تحقیقات جدید بر روی دارویی به نام راپامایسین متمرکز شد که برای اولین بار در یک نمونه خاک از جزیره ایستر نیم قرن پیش کشف شد و متعاقباً به عنوان یک عامل سرکوب کننده سیستم ایمنی برای کمک به جلوگیری از پس زدن اندام مورد استفاده قرار گرفت.

در طول دهه گذشته، تحقیقات فزاینده‌ای نشان داده است که راپامایسین می‌تواند یک داروی ضد پیری باشد و طول عمر را در کرم ها، مگس‌های میوه و موش افزایش دهد.

البته، مشکل انتقال این یافته‌ها به انسان این است که استفاده مزمن از یک داروی سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، حتی در دوز‌های بسیار کم، عوارض جانبی منفی زیادی ایجاد می‌کند.
بنابراین، پژوهش جدید، توسط تیمی در موسسه زیست‌شناسی پیری ماکس پلانک در آلمان، به این فکر افتاد که آیا می‌توان با دوره‌های کوتاه‌تر دوز در مقاطع اولیه زندگی، فوایدی برای افزایش زندگی بوسیله راپامایسین به دست آورد.

پائولا ژوریکیک، محقق ارشد این مطالعه گفت: «در دوز‌هایی که با توصیه بالینی استفاده می‌شود، راپامایسین می‌تواند عوارض جانبی نامطلوبی داشته باشد، اما برای استفاده از دارو در پیشگیری از کاهش سن، باید این عوارض وجود نداشته باشد یا به میزان حداقل باشد.
بنابراین، ما می‌خواستیم بدانیم چه زمانی و چه مدت باید راپامایسین را برای دستیابی به همان اثرات درمان مادام‌العمر تجویز کنیم.

اولین آزمایش‌ها در خصوص مگس‌های میوه بود که معمولاً در تحقیقات ضد پیری استفاده می‌شد، زیرا طول عمر کوتاه آن بینش خوبی در مورد تأثیرات هر مداخله خاص برای افزایش زندگی ارائه می‌دهد.

یافته‌های قابل توجه نشان داد که دادن راپامایسین به مگس‌ها برای مدت کوتاهی در چند روز اول زندگی‌شان به اندازه مصرف مزمن مادام‌العمر در افزایش طول عمر مؤثر بود و به طور قابل توجهی، تحقیقات نشان داد که شروع درمان با راپامایسین در هر مرحله بعدی زندگی در افزایش طول عمر آنچنان موثر نیست.
به ویژه، شروع درمان با راپامایسین در اواخر عمر، در افزایش طول عمر کاملاً بی تأثیر بود.

توماس لیچ، یکی از نویسندگان گفت: وقتی مگس‌ها در اواخر عمر با راپامایسین درمان شدند، هیچ تأثیری نداشت. بنابراین، حافظه راپامایسین در درجه اول در اوایل بزرگسالی فعال می‌شود.

سپس محققان به دنبال مدل‌های موش برای کشف بیشتر ایده «حافظه راپامایسین» در پستانداران بودند. در اینجا، برای اندازه‌گیری اثرات راپامایسین بر پیری در موش‌ها، محققان تغییرات را در طول زمان در سطوح پروتئین متصل شونده به لیپوپلی ساکارید (LBP) دنبال کردند.
این نشانگر زیستی مبتنی بر خون با تغییرات مرتبط با سن در روده حیوانات مرتبط است.
با گذشت زمان، با افزایش سن موش‌ها، سطح LBP افزایش می‌یابد که نشانه‌ای از تضعیف یکپارچگی روده است. با این حال، وقتی به موش‌ها از سن حدودا سه ماهگی راپامایسین داده می‌شود، سطح LBP در آن‌ها پایین می‌ماند، که نشان‌دهنده اثرات بالقوه ضد پیری این دارو است.

یافته جالب این بودن که دادن راپامایسین به حیوانات فقط در سن سه تا شش ماهگی برای حفظ سطح پایین LBP تا سن ۱۲ ماهگی کافی بود.

در واقع، در ۱۲ ماهگی سطوح LBP در حیوانات بدون توجه به اینکه آن‌ها در تمام عمر خود راپامایسین مصرف کرده اند یا فقط برای یک دوره زمانی بین سه تا شش ماهگی مشابه بود.

به گفته محققان، این یافته‌ها به این معنی است که دارو‌های ضد پیری مانند راپامایسین زمانی که برای دوره‌های کوتاه‌تر در سنین پایین‌تر تجویز شوند، می‌توانند موثرتر باشند.

از آنجایی که بیشتر فنوتیپ‌های پیری در بزرگسالی شروع به تجمع می‌کنند، ممکن است هدف قرار دادن دارویی این پنجره رشدی بتواند مؤثرترین پیشرفت‌های بلندمدت را برای طول عمر ارائه دهد.
اگرچه اثبات این نوع ایده گمانه‌زنی در انسان‌ها چالش برانگیز است. هیچ کس برای یک کارآزمایی بالینی ۵۰ ساله که در آن نوعی مداخله دارویی در سال‌های جوانی فرد می‌تواند برای چندین دهه دنبال شود تا بفهمد که آیا طول عمر فرد را افزایش می‌دهد یا خیر، داوطلب نمی‌شود.

پارتریج گفت: تلاش خواهم کرد تا با بررسی بیومارکر‌های مختلف مرتبط با پیری در موش و انسان، زمان‌های بهینه برای تجویز دارو‌هایی مانند راپامایسین را بهتر درک کنم.

کشف اینکه آیا می‌توان با شروع درمان در موش‌ها و انسان‌ها به اثرات محافظتی ضدچروک راپامایسین در موش‌ها و انسان‌ها دست یافت، بسیار مهم است، زیرا در حالت ایده‌آل دوره درمان باید به حداقل برسد.همچنین ممکن است بتوان از دوز متناوب استفاده کرد.این مطالعه راه‌های جدیدی را باز کرده است، اما سؤالات جدیدی را نیز مطرح کرده است.

مطالعه جدید در مجله Nature Aging منتشر شده است.

منبع: سایت نیواطلس منتشره از موسسه زیست شناسی پیری ماکس پلانک