در جریان بیماری دیابت، گردش خون اندام‌ها مختل می‌شود؛ آسیب عروق و اعصاب ریز انتهای اندام‌ها باعث می‌شود بافت انگشتان پا که بیشتر در معرض فشارند، در معرض زخم قرار گیرند. از طرفی، آسیب اعصاب محیطی باعث می­‌شود بیمار دیابتی، زخم را حس نکند و عفونت پیشرفت کند.

بنابر اعلام گروه آموزش و ارتقای سلامت معاونت اجتماعی دانشگاه علوم پزشکی تهران، برای پیشگیری از بروز عارضه پای دیابتی، توصیه‌های زیر را جدی بگیرید:

هر روز بعد از فعالیت‌های روزانه، پاهایتان را معاینه کنید و به دنبال زخم، قرمزی، تاول، سوراخ و خراشیدگی باشید. برای این کار می‌توانید از آینه کمک بگیرید یا از کسی بخواهید که این کار را برایتان انجام دهد.

هر روز بعد از فعالیت، پاهایتان را با آب ولرم و صابون ملایم بشویید. صابون‌های قوی ممکن است باعث خوردگی پوست پایتان شود.

قبل از گذاشتن پاهایتان در داخل آب، دمای آن را اندازه بگیرید. پای شما نمی‌تواند به خوبی گذشته، داغ بودن آب را متوجه شود و ممکن است بسوزید. سوختگی هم یکی از علل زمینه‌ای پای دیابتی است.

پاهایتان را آرام و کامل خشک کنید. خشک بودن بین انگشتان پا خیلی مهم است، چون عفونت در جای مرطوب بیشتر به وجود می‌آید.

دیابت باعث خشکی و شکنندگی پوست می‌­شود. به همین دلیل بعد از شست‌وشو و استحمام حتما پوست دست و پای خود را با یک لوسیون نرمال یا روغن معمولی چرب کنید. اما بین انگشتان شما به هیچ وجه نباید چرب شود.

پا‌های شما به غیر از معاینه توسط خودتان، باید حداقل سالی دوبار توسط یک پزشک هم معاینه شود تا هم اعصاب پا بررسی شوند، هم آسیب­‌هایی که ممکن است شما متوجه نشده باشید.

هر روز ورزش کنید. ورزش روزانه باعث بهبود گردش خون می­‌شود.

پاهایتان را به صورت ضرب‌دری روی هم قرار ندهید. زیرا جلوی گردش طبیعی خون را می‌­گیرد.

به مدت طولانی در یک وضعیت ثابت نایستید، چون جلوی گردش خون به کف پایتان را می­‌گیرید.

یاد بگیرید چطور ناخن‌هایتان را بگیرید که انگشتان‌­تان زخم نشود. قبل از گرفتن ناخن، انگشتان پایتان را در آب ولرم بگذارید تا ناخن‌ها نرم شوند. ناخن­‌ها را صاف بگیرید تا گوشه‌­هایش داخل گوشت نشود.

پماد‌های آنتی بیوتیکی ممکن است باعث زخم شدن پا‌های شما شوند. مراقب استفاده از آن‌ها باشد.

مراقب استفاده از کیسه آب گرم و جوراب‌های برقی باشید. ممکن است موقع استفاده از آن‌ها پاهایتان بسوزد و باخبر نشوید. سواحل شنی داغ هم برای شما خطرناکند.

سیگار نکشید. سیگار باعث کاهش گردش خون در انتهای اندام‌ها می‌شود و زمینه را برای تشکیل پای دیابتی مهیا می‌­کند.

همیشه کفش بپوشید؛ مخصوصا اگر بینایی­‌تان افت کرده و حس پاهایتان تضعیف شده است. اما هر کفشی را نخرید و نپوشید.

ترجیحا کفش طبی یا ورزشی بپوشید. بیشتر کفش­‌های رسمی، پاشنه بلند و مدل‌دار فشار زیادی به پایتان وارد می­‌کنند و زمینه‌ساز زخم و پای دیابتی می­‌شوند.

این جمله که «بپوشید، بعدا جا باز می‌­کند» را باور نکنید. کفش باید کاملا مناسب پاهایتان باشد، نه تنگ، نه گشاد؛ راحتِ راحت.

بعد از پنج ساعت پوشیدن کفش، آن را از پایتان خارج کنید تا هم نقاط تحت فشار پا هوایی بخورند، هم گردش خون آن دوباره برقرار شود.

حتی در اتاق سعی کنید پابرهنه راه نروید. یک خار کوچک داخل فرش، یک تکه نان خشک شده یا هرچیز دیگری می‌­تواند خیلی آسان باعث زخم شدن پایتان شود. اما برای مدت طولانی دمپایی نپوشید. صندل، دمپایی لاانگشتی و دمپایی جلو باز هم نپوشید.

جوراب­‌های کشی و ورزشی محکمی که روی پایتان جا می‌اندازد نپوشید. جوراب­‌های تمیز، نخی و خشک بپوشید. جوراب‌های نایلونی ممکن است باعث حساسیت و زخم شوند.

شب ­ها اگر احساس سردی در پنجه پا می­ کنید، جوراب گرم بپوشید.