روزه داري که نتواند چشم و به ويژه زبان خود را کنترل کند، غيبت کند، تهمت بزند و با زبان خود اسباب آزار و اذيت افراد بشود، تنها خود را به سختي انداخته است و روزه او روح و معنويت ندارد و فرصتي را که بايد صرف عبادت و خودسازي مي شد به راحتي از دست داده است.