگی مردم ضمن مشورت گسترده با احزاب دموکراتیک و شخصیتهای بی طرف نظریات وپیشنهادهای آنان را استماع می‌کند و بعد تصمیم می‌گیرد. احزاب دموکراتیک و شخصیت‌های غیر حزبی درمجلس ملی نمایندگان خلق و کمیته دائمی این مجلس، کمیسیون ویژه دائمی مجلس و در مجالس محلس نمایندگانی درصد تناسب دارند تا به این شکل بتوانند بهتر در رایزنی‌های سیاسی مشارکت کرده و نقش نظارتی خود را به خوبی ایفا کنند. این احزاب در کنفرانس مشورت سیاسی خلق چین نیز ایفای نقش می‌کنند و اعضای خود را برای کادر رهبری و ارگانهای دادگستری سطوح مختلف نامزد می‌کنند.

اشکال عمده همکاری چند حزبی و مشورت سیاسی به شرح زیر است: اول کنفرانس مشورت سیاسی خلق، کنفرانس مشورت سیاسی خلق محل مهم مشارکت احزاب دموکراتیک، گروه‌های مردمی و نمایندگان محافل مختلف در امور سیاسی و دولتی و مشورت و بررسی آن محسوب می‌شود. دوم نشست‌های کمیته مرکزی حزب کمونیست و کمیته حزبی مناطق مختلف. در این نشست‌ها ضمن اطلاع رسانی درباره مهم‌ترین مسائل درباره رهنمودها و سیاستهای مهم، نامزدهای رهبری دولت کشور و دولتهای محلی، نمایندگان مجلس ملی و اعضای کنفرانس مشورت سیاسی خلق با احزاب دموکراتیک مشورت می‌شود تا نظرات و پیشنهادهای آنان را استماع گردد. سوم مشارکت نمایندگان احزاب دموکراتیک به عنوان نمایندگان مردم در مجالس سطوح مختلف نمایندگان خلق در امور سیاسی و دولتی و ایفای نقش نظارتی. چهارم اینکه اعضای احزاب دموکراتیک به پستهای رهبری شورای دولتی و وزارتها و دولتهای بالاتر از شهرستانها و ادارات مربوطه معرفی می‌شوند. پنجم اینکه اعضای احزاب دموکراتیک واجد شرایط به عنوان رهبران ادارات دادستانی و دادرسی معرفی می‌گردد.

اقتصاد
حجم اقتصاد چین ($ ۱۱٬۲۹۰٬۰۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰) در حال حاضر چین دوّمین کشور در اقتصاد جهان است که پیشبینی می‌شود در آینده‌ای نه چندان دور با همین روند آمریکا را پشت سر نهاده و مقام اول را کسب کند. چنانچه رشد کنونی اقتصادی چین همچنان ادامه یابد، چین از نظر اقتصادی، در حال رسیدن به آمریکا یعنی بزرگ‌ترین اقتصاد جهان است و باید خود را برای مقابله با پی آمدهای سیاسی و اقتصادی این موضوع آماده کند. این امر موجب نگرانی‌های عمده سیاسی خواهد شد زیرا این کشور بصورت نیروی بمراتب قوی‌تری در منطقه در آمده. بیش از ۵۰ ٪ مردم چین کشاورزند. صنعتگران ۲۴٪ و کارمندان و بازرگانان۲۶ ٪ نیروی کار فعال این کشور را تشکیل می‌دهند.



قطار مغناطیسی شانگهای

روابط خارجی
کشور چین، به عنوان یکی از قطب‌های اقتصادی و سیاسی بزرگ، نقش تعیین کننده‌ای سطح جهانی و بویژه در معادلات سیاسی منطقه شرق آسیا دارد. از نظر سیاسی، این کشور روابط استراتژیک ویژه‌ای با روسیه، هند[نیازمند منبع]، کره شمالی و ایران دارد.

تقسیمات کشوری
کشور جمهوری خلق چین از ۲۲ استان تشکیل شده‌است. علاوه بر آن چین، مدعی مالکیت تایوان به عنوان یکی از استانهای خود است. فهرست استانهای چین:


نقشه استان‌ها و مناطق خودگردان چین.

جغرافیا
کشور چین در منطقه شرق آسیا قرار گرفته‌است و مساحت آن بیش از ۹٬۵۹۶٬۰۰۰ کیلومتر مربع است که به این ترتیب بعد از روسیه، دومین کشور پهناور آسیا به شمار می‌آید. چین دارای مرز زمینی با ۱۴ کشور است. این کشور همچنین از سمت شرق و جنوب با دریای چین شرقی، خلیج کره، دریای زرد، و دیگر آبهای آزاد احاطه شده‌است.

مرز با کشورها:افغانستان ۷۶ کیلومتر، بوتان ۴۷۰ کیلومتر، برمه ۲۱۸۵ کیلومتر، هند ۳۳۸۰ کیلومتر، قزاقستان ۱، ۵۳۳ کیلومتر، کره شمالی ۱، ۴۱۶ کیلومتر، قرقیزستان ۸۵۸ کیلومتر، لائوس ۴۲۳کیلومتر، مغولستان ۴، ۶۷۷ کیلومتر، نپال ۱، ۲۳۶ کیلومتر، پاکستان ۵۲۳ کیلومتر، روسیه (شمال شرقی) کیلومتر ۳، ۶۰۵، روسیه (شمال غربی) ۴۰ کیلومتر، تاجیکستان ۴۱۴ کیلومتر، ویتنام ۱، ۲۸۱ کیلومتر.

مرز با نواحی :هنگ کنگ ۳۰ کیلومتر، ماکائو ۰٫۳۴ کیلومتر.

آب و هوای این کشور بسیار متنوع می‌باشد از مناطق گرمسیر و بارانی در جنوب تا بسیار سردسیر شمال را شامل می‌شود. طوفان‌های موسمی (در حدود ۵ مورد در سال) در امتداد سواحل جنوبی و شرقی، سیل‌های مخرب، سونامی، زلزله، رانش زمین و خشکسالی از بلایای طبیعی منطقه چین هستند.

شهرهای اصلی جمهوری خلق چین

شانگهای
شانگهای (به چینی: 上海) بزرگ‌ترین شهر کشور چین و هشتمین شهر بزرگ جهان است.

جغرافیا
این شهر یکی از مهم‌ترین بنادر چین به حساب می‌آید.

شانگهای شهر غول آسا و لبریز از جمعیت. رابط میان چین و دنیای خارج. شهری که حزب کنونی چین در آن پایه گذاری شد. به شهر جنگل آسمانخراشها معروف است. شهر روشنفکری و کارگری با ۲۵ دانشگاه و موسسه دانشگاهی. این شهر در کرانه چپ رودخانه هوانگ پو در جنوب یانگ‌تسه قرار دارد با فاصله اندکی از اقیانوس آرام و نامش به چینی بر فراز دریا معنی دارد.

شهر شانگهای به دو بخش توسط رودخانه تقسیم میشود.

که بخش شرقی که ناحیه تازه ساخت آن و با معماری جدید می‌باشد پودونگ و شرق آن شانگهای نام دارد که در منتها الیه غربی آن فرودگاه خونچای که مربوط به پروازهای داخلی است قرار دارد.

همچنین فرودگاه اصلی شانگهای در منطقه پودونگ واقع است که با یک مونوریل خارج شهری به شهر شانگهای وصل می‌شود. از نکات جالب این شهر در حال حاضر منطقه شانگهای اکسپو ۲۰۱۰ است که مربوط به نمایشگاه بینالمللی در سال ۲۰۱۰ می باشد. زبان مردم این منطقه بیشتر چینی است .



نمایی از شهر شانگهای

پکن
پکن (به چینی: 北京) (تلفظ در زبان محلی:بِیچینگ) پایتخت کشور جمهوری خلق چین است. شهر پکن میزبان بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۰۸ بود.

نام
در جای شهر کنونی پکن در ابتدا شهری به نام چونگدو بود که مغول‌ها آن را سوزاندند و ویران‌کردند. قوبیلای قاآن در جای پکن کنونی شهری ساخت و آن را پایتخت خود کرد. آن شهر را در مغولی خانبالِق (به معنای شهرِ خان) و در چینی دادو (به معنای پایتخت بزرگ) می‌خواندند. در متون فارسی دوران مغول نیز این شهر به صورت خانبالق و خانبالغ ذکر شده‌است. پس از برپایی سلسلهٔ مینگ در سال ۱۳۶۸ میلادی، این شهر نام بِیپینگ (به معنای صلح شمالی) گرفت و در سال ۱۹۴۹ در نخستین کنفرانس حزب کمونیست چین نامش به بِیجینگ (به معنای پایتخت شمالی) تغییر کرد. پکینگ و پکن گونه‌های دیگری از نگارش همان واژهٔ چینی بیجینگ اند. در واقع، روش‌های متفاوتی برای نوشتن واژه‌های چینی به خط لاتین وجود دارد. در لاتین‌نویسی نقشهٔ پستی چین، این نام به صورت Peking نوشته می‌شود و در روش پینیین، این نام به شکل Beijing نشان داده می‌شود. تلفظ معیار این واژه (در گویش معیار چینی ماندارین) نزدیک به بِیچینگ است.


نماد شهر پکن، معبد بهشت

هنگ کنگ
هنگ کنگ (به چینی: 香港) شهری است جزیره‌ای در چین که تا سال ۱۹۹۷ مستعمره بریتانیا بود.

جغرافیا
منطقه هنگ کنگ یکی از دو منطقه تقسیماتی ویژه در جمهوری خلق چین است. منطقه دیگر ماکائو است. منطقه هنگ کنگ در شرق دلتای رودخانه مروارید قرار گرفته و از سوی شمال با استان گوآنگ‌دونگ و از سوی جنوب یا دریای چین جنوبی هم‌مرز است. هنگ کنگ از چهار منطقه اصلی تشکیل شده است که عبارتند از : جزیره هنگ کنگ ، جزیره لانتائو ، کولون ، سرزمین های جدید شهر هنگ کنگ که در سدهٔ نوزدهم همچون یک بندر بازرگانی عمل می‌کرد امروزه به صورت یک مرکز اصلی امور مالی در جهان درآمده است.



نمايي از شهر هنگ كنگ

تاریخچه
هنگ کنگ از سال ۱۸۴۲ تا ۱۹۹۷ جزو مستعمرات امپراتوری بریتانیا بود. در سال ۱۹۹۷ و پس از پایان یافتن پیمان پیشین به جمهوری خلق چین پیوست. بر پایه توافق بین بریتانیا و چین، قرار است هنگ کنگ تا سال ۲۰۴۷ از درجه بالایی از خودمختاری برخوردار باشد.

تیانجین
تیانجین (به چینی: 天津 به انگلیسی: Tianjin) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است.

این شهر بزرگ، یکی از شهرهای مستقل چین است.

جمعیت
جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۳٬۶۸۲،۱۷۷ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از ده میلیون نفر است که پس از شانگهای و پکن سومین کلانشهر بزرگ چین به حساب می‌آید. تیانجین شهری ساحلی است و در خاور کشور چین قرار گرفته است.



تيان جين

ووهان
ووهان (به چینی: 武漢 به انگلیسی: Wuhan) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. این شهر پنجمین شهر بزرگ چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۴،۲۶۲،۲۳۶ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از نه میلیون و هفتصد هزار نفر است . منطقه ووهان برای نخستین بار پیرامون سه هزار سال پیش مسکونی شد. در روزگار دودمان هان، بندر هانیانگ از بندرهای نسبتاً پرجنب‌وجوش چین بود. در سدهٔ سوم پس از میلاد یکی از نام‌آورترین نبردهای تاریخ چین یعنی نبرد تخته‌سنگ‌های سرخ در نزدیکی ووهان رخ داد. این نبرد رویداد اصلی در داستان سه پادشاهی نیز هست.



برج تلويزيوني ووهان

گوانگ‌ژو
گوانگ‌ژو به چینی(广州)، یا گوانگ‌جو یا گوان‌جو، شهری است در جنوب کشور چین. نام رسمی آن در هنگام حکومت جمهوری چین «کانتون» بود. گوانگ‌ژو مرکز استان گوانگ‌دونگ است و ۷٬۶۰۷٬۰۰۰ نفر جمعیت دارد.


رودخانه مرواريد در گوانگ ژو

در نوشته‌های دورهٔ اسلامی- برای نمونه در مروج‌الذهب- از این شهر به نام خانقوا یاد کرده‌اند. شانزدهمین دورهٔ بازی‌های آسیایی در این شهر برگزار گردید.

شنژن
شِنژن (به چینی: 深圳市 به انگلیسی: Shenzhen) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۱،۲۰۴٬۱۰۹ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از دوازده میلیون نفر است.

شنژن در استان گوانگ‌دونگ در جنوب شرقی چین و در نزدیکی هنگ کنگ قرار گرفته است. از این رو از اهمیت بازرگانی زیادی برخوردار است. شنژن یکی از مناطق آزاد تجاری موفق در چین است.



منظره شنژن از هوا

شن‌یانگ
شِن‌یانگ (به چینی: 沈阳 به انگلیسی: Shenyang) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۳٬۵۲۶٬۵۴۶ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از هفت میلیون نفر است . این شهر بزرگ، یکی از شهرهای صنعتی چین است. کارخانجات ماشین سازی و نظامی بزرگی در این شهر وجود دارد. شن یانگ در شمال شرقی کشور چین و در منطقه‌ای سردسیر نزدیک به کشورهای کره شمالی و روسیه قرار گرفته است. این شهر، مرکز استان لیائونینگ است.



جایگاه شن یانگ در نقشه چین

چونگ‌کینگ
چونگ‌کینگ یا چونگ‌چینگ (به چینی: 重庆؛ به انگلیسی: Chongqing؛ پین‌یین: Chóngqìng؛ وید-جایلز: Ch'ung-ch'ing؛ سیستم هجی پست چین: Chungking) شهری است در غرب کشور چین.


تالار بزرگ خلق

این شهر از مراکز عمده صنعتی و بازرگانی جنوب غرب چین بوده و مرکز ایالت ۳۱ میلیون نفری به همین نام است.

بزرگترین سرویس بهداشتی جهان در این شهر قرار دارد.


چرخ و فلکی عظیم در نانچانگ

نانجینگ
نانجینگ (یا نانکینگ) (به چینی: 南京) (پین‌یین: Nánjīng) پایتخت استان جیانگسو در چین و شهری با اهمیت بسیار در تاریخ و فرهنگ چین است. نانجینگ در دوره‌های مختلف تاریخی پایتخت چین بوده‌است و به عنوان یکی از «چهار پایتخت باستانی بزرگ چین» شمرده می‌شود. جمهوری چین، که تنها تایوان و جزیره‌های اطراف آن را کنترل می‌کند، آن را به عنوان پایتخت رسمی خود به رسمیت می‌شناسد.

این شهر در منطقه اقتصادی دلتای رود یانگ تسه بنا شده‌است و همیشه یکی از مهم‌ترین شهرهای چین بوده است. جدا از این که در طول شش سلسله پایتخت چین بوده‌است در ضمن در طول تاریخ به عنوان یکی از مراکز ملی تحصیلات، تحقیق، ترابری و گردشگری بوده‌است.



چشم انداز شهر نانجينگ

در منطقه چین شرقی این شهر از لحاظ مرکزیت تجاری دوم است و تنها شانگهای از آن بالاتر است.

جیانگ هوکون شهردار کنونی این شهر است و لو ژیژون دبیر کمیته نانجینگ حزب کمونیست چین است. مجموعاً بیش از هشت میلیون نفر در این شهر زندگی می‌کنند و ۶۵۹۸ کیلومتر مربع وسعت دارد. کد تلفن منطقه‌ای آن ۲۵ است.

هاربین
هاربین (به چینی: 哈爾濱 به انگلیسی: Harbin) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. این شهر بزرگ، یکی از شهرهای مستقل چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۳٬۳۲۰،۴۵۶ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه نزدیک به ده میلیون نفر است . این شهر مرکز استان هیلونگ‌جیانگ است.

هاربین در شمال شرقی کشور چین قرار گرفته است و مهمترین شهر این منطقه به حساب می‌آید. دیگر شهر بزرگ این ناحیه شنیانگ است. هاربین در مقایسه با شن یانگ از شهرت بین‌المللی بیشتری برخوردار است و گردشگران و مسافران خارجی بیشتری را به خود جلب می‌کند.


هاربين در شب

شیجیاژوانگ
شیجیاژوانگ (به چینی: 石家莊 به انگلیسی: Shijiazhuang) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۲،۲۲۷،۰۴۸ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از نه میلیون و چهارصد هزار نفر است. شی جیا ژوانگ مرکز استان هِبی چین است. این شهر در کرانه شرقی چین قرار گرفته است.



معماری شهر شیجیاژوانگ

شی‌آن
شی‌آن و نیزشیان و سیان (به چینی: 西安 به انگلیسی: Xi'an) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. این شهر از قدمت تاریخی و فرهنگی بالایی برخوردار است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۴،۳۰۵،۵۳۶ نفر تخمین زده شده است. این شهر مرکز استان شاآن‌شی است. جمعیت آن با حومه بیش از هشت میلیون و دویست و پنجاه هزار نفر است.


مرکز شهر شی‌آن و برج ساعت

تاریخچه
شی‌آن مرکز استان شاآنکسی در مرکز چین است. این شهر، با قدمت تاریخی بیش از سه هزار سال، یکی از چهار پایتخت باستانی چین به حساب می‌آمده است. این شهر، پایانه شرقی جاده ابریشم به حساب می‌آمده است.

چنگدو
چنگدو (به چینی: 成都) (به انگلیسی: Chengdu) یکی از شهرهای جمهوری خلق چین و مرکز استان سیچوآن است. این شهر در جنوب غربی چین جای دارد و یکی از مهمترین مرکزهای اقتصادی، ترابری و ارتباطی این کشور است.

جمعیت چنگدو برابر با ۱۱٬۳۰۰٬۰۰۰ نفر است (برآورد سال ۲۰۰۷).



خیابان جینگلی در چنگدو

چانگچون
چانگچون (به چینی: 長春 به انگلیسی: Changchun) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۲،۶۸۸،۶۶۹ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از هفت میلیون و چهارصد هزار نفر است . چانگچون مرکز استان جیلین چین است. این شهر در شمال شرقی این کشور و در منطقه‌ای سردسیر قرار گرفته است.


يك بازار روز در شهر چانگ چون

دالیان

دالیان (به چینی: 大連 به انگلیسی: Dalian) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۲،۱۲۱٬۲۰۳ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از شش میلیون و دویست هزار است.


نمای عمومی دالیان از هوا

دالیان در استان لیائونینگ در شمال غربی چین قرار گرفته است. اما از نظر اداری، شهری نیمه استانی و مستقل به حساب می‌آید. در مقایسه با شنیانگ مرکز استان لیائونینگ، دالیان از وجهه و شهرت بین‌المللی بیشتری برخوردار است.

هانگژو
هانگژو (به چینی: 杭州 به انگلیسی: Hangzhou) شهری است در شرق کشور چین. این شهر در استان ژجیانگ قرار گرفته است و مرکز این استان می‌باشد. هانگژو شهری توریستی است و جاذبه‌های طبیعی فراونی برای گردشگران دارد. معروفترین گردشگاه طبیعی آن دریاچه غربی است که در مرکز این شهر قرار گرفته است.


نمای عمومی شهر هانگ‌ژو

جینان
جینان (به چینی: 濟南 به انگلیسی: Jinan) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۲،۱۵۴،۲۷۴ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از شش میلیون و سیصد هزار است . جینان مرکز استان شاندونگ چین است.این شهر از کهنترین و سنتی ترین شهرهای چین است.



میدان شوانچنگ در جینان

تائی‌یوان
تائی‌یوان (به چینی: 太原 به انگلیسی: Taiyuan) یکی از شهرهای کشور جمهوری خلق چین است. جمعیت آن در سال ۲۰۰۸ میلادی برابر ۲،۷۶۳،۱۷۴ نفر تخمین زده شده است . جمعیت آن با حومه بیش از سه میلیون و چهارصدنفر است . تای یوان مرکز استان شانکسی چین است.



تائی‌یوان

چینگدائو
چینگدائو (Qingdao) یکی از بنادر چین است.



میدان ۴ ماه مه چینگدائو

مردم
کشور چین بیش از یک میلیارد و دویست و هشتاد میلیون نفر جمعیت دارد. بیشتر مردم چین از نژاد زرد هستند و به زبان ماندارین سخن می‌گویند. جز چینی‌ها تیره‌های دیگری نیز در این سرزمین پهناور همچون مغول‌ها، تبتی‌ها و ترک‌ها زندگی می‌کنند، شماری از تاجیک‌ها نیز در بخش سین کیانگ چین می‌زیند. ادیان رایج این کشور عبارتند از:کنفسیوس، بودایی، تائوئیسم، اسلام و آیین ترسایی.

سیاست محدودیت تعداد فرزندان

دولت چین از اواخر دهه ۱۹۷۰ سیاست محدودیت تعداد فرزندان را به اجرا گذاشته که به خصوص در مناطق شهری به طور جدی تری دنبال شده‌است.

در عین حال، نحوه اجرای این سیاست در مناطق مختلف چین یکسان نیست و از جمله در برخی مناطق روستایی به خانواده‌هایی که فرزند اول آنان دختر یا معلول باشد یا مهاجران چینی که از خارج به کشور باز می‌گردند اجازهٔ داشتن فرزند دیگری هم داده می‌شود.

در اکثر مناطق چین، خانواده‌هایی که مقررات محدودیت تعداد فرزند را نادیده بگیرند با جریمه نقدی و تنبیهات دیگری در زمینه اشتغال و امکانات رفاهی مواجه می‌شوند.

از نظر قومی نیز اجرای قانون خانواده تک فرزندی یک نواخت نیست و در حالیکه اکثریت چینی‌های قوم هان اجازه داشتن بیش از یک فرزند را مگر در موارد استثنایی ندارند، به برخی اقلیت‌های قومی اجازه داشتن دو یا حتی سه فرزند برای هر خانواده داده شده‌است.

مقامات چینی اجرای سیاست تک فرزندی را موفقیت آمیز توصیف کرده و یکی از عوامل رشد سریع اقتصادی این کشور در سال‌های اخیر دانسته‌اند هرچند برخی از کارشناسان گفته‌اند که بهبود دسترسی به امکانات برنامه ریزی خانواده، افزایش درآمدها و تغییرات فرهنگی ناشی از آن نیز در جلوگیری از رشد سریع جمعیت چین موثر بوده‌است.

در مواردی گروه‌های مدافع حقوق بشر قانون تک فرزندی چین را مورد انتقاد قرار داده‌اند و آن را مغایر آزادی‌های فردی دانسته‌اند اما دولت چین تاکید داشته‌است که در اجرای قانون تک فرزندی، اجازه اعمال فشار از جمله وادار کردن زنان به سقط جنین یا عقیم سازی اجباری را نمی‌دهد و مجازات متخلفان از این قانون منحصر به پرداخت جریمه نقدی است.

اجرای این سیاست همچنین باعث بروز نگرانی در میان اقتصاددانان شده زیرا با بهبود شرایط اقتصادی و افزایش امید به زندگی در میان جمعیت چین، در آینده نزدیک هر فرد شاغل در این کشور با بار تکفل سنگینی مواجه خواهد بود زیرا کار او باید معاش پدر و مادر بازنشسته و احتمالا والدین آنان را نیز تأمین کند.

در سال‌های اخیر، برخی از زوج‌های چینی با انجام آزمایش‌های پزشکی در زمان بارداری زن و آگاه شدن از دختر بودن جنین، به سقط جنین مبادرت می‌ورزند تا تنها فرزند خانواده پسر باشد امااین وضعیت می‌تواند باعث برهم خوردن تناسب جنسیتی جمعیت این کشور در آینده شود.

البته قابل ذکر است که سیاست تک فرزندی توسط دولت چین در سال ۲۰۱۱ لغو شد. و حال زوجین میتوانند حداکثر دو فرزند داشته باشند. دلیل این کار نیز بالارفتن میانگین سن در این کشور، و در نتیجه ایجاد بحران در آینده اعلام شده است.

رادیو بین‌المللی چین
رادیو بین‌المللی چین سوم دسامبر سال ۱۹۴۱ تاسیس شد و هدف از تاسیس آن ارتقای درک و دوستی متقابل چین با مردم کشورهای دیگر جهان است.

این رادیو روزانه ۲۹۰ ساعت برنامه به ۴۳ زبان برای سراسر جهان پخش می‌کند که شامل اخبار، امور جاری و موضوعات سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و علمی و فنی است.

بخش فارسی
بخش فارسی رادیو بین‌المللی چین در ۱۵ اکتبر سال ۱۹۵۷ میلادی تاسیس شد. بخش فارسی رادیو بین‌المللی چین همه روزه برنامه‌های خود را در سه نوبت به مدت یک ساعت و نیم برای شنوندگان فارسی زبان کشورهای ایران، افغانستان و تاجیکستان پخش می‌کند. این بخش هرروز به غیر از مرور اخبار چین و جهان، برنامه‌های گوناگونی مانند حوادث بین‌المللی، حوادث چین، رویدادهای اقتصادی چین، اقلیت‌های چین، برترین‌های چین، گردشگری در چین، جهان ورزش، صندوق پستی شنوندگان، دائرةالمعارف چین، حکایات و لطایف، جامعه و زندگی، موسیقی، آموزش زبان و فرهنگ چین دارد.

زبان
زبان رسمی کشور چین زبان چینی ماندارین است ولی زبانهای دیگری نیز در این کشور مورد استفاده می‌باشند. از جمله زبانهای مورد استفاده دیگر در این کشور، زبان چینی کانتونی است./انتهاي پيام
اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.
آخرین اخبار