لشکر سکوت کرده بود و همه چشم به لبهای خشک حسین(ع) دوخته بودند.حسین(ع) آرام دست خویش را از عبای خود بیرون کشیدو فرشتگان از دیدن این صحنه بر سر زدند و خورشید روی بر گرداند.عمرسعد با تمام خباثت خویش محو تماشای این صحنه شده بود.
امام حسن مجتبی(ع) بود که برخود می بالید و از آسمان بر فرزندش عبدالله درود می‌فرستاد و او را در ولایت ثابت قدم می‌دید، دامان امام حسین(ع) معراج شهادت اين سرباز كوچك و فدايي نهضت عاشورا بود.
