باشگاه خبرنگاران جوان - امل سعد؛ استاد دانشگاه در حساب شخصی خود در شبکه اجتماعی ایکس پست‌هایی را درباره امتیازدهی به رژیم صهیونیستی منتشر کرد و نوشت:

آنچه می‌خواهم بگویم ممکن است انتزاعی یا حتی رمانتیک به نظر برسد، اما این تحلیلی استراتژیک است؛ نوعی واقع‌گرایی که قدرت از پذیرش آن سر باز می‌زند، به ضرر خودش. اسرائیل به وضوح نشان داده که تسلیم یا امتیازدهی را پاداش نمی‌دهد. 

قصد اعلام شده نتانیاهو برای پاکسازی قومی و الحاق غزه - حتی در صورت تسلیم حماس - این را انکارناپذیر می‌کند. منطق، صلح از طریق تسلیم نیست، بلکه محو کردن است. 

ما همین منطق را در سوریه می‌بینیم جایی که اسرائیل دولت سوریه را غیرنظامی کرده و همچنان بخش‌های بزرگی از سرزمین آن را اشغال می‌کند، علی‌رغم تلاش‌های رژیم جدید برای آرام کردن و تسلیم. امتیازدهی، جاه‌طلبی‌های اسرائیل را تعدیل نمی‌کند، بلکه آنها را تسهیل می‌کند. تسلیم به مرحله‌ای در انقیاد تبدیل می‌شود.

اسرائیل، با پشتیبانی کامل آمریکا، معتقد است مرحله جدیدی از بی‌رحمی بی‌شرمانه و روشمند، مردم و دولت‌ها را مجبور به تسلیم خواهد کرد. نسل‌کشی دیگر انکار یا پنهان نمی‌شود؛ آشکارا و بدون شرم به عنوان هنر حکومت‌داری اعمال می‌شود. این فقط غیرانسانی کردن نیست؛ از فلسطینی‌ها و اعراب نه تنها کرامت بلکه اراده برای زندگی و مقاومت را انکار می‌کند، گویی تمایل به نمردن، وقتی از آنها می‌آید، غیرمنطقی است. 

فقط این نیست که اراده برای بقا غیرقانونی تلقی می‌شود، بلکه اصلاً دیده نمی‌شود. آمریکا و اسرائیل دیگر یک حقیقت اساسی را درک نمی‌کنند: مردم نه به خاطر اینکه استراتژیک است، بلکه به خاطر اینکه غریزه است، در برابر نابودی مقاومت می‌کنند. با این حال مقاومت آنها دیگر به عنوان بقا خوانده نمی‌شود، به عنوان تحریک قلمداد می‌شود؛ زیرا آنها دیگر به عنوان موجودات هوشیار با هرگونه ادعای حق زندگی شناخته نمی‌شوند. مقاومت، هرچقدر هم در برابر چنین هیولایی بی‌فایده باشد، تنها زمانی غیرقابل درک می‌شود که دشمن خود را کمتر از زنده ببینید. 

این نه تنها از نظر اخلاقی زشت است، بلکه از نظر استراتژیک کوته‌بینانه است. فلسطینی‌ها و مردم در لبنان، سوریه، یمن، ایران و فراتر از آن، به هر شکلی که می‌توانند به مقاومت ادامه خواهند داد. نه لزوماً به این دلیل که معتقدند پیروز خواهند شد، بلکه به این دلیل که مقاومت در برابر محو شدن و تحقیر، همان چیزی است که زندگی را تأیید می‌کند. 

حتی زمانی که مقاومت از نظر نظامی شکست می‌خورد، همچنان قدرت را تهدید می‌کند. آرمان فلسطین و آرمان عدالت را به طور کلی‌تر زنده نگه می‌دارد، از ستمگران قطعیت یا پایان را دریغ می‌کند، و سلطه را مجبور می‌سازد با خشونت مداوم و سقوط اخلاقی حفظ شود. نافرمانی را گسترش می‌دهد و نمونه‌ای اخلاقی و استراتژیک تعیین می‌کند: سلطه هرگز کامل نیست.