باشگاه خبرنگاران جوان؛ حسین مهدی‌تبار - برای ایالات متحده، تجارت آزاد به مدت طولانی به عنوان روشی برای گسترش ثروت آن عمل کرده است، با این انتظار که کشورهای فقیر در ازای آن از سیاست‌های آمریکا حمایت کرده و محصولات و صادرات این کشور را خریداری کنند. چین در سال ۱۹۷۸ با تأسیس مناطق اقتصادی آزاد، به این سیستم پیوست و در سال ۲۰۰۱، پس از بیش از دو دهه روابط پیچیده با ایالات متحده، به سازمان تجارت جهانی پیوست و روابط خود را با آمریکا گسترش داد.  علی‌رغم عدم پذیرش سیستم سیاسی مورد نظر ایالات متحده، چین ثروتمندتر شد و اقتصادهای پیشرفته دیگر نیز از این ثروت بهره‌مند شدند.

بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۵، چین اقداماتی انجام داد که از دید ایالات متحده به عنوان تهدیدی برای سلطه اقتصادی و نظامی این کشور تلقی شد. چین با محدود کردن دسترسی به بازار برخی از شرکت‌های کلیدی ایالات متحده مانند گوگل و فیسبوک، تعادل تجاری را مختل کرد. این تغییرات نشان‌دهنده افول نظم تجاری جهانی موجود بود. انتخاب دونالد ترامپ در سال ۲۰۱۶، این تغییرات را تقویت کرد، چرا که او قراردادهای تجاری سنتی را رد کرده، تعرفه‌ها را اعمال کرده و رویکردی تجاری و مبتنی بر منافع شخصی را ترویج کرد، جایی که کشورهای مختلف برای سهم بازار و منابع با یکدیگر رقابت می‌کنند.

دیدگاه ترامپ شامل ادغام مناطقی مانند کانادا، گرینلند و کانال پاناما است که منعطف به استراتژی تجاری محافظه‌کارانه‌تر و مبتنی بر منابع است. چین که در سیستم تجاری مبتنی بر قوانین موفق بود، حالا در دنیای تجاری محافظه‌کارانه با چالش‌هایی روبروست که حفظ اقتصاد صادراتی خود را دشوار می‌کند. این می‌تواند منجر به وضع تعرفه‌ها و موانع تجاری تلافی‌جویانه شده و تنش‌ها با ایالات متحده را تشدید کند.

این تغییرات جهانی به سمت مرکانتیلیسم، یادآور الگوهای تاریخی گذشته از رقابت اقتصادی بی‌رحمانه و تغییرات مداوم در اتحادها است. رهبران کسب‌وکار احتمالاً با اولویت‌های جدیدی مواجه خواهند شد که بیشتر بر بخش‌های استراتژیک مانند انرژی و مواد معدنی متمرکز است، در حالی که مصرف‌کنندگان ممکن است شاهد افزایش قیمت‌ها و کاهش تنوع محصولات باشند که با شکل‌گیری این نظم تجاری جدید مشخص می‌شود.

منبع: دیپلمات