چند پرده از تقابل ایرانی‌ها با ستاره فوتبال تاریخ
به‌مناسبت سفر رونالدو به ایران، بخشی از خاطرات چهره به چهره ایرانی‌ها با یکی از بهترین فوتبالیست‌های تمام تاریخ را مرور می‌کنیم.
سفر رونالدو به تهران، ناخودآگاه یادآور تقابل‌های خاطره‌انگیز ایرانی‌ها با اوست. کریس اولین‌بار در جام‌جهانی ۲۰۰۶، پیش از آن‌که به بزرگ‌ترین موفقیت‌های عمرش برسد، مقابل تیم‌ملی ایران بازی کرد. دیداری که برای ایرانی‌ها هیجان‌انگیز بود، اما خاطرات خوبی نداشت. به‌مناسبت سفر او به ایران، مرور می‌کنیم بخشی از خاطرات چهره به چهره ایرانی‌ها با یکی از بهترین فوتبالیست‌های تمام تاریخ را.
حسین کعبی - رونالدو
ایران-پرتغال؛ جام‌جهانی ۲۰۰۶. حسین در این مسابقه انگار چیزی برای از دست دادن نداشت. بعد از خاطره تلخ مکزیک و شکستی که یقه همه از‌جمله حسین را گرفت، او به زمین رفت تا رونالدو را مهار کند: «گفتم به جبران بازی مکزیک، باید بهترین بازی عمرم را کنم.»
استارت‌های دیوانه‌کننده کریس، پاعوض‌کردن‌های مداوم و... خاطراتی که یاد حسین می‌آید: «من که خودم سریع بودم، خیلی وقت‌ها از او سه متر عقب می‌افتادم و باید فقط تکل می‌زدم. رونالدو در سرعت هم پا عوض می‌کرد. آدم سرگیجه می‌گرفت. راستش قبل از بازی که دیدمش، استرس گرفتم، ولی خداراشکر روز خوبی داشتم.» البته رونالدو شانس آورد که کعبی مثل فیگو از خجالتش درنیامد. حسین لبخندی می‌زند و می‌گوید: «بابا رونالدو را بدتر می‌زدم، شانس می‌آوردم داور نمی‌دید!»
جواد نکونام - رونالدو
بدون‌شک هیچ‌کس در ایران به اندازه جواد نکونام سابقه تقابل با رونالدو را ندارد. نکو از سال ۲۰۰۶ به اوساسونا در لالیگا پیوست. کریس هم از سال ۲۰۰۹ وارد اسپانیا شد. نکو تا سه فصل بعد در لالیگا حضور داشت و بار‌ها مقابل رئال و رونالدو قرار گرفت. جواد از آن روز‌ها چنین خاطراتی تعریف می‌کند: «فقط رونالدو نبود. کلی ستاره بی‌تکرار دیگر هم حضور داشتند مثل مسی، ژاوی، اینیستا، پویول، بوسکتس، آلونسو، رونالدینیو و... خاطرات شیرینی دارم. همیشه برای بازی با رئال و بارسا کلی انگیزه داشتیم. رونالدو و مسی هم فوتبالیست‌هایی بودند که برای بازی مقابل‌شان لحظه‌شماری می‌کردیم. مهار آن‌ها غیرممکن بود. مثلا رونالدو قدرت‌بدنی فوق‌العاده‌ای داشت و نمی‌شد او را گرفت. طوری مدافعان را دور می‌زد که نمی‌فهمیدند از کجا رفته. همه انگیزه داشتند او را بگیرند، ولی ممکن نبود!»
علیرضا بیرانوند - رونالدو
سال‌ها سال بعد در کتاب‌ها درباره یک لحظه مهم و تاریخی فوتبال می‌نویسند. مهار پنالتی کریس توسط بیرانوند در دیدار ایران و پرتغال در جام‌جهانی ۲۰۱۸. لحظه‌ای که بیرانوند چشمانش را می‌بندد و درباره‌اش می‌گوید: «شاید جبران تمام خستگی‌ها، سختی‌ها و زحماتی بود که در زندگی‌ام کشیدم. به گرفتن پنالتی کریستیانو رونالدو در جام‌جهانی روسیه افتخار می‌کنم و امیدوارم این خاطره برای همیشه در ذهن مردم ایران هم ثبت شده باشد، چون هرگز نمی‌توانم آن را فراموش کنم.»
مرتضی پورعلی‌گنجی - رونالدو
هنوز بعد از گذشت پنج سال از جام‌جهانی روسیه، از مرتضی پورعلی‌گنجی می‌پرسند رونالدو باید اخراج می‌شد؟ اشاره آن‌ها به اتفاق نیمه دوم بازی است. وقتی رونالدو با آرنج به‌صورت مرتضی کوبید و او را نقش‌بر‌زمین کرد، بازیکنان ایران اعتقاد داشتند رونالدو باید از زمین اخراج می‌شد، ولی داور پس از بررسی صحنه در var به کریس فقط کارت زرد داد. مرتضی درباره آن لحظه یک جمله به یاد دارد: «رونالدو به من گفت تو دروغگویی. من که نزدم. نامردی نکن و بلند شو! در حالی‌که همه دنیا دیدند او من را زد. بعد از بازی هم این‌قدر اعصابش خرد بود که سریع به رختکن رفت.»
مهدی طارمی - رونالدو
نبرد یووه و پورتو در لیگ قهرمانان و البته تمجید مداوم رسانه‌ها از مهدی طارمی. رسانه‌های ایرانی می‌نویسند حتی مهدی بهتر از کریس است، چون آمار این را می‌گوید. از قضا مهدی در دو بازی رفت و برگشت یک گل زد و یک پنالتی گرفت و البته اخراج هم شد.
مهدی درباره تقابل با کریس در آن دو بازی مهم می‌گوید: «من رونالدو رو دوست دارم، ولی وقتی با بازیکنان بزرگ روبه‌رو می‌شوم، سعی نمی‌کنم خیلی به آن‌ها نگاه کنم یا محو این بازیکنان شوم. دوست دارم خودم به جایی برسم که یک‌سری بازیکنان مرا ببینند. نه این‌که از خودراضی باشم. دوست دارم خودم به آن جایگاه برسم و برای همین توجهی به اسامی ندارم. نفراتی مثل رونالدو جزو بازیکنان بزرگ دنیا هستند و کنار آن‌ها ایستادن افتخار است، ولی تا خودم به آن جایگاه نرسم، محو آن‌ها نمی‌شوم.»
منبع: جام جم
