به نقل از نوروساینس‌نیوز، در حالی که بسیاری از مطالعات پیشین ارتباطی بین شرایط سلامتی مادر در دوران بارداری و افزایش خطر اوتیسم در کودک گزارش کرده‌اند، یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که تقریباً تمامی این «ارتباطات» را می‌توان با عواملی مانند ژنتیک، قرار گرفتن در معرض آلودگی و دسترسی به خدمات درمانی توضیح داد.

این مطالعه گسترده که بیش از ۱.۱ میلیون بارداری را بررسی کرده است، شواهد قاطعی مبنی بر اینکه شرایط سلامتی مادر در دوران بارداری موجب اوتیسم می‌شود، پیدا نکرد. در عوض، تقریباً تمامی ارتباطات گزارش‌شده قبلی بین تشخیص‌های پزشکی مادر و اوتیسم را می‌توان با عوامل ژنتیکی یا محیطی توضیح داد.

یافته‌های این پژوهش تأکید می‌کند که اوتیسم احتمالاً از دوران پیش از تولد و تحت تأثیر عوامل ژنتیکی شکل می‌گیرد، نه شرایط سلامتی مادر. این تحقیق می‌تواند به کاهش احساس گناه در والدین کمک کرده و تمرکز را به سمت تشخیص زودهنگام و حمایت از کودکان مبتلا به اوتیسم هدایت کند.

این مطالعه که توسط پژوهشگران مرکز پزشکی دانشگاه نیویورک انجام شده است، نشان داد که از میان معدود شرایطی که واقعاً با اوتیسم مرتبط بودند، همه در واقع عوارضی مربوط به جنین بودند. این یافته‌ها محققان را به این نتیجه رساند که این عوارض نشانه‌های اولیه اوتیسم در کودک هستند، نه علت بروز آن.

این پژوهش که نتایج آن در ۳۱ ژانویه در ژورنال Nature Medicine منتشر شد، شامل تجزیه‌وتحلیل سوابق پزشکی بیش از ۱.۱ میلیون بارداری (در میان ۶۰۰ هزار مادر) از یک پایگاه داده ملی در دانمارک بود.

«واهه خاچادوریان»، نویسنده اصلی مطالعه و استادیار پژوهشی در گروه روانپزشکی کودک و نوجوان دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک، می‌گوید: «ما معتقدیم که این مطالعه نخستین پژوهشی است که سوابق پزشکی مادر را به‌طور جامع بررسی کرده و طیف گسترده‌ای از ارتباطات احتمالی را، با کنترل شرایط همزمان و عوامل مداخله‌گر، تحلیل می‌کند.»

او افزود: «فرضیه غالب این است که اوتیسم در واقع از دوران پیش از تولد آغاز می‌شود. حتی پیش از آنکه یک کودک رسماً تشخیص اوتیسم دریافت کند، تغییرات تکاملی در تمام این مدت در حال رخ دادن بوده است.»

جانکا همچنین به تأثیر احساسی این یافته‌ها بر خانواده‌ها اشاره کرد و گفت: «بسیاری از مادران کودکان مبتلا به اوتیسم احساس گناه می‌کنند، گمان می‌کنند که در دوران بارداری مرتکب اشتباهی شده‌اند، و این موضوع بسیار دردناک است. فکر می‌کنم نشان دادن این که چنین عواملی باعث اوتیسم نمی‌شوند، اهمیت زیادی دارد و می‌تواند به یافتن راه‌های مؤثرتری برای حمایت از کودکان اوتیستیک و خانواده‌های آنها منجر شود.»

اوتیسم به‌عنوان یک اختلال رشدی شناخته می‌شود که اغلب در دوران کودکی ظاهر شده و با مشکلاتی در تعاملات اجتماعی و رفتار‌های تکراری همراه است.

علائم اوتیسم در بزرگسالی طیف وسیعی دارد، اما می‌تواند شامل کاهش تماس چشمی، تمایل کم به شرکت در بازی‌های گروهی، تکرار حرکات یا صداها، و بی‌تفاوتی نسبت به دما‌های شدید باشد. بر اساس تخمین‌های دولتی، از هر ۵۴ کودک در ایالات متحده، یک نفر به اوتیسم مبتلا است.

منبع: فارس