آدم‌های امروزی به سرعت پیش می‌روند و حتی لحظه‌ای باز نمی‌ایستند، چرا که شهر‌ها جایی برای ایستادن ندارند و انسانها درگیر روزمرگیاند و کسی به جهان پیرامون خویش توجهی نمیکند؛ در این میان تنها عکس است که می‌تواند لحظه‌ای از هزاران ثانیه و زمان در حال گذر را متوقف کرده و تکه‌ای از آدمی را نشان دهد که هیچ‌گاه به آن فکر و تعمق نکرده است. سایه روشن، نگاهیست ساده به زندگی روزمره و محیط پیرامونی ما در بطن تهرانی اشباع شده از دود و دیوار و آدم که با سختی‌هایش رو به جلو می‌رود و با هر ثانیه نمایی از سادگی تمامی روز‌ها و لحظهها را برای فردا مشق می‌کند، شاید عجیب باشد، اما زندگی به همین سادگی و با تمام سایه ـ روشن‌هایش همچنان پیش می‌رود و سریع میگذرد. این فضا با دنیایی از تصاویر ثبت شده همراه است، تصاویری که چشمها آن را نمیبینند، تصاویری که از واقعیت دور نیستند و در مجاورت ما هستند. این تصاویر حاصل عکاسی به روش دو بار نوردهی به صفحه حساس دوربین می‌باشد.
آخرین فیلم توکلی صرف نظر از هر بحثی که بتوان درباره‌اش کرد، در یک مورد بخصوص، استثناء و مثال‌زدنی است؛ هیچ فیلمی را مثل این یکی نمی‌شد پیدا کرد که در آدم‌های واحد، واکنش‌های مختلف بوجود بیاورد
