در دوازدهمین روز از ماه مبارک رمضان سال اول هجرت، حضرت خاتم الانبیاء (ص) بین اصحاب خود عقد اخوت (برادری) بستند و امیرالمومنین علی (ع) تنها کسی بود که پیامبر خدا(ص)، او را برادر خود گردانیدند.

اسناد این حقیقت تاریخی: مسار الشیعه ص 7، فیض العلام ص 31، الوقایع و الحوادث ج 1 ص 132 ، منتخب التواریخ ص 46، وقایع الشهور ص 167 ، تقویم المحسنین ص 14

و اما به دلیل سوالات متعددی که در زمینه عقد اخوت وجود دارد توضیحی مختصر عرض می کنیم:

عقد اخوت از سنت های پیامبر اکرم (ص) است که برای روز عید غدیر توصیه بیشتری به اجرای آن شده است و لیکن در همه ایام سال می توان آنرا انجام داد. این عقد نیز همانند سایر عقود اسلامی دارای صیغه ای است که در کتاب مفاتیح الجنان آورده شده است و این چنین است که خواندن آن صیغه دو مومن را با یکدیگر برادر می کند والبته از جمیع وظایف و اختیارات برادری نسبت به یکدیگر عزل میشوند مگر در سه امر شفاعت و زیارت و دعا

به این مفهوم که در روز قیامت یکدیگر را شفاعت کنند، در دنیا به زیارت و دیدار یکدیگر بروند حتی پس از مرگ ، برادر زنده به دیدار برادرش در قبرستان برود و دعا که در هیچ یک از مراحل و شرایط زندگی یکدیگر را از دعای خیر فراموش نکنند. پس این دو برادر نمی توانند به محارم یکدیگر محرم شوند و حق گرفتن ارث از برادر متوفی یا کسانی که برادرش از آنان ارث می برد را ندارد. ضمنا همانگونه که عرض شد این صیغه تنها برقراری برادری را متضمن است و به هیچ عنوان بین دو برادر، محرمیت (به معنی فراتر از محرمیت بین دو مرد مسلمان) ایجاد نمیکند. این عقد فقط و فقط بین دو مرد مسلمان قابل اجرا است و هرگز بین یک زن و یک مرد یا بین دو زن مسلمان امکان برقراری صیغه اخوت وجود ندارد. لذا حتما بزرگواران به این نکات که اغلب بازیچه دست برخی شیادان غیر مسلمان می شود توجه نمایند تا خدای نخواسته در دام شیاطین گرفتار نشوند.

عزیزان توجه فرمایند که در اموری از این قبیل سعی کنند تا با مومنین و صالحین، صیغه اخوت جاری نمایند تا از برکات و فضایل دنیوی واخروی آن بزرگواران بواسطه این سنت بزرگ نبوی (ص) بهره مند گردند.