ترک نماز و عبادت ، باعث میشود که آفرینش و زندگی انسان، بیهوده و لغو باشد؛ در حالی که انسان‌ها برای عبادت آفریده شده اند. ترک نماز و نیایش، موجب ترک لذت بخشترین حالات انسان است.
هدف از خلقت جهان، یاد و ذکر خدا و نیاز انسان به خدا را فلسفه و چرایی عبادت نامیده‌اند که در صورت غرق شدن در آن انسان به ویژگی های شگفت انگیزی دست می یابد.
پرستش و عبادت تنها متعلق به حق متعال است و در غیراینصورت شرک محسوب می شود اما سوالی که در این بین وجود دارد این است که در بین ادیان مختلفی که در دنیا وجود دارد، عبادت چگونه صورت می گیرد؟
آیا منظور از حضور قلب در صرف توجه به خداست یا اینکه تفکر در امور دنیوی مرتبط به آخرت انسان همچون فکر کردن در مورد نحوه کمک کردن به مردم یا مادر یا از این قبیل از مصادیق عدم حضور قلب محسوب می شود؟