نگاهي به تاريخچه "آرژانتين" +تصاوير

به گزارش سرويس بين‌ الملل باشگاه خبرنگاران،
آرژانتین

آرژانتین از لحاظ وسعت دومین کشور آمریکای جنوبی و در فهرست وسعت کشورها هشتم در جهان است. آرژانتین وسعتی به مساحت ۲۷۹۱۸۱۰ کیلومتر مربع از این قاره را اشغال کرده که بین آند (رشته کوه) در غرب و اقیانوس اطلس جنوبی در شرق و جنوب واقع شده‌است. این کشور از شمال با پاراگوئه و بولیوی، از شمال شرق با برزیل و اروگوئه، و از جنوب و غرب با شیلی مرز مشترک دارد. این کشور مدعی مالکیت محدوده‌های جزایر فالکلند (به اسپانیایی: جزایر مالویناس)‏ و جزایر جورجیای جنوبی و ساندویچ جنوبی می‌باشد. تحت عنوان جنوبگان آرژانتین، این کشور مدعی حاکمیت ² ۹۶۹۴۶۴ مایل مربع(۳۷۴۳۱۲ کیلومتر مربع)از قاره جنوبگان (قطب جنوب) است، که ادعاهای دیگری نیز درباره آنها از سوی شیلی و بریتانیای کبیر مطرح شده‌است.

نام

این کشور بطور رسمی جمهوری آرژانتین نامیده می‌شود (به اسپانیایی: República Argentina)‏. برای برخی موارد قانونی Nación Argentina (کشور آرژانتین) نیز بکار می‌رود.

اسپانیایی‌های مهاجم در سال ۱۵۱۶ میلادی وارد آرژانتین شدند. آنان که در جستجوی گنج بودند، این سرزمین را آرژانتین نامیدند که از واژه argentum به معنای نقره یافته شده در برخی از نقاط آن گرفته شده‌است.

مردم

در میان کشورهای آمریکای لاتین، آرژانتین طی سدهٔ بیستم بیشترین تعداد مهاجران را از آمریکای لاتین به‌خود دیده‌است. در سال ۲۰۰۱ آرژانتین ۱ میلیون مهاجر آمریکای لاتینی داشت که ۳۲ درصد آن از پاراگوئه بودند.

آرژانتین، میزبان بزرگ‌ترین جامعه یهودیان در آمریکای لاتین است.

تاریخ

کشف و استعمار آرژانتین در اوایل سده شانزدهم از سوی اسپانیاییها آغاز شد. مهم‌ترین کاشفان اروپایی آرژانتین عبارت‌اند از: آمریگو وسپوچی (۱۵۰۲.م)_ خواندیاز دوسولی (۱۵۱۶.م)_ فردیناند ماژلان(۱۵۲۰.م).

در سال ۱۷۷۶.م سرزمین ریودولاپلاتا شامل آرژانتین_بولیوی_پاراگوئه و اوروگوئه به مرکزیت بوئنوس آیرس تحت ریاست نایب اللسلطنه اسپانیا تشکیل یافت تا اینکه در سال ۱۸۱۶.م بوئنوس آیرس و سرزمینهای مجاور آن بنام ایالات متحده لاپلاتا، پس از ۳۰۰ سال، استقلال یافت.

سیاست آرژانتین

چارچوب سیاسی آرژانتین یک جمهوری فدرالتوام با نمایندگان مردمی دموکراتیک پارلمانی است که در آن رئیس جمهورهم رئیس کشور و هم رئیس دولت بوده، و فعالیت وی توسط نظام چند حزبی جمع گرا تکمیل می‌شود.


رئیس جمهور فعلی آرژانتین (۲۰۰۸) کریستینا فرناندز، به همراه خولیو کوبوس به عنوان معاون رئیس جمهور می‌باشند.

قوای سیاسی نظام

قانون اساسی ۱۸۵۳ آرژانتین تفکیک قوا را به صورت شاخه‌های مجریه، مقننه، و قضایی در سطح ملی و ایالتی اعمال نموده‌است.

قوه اجرایی

قوه مجریه در اختیار رئیس جمهور و کابینه اش قرار دارد. رئیس جمهور و معاون وی بطور مستقیم برای یک دوره ۴ ساله انتخاب می‌شوند، که به دو دوره متوالی محدود شده‌است، و کابینه از سوی رئیس جمهور منصوب می‌گردند.

قوه قانونگذاری

قوه مقننه در اختیار دو مجلس کنگره ملی یا (" کنگره ملی آرژانتین| کنگره ناسیونال") بوده که شامل یک سنا "سنادو" با ۷۲ کرسی، و مجمع نمایندگان ("کامرا د دیپوتادوس") متشکل از ۲۵۷ عضو می‌باشد.


سناتورهابرای دوره ۶ ساله انتخاب می‌شوند با توجه به این که یک سوم آنها برای انتخابات مجدد در هر ۲سال باقی می‌مانند. اعضای مجمع نمایندگان بطور مستقیم برای یک دوره ۴ ساله از طریق یک سیستم نمایندگی تناسبی انتخاب می‌شوند که نیمی از اعضاء مجلس پایین دست برای مدت ۲ سال برگزیده می‌شوند. یک سوم نامزدهای ارائه شده از سوی هر حزب باید زنان باشند.

قوه قضایی

قوه قضائیه از قوای مجریه و مقنه مستقل است. دادگاه عالی عدالت آرژانتین دارای ۹ عضو است که از سوی رئیس جمهور با مشور با سنا منصوب می‌شوند. باقی قضات از سوی مجمع دادستانی کشور منصوب می‌شوند، دبیرخانه‌ای متشکل از نمایندگان قضات، وکلاء، کنگره، و قوه مجریه.

روابط خارجه

آرژانتین از اعضای مرکوسور است که یک بلوک بین المللی بوده که دارای برخی عملکردهای قانونی فراملیتی می‌باشد. مرکوسور متشکل از پنج عضو اصلی (دائمی) می‌باشد: آرژانتین، برزیل، پاراگوئه، اروگوئه، و نزوئلا. مرکوسور دارای پنج عضو کمکی فاقد حقوق رای دادن (موثر) است: بولیوی، شیلی، کلمبیا، اکوادور،...

آرژانتین تنها کشور از آمریکای لاتین بود که در جنگ خلیج فارس تحت ریاست سازمان ملل شرکت نمود و درتمامی مراحل عملیات حفظ دموکراسی در هائیتی نیز حضور داشت. این کشورهمچنین به عملیات‌های گسترش صلح در جهان کمک نموده‌است، از جمله در السالوادور- هندوراس- نیکاراگوئه، گوآتمالا، اکوادور- پرو، صحرای غربی، آنگولا، کویت، قبرس، کرواسی، کوزوو، بوسنی و هرزگوین و تیمور شرقی. با به رسمیت شناختن مساعدتهای این کشور برای امنیت بین‌المللی، در ژانویه ۱۹۹۸، رئیس جمهور آمریکا، بیل کلینتون، آرژانتین را به عنوان متحد اصلی غیرعضو ناتو برای آن معرفی نمود. در سال۲۰۰۵، این کشور به عنوان یک عضو موقت شورای امنیت سازمان ملل انتخاب شد.

در سال ۲۰۰۵، در روزهای ۴ نوامبرو ۵ نوامبر، شهر آرژانتینی ماردل پلاتا میزبان اجلاس چهارم کشورهای آمریکایی بود. این همایش با اعتراضات تعدادی از مخالفین ضد آمریکا مواجه شد. در سال ۲۰۰۶، در مقایسه با دوران طی دهه ۱۹۹۰، آرژانتین بر مرکوسور به عنوان اولین اولویت بین‌المللی خود تاکید کرده‌است، وبطور شدیدتری به روابط خود با آمریکا وابسته‌است.

آرژانتین مدت زیادی است که مدعی حاکمیت بر جزایر فالکلند/ مالویناس، جزایر شتلند جنوبی، جزایر ساندویچ جنوبی و تقریبا" ۱ میلیون کیلومتر مربع از سرزمین قاره جنوبگان، بین نصف النهارهای w° ۲۵ و w°۷۴ و مدار موازی s°۶۰ بوده‌است. این قاچ از قاره مزبور به عنوان جنوبگان آرژانتین شناخته می‌شود که آرژانتین آن را بخشی از سرزمین ملی خود می‌داند. بیش از یک قرن، آرژانتین در پایگاه اورکاداس حضور داشته‌است.

آرژانتین یکی ازصاحب امتیازان بنیانگذار و عضو مشاور دائمی سیستم پیمان جنوبگان و دبیرخانه پیمان جنوبگان است که در بوینس آیرس مستقر است.

اقتصاد آرژانتین

آرژانتین از منابع طبیعی غنی، جمعیت باسواد با درصد بالا، بخش کشاورزی صادرات محور، و پایه صنعتی متنوع بهره می‌برد. کشور از لحاظ تاریخی دارای طبقه متوسط فراوانی در مقایسه با دیگر کشورهای آمریکای لاتین می‌باشد، اما این بخش از جمعیت در اثر سلسله‌ای از بحرانهای اقتصادی از بین رفته‌اند. امروز، درحالی که بخش مهمی از جمعیت هنوز از لحاظ مالی ثروتمند هستند، آنها در موضعی از یک مقایسه حاد با میلیونها نفر از افرادی قرار می‌گیرند که شاهد آن هستند که قدرت خریدشان به شدت کاهش یافته‌است. از سال ۲۰۰۲ به بعد، بهبود در وضعیت بخش‌های فقیرتر و نیز یک بازگشت عمده در طبقه متوسط جامعه پدید آمده‌است.

مقابله با مشکلات

از اواخر دهه ۱۹۷۰ تاکنون، کشور استقراض عمومی را گردآوری نموده و به عوارض یک تورم بالا مبتلا شده‌است. در سال۱۹۹۱، دولت نرخ مبادله تثبیت شده پزو را با دلار آمریکا تعیین نموده و رشد پایه پولی را محدود ساخت. سپس دولت به هموارسازی مسیر تجارت آزاد| ازادسازی تجارت، قانون زدایی، و خصوصی سازی پرداخت. تورم کاهش یافت و تولید ناخالص ملی رشد نمود، اما شوکهای خارجی و ناتوانیهای سیستم منافع حاصل را کاهش داد، و موجب شد تا از سال ۱۹۹۵ و تا فروپاشی در سال ۲۰۰۱، نتیجه آن تلاشها دراثر حرکتی آرام متلاشی شود.

تا سال ۲۰۰۲، آرژانتین در پرداخت قروض خود نکول کرده بود، تولید ناخالص ملی آن کاهش یافته بود، بیکاری به بیش از %۲۵ رسیده بود، و پس از کاهش ارزش و نرخ شناور شده، پزو دچار مستهلک شده تا میزان %۷۵ شده بود. اما، کنترل دقیق هزینه و مالیات‌های سنگین بر صادرات روبه رشد کنونی به کشور ابزاری را جهت بازیابی منابع و هدایت سیاست پولی اعطا نمود.

در سال۲۰۰۳، سیاستهای جایگزینی واردات و صادرات فزاینده با تورم پایینتر و اقدامات اقتصادی گسترده همراه شد و جهش را در تولید ناخالص ملی هدف گرفت. این سیاست در سالهای ۲۰۰۴ و ۲۰۰۵ نیز با ایجاد میلیونها شغل و تشویق به مصرف تولید داخلی تکرار شد. فرار سرمایه کاهش یافت، و سرمایه گذاری خارجی به آرامی بازگشت. تزریق ارز خارجی از صادرات یک مازاد تجاری هنگفت ایجاد نمود. بانک مرکزی مجبور شد تا دلارها را از بازار بخرد، و و امروز نیز در مواقع مختلف به آن ادامه می‌دهد تا آنها را به عنوان ذخایر ارزی| ذخایر گردآوری نماید. این کار موجب می‌شود تا بطور عمده از ارزش یافتن پزوی آرژانتین جلوگیری شده و مانع رقابت پذیری آن شود.

وضعیت تا سال۲۰۰۶ بهبود بیشتری یافت، که عمدتاً در نتیجه کشف حوزه‌های جدید نفتی در پاتاگونیا بود. این سال هدف این است تا رشد فراوان تولید ناخالص ملی مربوط به سه پیش بینی اخیر(بین %۵/۸ و %۹ است) برسد، اما تورم در حدود بین ۱۰ تا %۱۲ برآورد می‌شود، که این موضوع دوباره اتفاق افتاده، و توزیع درآمد هنوز بطور چشمگیری ناعادلانه‌است. در دسته‌ای از گزارشها، سازمانهای بین‌المللی، از آرژانتین بخ خاطر باقی ماندن آرژانتین در چیزی مثل یک اقتصاد بسته انتقاد نمودند.

با این که اثرات بحران تقلیل یافته اما ناپدید نشده‌است. آرژانتین یکی از توسعه یافته‌ترین کشورهای آمریکای لاتین است. حتی اگر توزیع درآمد یک مشکل مهم و حساس باشد، این کشور از بالاترین تولید سرانه ناخلص ملی مبتنی بر قدرت خرید مبادله ارز، و نیز رتبه سوم از لحاظ بالا بودن تولید ناخالص ملی (اسمی) نسبت به آمریکا سرافراز می‌باشد.این کشور از بالاترین ترازهای آموزشی سنجیده شده از طریق توجه به دانشگاه و نیز یک ساختار منطقی برخوردار است که در جنبه‌های متعدد با آنچه که در ملل کاملاً صنعتی وجود دارد، برابری می‌کند.

در سال۲۰۰۲، %۵/۷۵ از جمعیت در زیر خط فقر بودند، اما آخرین گزارش در اوت۲۰۰۶، سطح %۴/۳۱ فقر را نشان می‌دهد. همینطور، بیکاری که بیش از ۲۵ درصد بود تا ژوئیه ۲۰۰۶ به ۲/۱۰درصد رسید. تولید سرانه ناخالص ملی به ازای هر فرد از نقطه اوج پیشین خود قبل از رکود در سال ۱۹۹۸ در قدرت خرید ارز مقابل پیشتر رفته، اما هنوز در تولید ناخالص ملی اسمی خود باقی مانده‌است که بیشتر در اثر وجود ارزی زیر قیمت واقعی خود است. اقتصاد در سال ۲۰۰۳ ۹/۸ درصد، در سال ۲۰۰۴، ۰/۹ درصد، و در سال ۲۰۰۵، ۲/۹ درصد رشد کرده‌است. در سال ۲۰۰۶، بدهی‌های خارجی ۶۸ درصد تولید ناخالص ملی بوده و به آرامی در حال کاهش می‌باشد.

بخش‌ها

در سال۲۰۰۴، خروجی بخش کشاورزی| کشاورزی به %۱۱ تولید ناخالص ملی بالغ شد که یک سوم کل صادرات بود. سویا و روغنهای گیاهی کالای | کالاهای اصلی صادراتی با میزان %۲۴ کل صادرات می‌باشند. گندم، ذرت، بلوط، ذرت خوشه ای، و دانه‌های آفتابگردان کلاً بالغ بر %۸ آن را تشکیل می‌دهند. گوسفند نیز یک کالای صنعتی اصلی است، گوشت گاو، شیر، محصولات چرم، پنیر %۶ کل صادرات را تشکیل می‌دهند صنایع گوشت و پشم گوسفند بیشتر در پاتاگونیا اهمیت دارند، و گوشت خوک و بز در نقاط دیگر.


میوه‌ها و سبزیجات %3 صادرات را تشکیل می‌دهند: سیب و گلابی در دره ریونگرو (آرژانتین)| ریو نگرو؛ پرتقال و دیگر مرکبات در شمال غرب آرژانتین| شمال غرب و مزوپوتامیا، آرژانتین| مزوپوتامیا؛ انگور و توت فرنگی در کویو و توت در دورترین نقاط جنوبی تولید می‌شوند. پنبه و راج آمریکایی، محصولات اصلی گرانچاکو، نیشکر و تنباکو در شمال غرب و زیتون و سیر در کویو می‌باشند. موز فورموزا، گوجه فرنگی در ایالت سالتا| سالتا، و هلو در (مندوزا) برای مصرف داخلی پرورش داده می‌شوند. آرژانتین پنجمین تولید کننده انگور بوده، و تولید انگور مرغوب از لحاظ کیفیت جهشهای اصلی خود را نموده‌است. صادرات در حال رشد، کل توان بالقوه کشت انگور از میزان لازم فاصله دارد. مندوزا پهناورترین ناحیه تولید انگور است که پس از آن سن خوآن قرار گرفته‌است.

صنایع پتروشیمی، نفت خام| نفت، و گاز طبیعی با نسبت %۲۰ کل صادرات، در گروه دوم صادرات قرار دارند. مهم‌ترین حوزه‌های نفتی در پاتاگونیا و کویو قرار دارند. شبکه عمده انتقال خط لوله| خط لوله انتقال، محصول خام را به باهیا بلانکا، مرکز صنعت پتروشیمی، و نیز کمربند صنعتی لاپلاتا-روزاریو می فرستد. زغال سنگ نیز استخراج می‌شود.

استخراج معدن یک صنعت روبه افزایش است. شمال غرب و ایالت سن خوآن نواحی اصلی این فعالیت هستند. فلزات استخراج شده عبارت‌اند از طلا، نقره، روی، منیزیوم، مس، گوگرد، تنگستن و اورانیوم. در طی تنها ده سال، صادرات از رقم ۲۰۰میلیون دلار (آمریکا) به ۲/۱ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۴، با نسبت %۳ کل صادرات رسید. برآوردها برای سال ۲۰۰۶،۲ میلیارد دلار آمریکا، یک افزایش ده برابری نسبت به سال ۱۹۹۶ نشان می‌دهد.

در شیلات، مقدار صید قلابماهی| قلابماهی آرژانتین بالغ بر %۵۰ از صیدها را تشکیل داده، ماهی روغنی و ماهی مرکب پس از آن قرار دارند. جنگلداری در ناحیه مزوپوتامیا، آرژانتین| مزوپوتامیا گسترش یافته؛ درخت نارون برای سلولز، صنوبر و اوکالیپتوس برای مبلمان، الوار و صنایع کاغد استفاده می‌شوند. هر دو بخش بالغ بر %۲ را تشکیل می‌دهند.

بخش تولید (کارخانه‌ها) یک بخش مهم کشور در خروجی تولید ناخالص ملی با %۳۵ سهم می‌باشد. بخش‌های عمده عبارت‌اند از اتومبیل| وسایل موتوری، تولید قطعات اتومبیل، و حمل و نقل و تجهیزات تراکتور| کشاورزی (%7 از صادرات)، آهن و فولاد (%3)، فرآوری غذایی| صنایع غذایی و نساجی (%2). دیگر بخش‌های تولید شامل سیمان، صنایع مواد شیمیایی، وسایل اصلی| وسایل خانگی، و صنعت فرآورده‌های چوب است. بزرگ‌ترین مراکز صنعتی در بوینس آیرس، روزاریو و کوردوبا، آرژانتین| کوردوبا قرار دارند.


بخش خدمات بزرگ‌ترین عامل کمک کننده به کل تولید ناخالص ملی است. آرژانتین انرژی را در میزان فراوان خود از طریق منابع توسعه یافته برقابی تولید می‌کند؛ انرژی هسته‌ای نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. این کشور یکی از بزرگ‌ترین تولید کنندگان و صادرکنندگان کبالت-۶۰ به همراه کانادا و روسیه می‌باشد که یک ایزوتوپ رادیواکتیو است که بطور گسترده‌ای در درمان سرطان بکار می‌رود. مخابرات نیز با رسوخ عمده تلفن همراه (%۷۵ از جمعیت) بسیار قوی قوی می‌باشد. و ۳۰٪ اینترنت، و %۳ خدمات پهنای باند که به سرعت هم در حال افزایش است. تلفن معمولی (%۸۵ از خانه‌ها) و پست نیز پر رونق هستند. بخش ساختمان نیز در توسعه اقتصادی کنونی به سوی ایجاد شغل سوق داشته و %۵ تولید ناخالص ملی را شامل می‌شود. جهانگردی بسیار مهم مهم بوده و هم اکنون %۷ از خروجی اقتصادی مملکت را تامین می‌کند.

آرژانتینی‌ها بیشتر در بین مرزهایشان مسافرت می‌کنند، و سفرهای خارجی که بطور دسته جمعی به یک کشور صورت می‌گیرد قابل دسترس، ایمن و بطور غیرقابل تصوری متنوع می‌باشد: شهرهای چند ملیتی بوینس آیرس و روزاریو، آرژانتین| روزاریو، آبشارهای بی نظیر ایگوازو و ایلت مستعمره سالتا، آرژانتین| سالتا از این نقاط می‌باشند. از ایالت ژوژوی با ساکنان بومی آمریندی تا استان آکنده از شادی و سرگرمی، ایالت کوردوبا| کوردوبا، کارخانه‌های شراب سازی ایالت مندوزا| مندوزا؛ اسکی کردن (روی آب) در پیست باریلوچ تا سواحل پینامار، و رودخانه یخ زده پریتو مورنو تا ایالت تییرا دل فیوگو| تییرا دل فیوگو افسانه ای، (همگی سبب شده تا) در سال ۲۰۰۵ ۷/۳ میلیون نفر جهانگرد از این کشور دیدار نمایند.

حمل و نقل

سیستم بزرگراه آرژانتین بسیار خوب توسعه یافته و جاده‌هایی دارد که به تمام گوشه و کنار کشور راه دارد. در این کشور تقریباً ۶۴۰هزار کیلومتر بزرگراه و جاده وجود دارد. بزرگراه‌های چندبانده هم اکنون شماری از شهرهای اصلی را به هم متصل نموده و نمونه‌های بیشتری از آن نیز هم اکنون در دست احداث می‌باشند.

شبکه خط ریلی آن با حدود ۴۰هزار کیلومتر خط راه آهن، یکی از بزرگ‌ترین نمونه‌ها در دنیا است. پس از دهه‌ها خرابی سرویس و فقدان عملیات تعمیر و نگهداری، بیشتر سرویسهای مسافری آن در سال ۱۹۹۲ تعطیل بود زمانی که شرکت راه آهن خصوصی شد، و هزاران کیلومتر خط ریلی آن هم اکنون نیاز به تعمیر دارد. فعلاً، در راستای عملیات ارتقاء در سیستم، سرویسهای خط آهن بین شهرهای متعددی مجدداً به فعالیت پرداخته‌اند. یک پروژه قطار سریع‌السیر بین بوینس آیرس و روزاریو برای بهره برداری در سال ۲۰۰۷ در دست اقدام می‌باشد.

کشور دارای حدود ۳۰۰۰ کیلومتر راه‌های آبی است که در بین مهم‌ترین این نمونه‌های می‌توان ریودلاپلاتا، رودخانه پارانا| پارانا، رود اروگوئه| اروگوئه، و رود پاراگوئه| پاراگوئه را نام برد.

جغرافیا

مرز آرژانتین تقریباً از شمال تا جنوب ۳۷۰۰ کیلومتر، و از شرق تا غرب ۱۴۰۰ کیلومتر می‌باشد. این کشور را می‌توان تقریباً به چهار قسمت تقسیم نمود: دشتهای حاصلحیز پامپا در مرکز کشور، قسمت کشاورزی در فلات، جلگه غنی از نفت پاتاگونیا در نیمه جنوبی پایین ایالت تییرا دل فیوگو؛ فلاتهای نیمه گرمسیری گرانچاکو در شمال، و رشته کوه‌های پرپیچ و خم آند در امتداد مرز غربی با شیلی.


بلندترین نقطه از سطح دریا در آرژانتین در ایالت مندوزا قرار دارد. کوه آکنکاگوا، در ارتفاع ۶۹۶ متر از سطح دریا، مرتفع‌ترین کوه کشورهای آمریکایی، در نیمکره جنوبی می‌باشد،  و پست‌ترین نقطه در لاگونا دلکاربیون در ایالت سانتاکروز با ارتفاع ۱۰۵- متر (۳۴۴- فوت) زیر سطح دریا است. این نقطه همچنین پست‌ترین نقطه بر روی قاره آمریکای جنوبی می‌باشد. مرکز جغرافیایی کشور در بخش مرکزی جنوب لاپالما واقع شده‌است.


این کشور نسبت به بخشی از جنوبگان ادعای ارضی دارد، جایی که برای مدت بیش از یک قرن پایگاه اورکاداس از آغاز سال ۱۹۰۴، تحت حضور اشغالگرانه و پیوسته دیگر کشورها قرار گرفته‌است.

فرهنگ آرژانتین

ادبیات

آرژانتین دارای تاریخ غنی در ادبیات مشهور جهان است، از جمله یکی از نویسندگان بسیار نقاد آن در قرن بیستم، خورخه لوئیس بورخس می‌باشد.

با یک قانون اساسی و یک طرح تعریف شده ساختن کشور، این کشور در ادبیات آمریکای لاتین از زمانی که در دهه ۱۸۵۰ هویت کاملاً واحد خود بازیافت، به عنوان رهبر (پیشرو) بوده‌است. مبارزه بین تمرکز گرایان (که خواستار یک فدراسیون ضعیف از ایالات مبتنی بر اصول محافظه کاری روستایی بود) و فدرالیستهای ماقبل لیبرالیسم و طرفداران حکومت قوی فدرال که مهاجرت اروپاییان را تشویق می‌نمودند، یک لحن و نواخت (خاص) برای ادبیات آن زمان آرژانتین پدید آورد.


جدائی اعتقادی بین حماسه گواچو «مارتین فییرو» اثر خوزه هرناندز، و «فاکندو»، اثر دومینگو فاوستینو سارمینتو، یک نمونه بزرگ از آن است. هرناندز از یک سبک زندگی روستایی مربوط به آرژانتین قدیم بوده و به شدت با مهاجرت اروپایی‌ها مخالف می‌باشد. سارمینتو نوشته‌است که مهاجرت تنها راه برای نجات دادن آرژانتین از قرار گرفتن تحت حکومت تعداد اندکی از خانواده‌های دیکتاتوری «رهبر»ها بوده، ضمن بیان این مطلب که یک چنین مهاجرانی آرژانتین را نوین‌تر نموده و با اندیشه اروپای غربی روشن می‌ساخته‌اند، و نتیجه آن یک جامعه بالنده‌تر بوده‌است.

ادبیات آرژانتین در آن دوره به شدت ناسیونالیستی بود. ادبیات این کشور دنباله رو نهضت ادبیات مدرنیست شد که در اواخر قرن ۱۹ ام در فرانسه پدید آمده بود و این دوره درادبیات آرژانتین انقلابی ایجاد کرد که ریکاردو گوئیرالز از پیشگامان مهم ادبیات مدرن آرژانتین محسوب می‌شود. خورخه لوئیز بورگز مشهورترین نویسنده آرژانتینی است. بورگز شیوه‌های جدیدی از نگاه به جهان نوین در بحثهای استعاری و فلسفی خود پایه گذاری نمود، و تاثیر وی از طریق نویسندگان به سراسر جهان گسترش یافت. بورگز به خاطر آثارش در قالب داستان‌های کوتاهی همچون «قصه‌ها» و «الف» بیشتر مشور گردید.


آرژانتین نویسندگان، شعرا، و روشنفکران بیشتری را در صحنه بین‌المللی عرضه نموده‌است: خوآن باتیستا آلبردی، روبرتو آرلت، آدولفو بایو کزارس، یوجینیو کامباسرس، خولیو کوتازار، استبان اچوریا، لئوپولدو لوگونز، ادواردو مالیا، حزقیل ماتینز استرادا| حزقیل ماتینز استرادا، توماس الوی مارتینز، ویکتوریا اوکامپو، مانوئی پوئیگ، ارنستو ساباتو، اسوالدو سوریانو، آلفونسینا استورنی، و ماریا النا والش. تنها یکی از آنها یعنی کوئینو (متولد «ژاکوئین سالوادور لاوادو») خوانندگان سراسر جهان را به خود مشغول ساخته‌است، در حالی که با مافالدای متنفر از سوپ و دسته‌ای از کارتونهای مضحک خود، وارد وقایع دوران نوین می‌شود.

فیلم و تئاتر

آرژانتین تولید کننده اصلی نقاشی متحرک می‌باشد. اولین فیلمهای انیمیشن جهان که در آرژانتین ساخته و عرضه شد، توسط انیماتوری به نام کوئیرینو کریستیانی بود. سینمای آرژانتین در دهه ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰ با رقمهای بالای تولیدات، و بسیاری از فیلمهایی که هم اکنون به عنوان فیلمهای کلاسیک آرژانتینی محسوب می‌شود، از دوره طلای' خود برخوردار بود. بیشتر فیلمهای اخیر مشهوریت جهانگستر یافته‌اند، همچون «داستان رسمی (لاهیستوریا آفیسیال»)، «نه ملکه (نووه ریناس)»، «مرد مواجه با جنوب شرق»، «پسر عروس»، «خاطرات موتورسیکلت (دیاروس دموتوسیکلتا)»، یا «روشنایی‌های ال فیوگو». اما به ندرت از لحاظ شهرت با فیلم‌هایی به سبک هالیوودی رقابت می‌کند، و فیلمای محلی بطور هفتگی عرضه می‌شوند و بطور وسیعی در آرژانتین یا به شکل بین‌المللی دنبال می‌شوند. شهر ماردل پلاتا جشنواره فیلم ماردل پلاتا| جشنواره فیلم خودی را برگزار نموده، در حالی که بوینس آیرس دارای جشنواره بین‌المللی سینمای مستقل بوینس آیرس| همتای سینمای مستقل می‌باشد. نسبت صحنه‌های نمایش به ازای فرد در این کشور یکی از بالاترین نسبتها در آمریکای لاتین می‌باشد، و نمایش فیلم به ازای هر فرد در آن بالاترین میزان در این منطقه از جهان می‌باشد. نسل جدید کارگردانان آرژانتینی توجه منتقدان سراسر جهان را به خود جلب کرده‌اند.

بوینس آیرس یکی از بزرگ‌ترین مراکز تئاتر می‌باشد. علاوه براین، «تئاترو کولیون» (تئاتر کولیون، یکی از بزرگ‌ترین خانه‌های اوپرای جهان)، با برنامه اش تحت عنوان «کاله کورینتس» یا (خیابان کورینتس) اعتباری ملی و بین مللی دارد، که مترادف با هنر است. این برنامه 'خیابانی که هرگز به خواب نمی‌رود' نامیده می‌شود، و گاهی اوقات به بزرگراه بوینس آیرس اشاره می‌کند.

بسیاری از شیوه‌های بزرگ در هنرپیشگی، موسیقی، و فیلم از تعدادی از این تئاترهای آغاز شده‌است. «تئاتر ژنرال سن مارتین» یکی از معتبرترین نمونه‌ها در کنار خیابان کورینتز می‌باشد؛ «تئاتر ناسیونال سروانتس» به عنوان یک تئاتر ملی در آرژانتین طراحی شده‌است. تئاتر مهم دیگر این کشور، «ایندپنسیا» در مندوزا قرار دارد. فلورنسیو سانچز و گریسلدا گامبارو از نمایشنامه نویسان معروف آرژانتینی هستند. خولیو بوکا یکی از رقاصان (بزرگ) باله در دوره جدید می‌باشد.

غذا و نوشیدنی

سبک غذای آرژانتین تحت تاثیر سبک غذای اسپانیا، ایتالیا، آلمان، فرانسه، و دیگر کشورهای اروپایی قرار گرفته و نیز بسیاری از غذاهای این کشورها همچون کیک، کالباس، و دسرهایی که در رژیم غذایی آن کشورها معمول است. آرژانتین دارای گونه گسترده‌ای از غذاهای فیبردار است که از جمله عباتند از: «پیراشکی گوشت»، نوعی خوراک کماج؛ «لوکرو»، ترکیبی از ذرت، لوبیا، گوشت، کالباس، پیاز، و کدوقلیانی، و «چوریزو»، کالباس ادویه دار با پایه گوشت.


کباب آرژانتینی، «آسادو»، یکی از معروفترین غذاها در آرژانتین است و شامل انواع مختلف گوشت است، در میان آنها «چوریزو»، نان قندی، سیرابی خوک، و کالباس سرخ (خونی) هستند. ساندویچهای کوچک، ساندویچز دمیگا، نیز از غذاهای رایج می‌باشند. آرژانتین به عنوان یک تولید کننده مهم شراب آرژانتین| شراب، مصرف سالانه رایجترین نوع شراب (مالبک نمونه‌ای از از شرابهای عرضه شده از سوی آرژانتین به دنیا است). همچنین، یک رسم رایج در میان آرژانتینیها نوشیدن چای راج| برگ راج است. دلسه (دلچه) یک نوع کارامل شیرین متداول در این کشور می‌باشد.

موسیقی آرژانتین

سبکهای جدید موسیقی‌های عامه در آرژانتین عبارت‌اند از، " فولکلور" (موسیقی فالک)، تانگو، راک، موسیقی "حاره " (کومبیا)، و رقص-الکترونیکا.

تانگو

تانگو موسیقی و ترانه‌های بزمی (اغلب ترانه‌ها به شکل عامیانه خوانده می‌شود که لونفاردو نامیده می‌شود)، نماد موسیقی آرژانتین است. رقص میلونگا یک نمونه باسابقه است، که به آرمی به "تانگو" مدرن تکامل پیدا نموده است. "تانگو" دردهه ۱۹۳۰، از یک رقص تمرکز یافته در موسیقی به یک نوع رقص همراه با ترانه بزمی و شعر تغییر یافته است، و با خوانندگانی همچون کارلوس گاردل، روبرتو گوینچه، هوگو دل کاریل، تیتا مرلو، و ادموندو ریورو. دوره طلایی "تانگو" (۱۹۳۰ تا اواسط دهه ۱۹۵۰) بازتابی از موسیقی‌های جاز و سوئینگ در ایالات متحده بوده، ضمن آن که دارای مشخصات گروه‌های ارکستری نیز بوده، همچون باندهای اسوالدو پوگلیس، آنیبال ترویلو، فرانچسکو کانارو، و خوآن دی ارینزو. پس از سال ۱۹۵۵ "تانگو" با رهبری آستور پیازولا بیشتر به شکل روشنفکرانه و مستمع مدار تبدیل شد. امروزه تانگو دارای شهرت جهانی است، و پیشرفت آن موسیقی تانگو# نئو- تانگو| "نئو- تانگو" یک پدیده جهانی به همراه گروه‌هایی نظیز تانگتو، باشگاه باجوفوندو تانگو| باجوفوندو و پروژه گوتان می‌باشد.

راک

موسیقی راک آرژانتینی رایجترین موسیقی در میان جوانان است. می‌توان گفت که پرشنونده‌ترین زبان موسیقی راک – اسپانیولی، و نفوذ و توفیق بین‌المللی آن مدیون یک تکامل غنی و بی وقفه می‌باشد. باندهایی همچون سودا استریو یا (باند) سومو| سومو، تدوینگرانی همچون چجارلی گارسیا، لوئیز آلبرتو اسپینتا، و فیتو پائز، مهدهای موسیقی بوده اند، و تا سال ۱۹۷۰ راک آرژانتینی در میان جوانان طبقه متوسط نهادینه شده بود (نگاه به آلمندرا، سوئی جنریس، پاپو، کروکیس). در دهه ۱۹۸۰، سرو جیران بر روی این شکاف پلی زد، زمانی که باندهای آرژانتینی در میان کشورهای آمریکای لاتین و در جاهای دیگر باندهایی همچون انانیتوس وردز، فابولوسس کادیلاکز، (باند آرژانتینی) ویروس| ویروس، آندرس کالامارو. نمونه زیرمجموعه‌های دیگری از این سبکها وجود دارند که: زیرزمینی، پاپ محوربوده و برخی نیز همچون (لارنجا، آتاکو۷۷، دیویدیدوس، پاتریشیا ری و ردوندیتوس دریکوتا| لوس ردوندیتوس) به طبقه کارگر مربوط می‌شوند. باندهای فعلی عامه عبارت‌اند از: بابسونیکوز، راتا بلانکا، ال اوترو یو، آتاکو۷۷، برسوئیت، لوس پیوجوس، اینتوکسیکادوس، و می‌راندا!

موسیقی حاره

موسیقی "حاره"، ترکیبی از کومبیا، فالک محلی، و سبکهای کارائیبی است، که به وسیله مهاجران آمریکای جنوبی در بوینس آیرس ساخته شده است. این در کنار کوارتتو (ایالت کوردوبا| کوردوبادر جایی است که هنرپیشه لامونا جیمنز شهرت فراوانی دارد) و چامامه (کورینتس) موجب ارتقاء موسیقی کومبیا ویلرا شد. سبک ترجیحی موسیقی در در ویلا میزرا (حلبی آباد ها)، ترانه‌های بزمی آن می‌تواند موازی با نمونه‌های آمریکایی گانگستا رپ، (فقر، مواد مخدر و جنایت) باشد. کومبیا ویلرا بطور فزاینده‌ای میان طبقه متوسط مورد قبول واقع شد، به ویژه باندهایی که با اسطوره‌های فوتبال (انگلیسی)| فوتبال ارتباط برقرار می‌کردند (باندهای مشهور: "یربا براوا، پیبس کروس)، داماس گراتیسDamas Gratis, Nestor en Bloque) و به سادگی قابل شناسایی می‌باشند همچون " رودریگو"، که یک ستاره بارز کوآرتتو تا زمان مرگش در سال ۲۰۰۰ بود.

الکترونیکا

بوینس آیرس دارای صحنه‌های تکنو و الکترونیکا در آمریکای لاتین است که میزبان مناسبتهای متعددی همچون کنسرت‌های محلی، همایش موسیقی آمریکای جنوبی، و کرمفیلدز (که بیشتر رکورد جهانی ۶۵هزار نفر بیننده را داشته است). تورهای اروپایی مربوط به موسیقی اجرای برنامه| دی جی‌ها در بوینس آیرس برای اجرا در باشگاه‌ها یا جشنواره‌ها حاضر می‌شوند. این شهر یک شکل موسیقی خانگی مخصوص به خود دارد، و ماوایی برای بسیاری از گروه‌های موفق الکترونیک تانگو می‌باشد. معروفترین مجریان (دی جی) برنامه این موسیقی‌ها عبارت‌اند از هرنان کاتانیو و دی جی جرو. ماردل پلاتا و باریلوچه رقصهای دیگر و شهرهای باشگاه محور این رقصها می‌باشند.

موسیقی کلاسیک

موسیقی کلاسیک اروپا به خوبی در آرژانتین ظاهر شده است. بوینس آیرس موطنی است برای تئاتر کولیون که شهرت جهانی دارد. موسیقی دانان کلاسیک همچون مارتا آگریچ ، لالو شیفرین ، دانیل بارنبویم ، ادواردو آلونسو کرسپو ، تدوینگران کلاسیک مانند آلبرتو جیناسترا شهرت جهانی دارند. تمام شهرهای اصلی آرژانتین دارای سالنهای عمده تئاتر و اوپرا و ارکسترهای ایالتی یا شهری هستند.

موسیقی عامه

موسیقی عامه (فالک) آرژانتین بطور استثنایی گسترش یافته است. بیش از یک دوجین رقصهای محلی، و یک سبک ملی عامه در دهه ۱۹۳۰ به وجود آمد. آرژانتین در دوره پرون بطور گسترده خبر ترانه ها| نووا کانسیون پخش می‌شد، به همین دلیل هنرمندان می کوشیدند مخالفتهای خود را نسبت به موضوعات سیاسی از طریق موسیقی ابراز کنند.

آتاهوالپا یوپانکوئ، بزرگ‌ترین موسیقیدان سبک فالک آرژانتین، و مرسدس سوسا شخصیتهایی بودند که نووا کانسیون را تعریف می‌کردند، و در این فرایند شهرت جهانگستر یافتند. از این سبک در کشور شیلی با استقبال فراوانی مواجه گردید، و در دهه ۱۹۷۰ به موفقیت دست یافت و به نفوذ خود بر کل موسیقی کشورهای آمریکای لاتین ادامه داد.


امروزه، چانگو اسپاسیوک و سولداد پاستوروتی سبک فالک را به نسلهای جوانتر خود بازگردادنده اند. موسیقی " فالک- راک" لئون جیکو پلی بین وسیقی آرژانتین| فولکلر آرژانتین و راک آرژانتین زده و هردو سبک را در سفرهای متولی خود به میلیونها نفر در خارج از کشور آرژانتین عرضه نموده است. موسیقیدانان برجسته دیگر عبارت‌اند از گاتو باربیری با تصنیفات آرامبخش ساکسیفون و جاز آزاد خود، و جائیم تورس و موسیقی آندی جذاب وی.

ورزش در آرژانتین

آرژانتین یکی از قدرتهای جهانی در ورزشهای تیمی است. فوتبال رایجترین ورزش آرژانتین می‌باشد، که تیم ملی فوتبال آرژانتین دوبار قهرمان جام جهانی فیفا و یک بار برنده مدال طلای المپیک (و نیز ۱۴ بار برنده جام کشورهای آمریکایی) شده‌است. هنوز ورزش ملی کشور پاتو است، (درباره «ورزش ملی»، این عنوان از سوی دولت به اجبار به آن داده شده، اما ورزش پاتو تنها توسط افسران سواره نظام ارتشی، پرورش دهندگان دام، و کمابیش توسط معدودی از مردم انجام می‌گیرد زیرا همچون چوگان، ورزش بسیار گرانقیمتی است). این ورزش در یک دسته شش تایی با توپ سوار بر اسب انجام می‌شود. همچنین والیبال و بسکتبال نیز در این کشور رایج می‌باشند؛ و تعدادی از بسکتبالیستهای این کشور در جام ان.بی.ای و لیگهای اروپایی بازی می‌کنند، و تیم ملی نیز مدال طلای المپیک را در بازیهای المپیک آتن بنده شد.

آرژانتین همچنین یکی از تیمهای رده بالای جهانی در اتحادیه راگبی آرژانتین| اتحادیه راگبی را دارد و ورزشی نمونه برای جوانان طبقه متوسط در کل کشور می‌باشد. (نگاه کنید به تیم اتحادیه ملی راگبی آرژانتین| لوس پوماس) علاوه بر این، بسیاری از راگبی بازان آرژانتینی، از سال ۱۹۹۹ در کشورهای فرانسه، ایتالیا، انگلستان، ایرلند و دیگر کشورهای اروپایی مطرح شده‌اند.تنیس آرژانتین در صحنه جهانی با وجود یک دوجین بازیگران مرد و زن فعال در مسابقه، بسیاری رقابتی است. دیگر ورزشهای رایج شامل هاکی میدانی، (ورزش درجه یک زنان)، گلف، و قایقرانی است. ارژانتین تعدادی بازیکن رده بالای چوگان و یک تیم ملی دارد که از لحاظ تاریخی قویترین نوع در دنیا بوده‌اند. قهرمانی چوگان آزاد (در مکان باز) در بوینس آیرس مهم‌ترین نمونه از خود در کل جهان است، و ورزشهای کریکت و بیسبال با محدودترین شکل خود همچون مسابقات گرید آیرون در این کشور انجام می‌شوند.


ورزشهای موتوری نیز در آرژانتین به خوبی عرضه می‌شوند، ضمن آن مسابقات تورسمو کارترا و ۲۰۰۰ تی سی، معروفترین نونه مسابقات اتومبیلرانی هستند. مردم سراسر کشور از این مسابقات لذت می‌برند، اما آن در شهرهای کوچک و نواحی روستایی آرژانتین طرفداران دوآتشه داشته که از لحاظ جمعیت مشتاق همچون مسابقات ناسکار در ایالات متحده می‌باشد. رالی آرژانتین بخشی از رالی قهرمانی جهان می‌باشد (فعلاً در ایالت کوردوبا برگزار می‌شود). در مسابقات فرمول-۱، کشور یک قهرمان جهانی (خوآن میگوئل فانجیو، با پنج بار قهرمانی)، و دو نفر نائب قهرمان (فرولان گونزالس و کارلوس روتمن، هر کدام یکبار) داشته‌است.

مشاهیر جهانی آرژانتینی در ورزش عبارت‌اند از دیگو مارادونا و قهرمان ۵ دوره مسابقات فرمول-۱ خوآن مانوئل فانجیو هستند. دیگر شخصیتهای ورزشی این کشور عبارت‌اند از آلفردو دی استفانو، آمادیو کاریزو، و گابریل باتیستوتا در ورزش فوتبال (انگلیسی)؛ گولرمو ویلاس، گابرییلا ساباتینی، و دیوید نعلبندیان در تنیس؛ روبرتو دی ویسنزو و آنجل کابررادر گلف؛ مانو جینوبیلی و آندرس نیسیونی در بسکتبال؛ لوسیانا آیمار در هاکی میدانی؛ هوگو پورتا و آگوستین پیشوت، خوآن هرناندز، فلیپه کنته پومی، ماریو لدسما و دیگر بازیکنان معروف بین‌المللی در آتحادیه راگبی، بوکسبازان، پاسکوال پرز و کارلوس مونزیون؛ خانواده‌های هوگوی و نوویلو آسترادا از بازیکنان چوگان، و افراد دیگر از آن جمله می‌باشند.

مذهب

آرژانتینی‌ها عمدتاً مذهبی هستند. بر طبق برآوردهای مختلف حدود ٪۸۰ از مردم آرژانتین خود را پیرو کلیسای کاتولیک رمی| کاتولیک رمی معرفی نموده‌اند، اما عملاً بیشتر آنها چنین نیستند؛ و کلیسا مقدار گرایش به آن را ٪۷۰ برآورد نموده‌است. مذهب کاتولیک از سوی دولت مورد حمایت قرار گرفته و در قانون اساسی آرژانتین| قانون اساسی بر آن تصریح شده‌است.


 کلیساهای پروتستان‌ها نیز از دهه ۱۹۸۰ جای پایی برای خود در این کشور باز کرده‌اند، و هم اکنون تعداد پیروان آن بیش از ۵/۳ میلیون نفر، یعنی حدود ٪۱۰ از کل جمعیت می‌باشد. اعضای کلیسای عیسی مسیح قدیسان مورمونی (مورمونها) تعدادشان بالغ بر ۳۳۰۳۰۰ نفر بوده که میزان تمرکز جمعیتی آنها از لحاظ جهانی در این کشور در رتبه هفتم قرار دارد.پروتستان‌های سنتی نیز در این کشور فراوان هستند.

این کشور همچنین موطن یکی از بزرگ‌ترین مسجدها در آمریکای لاتین است که در خدمت جامعه مسلمان بوده، که جمعیت آن بالغ بر ۶۰۰۰۰۰-۵۰۰۰۰۰ نفر (٪۹۳ سنی) تخمین زده می‌شود.

تقریباً ٪۷ آرژانتینی‌ها را می‌توان بدون مذهب یا سکولار فرض نمود.

زبان

تنها زبان ملی رسمی در آرژانتین زبان اسپانیایی است که به آن(castelleno)کاستیایی هم می گویند، اما زبان گوارانی آمریندی همچنین در استان کورینتس جایگاه رسمی دارد. به زبان کوئچوا در سانتیاگو دل استرو، بوینس آیرس، و و شهر پایتخت تکلم می‌شود و ۸۵۰هزار نفر از متکلمین آن از جنوب بولیوی و ۶۶ هزار نفر گویشگران این زبان از بطور پراکنده در کشور و در سانتیاگو دل استرو وجود دارند. ۱۰۰هزار نفر از مردم ماپودونگون که به زبان ماپوچه صحبت می‌کنند در ایالات نوکوئین، ریونگرو، چوبوت، بوینس آیرس، و لاپامپا ساکن هستند.

برخی از مهاجران و جوامع بومی در فهرست زبانهای بومی در آرژانتین| زبانهای اصلی خود باقی مانده‌اند. مثلاً، پاتاگونیا دارای تعدادی شهرهای گویشگر به زبان ولزی| ولزی است، و تعدادی از همسایه‌های متکلم به زبان آلمانی| آلمانی در کوردوبا، انتره ریوز، بوینس آیرس و مجدداً پاتاگونیا در آن وجود دارند. زبانهای ایتالیایی، انگلیسی و فرانسوی بطور گسترده مورد گویش قرار می‌گیرند، و زبانهای دیگری همچون ژاپنی، چینی، کره‌ای و روسی را به سادگی می‌توان در بوینس آیرس یافت. الگو:حقیقت زبان آیمارا| آیمارا توسط اعضای جامعه بولیویایی تکلم می‌شود که از نواحی دور روستایی در بولیوی به آرژانتین مهاجذت نموده‌اند.

آرژانتینی‌ها تنها جامعه بزرگ متکلم زبان اسپانیایی هستند که در عرصه جهانی موردی را بکار می‌برند که تحت عنوان «voseo» شناخته می‌شود (استفاده از ضمیر «vos» به جای «út» (شما) که موجب کاربرد اشکال مختلف فعل نیز می‌شود). رایجترین گویش، لهجه اسپنیایی ریوپلاتنس| ریوپلاتنس است که بیشتر متکلمین آن در مصب رود ریودولاپلاتا ساکن می‌باشند.

یک تحقیق آواشناسی توسط آزمایشگاه مطالعات حسی CONICET و دانشگاه تورونتو نشان داد که گویش ساکنان بوینس آیرس (تحت عنوان پورتنیوس) به لهجه ناپلی از ایتالیا بیش از هر زبان دیگری نزدیکتر است. این مهاجرت ایتالیا بوده که تاثیر عمیقی بر لوفاردو، زبان مشهور عامیانه در بوینس آیرس و هر نقطه دیگر درناحیه ریودلاپلاتا داشته، و و در دایره لغات عامه نواحی دیگر نیز نفوذ کرده‌است. بیش از ۱ میلیون نفر عربی زبانان شرقی و ۱۵۰۰۰۰۰نفر ایتالیایی زبان علاوه بر حدود حدود ۸۵۰هزار نفر کوئچوا زبان وجود دارند، که ردو بومی الچاکو و مهاجران از بولیوی و پرو می‌باشند.

آموزش

پس از استقلال، آرژانتین به سرعت یک نظام آموش عمومی کشوری در مقایسه با دیگر کشورها ایجاد کرد، که کشور را در رتبه‌های بالایی از سواد جهانی قرار دهد. امروزه کشور دارای نرخ باسوادی ٪۵/۹۷ قابل مقایسه با دیگر کشورهای توسعه‌است.


حضور در مدرسه بین سنین ۶ و ۱۴ سال اجباری است. سیستم مدارس ارژانتین شامل یک مدرسه سطح ابتدایی یا پایینتر است که شش یا هفت سال طول می‌کشد، و یک مدرسه سطح ثانویه یا بالاتر که بین ۵-۳ سال دوره آن به طول می‌انجامد. در دهه ۱۹۹۰، این نظام به انواع گوناگونی از آموزش دبیرستانی تحت عنوان «آموزش ثانویه» و «پلی مودال» تقسیم شد. برخی از ایالات سطح «پلی مودال» را استفاده می‌کنند اما برخی دیگر خیر. برنامه‌ای در قوه مجریه برای لغو کردن این اقدام بازگشت به نظام سطح ثانویه بیشتر کلاسیک ۵ ساله در دست اقدام می‌باشد. رئیس جمهور دومینگو فاوستینو سارمینتو به شدت از اعمال و اجرای یک نظام آموزشی رایگان و نوین در آرژانتین جانبداری نمود. اصلاحات دانشگاه آرژانتین| اصلاحات دانشگاه ۱۹۱۸ نماد سه گانه فعلی را در بیشتر دانشگاه‌های عمومی کشور شکل داد.

آموزش در تمام سطوح به استثنای تحصیلات تکمیلی (فارغ التحصیلی) رایگان می‌باشد. در این کشور تعدادی موسسات درسی خصوصی (مدارس) در سطوح ابتدایی، ثانویه (دبیرستان) و دانشگاه وجود دارد. حدود ۱/۱۱ میلیون نفر در آموزش رسمی از این نوع ثبت نام شده‌اند:

۹۵۵۱۷۲۸ نفر از مردم یا به کودکستان، مدرسه ابتدائی (سطح پایینتر)، و یا موسسات سطح ثانویه (دبیرستان) رفته‌اند.

۴۹۴۴۶۱ نفر از مردم در موسسات آموزشی غیر سطح دانشگاهی (همچون مدارس آموزشی یا فنی) حضور یافته‌اند .

۱۱۲۵۲۵۷ نفر در کالج‌ها یا دانشگاه‌ها حضور پیدا کرده‌اند.

۳۵ دانشگاه دولتی در کنار تعدادی دانشگاه خصوصی در کشور آرژانتین فعال هستند. دانشگاه بوینس آیرس، دانشگاه ملی کوردوبا، دانشگاه ملی لا پلاتا، دانشگاه صنعتی ملی(UTN)، و دانشگاه ملی کویو(مندوزا) از مهم‌ترین دانشگاه‌های این کشور هستند. حضور دانشجویان آرژانتینی در این دانشگاه‌ها بالاتر از سطح استانداردهای جهانی است. در دهه‌های ۱۹۸۰و ۱۹۹۰ دانشگاه‌های دولتی با کمبود بودجه مواجه شدند که این مساله باعث کاهش کیفیت آموزش در این دانشگاه‌ها شد.

تعطیلات

تعطیلات عمومی شامل بیشتر تعطیلات کاتولیکی است، اما به تعطیلات دیگر مذاهب نیز توجه می‌شود. تطیلات تاریخی عمده عبارت‌اند از سالروزهای انقلاب می‌(۲۵ می)، اعلام استقلال آرژانتین| روز استقلال (۹ ژولای)، روز پرچم آرژانتین| پرچم ملی (۲۰ژوئن)، و فوت قهرمان ملی خوزه دسان مارتین (۱۷ اوت).

ارتش آرژانتین

رئیس جمهور آرژانتین رئیس کل قوای نظامی کشور آرژانتین است، و ارتش این کشور تحت نظارت وزارت دفاع قرار دارد. دستگاه ارتش آرژانتین از لحاظ تاریخی یکی از مجهزترین ارتشها در منطقه بوده‌است (مثلاً، جنگنده‌های جت پیشرفته خود را از اوایل دهه ۱۹۵۰ توسعه و ارتقاء داده‌است)، اما در مقایسه با دیگر ارتشهای منطقه‌ای با هزینه‌های کمرشکنی مواجه شده‌است.

سن مجاز برای خدمت وظیفه سربازی ۱۸ سال است؛ در این کشور خدمت وظیفه اجباری نبوده و فعلاً هم هیچگونه فراخوانی به خدمت وجود ندارد.

ارتش مرکب از نیروی زمینی، نیروی دریایی، و نیروی هوایی می‌باشد. مناطق آبی آرژانتین توسط یک وزارت خانه جداگانه (وزارت کشور) کنترل می‌شود که به وسیله اداره دریانوردی آرژانتین محافظت می‌شود، و مرزهای زمینی به وسیله ژاندارمری کشور پاسداری می‌گردد؛ اما هر دو شاخه مزبور تحت نظارت وزارت دفاع قرار گرفته‌اند. آنها عمدتاً به امر گشت زنی علیه جنایت سازمان یافته، قاچاق مواد مخدر، و نیز عملیاتهای نجات شهروندان در هنگام اضطراری می‌پردازند. نیروهای مسلح آرژانتین فعلاً در حال اجرای عملیاتهای مهم در هائیتی و قبرس بر طبق چارچوب تعیین شده سازمان ملل می‌باشند.

نکات خواندنی درباره آرژانتین

آرژانتین اولین کشور ملی مستقل در نیمکره جنوبی بوده‌است.

دانشگاه ناسیونال کوردوبا دومین دانشگاه پرسابقه در آمریکای جنوبی است.

پنج نفر آرژانتینی مختلف جایزه نوبل را (در رشته‌های شیمی، پزشکی و صلح) برده‌اند.

شهر لاپلاتا اولین شهردر آمریکای لاتین بوده که صاحب روشنایی‌های برق در خیابانهای خود شده‌است.

تراموا در این شهر، اولین مترو احداث شده در نیمکره جنوبی بوده‌است.

شهر مندوزا یکی از ۸ مرکز اصلی تولید شراب در دنیا است.

آرژانتین بیشترین مصرف گوشت قرمز را در دنیا دارد.

اولین شخص متولد شده در قاره جنوبگان امیلیو پالما، در پایگاه اسپرانزا، یک شهروند آرژانتینی بود.

تقسيمات كشوري

بخش هاي اداري

آرژانتین به ۲۳ ایالت تقسیم می‌شود ("provincias"؛ مفرد: "provincia" است)، و ۱ شهر خودگردان (که معمولاً به عنوان «پایتخت فدرال» اما مشروطه شناخته می‌شود: «پایتخت جمهوری» یا «پایتخت کشور») که با ستاره مشخص می‌گردد؛

بوئنوس آیرس

بوئنوس آیرس پایتخت کشور آرژانتین و بزرگ‌ترین شهر و بندر آن است. این شهر در ساحل جنوبی ریو دو لاپلاتا، و بر روی ساحل جنوب شرقی قاره آمریکای جنوبی، و مقابل شهر ساکرامنتو، اروگوئه واقع شده‌است.

بوئنوس آیرس که به شدت تحت تأثیر فرهنگ اروپا قرار گرفته، به خاطر معماری، زندگی شبانه، و فعالیتهای فرهنگی اش سرشناس است. این شهر همچنین یکی از ثروتمندترین شهرهای آمریکای لاتین است، که در آن بیشتر طبقه متوسط اجتماعی و نیز ساکنانی که دارای تحصیلات عالی هستند، زندگی می‌کنند.

بوئنوس آیرس پس از درگیریهای داخلی در قرن نوزدهم، در ۱۸۸۰ از ایالت بوئنوس آیرس خارج شد تا توسط دولت فدرال اداره شود. محدوده‌های شهر نیز گسترش یافت تا شامل شهرهای سابق بلگرانو و فلورس شود.

گاهی ازاین شهر به عنوان «پایتخت فدرال» یاد می‌کنند تا آن را از ایالتی با این نام متمایز سازد. در اصلاحات ۱۹۹۴ قانون اساسی آرژانتین، این شهر یک شهر خودمختار معرفی گردید، از این رو عنوان رسمی آن «شهر خودمختار بوئنوس آیرس» است.

دولت و سیاست

در سال ۱۹۹۶، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال ۱۹۹۴، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگزار نمود (عنوان رسمی آن به «رئیس حکومت» تغییر یافت). برنده آن (که بعدها رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.


آنیبال ایبارا، جانشین دلاروزا، در دو انتخابات برنده شد، اما در ۶مارس ۲۰۰۶، در نتیجه آتش سوزی در تالارکنسرت جمهوری کرومانیون که به کشته شدن ۲۰۰نفر انجامید، وی استیضاح شد و نهایتاً برکنار گردید. خورخه تلرمن که تا دسامبر ۲۰۰۵ به عنوان شهردار فعالیت نموده بود، این پست را برعهده گرفت.

هیئت نمایندگان ملی

در بوینس آیرس سنای آرژانتین وجود دارد که توسط سه سناتور (از اوت۲۰۰۶، رودولفو ترانیو، ماریا لیوزامون و ویلما ایبارا) ادره می‌شود. علاوه بر این، شهروندان بوینس آیرسی ۲۵ نفر از نمایندگان ملی را برای مجمع نمایندگان آرژانتین انتخاب می‌نمایند.

بخش‌ها

این شهر به ۴۸ «بخش» (نقاط حومه) برای مقاصد اداری تقسیم می‌شود. این تقسیم بندی اصولاً بر مبنای «بخش‌هاًی (بلوک‌ها) کلیسای کاتولیک بوده، اما از دهه ۱۹۴۰ تاکنون دچار یک سری از تغییرات شده‌است.

طرح جدیدتر شهر را به ۱۵» بلوک «تقسیم کرده‌است. تعدادی از بارزترین و معروفترین»بخش "ها عبارت‌اند از لابوکا، سان تلمو، رکولتا، پالرمو، و پوئرتو مادرو.

جمعیت

مردم بوئنوس آیرس به عنوان «ویکت: پورتنیو| پورتنیوس» (بندر نشینان) معروفند، که بر اهمیت عمده تاریخی این بندر در توسعه شهر و کشور اذعان دارد.

حومه نشینان آن «بندر نشین» و برخی اوقات «بوینس آیرسی» (نام مردمی ایالت بوینس آیرس) نامیده می‌شوند.

ایالت کاتامارکا

ایالت کاتامارکا ، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در شمال غرب کشور می‌باشد که با ایالات سالتا، سانتیاگو دل استرو، لاریوخا، کوردوبا و توکومان مرز مشترک دارد . کشور شیلی در غرب کاتامارکا قرار دارد .

۹۵ درصد جمعیت ایالت، باسواد می باشند .

مشخصات

مرکز : کاتامارکا

مساحت : ۱۰۲۶۰۲ کیلومترمربع

جمعیت : ۳۳۴۵۶۸ ( تا ۲۰۰۱ )

فرماندار : ادواردو بریسوئلا

شهرهای مهم : آندال گالا، تینوگاستا، بلن

واژه‌شناسی

در مورد ریشه واژه کاتامارکا دو نظر وجود دارد . در زبان کچوا، کاتامارکا ترکیبی از دو واژه کاتا ( به معنای شیب ) و مارکا ( به معنای دژ ) است و در کل به معنای دژ بر روی شیب است . در مقابل در زبان آیمارا، کاتامارکا از دو واژه کاتان ( به معنای کوچک ) و مارکا ( به معنای شهر یا گوزن ) ساخته شده که در کل به معنای شهر یا گوزن کوچک است .

تاریخچه

پیش از ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی، ایالتی که امروز کاتامارکا نام دارد زیستگاه بومیان ( دیاگیتاس ) و قبیله کالچاکی بود . در سال ۱۵۵۸ خوان پرز ده زوریتا شهر سان خوان دلا ریبرا را بنا کرد . اما به سبب حملات مکرر بومیان و جمعیت کم چندین بار با انتقال به مکان‌های دیگری بازسازی شد . در ۵ جولای ۱۶۸۳ فرناندو ده مندوزا برای بار ششم شهر را تحت نام سان فرناندو دل وایه ده کاتامارکا بنا کرد . با ایجاد نایب السلطنه ریودلاپلاتا در سال ۱۷۷۶، کاتامارکا به سالتا ملحق شد و در سال ۱۸۲۱ ادعای استقلال کرد و نیکولاس آویاندا ای تولا اولین فرماندار کاتامارکا شد . کاتامارکا به سبب آنکه پشت کوه‌های بلند قرار گرفته تا سال ۱۸۸۸ ( تا پیش از آمدن خطوط راه آهن ) با دیگر مناطق کشور ارتباطی نداشته است . دره‌های حاصلخیز و اقلیم کم بارش آن، مهاجرانی از ایران و لبنانی را به خود جذب کرد . ویسنته سادی ( سعدی ) از فرماندار پرونیست ایالت ( در سال ۱۹۴۹ ) ازمهاجران چند دهه پیش کاتامارکا است . پس از کنار رفتن او از مقام خود، نماینده اتحادیه مدنی ( UCR )، آرماندو کاستیو فرماندار ایالت شد .

جغرافیا و اقلیم

مساحت ایالت که ۸۰ درصد آن را (و ۷/۲ درصد کل کشور ) کوهستان‌ها فرا گرفته به چهار سیستم تقسیم می‌شود : در شرق کوه‌های نوک تیز پامپاسی، در غرب سیستم ناروائز – سررو و نگرو – فاماتینا، در غرب دور : کوردیه ران – کاتامارکا و در شمال غرب نواحی مرتفع . ایالت کاتامارکا اقلیمی خشک و نیمه بیابانی دارد اما در نواحی شرقی آن، جریان‌های آبی مختلفی وجود دارد که با مصارفی چون آبیاری، جمعیت زیادی به سوی خود کشانده است . در این نواحی ( شرق ) با بارش سالانه ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلیمتر و دمای متوسط ۲۰ درجه، مرکز ایالت قرار دارد . مرتفع‌ترین نقطه مربوط به نوادو اوخوس دل سالادو ( با ارتفاع ۶۹۰۸ متری ) است .

اقتصاد

ایالت کاتامارکا با تولید ناخالص داخلی برابر ۷/۱ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۵۲۸۰ کوچک‌ترین اقتصاد را در بین ایالات کشور داراست .

کشاورزی در ایالت بسیار محدود است، طوری که محصولات زراعی کمتر از ۴ درصد اقتصاد ایالت را تشکیل می دهند و محصولات آن شامل زیتون، پنبه، توتون، مرکبات، انگور و گردو ( برای چوب ) است . از سایر فعالیت‌های کاتامارکا، پرورش دام ( با ۲۰۰ هزار راس ) و تولید سالانه ۷۰۰۰ تن گوشت گاو ، ۵ تن گوشت گوسفند و ۱۰ تن گوشت خوک است .

در ضمن بخش معدن، بزرگ‌ترین معادن طلا و مس با تولید سالانه ۱۹۰ هزار تن مس و ۶۰۰ هزار اونس طلا در کاتامارکا قرار دارد .

در بخش خدمات، صنعت جهانگردی هرچند با ضعفی زیرساختی روبروست میتواند منبع درامدزایی باشد . جاذبه‌های توریستی، مراکز فرهنگی و چشم اندازهای طبیعی ایالت عبارتند از :

قله‌های برفی آکونکیخا

گردنه سان فرانسیسکو

پارک باستان‌شناسی لاس اوئلاس دل اینکا

ایالت چاکو

ایالت چاکو ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در شمال کشور و در مرز پاراگوئه می‌باشد که از غرب با ایالات سالتا و سانتیاگو دل استرو، از شرق و شمال با فورموزا، از جنوب با سانتافه و از جنوب شرق با کورینتس مرز مشترک دارد . چاکو بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۵ پرزیدنته پرون نامیده میشد .

مشخصات

مرکز : رزیستنسیا
مساحت : ۹۹٬۶۳۳ کیلومترمربع
جمعیت : ۹۸۴,۴۴۶ ( تا ۲۰۰۱ )
فرماندار : خورخه کاپیتانیچ
شهرهای عمده : سائنز پنیا

تاریخچه

پیش از ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی، ایالتی که اکنون چاکو نام دارد مانند دیگر ایالات آرژانتین، زیستگاه بومیان ( گوارانی، ویچی و توبا ) بود . از آنجا که ایالت، منبع عمدهٔ غذایی برای ساکنان اولیه بود، آن را چاکو ( در زبان کچوا به معنای شکار ) نامیدند . نخستین شهری که در ایالت تاسیس شد " کونسپسیون ده بوئنا اسپرانزا " متعلق به سالهای ۱۵۸۵ تا ۱۶۳۲ بود . اما حملات بومیان، ساکنان شهر را وادار به ترک آنجا کرد . در قرن ۱۷ یک قرارگاه متعلق به هیأت تبلیغی ژزوییت‌ها با نام سان فرناندو دل ریونگرو در محل کنونی شهر رزیستانسیا تاسیس شد اما ۱۵ سال بعد خالی از سکنه شد . در پایان سدهٔ ۱۹ درگیری هایی موسوم به جنگ اتفاق مثلث بین آرژانتین و پاراگوئه در منطقه گران چاکو درگرفت . این درگیری‌ها موجب شد که شهر خالی از سکنهٔ سان فرناندو ( رزیستانسیای کنونی ) بازسازی و به یک مقر نظامی بدل شود . ( ۱۸۷۶ ) در سال ۱۸۷۲ " منطقهٔ ملی گران چاکو " که ایالت فورموزا ی کنونی و بخش هایی از پاراگوئه را در بر می گرفت تشکیل شد اما این بخش اداری ۱۲ سال بعد تجزیه و در سال ۱۹۵۱ تبدیل به یک ایالت شد . نام جدید آن " ایالت پرزیدنته پرون " بود که در سال ۱۹۵۵ و در پی سرنگونی دولت خوان دومینگو پرون توسط نظامیان، نام تاریخی خود را به دست آورد . بین سال‌های پایانی سده ۱۹ و اوایل دهه ۲۰ مهاجران بسیاری از آلمان، کانادا و روسیه به چاکو آمدند .

جغرافیا و اقلیم

ایالت بخشی از منطقه گران چاکو می‌باشد که به سبب شرایط آب و هوایی غیر عادی اش " جهنم سبز " نام دارد . خشکسالی‌های مکرر، جغرافیای ایالت را به بیابان می‌کند . در مقابل، باران‌های شدید و سیل‌های اتفاقی نیز، منطقه را به شکل جنگل‌های گرمسیری درمی آورد .

تفاوت نواحی مختلف در پوشش گیاهی از ریزش نابرابر ناشی می‌شود : در غرب جنگل‌های بی باران غیر قابل نفوذ با بارش سالانه ۶۰۰ میلیمتر و در شرق جنگل ( سلوا چاکنیا ) با رطوبت زیاد و بارش سالانه ۱۱۰۰ میلیمتر

رودهای سالادو، ریونگرو، پالومتا، ریو ده اورو، گوایکورو و تاپه ناگا از مهم‌ترین رودهای ایالت هستند که از غرب به شرق جریان دارند و به دو رود پارانا و پاراگوئه می ریزند . حیات وحش منطقه شامل گونه‌های غیربومی چون کروکدیل، میمون، رتیل، گراز، جاگوار، آرمادیلوی بزرگ، آناکوندا، مار زنگی و انواع مارهای سمی است .

ایالت چوبوت

ایالت چوبوت ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در بخش جنوبی کشور می‌باشد که از شمال با ریونگرو و از جنوب با سانتاکروز مرز مشترک دارد . در چوبوت 25 هزار ولزی تبار زندگی می کنند .

مشخصات

مرکز : راوسون
مساحت : 224686 کیلومترمربع
جمعیت : 413237 ( تا 2001 )
فرماندار : ماریو داس نوس
شهرهای مهم : کومودورو ریواداویا ( بزرگ‌ترین شهر )، پوئرتو مادرین، اسکوئل، تره لو، سارمینتو، گایمان ( مرکز ولزی‌ها )

ایالت کوردوبا (آرژانتین)

منابع

ایالت کوردوبا ، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در مرکز کشور می‌باشد که با ایالات سانتیاگو دل استرو ، لاریوخا ، سان لوئیز ، کاتامارکا ، بوئنوس آیرس ، لاپامپا و سانتافه مرز مشترک دارد. شهر کوردوبا، مرکز ایالت، دومین شهر بزرگ آرژانتین است. ایالت کوردوبا به همراه سانتافه و انتره ریوز، بخشی اقتصادی – سیاسی به نام منطقه مرکزی تشکیل می‌دهند.

مشخصات

مرکز : کوردوبا
مساحت: ۱۶۵۳۲۱ کیلومترمربع
جمعیت : ۳۰۶۶۸۰۱ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : خوان شیاره تی

ایالت کورینتس

ایالت کورینتس ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در شمال غرب کشور و منطقه میانرودان می‌باشد که با ایالات چاکو ، سانتافه ، میسیونز ، انتره ریوز و کشورهای پاراگوئه ، اروگوئه و برزیل مرز مشترک دارد.

مشخصات

مرکز : کورینتس
مساحت : 88199 کیلومترمربع
جمعیت : 930991 ( تا 2001 )
فرماندار : ریکاردو کولومبی

جغرافیا و اقلیم

ایالت کورینتس به عنوان بخشی از منطقه نیمه گرمسیری میانرودان ، دارای دما و بارش زیاد با اختلاف دمای ناچیز ( به ویژه در شمال ) است . بخش جنوبی ایالت که در همسایگی پامپاس قرار دارد دارای هوای معتدل تری است . همچنین کورینتس توسط دو رود اروگوئه از شرق و پارانا ازشمال غرب محاط شده است . کران جنوبی رود پارانا گهگاهی موجب بروز سیل می‌شود . پس از سیل ویرانگر ۱۹۸۲ سیستمی حفاظتی در احداث سد اعمال شده است . بیشتر ایالت را نواحی جلگه ای تشکیل می دهد . تالاب ایبریا، ناحیه گود و فرورفته مردابی ای است که از جریان‌های آتشفشانی به وجود آمده و بعدها از ته نشست رودخانه ای پوشیده شده است .

اقتصاد

ایالت کورینتس با تولید ناخالص داخلی برابر۲/۴ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۴۵۴۰ همچون سایر ایالات شمالی از نظر اقتصادی کم توسعه می‌باشد . مهم‌ترین فعالیت درامدزای ایالت، زراعت ( ۱۵ درصد اقتصاد ایالت ) و تولید محصولاتی چون پنبه، لیمو، ماته، چای، برنج و توتون می‌باشد . از سایر فعالیت‌های اقتصادی کورینتس، پرورش دام ( گاو ) با ۴ میلیون راس است . در شمال ایالت به دلیل کیفیت پایین مراتع، گاوهای نژاد برانگوس، نژاد غالب است . صنایع غذایی، نساجی و چوب ( ۱۴۰۰ کیلومتر مربع جنگل کاج و اوکالیپتوس ) نیز از دیگر فعالیت‌ها می‌باشد .

سد یاسیر ه تا بر روی رود پارانا با تولید انرژی برای آرژانتین و پاراگوئه بزرگترین سد کشور است .

در بخش خدمات، صنعت جهانگردی منبع درامدزایی می‌باشد . جاذبه‌های توریستی ایالت عبارتند از : پارک ملی امبوروکویا تالاب ایبریا و نواحی مردابی پیرامونی

فرهنگ

فرهنگ در کورینتس در ابتدا متأثر از اروپاییان بود، موسیقی و رقص چامامه chamame نمونه هایی از آن است .

 ازچهره‌های برجسته کورینتس میتوان به ژنرال خوزه ده سان مارتین و خوان باتیستا کابرال اشاره نمود .

زبان‌های رسمی

ایالت کورینتس تنها ایالت آرژانتین است که علاو بر زبان اسپانیایی ، زبان رسمی دیگری دارد . در سپتامبر ۲۰۰۴ زبان گوارانی به عنوان زبان دوم ایالت به شمار می رود .

ایالت انتره ریوز

ایالت انتره ریوز ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در شمال شرق کشور می‌باشد که با ایالات کورینتس، بوئنوس آیرس، سانتافه و کشور اروگوئه مرز مشترک دارد . ایالت انتره ریوز به همراه سانتافه و کوردوبا، بخشی اقتصادی – سیاسی به نام منطقه مرکزی تشکیل می دهد .

مشخصات

مرکز : پارانا ( ۲۵۰ هزار نفر )
مساحت : ۷۸٫۷۸۱ کیلومترمربع
جمعیت : ۱,۱۵۸,۱۴۷ ( تا ۲۰۰۱ )
فرماندار : سرخیو اوریباری

جغرافیا و اقلیم

ایالت، بخشی از منطقه میانرودان می‌باشد که اغلب شامل زمین‌های هموار با ماهورهایی به ارتفاع ۱۰۰ متر است . دو سیستم متفاوت از این تپه‌ها ( اصطلاحا کوچیا ) به چشم میخورد که توسط رود گوالگوای از هم جدا شده اند : کوچیا گرانده در شرف و کوچیا ده مونتیل در غرب انتره ریوز توسط رودها و جریان‌های آبی زیادی محدود می‌شود مانند رود پارانا و دلتای آن در غرب و جنوب، رود اروگوئه و رود موکورتا در شرق و رود گوایکوئیرارو در شمال . در واقع واژه " انتره ریوز " که به معنای میانرودان است اشاره به همین موضوع دارد . آب وهوای ایالت از شمال به پامپاس از نیمه گرمسیری تا معتدل متغیر است و بارش سالانه ۱۱۵۰ میلیمتر می‌باشد . انتره ریوز در معرض توفان‌های شدید قرار دارد . پارک‌های ملی ال پالمار و دیامانته و نیز چشمه‌های آب گرم حوضه رود اروگوئه در شهرهای کولون، ویا الیزا و فدراسیون از پدیده‌های طبیعی انتره ریوز به شمار میرود .

اقتصاد

ایالت انتره ریوز با تولید ناخالص داخلی برابر ۸/۷ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۶۷۱۰ ششمین ایالت از نظرتوسعه اقتصادی می‌باشد . تکیه گاه اقتصادی ایالت، بخش کشاورزی ( ۱۵ درصد اقتصاد ایالت ) و محصولاتی چون برنج ( بیست درصد تولید ملی )، سویا، ذرت، گندم و مرکبات( دومین تولید کننده کشور ) می‌باشد . ۱۶ درصد مرکبات تولیدی به اروپا صادر می‌شود . از سایر فعالیت درآمدزای انتره ریوز، پرورش دام ( ۵/۴ میلیون راس گاو ) در زمینی به مساحت ۶۰ هزار کیلومتر مربع است . تولید سالانه فرآورده‌های لبنی نیز ۲۵۰ هزار تن می‌باشد . در ضمن در بخش پرورش ماکیان ، ۳۷ درصد گوشت مرغ و ۲۵ درصد تخم مرغ کشور در انتره ریوز تولید می‌شود . تولیدات صنعتی حضور چشمگیری در اقتصاد ایالت دارند ( ۱۵ درصد ) . از جمله آنها : صنایع غذایی، چوب، شیمیایی، ماشینی و متالورژی می باشند .

ایالت فرموزا

ایالت فورموزا ، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در شمال شرق کشور می‌باشد که از غرب و جنوب با ایالات سالتا و چاکو و از شمال شرق با آسونسیون پاراگوئه مرز مشترک دارد .

مشخصات

مرکز : فورموزا
مساحت : ۷۲۰۶۶ کیلومترمربع
جمعیت : ۴۸۶۵۵۹ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : خیلدو اینسفران

جغرافیا و اقلیم

زمین‌های هموار ایالت با شیب کمی به جنوب شرق بین رودهای برمه خو و پیلکومایو قرار دارد . بستر رودها به سبب این همواری‌ها، متغیر است . دمای هوا به طور متوسط ۲۱ درجه می‌باشد که در تابستان به ۴۵ درجه نیز می‌رسد . فورموزا ایالتی با آب و هوایی نیمه گرمسیری است طوریکه بارش سالانه آن خاصه در شرق ۱۰۰۰ میلیمتر است . اختلاف رطوبت نیز از پوشش گیاهی جنگلی از یک سو و جنگل چاکنیو از سوی دیگر ناشی می‌شود . مرز فورموزا با ایالت سالتا غیر قابل عبور است . از مناطق حفاظت شده منطقه می‌توان پارک ملی ریوپیلکومایو و ذخیره آبی فورموزا را نام برد .

اقتصاد

ایالت فورموزا به سبب جغرافیا و اقلیم سخت و خشن از فقیرترین ایالات آرژانتین به شمار می‌رود (دومین ایالت کم توسعه) به طوریکه تولید ناخالص داخلی آن در سال ۲۰۰۶، برابر ۱/۲ میلیارد و درامد سرانه آن ۴۲۸۰ دلاربوده‌است . تکیه گاه اقتصادی ایالت بخش کشاورزی (۱۰ درصد اقتصاد ایالت) و فعالیت‌های چون پرورش دام (۵/۱ میلیون راس) و تولید پنبه (۱۰ هزار تن در سال)، میوه، سویا (۲۵ هزار تن در سال)، ذرت (۵۵ هزار تن در سال)، موز (۷۰ هزار تن در سال) و مرکبات می‌باشد . از سایر فعالیت درآمدزای فورموزا، تولید عسل، تیرچوبی و صنایع نساجی (چرم و پنبه) است .

ایالت خوخوی

ایالت هوخوی (به اسپانیایی: Provincia de Jujuy)‏ یکی از ۲۳ ایالت آرژانتین، واقع در شمال غربی کشورمی باشد که با ایالت سالتا و کشورهای بولیوی و شیلی مرز مشترک دارد.

مشخصات

مساحت : ۵۳۲۱۹ کیلومتر مربع
جمعیت : ۶۱۱۸۸۸ نفر (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : والتر باریو نووو

تاریخچه

ساکنان بومی هوخوی که بعدها با اینکاها آمیزش کردند به زراعت و پرورش گواناکو (نوعی لاما) مشغول بودند. آنان کلبه‌های گلی و دژهای سنگی برای محافظت از روستاهای خود می‌ساختند. پوکارا ده تیلکارا از نمونه‌های چنین دژهایی ست. در سال ۱۵۹۳ اقامتگاه کوچکی در درهٔ هوخوی با تلاش فرانسیسکو ده آرگانیاراز ای مارگیا ایجاد گشت. با وجود حملات بومیان کالچاکیس و اوماگواکاس، جمعیت و فعالیت آن خطه رو به فزونی گذاشت.

در پایان سدهٔ ۱۷ میلادی، با ایجاد بخش‌هایی که تحت نایب السلطنه بودند، هوخوی قسمتی از نایب السلطنه پرو شد. پس از جدایی از پرو و تشکیل نایب السلطنه ریو د لاپلاتا ، هوخوی نیز از اهمیت و اعتبار افتاد.

ایالت لاپامپا

ایالت لاپامپا، یکی از ۲۳ ایالت آرژانتین، واقع در منطقه پامپاس در مرکز کشور می‌باشد . این ایالت با ایالات سان لوییز ، کوردوبا ، بوئنوس آیرس ، ریونگرو ، نئوکن و مندوزا مرز مشترک دارد .

مشخصات

مرکز : سانتا روسا
مساحت : ۱۴۳۴۴۰ کیلومترمربع
جمعیت : ۲۹۹۲۹۴ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : اسکار خورخه

جغرافیا و اقلیم

ایالت لاپامپا در مرکز منطقهٔ پامپاس قرار گرفته‌است . میزان بارش سالانه در این استپ هموار و کم ارتفاع ، ۵۰۰ میلیمتر می‌باشد . رطوبت کم و هوای معتدل اختلاف دمای زیادی بین روز و شب به وجود اورده‌است که در پوشش گیاهی منطقه تاثیر زیادی دارد . شمال غرب ایالت - در همسایگی ایالت بوئنوس آیرس – منطقه پرباران «پامپا اومیدا» (پامپای مرطوب) نام دارد . تاثیر منطقهٔ خشک کویو با کوه‌های کم ارتفاع نیز در غرب دیده می‌شود . رودهای جاری در لاپامپا عبارتند از : رود کلرادو (در مرز با ایالت ریونگرو) و رود سالادو .

اقتصاد

لاپامپا با تولید ارزش ۲/۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ (بیست درصد میانگین ملی) از فعال‌ترین ایالات در بخش کشاورزی است . مهم‌ترین فعالیت آن را شاید بتوان پرورش گاو با ۳۶۳۲۶۸۴ راس، گوسفند (۲۰۲ هزار راس)، بز (۱۴۰ هزار راس) و خوک (۶۰ هزار راس) دانست . در خاک‌های حاصلخیز بخش شمال شرق ایالت، محصولاتی چون گندم (۱۰ درصد تولید ملی)، آفتاب گردان (۱۳ درصد تولید ملی)، ذرت، جو و سایر غلات تولید می‌شود . از دیگر منابع درآمدزا می‌توان به صنعت لبنیات سازی با ۳۰۰ مرکز و ۲۵ کارخانه پنیر سازی، تولید عسل و استخراج نمک اشاره کرد . اگر چه توریسم در ایالت چندان رشدی نداشته اما شهر سانتا روزا (مرکز ایالت) و پارک ملی لیوئه کالل در شمار جاذبه‌های جهانگردی ایالت می‌باشند .

ایالت لاریوخا، آرژانتین

ایالت لاریوخا (به اسپانیایی: Provincia de La Rioja)‏ یکی از ۲۳ ایالت آرژانتین، واقع در غرب کشورمی باشد با ایالات کاتامارکا، کوردوبا، سان لوئیز و سان خوان مرز مشترک دارد.

مشخصات

مرکز: لاریوخا
مساحت : ۸۹۶۸۰ کیلومتر مربع
جمعیت : ۲۸۹۹۸۳ نفر (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : لوئیز بدر اره را (beder Herrera)

جغرافیا و اقلیم

آب و هوای لاریوخا خشک تا نیمه خشک با تابستان‌های گرم و زمستان‌هایی کوتاه است. میزان بارش سالانه ۲۰۰ میلیمتر می‌باشد.

اقتصاد

اقتصاد لاریوخا در بخش کشاورزی با اینکه درصد کمی از کل اقتصاد کشور را تشکیل می‌دهد، محصولات گوناگونی تولید میکند. به سبب شرایط جغرافیایی و اقلیم خشک، کشاورزی در کنار رودهای دائمی واحه‌ها به عمل می‌آید (مزارع پنبه، زیتون، خشکبار و انگور).


از منابع درآمدزای ایالت میتوان به تولید شراب (۸ میلیون لیتر در سال)، پرورش دام (به سبب پوست و چرم)، معادن اورانیوم، صنعت کنسرو سازی و توریسم (جاذبه‌های جهانگردی مانند پارک ملی تالامپایا و شهر چیله کیتو ) اشاره نمود.

ایالت مندوزا

ایالت مندوزا یکی از ۲۳ ایالت آرژانتین، واقع در بخش مرکزی غرب آن – منطقه کویو – می‌باشد . این ایالت از شمال با ایالت سان خوان، از شرق با سان لوییس، از جنوب شرق با لاپامپا، ازجنوب با نئوکن و از غرب با کشور شیلی هم مرز است .

مشخصات

مرکز : مندوزا
مساحت : ۱۴۸۸۲۷ کیلومتر مربع
جمعیت : ۱۶۹۲۰۰۰ نفر ( تا ۲۰۰۵ )
فرماندار : سلسو خاکه

جغرافیا و اقلیم

آب و هوای مندوزا قاره ای، گرم و خشک با تابستان‌های گرم و زمستان‌های سرد است . میزان بارش سالانه ۱۵۰ تا ۳۵۰ میلیمتر می‌باشد . خاک لم یزرع و درختچه‌های خشک زی مندوزا به علت این میزان اندک بارش و اختلاف دمای زیاد بین روز و شب است . رودهای جاری در مندوزا : رودهای دساگادرو، مندوزا، تونویان، دیامانته و آتوئل

اقتصاد

در سال ۲۰۰۶ ایالت مندوزا به سبب صنعت شراب سازی و تولید ۷۰ درصد کل شراب تولیدی کشور( ۱۲۰۰ کارخانه و تولید ۱/۱ میلیارد لیتر در سال ۲۰۰۵ ) رتبه پنجم کشور را دارا بود . اقتصاد مندوزا در بخش کشاورزی با اینکه ۷ درصد کل اقتصاد کشور را تشکیل می دهد، محصولات گوناگونی چون سیب، گلابی، گوجه فرنگی، پیاز، آلو، گیلاس، زیتون، به و هلو تولید میکند. از دیگر فعالیت‌های درآمدزای آن میتوان به پرورش زنبور عسل ( ۳۰ هزار کندو )، معادن اورانیوم، نفت ( ۱۴ درصد ذخایر ملی ) و آهک، صنعت توریسم ( جاذبه‌های جهانگردی مانند مرکز اسکی لاس لنیاس، کوه آکونکاگوا، پارک‌های تفریحی ) اشاره نمود .

ایالت میسیونز

ایالت میسیونز، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین ، واقع در شمال شرق کشور و منطقه میان رودان (بین رودهای پارانا و اروگوئه) می‌باشد. میسیونز از شمال غرب با کشور پاراگوئه ، از شمال و شرق و جنوب با برزیل و از جنوب غرب با ایالت کورینتس مرز مشترک دارد.

مشخصات

مرکز: پوساداس
مساحت: ۲۹۸۰۱ کیلومترمربع
جمعیت: ۹۶۵۵۴۴ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار: مائوریس کلوس

ایالت میسیونز

ایالت میسیونز، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین ، واقع در شمال شرق کشور و منطقه میان رودان (بین رودهای پارانا و اروگوئه) می‌باشد. میسیونز از شمال غرب با کشور پاراگوئه ، از شمال و شرق و جنوب با برزیل و از جنوب غرب با ایالت کورینتس مرز مشترک دارد.

مشخصات

مرکز: پوساداس
مساحت: ۲۹۸۰۱ کیلومترمربع
جمعیت: ۹۶۵۵۴۴ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار: مائوریس کلوس

جغرافیا

میسیونز پس از توکومان ، کوچک‌ترین ایالت کشور به شمار می‌رود. فلات میسیونز بخشی کوچکی از کشور برزیل را نیز در بر می‌گیرد. صخره‌های این فلات مقادیر زیادی آهن دارند که به آن رنگی قرمز می‌دهد. در مرکز فلات، رشته کوه‌های سیرا ده میسیونز با قله‌ای به ارتفاع ۸۴۳ متر قرار گرفته‌است.

رودخانه‌های جاری در میسیونز عبارتند از : اروگوئه ، ایگواسو ، پارانا . زیباترین منظره ایالت را آبشار ایگواسو در شمال غرب میسیونز (هم مرز با ایالت پارانای برزیل) و در نزدیکی شهر پوئرتو ایگواسو و مرز پاراگوئه تشکیل می‌دهد. اقلیم .

جمعیت

جمعیت میسیونز تا سال ۲۰۰۱، حدود ۹۶۵۰۰۰ بوده که بیشتر آنها از نسل مهاجران سال‌های گذشته هستند. برخلاف دیگر مناطق آرژانتین که غالب مهاجران از طریق بوئنوس آیرس به آنجا آمدند، مهاجران میسیونز از طریق جنوب برزیل به این منطقه رهسپار شدند. از گروه‌های نژادی می‌توان به ایتالیایی‌ها، آلمانی‌ها، اسپانیایی‌ها، لهستانی‌ها، اکراینی‌ها و روس‌ها، دانمارکی‌ها و سوئدی‌ها، فرانسوی‌ها، سوئیسی‌ها، اعراب و ژاپنی‌ها اشاره کرد.

اقتصاد

اقتصاد میسیونز با تولید ارزش ۸/۴ میلیارد دلار و درآمد سرانه ۴۹۴۰ دلار (۴۰ درصد زیر میانگین ملی) همچون دیگر ایالات شمالی کشور، نسبتا کم توسعه می‌باشد. با وجود جغرافیای بارانی، کشاورزی تنها ۱۰ درصد اقتصاد ایالت را تشکیل می‌دهد. از جنگل‌های انبوه منطقه که شامل درختانی چون سرو، کاج پارانا، اوکالیپتوس، گواتامبو، پتیربی، آنچیکو و گی یکا است برای تولید چوب استفاده می‌شود. مهم‌ترین منبع درامدزای ایالت را گیاه ماته با تولید نیم میلیون تن در سال تشکیل می‌دهد. از دیگر محصولات می‌توان به چای، مرکبات، توتون، نیشکر، قهوه و برنج اشاره کرد. 

ایالت نئوکن

ایالت نئوکن یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در غرب کشور و شمال منطقه پاتاگونیا می‌باشد .

میسیونز از شمال با ایالت مندوزا ، از جنوب شرق با ایالت ریونگرو ، از شمال شرق با ایالت لاپامپا و از غرب با شیلی مرز مشترک دارد .

مشخصات

مرکز : نئوکن
مساحت : ۹۴۰۷۸ کیلومترمربع
جمعیت : ۴۷۴۱۵۵ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : خورخه ساپاگ

جغرافیا و اقلیم

رود کلرادو در شمال شرق، ایالت نئوکن را از ایالت مندوزا جدا می‌کند . همینطور رود لیمای در جنوب شرق، بین ایالت نئوکن و ایالت ریونگرو جاری است . در غرب نیز کوه‌های آند، مرز آن را با شیلی تشکیل می‌دهد . رود آلومینه ، دریاچه نائوئل ئواپی (در مرز ایالت ریونگرو)، دریاچه لاکار و دریاچه آلومینه از زیرمجموعه‌های سیستم دریاچه‌ای ایالت است . دو چشم انداز عمده در ایالت عبارتند از : دره‌های کوهستانی و حاصلخیز جنگلی در غرب و فلات خشک و گاهی حاصلخیز در کنار حوضه آبریز رودها در شرق (با رودهای لیمای و نئوکن ) .

آب و هوای نئوکن قاره‌ای و سرد، با تابستان‌های معتدل است . در برخی مناطق خشک و کم باران، اختلاف دمای بین روز و شب بسیار زیاد است . همچننین به واسطهٔ بارش سالانه تا ۴ هزار میلیمتر در بخش آندی، اختلاف رطوبت بسیاری در مناطق مختلف ایالت وجود دارد .

اقتصاد

نئوکن از برجسته‌ترین ایالات کشور با تولید ارزشی معادل ۷ میلیارد دلار (هشتمین ایالت) در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۱۴۷۰۰ دلار (چهارمین ایالت) می‌باشد . بخش معادن و استخراج در نئوکن جهت تولید گاز و نفت بسیار فعال می‌باشد . همچنین برق منطقه پاتاگونیا توسط نیروگاه‌های پیدرا دا آگویلا، ال چوکون، پیچی پیکون لئوفو، پلانیسی باندریتا و آلیکورا تامین می‌شود . تنها نیروگاه تولید آب سنگین نیز در شهر آروییتو قرار دارد . از دیگر فعالیت‌های تولیدی ایالت می‌توان به تولید سیب، هلو و گلابی اشاره نمود .

صنعت جهانگردی نیز یکی دیگر از منابع درامدزا می‌باشد : از جاذبه‌های آن می‌توان به موزهٔ تاریخی کارمن فونس (با اسکلت دایناسورها)، مناطق دریاچه‌ای جنوب شرق، مراکز تفریحی - ماهیگیری در رودهای لیمای و نئوکن، مرکز اسکیینگ (چاپل کو، سررو بایو، کاویائو) و پارک‌های ملی (پارک ملی لوس آریاناس | لوس آریاناس، پارک ملی لانین | لانین، پارک ملی نائوئل ئواپی | نائوئل ئواپی و پارک ملی لاگونا بلانکا | لاگونا بلانکا ) اشاره کرد .

ایالت ریو نگرو

ایالت ریو نگرو یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در در جنوب کشور آرژانتین و شمال منطقه پاتاگونیا می‌باشد . ریونگرو با ایالات مندوزا، چوبوت، نئوکن، لاپامپا و بوئنوس آیرس مرز مشترک دارد . اقیانوس اطلس نیز در شرق آن قرار دارد .

مشخصات

مرکز : ویدما
مساحت : ۲۰۳۰۱۳ کیلومترمربع
جمعیت : ۵۵۲۸۲۲ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : میگل سائیس

جغرافیا و اقلیم

رود لیمای در بین ایالت ریونگرو و ایالت نئوکن جاری است . رود ریونگرو منبع آبی عمده‌ای است که دشت‌های کم آب ایالت را سیراب می‌کند . غالب مساکن و کشتزارها در دره‌ها شکل گرفته‌اند . این دره‌ها به سه بخش آلتو واله (غرب)، واله مدیو (مرکز) و واله اینفریور (شرق) تقسیم می‌شود . دره‌های حاصلخیز بخش آند بارش سالانه‌ای تا ۲۰۰۰ میلیمتر دارند در حالی که بارش سایر مناطق ایالت ۲۰۰ میلیمتر در سال می‌باشد . تابستان‌های ریونگرو معتدل تا گرم و زمستان‌های آن سرد است . رود نگرو از رودهای مهم در این ایالت به شمار می رود.

اقتصاد

ایالت ریونگرو با تولید ارزش ۴/۵ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۹۸۰۰ دلار می‌باشد . کشاورزی ۱۰ درصد اقتصاد ایالت را تشکیل می‌دهد که غالبا در دره‌های حاصلخیز رود ریونگرو به خصوص بخش آلتو واله (غرب) و واله مدیو (مرکز) متمرکز شده‌است . ۷۰ درصد سیب و گلابی کشور در ریونگرو و در شهر سان آنتونیو اوئسته تولید می‌شود که مصارفی چون تولید آبمیوه یا صادرات دارد . در بخش واله مدیو علاوه بر سیب و گلابی، گوجه فرنگی، پیاز و سایر سبزیجات تازه برای مصارف داخلی به عمل می‌آید . محصول عمدهٔ شهر ال بولسون میوه‌های انگوری می‌باشد . در بیرون از دره‌های حاصلخیز، پرورش دام صورت می‌گیرد به طوریکه ۱۳ درصد گوشت و پشم کشور در ریونگرو تولید می‌شود . نفت نیز در شهر کاتریل catriel به مقدار نسبتا ضعیفی استخراج می‌شود . همچنین در بخش معادن می‌توان به معادن دیاتومیت، سنگ گچ و نمک اشاره کرد . ماهیگیری صنعتی ایالت در آب‌های اقیانوس اطلس و خلیج سان ماتیاس با صید سالانه ۱۱ هزار تن ماهی و ۸ هزار تن ماهی روغن، ماهی مرکب، صدف و انواع غذاهای دریایی (غالبا برای صادرات) صورت می‌گیرد . صنعت جهانگردی نیز یکی دیگر از منابع درامدزا می‌باشد . جاذبه‌های توریستی ایالت در دو ناحیه عمده واقع شده‌اند : ناحیه آند و ناحیه اقیانوس اطلس از جاذبه‌های ناحیه آند می‌توان به مکان‌های زیر اشاره نمود : پارک ملی لوس آرایانس، جزیره ایسلا ویکتوریا، گذرگاه‌های بین دریاچه‌ها، مرکز اسکیینگ سررو کاتدرال و شهر ال بولسون جاذبه‌های توریستی ناحیه اطلس شامل صخره‌های غارشکل کرانه لاس گروتاس، مناطق ویزه ماهیگیری در واله مدیو، رود ریونگرو به سبب ورزش‌های آبی می‌باشد .

ایالت سالتا

ایالت سالتا، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در شمال غرب کشور می‌باشد . سالتا با ایالات فورموزا ، سانتیاگو دل استرو ، توکومان ، چاکو و کاتامارکا مرز مشترک دارد و توسط ایالت هوخوی محصور شده‌است . در شمال ایالت، بولیوی و پاراگوئه و در غرب آن شیلی قرار دارد .

مشخصات

مرکز : سالتا
مساحت : ۱۵۵۴۸۸ کیلومترمربع
جمعیت : ۱۰۷۹۰۵۱ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : خوان مانوئل اورتوبی

جغرافیا و اقلیم

دشت‌های مرتفع و خشک پونا در غرب ایالت با دریاچه‌های آب شور (پوسیتوس، آریسارو) جمعیت کمی دارد و شهر عمده آن «سان آنتونیو دلوس کوبرس» می‌باشد . قله‌های مرتفع و برفی آند (آکای، کاچی و چانی) دره‌هایی نظیر کبرادا دل تورو، وایس کالچاکیس و لرمه به وجود آورده‌اند . شهر سالتا از جمله شهرهایی است که در این مناطق به وجود آمده‌است . ایالت، تابستان‌هایی بسیار گرم و زمستان‌هایی سرد دارد . در شرق و نزدیک منطقه گران چاکو، مرطوب‌ترین آب و هوا متعلق به جنگل یونگاس در پارک ملی ال ری می‌باشد . رودهای عمده ایالت رود برمه خو، رود پیلکومایو | پیلکومایو و خورامنتو می‌باشد . ایالت سالتا از نظر زمین‌شناسی منطقه‌ای زلزله خیز می‌باشد .

اقتصاد

ایالت سالتا با تولید ارزشی برابر ۱/۵ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۴۷۶۰ دلار از نظر اقتصادی کم توسعه می‌باشد . کشاورزی و صنایع وابسته به آن عمده‌ترین فعالیت ایالت به شمار می‌آید . توتون، نیشکر و شراب از مهم‌ترین صادرات منطقه می‌باشد . همچنین محصولاتی مانند ذرت، گوجه فرنگی، موز، مرکبات و حبوبات مصارف داخلی دارند . گاز و نفت توسط لوله ازاین ایالت به بوئنوس آیرس و روزاریو انتقال می‌یابد . . در بخش معادن می‌توان به معادن گوگرد و اورانیوم اشاره کرد . پرورش دام در سالتا تنها در بخش شرقی و مرطوب انجام می‌شود . صنعت جهانگردی نیز یکی دیگر از منابع درامدزا می‌باشد . جاذبه‌های توریستی تاریخی، طبیعی و اجتماعی شامل نمونه های زیر است : شهر سالتا (مرکز ایالت) با کلیسای جامع و موزهٔ باستان‌شناسی آلتا مونتانیا دسالتا (با ۳ مومیای یخ زده دوره اینکاها)

قطار آ لاس نوبس (بسوی ابرها) پیش از آنکه به شهر سان آنتونیو دلوس کوبرس برسد از مسیر صخره‌ای و دره‌های تنگ عبور می‌کند .

کوه‌های وایس کالچاکیس با صخره‌های قرمز رنگ

شهر کافایاته مرکز شراب ایالت

پارک ملی ال ری در جنگل یونگاس، پارک ملی باریتو و پارک ملی لوس کاردونس

ایالت سن خوآن

ایالت سن خوآن یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در غرب کشور می‌باشد . سان خوان با ایالات لاریوخا ، سان لوئیز ، مندوزا مرز مشترک دارد. در غرب ایالت، شیلی قرار دارد .

مشخصات

مرکز : سان خوان
مساحت : ۸۹۶۵۱ کیلومترمربع
جمعیت : ۶۲۰۰۲۳ ( تا ۲۰۰۱ )
فرماندار : خوزه لوئیز خیوخا

جغرافیا و اقلیم

ایالت سان خوان بخشی از منطقهٔ نیمه بیابانی " کویو " است . دشت‌های خشک در بخش شرقی با ماهورها و تپه‌های کم ارتفاع و بخش‌های مرتفع در غرب آن قرار دارد . هر دو بخش ایالت در معرض بادهای سوزان زوندا هستند .

رودهای عمده ایالت رود هاچال، رود سان خوان | سان خوان و دساگادرو می باشند که دره‌های حاصلخیز و مرکز ایالت را سیراب می کنند . رود سان خوان به مرداب گواناکاچه در جنوب شرق ایالت می ریزد .

اقتصاد

ایالت سان خوان با تولید ارزشی برابر ۶/۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۵۸۲۰ دلار از نظر اقتصادی کم توسعه می‌باشد . کشاورزی عمده‌ترین فعالیت ایالت به شمار می آید . صنعت شراب سازی از مهم‌ترین صنایع منطقه می‌باشد به طوری که پس از مندوزا دومین ایالت تولید کننده شراب می‌باشد . ۵۶ درصد از زمین مولد ایالت به تاکستان‌ها اختصاص دارد . همچنین محصولاتی مانند ذرت، گوجه فرنگی، انجیر، هلو و سیب زمینی در ایالت به عمل می آید .

آب سدهای اویوم، لا روزا و سان امیلیانو مصارفی چون آبیاری و تولید برق دارد .
در بخش معادن میتوان به معادن طلا، سرب و گرافیت اشاره کرد . بخش صنایع ایالت را صنایع غذایی، شیمیایی، پلاستیکی، آهنی و نساجی تشکیل می دهد .

صنعت جهانگردی چندان منبع درامدزایی نمی باشد . با این حال شهر سان خوان ( زادگاه سارمینتو )، پارک ایسچی گالاستو، سد اویوم و بهارهای پیزمانتا از جاذبه‌های توریستی ایالت به شمار میروند .

ایالت سان لوئیز

ایالت سان لوئیز یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در مرکزکشور می‌باشد . سان لوئیز با ایالات لاریوخا ، کوردوبا ، لاپامپا ، مندوزا و سان خوان مرز مشترک دارد .

مشخصات

مرکز : سان لوئیز
مساحت : ۷۶۷۴۸ کیلومترمربع
جمعیت : ۳۶۷۹۳۳ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار : آلبرتو رودریگز سا

جغرافیا و اقلیم

در شمال و غرب ایالت، تپه‌ها و ماهورهای کم ارتفاع وجود دارد . در جنوب و مرکز نیز زمین‌های هموار و دریاچه نمک پامپا دلاس سالیناس قرار دارد . هر چند آب و هوای سان لوئیز معتدل و کم باران است، مناطق بسیاری با آب و هوایی معتدل و خاک حاصلخیز چون ویا ده مرلو وجود دارند . رودهای عمده در ایالت، کوئنتو و کونلارا می‌باشند . همچنین رودهای سالادو و دساگادرو مرز این ایالت را با سایر ایالات تشکیل می‌دهد .

اقتصاد

ایالت سان لوئیز با تولید ارزشی برابر ۴/۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۹۲۰۰ دلار از نظر اقتصادی رو به رشد می‌باشد . کشاورزی و صنایع عمده‌ترین فعالیت ایالت به شمار می‌آید . فعالیت ایالت در بخش کشاورزی محدود به تولید ذرت، لبنیات، گیاهان جایگزین گوشت حیوانی و پرورش گاو است . در بخش معادن می‌توان به معادن آهک، مرمر، اورانیوم، نمک و تنگستن اشاره کرد . در بخش صنایع نیز صنعت چرم، نساجی، سرامیک، پلاستیک، وسایل خانگی و کاغذ فعال می‌باشد . پرورش دام در سالتا تنها در بخش شرقی و مرطوب انجام می‌شود . صنعت جهانگردی چندان منبعی درامدزا نمی‌باشد .

با این حال جاذبه‌های توریستی شامل مکانهای زیر است :

مناطق خوش آب و هوای اطراف ویا ده مرلو
پارک ملی سیه را دلاس کیخاداس
دریاچه پوتره رو

ایالت سانتا کروس

ایالت سانتاکروز ، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین ، واقع در جنوب کشور و منطقه پاتاگونیا می‌باشد که با ایالت چوبوت از شمال و کشور شیلی از جنوب و غرب مرز مشترک دارد . در شرق ایالت نیز اقیانوس اطلس قرار دارد . سانتاکروز پس از ایالت بوئنوس آیرس ، بزرگ‌ترین ایالت کشور است .

مشخصات

مرکز : ریوگالگوس
مساحت : ۲۴۳۹۴۳ کیلومترمربع
جمعیت : ۱۹۶۹۴۳ ( تا ۲۰۰۱ )
فرماندار : دانیل پرالتا

جغرافیا و اقلیم

در غرب ایالت و در جنوب کشور، کوه‌های آند و توده‌های یخ با کوه‌های همیشه برفی وجود دارد . شیبی از مرکز ایالت تا ساحل اقیانوس اطلس وجود دارد . خط ساحلی اقیانوس اطلس نیز ( در شرق ) ترکیبی از ساحل شنی و صخره ای می‌باشد . پست‌ترین نقطه ( نسبت به سطح دریا ) در نیمکره جنوبی و غربی زمین، لاگونا دل کاربون می‌باشد ( ۱۰۵ متر ) که در سانتا کروز قرار دارد . میانگین دما در تابستان ۱۳ درجه و در زمستان ۳ درجه می‌باشد . ضمن اینکه غیراز نواحی غربی و آندی ایالت، بارش در ایالت کم است . رودهای عمده در این استپ خشک و سرد رودهای دسه آدو ، سانتا کروز ، گایه گوس ، کویل ، چیکو و پینتوراس میباشند که دره‌های حاصلخیزی ایجاد کرده اند . از دریاچه هایی که در سانتاکروز قرار دارند می توان به بوئنوس آیرس ، کاردیل ، ویدما ، آرخنتینو ، بلگرانو و سان مارتین اشاره کرد که همگی در غرب ایالت قرار دارند و آب شان با ذوب توده‌های یخی تامین می‌شود اما به واسطه اقلیم خشک از انها برای کشاورزی استفاده نمی شود . همچنین رودهای سالادو و دساگادرو مرز این ایالت را با سایر ایالات تشکیل می دهد .

اقتصاد

ایالت سانتا کروز با تولید ناخالص داخلی برابر ۳/۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۱۶۵۵۰ دلار با توجه به جمعیت کم و منابع طبیعی سرشارش، اقتصادی می‌باشد . بخش معدن و استخراج با تولید ۵/۴ میلیون متر مکعب نفت و ۳ میلیون متر مکعب گاز در سال عمده‌ترین فعالیت ایالت به شمار می آید . در ضمن تنها معدن زغال سنگ ایالت در ریو توربیو با تولید سالانه یک میلیون متر مکعب می‌باشد . از دیگر معادن باید به معادن طلا، رس، سنگ گچ و نمک اشاره کرد . دومین فعالیت درآمدزای سانتاکروز مربوط به پرورش گوسفند ( با ۷میلیون راس ) است . سانتاکروز پس از ایالت چوبوت دومین تولید کننده و صادر کننده گوشت و پشم می‌باشد . صید جانوران دریایی شامل میگو، ماهی روغن و ماهی مرکب در بندرهای پوئرتو دسه آدو، پوئرتو سان خولیان، پوئرتو سانتاکروز و ریوگایه گوس انجام می‌شود که غالب آنها یخ زده و صادراتی میباشند . زراعت در ایالت سانتاکروز به واسطه طبیعت خشک خاک ناچیز است . همچنین صنعت تیر سازی از چوب درخت لنگا از صنایع محدود به حساب می آید . صنعت جهانگردی منبعی درامدزا در ایالت می‌باشد .

جاذبه‌های توریستی شامل مکانهای زیر است :

پارک ملی لوس گلاسیارس

توده‌های یخ پریتو موره نو

مسیرهای پیاده روی دهکده ال چالتن در ۲۰۰ کیلومتری شمال ال کالافاته در دامنه کوه‌های سررو توره و فیتز روی

غار باستانی با تصاویر و حکاکی " که وا دلاس مانوس " نزدیک رود پینتوراس و شهر پریتو موره نو

پارک ملی پریتو موره نو و دریاچه‌های آن

مراکز تفریحی – ورزشی برای فعالیت هایی چون کوهنوردی، ماهیگیری، قایقرانی

شهر ریو گایه گوس

تالاب دل کاربون

جنگل موحش " بوسکس پتریفیکادوس "

ایالت سانتا فه

ایالت سانتافه ، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در مرکز – شرق کشور می‌باشد که با ایالات چاکو، کورینتس، انتره ریوز، بوئنوس آیرس، کوردوبا، سانتیاگو دل استرو مرز مشترک دارد. سانتافه با ایالات انتره ریوز و کوردوبا بخشی به نام «منطقه مرکزی» تشکیل می‌دهد. ازشهرهای مهم ایالت می‌توان به روزاریو، سانتافه، رافائلا، ونادو توئرتو، ویا گوبرنادور گالبز، سانتو تومه و رکونکوئیستا اشاره کرد.

مشخصات

مرکز: سانتافه
مساحت: ۱۳۳۰۰۷ کیلومترمربع
جمعیت: ۳۰۰۰۷۰۱ (تا ۲۰۰۱)
فرماندار: ارمس بینر

جغرافیا و اقلیم

بیشتر ایالت بخشی از منطقه مرطوب پامپاس می‌باشد که شامل زمین‌های سبز و هموار است. در شمال ایالت منطقه گران چاکو قرار دارد. غرب ایالت را کوه‌های نوک تیز و کم ارتفاع با شیب تند تشکیل می‌دهند. شمال سانتافه، آب و هوایی گرم با دمای متوسط ۱۹ درجه و در شرق ایالت بارش سالانه ۱۱۰۰ میلیمتر است. در جنوب دما و بارش کم است. رود عمدهٔ سانتافه، رود پارانا | پارانا است که در دهانه ریودلاپلاتا به دریای آزاد (اقیانوس اطلس) می‌ریزد. رودهای کوچکی مانند سالادوی شمالی، کارکارانیا و آرویو دل مدیو به پارانا می‌ریزند. دو رود پارانا و سالادو پس از باران‌های سنگین، طغیان می‌کنند. در سال ۲۰۰۳ سیل درشمال و مرکز ایالت، صدهزار نفر را بی خانمان کرد و خسارت شدیدی به اقتصاد ایالت وارد آورد. در سال ۲۰۰۷ سیل شدید دیگری در جنوب و مرکز ایالت که بخش‌هایی از شهرهای سانتافه و روزاریو را در بر می‌گرفت، ده‌ها هزار نفررا آواره کرد و زراعت منطقه را تحت تاثیر قرار داد.

اقتصاد

ایالت سانتافه با تولید ناخالص داخلی برابر۲۷ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۹۰۰۰ چهارمین ایالت از حیث اهمیت می‌باشد کشاورزی نقش مهمی در اقتصاد ایالت بازی می‌کند. ۲۱ درصد زمین‌های زراعی کشور در سانتافه قرار دارد. از محصولات عمده کشاورزی باید به سویا، آفتابگردان، ذرت، گندم و برنج و از سایر محصولات می‌توان به عسل، توت فرنگی، پنبه و چوب اشاره کرد. از فعالیت درآمدزای سانتافه پرورش گاو (با ۵/۶میلیون راس) برای تولید شیر و گوشت است. طوریکه سالانه ۶/۲ میلیون لیتر شیر (۴۰ درصد تولید ملی) تولید می‌شود. محصولات صادراتی سانتافه از طریق بنادر بین روزاریو و سان لورنزو به سایر کشورها منتقل می‌شود. تولیدات صنعتی ۱۸ درصد اقتصاد سانتافه را تشکیل می‌دهد. از جمله آنها: صنایع غذایی (تولید آرد، روغن و آبجو)، صنایع چرم و نساجی، صنایع فولاد و تولید فلز، صنعت خودرو و ماشین‌های زراعی و صنعتی

ایالت سانتیاگو دل استرو

ایالت سانتیاگو دل استرو ، یکی از ایالات ۲۳ گانه آرژانتین، واقع در شمال کشور می‌باشد که با ایالات سالتا ، چاکو ، سانتافه ، کاتامارکا ، کوردوبا و توکومان مرز مشترک دارد .

مشخصات

مرکز : سانتیاگو دل استرو
مساحت : ۱۳۶۳۵۱ کیلومترمربع
جمعیت : ۸۰۴۴۵۷ ( تا ۲۰۰۱ )
فرماندار : خراردو زامورا

جغرافیا و اقلیم

بیشتر ایالت بخشی از منطقه گران چاکو می‌باشد که شامل زمین‌های هموار و در برخی موارد فرورفتگی هایی است . تالاب‌های حوضهٔ رودهای سالادو و دولسه دراین فرورفتگی‌ها شکل گرفته است . خاک خشک آن در نواحی نیمه بیابانی و استپی سرشار از آهک و نمک می‌باشد . دمای هوای متوسط در ایالت با هوایی گرم و نیمه استوایی و فصولی بی باران ۲۱ درجه میباشد. بیشترین دمایی که تاکنون گزارش شده ۵۰ درجه بوده است . میزان بارش متوسط در زمستان ۱۲۰ م . م. بوده است .

اقتصاد

ایالت سانتیاگو دل استرو با تولید ناخالص داخلی برابر۹/۲ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۳۵۶۰ همچون سایر ایالات شمالی از نظر اقتصادی کم توسعه می‌باشد . تکیه گاه اقتصادی ایالت با نمایه ای روستایی، محصولات زراعی ( ۱۲ درصد اقتصاد ایالت ) چون پنبه ( بیست درصد تولید ملی )، سویا، ذرت و پیاز می‌باشد . رو رود سالادو و دولسه مزارع منطقه را آبیاری می کنند از سایر فعالیت درآمدزای سانتیاگو دل استرو، پرورش دام به ویژه در شرق ایالت است . تولیدات صنعتی کمتر از ۱۰ درصد اقتصاد سانتیاگو را تشکیل می دهد . از جمله آنها : صنایع غذایی، صنعت چرم، نساجی و چوب می باشند . در ضمن بخش معدن درصد ناچیزی از اقتصاد را به خود اختصاص می دهد .

در بخش خدمات، صنعت جهانگردی منبع درامدزایی می‌باشد . جاذبه‌های توریستی ایالت عبارتند از :

موزه و ساختمان‌های تاریخی شهر سانتیاگو دل استرو

چشمه‌های آب گرم ریو اوندو

پارک ملی کوپو

سد فرونتال برای ورزش‌های آبی

فرهنگ

از چهره‌های برجسته تاریخی ایالت، کلنل " خوان فرانسیسکو بورخس "، رهبر جنگ استقلال است . نویسنده معروف، خورخه لوئیز بورخس، از اخلاف وی است . رهبران انقلابی و پایه گذاران حزب انقلابی کارگران و ارتش انقلابی خلق - چون ماریو روبرتو و فرانسیسکو رنه سانتوچو – نیز از چهره‌های مهم تاریخی ایالت هستند .

ازچهره‌های فرهنگی سانتیاگو میتوان به فیلیپه تابوآدا، رامون گومز کورنت، کارلوس سانچز گراماخو، الفردو گوگنا، ریکاردو تورینیو، رافائل تورینیو ( همگی نقاش )، خورخه واشنگتن ابالوس، برناردو فیخو، کلمنتینا روزا کنل، خولیو کاره راس ( همگی نویسنده ) و آمانسیو خاسینتو آلکورتا ( آهنگساز ) اشاره نمود . مهم‌ترین وجه میراث فرهنگی ایالت را موسیقی ( فولکلور ) چاکاره را و سامبا تشکیل می دهد .
تیرا دل فوئگو

تیرا دل فوئگو (در زبان اسپانیایی به معنای «سرزمین آتش») مجمع‌الجزایری واقع در جنوبی‌ترین بخش سرزمین اصلی آمریکای جنوبی در میان تنگه ماژلان است. این مجمع‌الجزایر در برگیرنده جزیره‌ای اصلی به نام ایسلا گرانده دو تیرا دل فوئگو است که میان شیلی و آرژانتین تقسیم شده و مساحتی برابر با ۴۸٬۱۰۰ کیلومتر مربع دارد؛ جزایر کوچکتر دیگری نیز همانند کیپ هورن در اطراف جزیره اصلی وجود دارند.

این منطقه برای نخستین بار توسط فردیناند ماژلان در سفر اکتشافیش در ۱۵۲۰ کشف شد ولی تا میانه دوم سده ۱۹ام اروپاییان مهاجر در آن زندگی نمی‌کردند. در آن هنگام مهاجران برای چرای دام‌ها و نیز پیدا کردن طلا پا به منطقه گذاشتند. امروزه فعالیت اصلی اقتصادی در بخش شمالی تیرا دل فوئگو بیشتر متمرکز بر استخراج نفت است و بخش‌های جنوبی مکانی برای گردشگری و تولید صنعتی هستند و پایگاهی برای رساندن تجهیزات به قطب جنوب. تیرا دل فوئگو دارای مناطق حفاظت‌شده بسیاری زیر عنوان پارک ملی و ذخیره‌گاه‌های حیات‌وحش است و بیشتر این مناطق در کوه‌های جنوب آن قرار دارند.

ایالت توکومان

ایالت توکومان ، یکی از ایالات 23 گانه آرژانتین، واقع در شمال غرب کشور می‌باشد که با ایالات سالتا ، کاتامارکا و سانتیاگو دل استرو مرز مشترک دارد . توکومان پرجمعیت‌ترین ایالت آرژانتین است .

مشخصات

مرکز : سان میگل ده توکومان
مساحت : ۲۲٬۵۲۴ کیلومترمربع
جمعیت : ۱,۳۳۸,۵۲۳ ( تا ۲۰۰۱ )
فرماندار : خوزه آلپروویچ

جغرافیا و اقلیم

با وجود مساحت کم، دو سیستم جغرافیایی در ایالت توکومان مشهود است : شرق ایالت در نزدیکی منطقه گران چاکو با اراضی هموار و غرب آن با دره‌های تنگ ( در شمال غرب ) و کوه‌های نوک تیز ( در جنوب شرق و نزدیکی پامپاس ) . سررو ال بولسون با ۵۵۵۰ متر بلندترین قله در شمال غرب توکومان قرار دارد . نواحی کوهستانی ایالت بارش سالانه ای معادل ۱۵۰۰ میلیمتر دارد در حالیکه این مشخصه برای دیگر نواحی ۶۰۰ میلیمتر است . به سبب پوشش گیاهی عالی، به توکومان لقب " باغ جمهوری " داده اند . از رودهای عمده ایالت رود سالی است که از آن برای آبیاری و تولید برق استفاده می‌شود . در ضمن سدهای ال کادیال بر رود سالی، امبالسه بر روی رود اوندو، لا آنگوستورا بر رود سوسا و اسکاپا بر رود ماراپا احداث شده اند .

اقتصاد

ایالت توکومان با تولید ناخالص داخلی برابر ۲/۷ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۵۴۰۰ از نظر اقتصادی در حال توسعه می‌باشد ( هفتمین ایالت ) . تکیه گاه اقتصادی ایالت بخش کشاورزی ( ۷ درصد اقتصاد ایالت ) و محصولاتی چون نیشکر ( ۶۰ درصد تولید ملی )، سویا، ذرت، لیمو، توت فرنگی حبوبات و کیوی می‌باشد از سایر فعالیت‌های اقتصادی توکومان، پرورش دام به ویژه برای مصارف داخلی است . تولیدات صنعتی ۱۵ درصد اقتصاد ایالت را تشکیل می دهد . از جمله آنها : صنایع غذایی، نساجی، الکل، شکر و صنایع متالورژیک می باشند .

در بخش خدمات، صنعت جهانگردی و مراکز فرهنگی و ورزشی منبع درامدزایی می باشند . جاذبه‌های توریستی و اماکن دیدنی ایالت عبارتند از :

آزادراه پانامریکن که دو شهر توکومان را به سانتیاگو دل استرو و بوئنوس آیرس را به هم متصل می‌کند .

پارک ملی کامپو ده لوس آلیسوس

ویرانه‌های شهر تاریخی کوئیلمس

دانشگاه‌ها : دانشگاه ملی توکومان، دانشگاه فنی، دانشگاه ایالتی توکومان، دانشگاه سان پابلو و دانشگاه توماس ده آکینو


اشنايي با مراكز گردشگري ارژانتين

آبشار ایگوازو آرژانتین

پارک ملی ایگوازو که در سال ۱۹۳۴ ایجاد شد یکی از شگفت انگیزترین و شکوهمندترین جاذبه های طبیعی دنیا را در خود جای داده است.آبشارهای رود ایگوازو بدون شک چشم هر بیننده ای را می نوازند.


بانکی : این آبشارها بین دو کشور برزیل و آرژانتین قرار دارند و دورتا دورشان را جنگل های استوایی منطقه احاطه کرده اند.

آبشار ایگوازو با ارتفاع ۸۲ متر و عرض ۲۷۰۰ متر، پنجمین آبشار بلند دنیا شناخته شده که یکی از مهم‌ترین جاذبه‌های گردشگری برای ساکنان برزیل، آرژانتین و همچنین گردشگران خارجی است.

در فصل‌ها‌ی بارندگی، میزان آب این آبشار افزایش می‌یابد و مقدار جریان آب آن ۳‌برابر آبشار نیاگارا برآورد شده است.