آن‌چه می‌خوانید ترجمه مقاله ای از نشنال اینترست است. حفظ حمایت بیشتر از واشنگتن نیازمند این است که رئیس‌جمهور اوکراین به اوج مهارت‌های دیپلماتیک برسد.   بعدازظهر جمعه، در حالی که پوشش دیدار دونالد ترامپ و ولودیمیر زلنسکی در واشنگتن را تماشا می‌کردیم، درسی سخت از رئال‌پولیتیک و دوره فشرده‌ای از روانشناسی کاربردی مشاهده کردیم.  

چند نتیجه‌گیری از این نمایش افسرده‌کننده: رئیس‌جمهور اوکراین به مراتب روانشناس بدتری از امانوئل ماکرون و کی‌یر استارمر بود که پیش از او به کاخ سفید سفر کرده بودند و تا حدودی توانسته بودند رئیس‌جمهور ایالات متحده را «فریب دهند». زلنسکی اما به وضوح قوانین جدید روابط با آمریکا را به‌طور کامل درک نکرده بود. می‌توان دونالد ترامپ را به طور ظریف در ملأ عام دست انداخت (که ماکرون و استارمر این کار را کردند)، اما باید دقیقا محاسبه کرد که کی و چگونه این کار را انجام داد. رهبر اوکراین فاقد این محاسبه و ظرافت بود.  

ترامپ به طور مداوم نیازمند احترام است (که این ویژگی چندان نادری در میان سیاستمداران نیست)، اما آنچه او به طور خاص از زلنسکی انتظار دارد، خاکساری است. اما زلنسکی فکر کرد که ایده خوبی است که در دفتر بیضی با رئیس‌جمهور ایالات متحده وارد مشاجره‌ای پر سر و صدا شود—با مردی که تجربه نامحدودی در درگیری‌های لفظی دارد و یکی از شعارهای زندگی او این است: «اخراج شدی».  

با تاسف می‌نویسم که در این تبادل کلمات داغ، رئیس‌جمهور اوکراین احتمالاً فراموش کرده بود که آمریکا دیگر متحد بی‌قید و شرط کشور او نیست، که امروز از اوکراین چیزهای بیشتری می‌خواهد تا آنچه که وعده می‌دهد، و برای حفظ حمایت بیشتر از واشنگتن نیاز دارد تا به اوج مهارت‌های دیپلماتیک خود برسد. به عبارت ساده‌تر، لحن و سبکی که ممکن است در کی‌یف موثر باشد، الزاما در طرف دیگر اقیانوس کار نمی‌کند.  

ترامپ اما در محیط خود بود. او می‌دانست که این همان نوع رئیس‌جمهوری است که پرطرفدارترین حامیانش می‌خواهند ببینند: تسلیم‌ناپذیر، حمله‌کننده و نابودکننده حریفانش. حتی اگر آن حریف، رهبر کشوری باشد که قربانی یک تجاوز وحشیانه شده است. شاید حتی بیشتر از آن.  

ترامپ، به‌طور ملایم، هیچ‌گاه علاقه‌ای به اوکراین یا خود زلنسکی نداشته است. امروز، در او بیشتر از همیشه خشم و انزجار نسبت به رئیس‌جمهور اوکراین وجود دارد. شاید ما از این کمبود شگفت‌انگیز همدردی با ملت در حال رنج عصبانی شویم. شاید شگفت‌زده شویم که ترامپ در عین حال درباره «فداکاری اتحاد جماهیر شوروی در جنگ جهانی دوم»، «فرصت‌های تجاری شگفت‌انگیز» برای آمریکا و روسیه، یا «اولیگارش‌های روسی خوب» صحبت می‌کند. اینکه او زلنسکی را «دیکتاتور» می‌خواند، اما در برابر سوالات درباره پوتین از همین واژه استفاده نمی‌کند.  

با این حال، این همان سرزمین عجایبی است که ترامپ همه ما را به آن دعوت کرده است، و این همان دنیایی است که امروز در آن زندگی می‌کنیم. 

منبع: نشنال اینترست