تا جایی که می‌دانیم، انسان‌ها هرگز از اعماق فضا با بیگانگان تماسی نداشته‌اند. با این حال، از نظر آماری، ما نباید تنها باشیم. مانند یک عاشق طردشده، ما ناامیدانه سعی کرده‌ایم بفهمیم که چرا کسی با ما تماس نگرفته و بهانه‌های ممکن را یکی پس از دیگری بررسی می‌کنیم. 

محققی از آزمایشگاه بیوفیزیک آماری در سوئیس (EPFL)، اکنون توضیح دیگری برای سکوت رادیویی ارائه کرده است که از اسفنج دریایی الهام گرفته شده است. کلودیو گریمالدی، بیوفیزیکدان، می‌گوید: «ما فقط ۶۰ سال است که به دنبال حیات فرازمینی هستیم. زمین می‌تواند به سادگی در یک حباب باشد که اتفاقا فاقد امواج رادیویی منتشر شده از حیات فرازمینی است.»

بیشتربخوانید

• ماجرای ادعای عجیب ارتباط با موجودات فضایی!

به طور خلاصه، فضای زیادی برای اسکن وجود دارد و به احتمال زیاد پیام‌های بیگانه کافی در مسیر ما وجود ندارد. این ایده بر اساس یک مدل آماری است که قبلا برای مطالعه مواد متخلخل مانند اسفنج‌ها استفاده می‌شد. فقط در این مطالعه در این مدل آماری به جای منافذ درون یک ماده، سیگنال‌های فرازمینی جایگزین شد. 

نتیجه اینکه صبور باشید. بررسی ردپایی از ارتباطات در کیهان نیاز به زمان، تلاش و هزینه دارد و بحث‌هایی در مورد اینکه آیا جستجو برای هوش فرازمینی (SETI) ارزش این کار را دارد یا خیر. مدل تحقیق با این فرض شروع می‌شود که حداقل یک سیگنال الکترومغناطیسی با منشاء فناوری در کهکشان راه شیری در هر زمان معین وجود دارد، و زمین حداقل برای شش دهه، اگر نه بیشتر، در یک حباب آرام (یا منافذ اسفنجی) قرار داشته است.

اگر این طور باشد، از نظر آماری کمتر از ۱ تا ۵ انتشار الکترومغناطیسی در هر قرن در هر نقطه از کهکشان ما وجود دارد. در خوش‌بینانه‌ترین سناریو، گریمالدی می‌گوید حداقل ۶۰ سال طول می‌کشد تا ما به یک پیام بیگانه برخورد کنیم. در بدبینانه‌ترین حالت، ما باید برای چنین پیامی ۲۰۰۰ سال صبر کنیم. در هر دو حالت، باید یک تلسکوپ رادیویی در جهت درست داشته باشیم. 

گریمالدی می‌گوید ممکن است از این جهت بدشانس بوده‌ایم که تلسکوپ‌های رادیویی‌مان در زمان درست در جهت درست برای دریافت سیگنال‌های الکترومغناطیسی از تمدن‌های دیگر نبوده‌اند. 

 این فرضیه در مقابل اینکه فکر کنیم دائما توسط سیگنال‌هایی از همه طرف بمباران می‌شویم، اما به دلایلی قادر به شناسایی آن‌ها نیستیم، متعادل‌تر است. 

همین‌طور که ابزار‌های مشاهده ما بهتر و بهتر می‌شوند و سیارات مناسب حیات بیشتری پیدا می‌کنیم، شانس بیشتری هم برای پیدا کردن حیات هوشمند فرازمینی داریم. با این حال هنوز فضای زیادی برای جست‌وجو وجود دارد. به همین دلیل است که مدلسازی برای اینکه کجا را باید بگردیم، کار مهمی است. 

گریمالدی پیشنهاد می‌کند که بهترین راه، بررسی‌های همگانی است: باید به جای استفاده از تلسکوپ‌ها به طور خاص برای جستجوی ارتباطات بیگانه، به دنبال سیگنال‌هایی در داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط تلسکوپ‌هایی باشیم که بر ماموریت‌های دیگر متمرکز شده‌اند.

منبع: همشهری