جنگ غزه در شرایطی وارد هشتاد و هفتمین روز خود شده است که پس از پایان توافق آتش بس بین حماس و اسرائیل، حملات رژیم صهیونیستی علیه مردم غزه آغاز شده و همچنان ادامه دارد و دورنمای مشخصی برای پایان جنگ وجود ندارد. در پی شکست‌های میدانی ارتش رژیم صهیونیستی در برابر نیرو‌های مقاومت فلسطین در غزه، باز هم صهیونیستها شمار زیادی از نیرو‌های خود را عقب کشیدند. برخی کارشناسان نظامی پیشتر درباره بی‌نتیجه بودن حمله نظامی در غزه به تل‌آویو هشدار داده بودند. پیش از این هم، ارتش اسرائیل، گردان ۱۳ تیپ گولانی را نیز به دلایل مختلف از جمله تلفات سنگین، از نوار غزه خارج کرده بود.
رادیو ارتش اسرائیل میگوید که «ارتش تصمیم گرفته است پنج تیپ رزمی فعال در نوار غزه را مرخص کند. تیپ احتیاط ۵۵۱ و ۱۴ و سه تیپ آموزشی، پنج تیپ مذکور هستند. به گفته کارشناسان نظامی هم‌اکنون ارتش اسرائیل حدود ۱۷ تیپ فعال در نوار غزه دارد که مجموع چنین عددی بیش از ۱۰۰ هزار نیرو می‌شود.
برای بررسی بیشتر اوضاع غزه و تحلیل روند جنگ باشگاه خبرنگاران جوان مصاحبه‌ای ترتیب داده با وی دو، خبرنگار ارشد تلویزیون چین که مشروح آن در ذیل از نظرتان می‌گذرد.
-بزرگترین فاجعه سیاسی در سال میلادی که گذشت چه بود؟
وی دو: یکی از ویرانگرترین تراژدی‌ها در سال ۲۰۲۳ فاجعه انسانی در نوار غزه است که نتیجه آخرین دور درگیری اسرائیل و فلسطین است. به گفته وزارت بهداشت غزه، بیش از ۲۰۰۰۰ فلسطینی از ۷ اکتبر جان خود را از دست داده اند. این تقریباً ۱ درصد از جمعیت منطقه قبل از جنگ است. حدود ۷۰ درصد از کشته شدگان زن و کودک بوده اند. به گفته سازمان ملل، بیش از نیم میلیون نفر در غزه - یک چهارم جمعیت - از گرسنگی می‌میرند و خطر قحطی به دلیل کمک‌های ناکافی به غزه در حال افزایش است.
من به سختی می‌توانستم اخبار مربوط به آواره‌ها و همه کشته‌های غیرنظامی، به ویژه نوزادان را تماشا کنم. از زمانی که مادر شدم، هر خبر بدی در مورد بچه‌ها من را به شدت ناراحت می‌کند. فقط آرزو دارم بچه‌ها را ببینم، مهم نیست کجا هستند، ولی آرزو دارم در عشق و آرامش با داشتن غذا و اسباب بازی بزرگ شوند.
اما واقعیت وحشیانه در غزه یک ضربه سر به سر است، یادآور این است که این یک آرزو باقی می‌ماند. نوزادان نارس بدون دستگاه می‌میرند، کودکان بدون بیهوشی دست و پا قطع می‌کنند... یکی از رایج‌ترین کلماتی که در مصاحبه با ساکنان غزه شنیده می‌شود «بی حس» است. آن‌ها از ترس خسته شده‌اند و نسبت به درگیری‌های به ظاهر بی‌پایان که به دهه‌ها قبل می‌رسد، بی‌حس شده‌اند.
بی حسی این کلمه‌ای است که به درستی نگرش بسیاری را در جهان خارج از واقعیت تلخ آن سرزمین توصیف می‌کند. من با اخبار درگیری‌های اسرائیل و فلسطین بزرگ شدم، که به نظر می‌رسید هرگز در پوشش خبری بین المللی غایب نبود. به نوعی در پس زمینه زندگی روزمره محو شد. مردم به آن عادت کردند. اما به نظر می‌رسد این بار متفاوت است.
- مسبب اصلی این جنگ وحشتناک کیست؟
وی دو: آخرین عملیات نظامی اسرائیل در غزه یکی از مرگبارترین و مخرب‌ترین عملیات در تاریخ اخیر است. درخواست‌های جامعه بین‌المللی برای آتش‌بس قوی‌تر می‌شود. همه می‌دانند چگونه بحران انسانی را کاهش دهند - حملات را متوقف کنید و اجازه دهید کمک‌ها وارد شوند. اما فقط نمی‌توان به آن دست یافت. از زمان آغاز درگیری در ماه اکتبر تاکنون هیچ قطعنامه‌ای از سوی شورای امنیت سازمان ملل به تصویب نرسیده است. چرا؟ آمریکا به بزرگترین مانع تبدیل شده است.
این کشور مدعی حمایت از حق اسرائیل برای دفاع از خود در برابر حماس است و دو بار قطعنامه‌های درخواست آتش بس را وتو کرده است، به این دلیل که ممکن است به حماس اجازه دهد تا دوباره به اسرائیل حمله کند. اما با ادامه آنچه که حتی جو بایدن، رئیس‌جمهور ایالات متحده به عنوان «بمباران بی‌رویه» اسرائیل توصیف می‌کند، آمریکا به‌طور فزاینده‌ای خود را منزوی می‌کند، حتی در تضاد با متحدان سنتی که از آتش‌بس غزه حمایت می‌کنند.
پس از تأخیر‌های فراوان، سرانجام شورای امنیت سازمان ملل در ۲۲ دسامبر قطعنامه‌ای را تصویب کرد که در آن به دنبال «گام‌های فوری» برای گسترش کمک‌ها به غزه بود، با رای ۱۳ بر ۰ و رأی ممتنع ایالات متحده و روسیه. این نسخه ضعیف پیش‌نویسی است که خواستار «تعلیق فوری خصومت‌ها» بین اسرائیل و حماس شده بود. روسیه می‌خواست زبان قوی‌تر را حفظ کند. آمریکا این کار را نکرد.
این قطعنامه نتیجه سازش است. اگرچه از حمایت یکپارچه برای توقف فوری جنگ برخوردار نیست، اما همچنان می‌خواهم آن را گامی رو به جلو و بارقه‌ای از امید بدانم، زیرا ایالات متحده به جای وتو برای سومین بار، از پذیرش خودداری کرد.
در جریان رای گیری، صحنه دراماتیکی رخ داد. نماینده ایالات متحده در سازمان ملل، لیندا توماس-گرینفیلد، در ابتدا دست خود را به نفع قطعنامه بالا بردند، اما بلافاصله توسط یکی از کارکنان پشت سر خود به او اشاره کرد. دستش را پایین آورد و بعداً برای رأی ممتنع بالا آورد. من می‌خواهم باور کنم که این یک غریزه بود که باعث شد او دست خود را برای حمایت از قطعنامه بلند کند. شاید در آن لحظه، او به دنبال قلب خود بود، نه سرش.
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد در یک نشست مطبوعاتی مدت کوتاهی پس از آن ابراز امیدواری کرد که این قطعنامه راه را برای آتش بس بشردوستانه هموار کند، که "تن‌ها راه برای شروع پاسخگویی به نیاز‌های ناامید کننده مردم غزه و پایان دادن به کابوس مداوم آن‌ها است". او همچنین راه حل دو دولتی برای اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها را به عنوان "تن‌ها راه برای صلح پایدار" تایید کرد.
-به نظر شما راه حل عملی توقف این جنایات چیست؟
وی دو: جامعه بین المللی باید با یک صدا برای تعهد به راه حل دو کشوری صحبت کند - و با عمل از آن حمایت کند. در حال حاضر همه کشورها با هر ابزاری که در دست دارند باید برای حل این معظل تاریخی تلاش کنند. باید برای رسیدن بع راه حل دو کشوری بکوشند. همه باید از نفوذ، قدرت و تسلط خود بر اسرائیل استفاده کنند و این مشکل و این بحران انسانی را در کوتاهترین زمان ممکن حل و فصل کنند.
وی دو خبرنگار ارشد سابق دفتر اوراسیا مستقر در مسکو تلویزیون مرکزی چین است که رویداد‌های کشورهای اتحاد جماهیر شوروی سابق را پوشش می‌داد و هم اکنون در حوزه کشورهای منطقه فعالیت دارد. وی از جمله خبرنگاران مشهور در تلویزیون چین است.
