چند سالی است مصرف مرغ کامل فله توصیه نمی‌شود و مرغ‌های کامل بسته‌بندی شده موجود در بازار هم درجه‌بندی شده‌اند؛ به این موضوع دقت داشته‌اید؟

مرغ یکی از پروتئین‌های پرمصرف خانوار ایرانی است و سازمان دامپزشکی نظارت خوبی بر بهداشت این فرآورده غذایی دارد؛ یکی از اقدامات اساسی که مدتی است انجام شده درجه‌بندی مرغ‌های بسته‌بندی موجود در بازار است.

بیشتربخوانید

• چگونه بفهمیم مرغی که خریده ایم هورمونی است یا نه؟!

رنگ بخش پایینی پلاستیک مرغ حاکی از درجه آن است: پلاستیک رنگ سبز به معنای مرغ A+، رنگ آبی مربوط به مرغ درجه A و نارنجی نشانگر مرغ درجه B است به این ترتیب مرغ A و A+ درجه یک و B درجه دو است.

این طرح که در ابتدا به ارتقای کیفیت بهداشتی گوشت مرغ و درجه بندی محصول کشتارگاهی منجر شد نشان می‌دهد که مرغ خریداری شده به صورت اتوماتیک ذبح شده یا دستی. این واقعیت بر کیفیت و سلامت گوشت این ماکیان موثر است.

شرکت‌های بسته بندی مرغ موظفند درجه محصول خود را ذکر کنند
مرغ نارنجی به طریق دستی کشتار شده و امعاء و احشاء داخلی مرغ مانند شش‌ها، نای و مری در لاشه باقی می‌ماند. اما اگر به صورت اتوماتیک آماده شده باشد و همه امعاء و احشا کاملا تخلیه و با چیلر هوایی سرد شوند A+ و اگر تنها با خط دو کشتار و با چیلر آبی خنک شوند گرید یا درجه آن‌ها A خواهد بود.

همچنین مرغ درجه یک وزن کمتری نسبت به مرغ‌های نارنجی (حداکثر ۲۲۰۰ گرم) دارد. مرغ A+ حداکثر وزنی که می‌تواند داشته باشد ۱۳۰۰ تا ۲۰۰۰ گرم است و مطمئنا کیفیت بالاتری دارد.

پس روی مرغ سبز، آزمایش‌های بیشتری شده و از لحاظ روش کشتار، تخلیه احشا درونی شکم همچنین از لحاظ کیفیت گوشت از دیگر مرغ‌ها بهتر است، اما مرغ آبی هم کیفیت خوبی دارد؛ مرغ نارنجی نیز که درجه دو است، به دلیل وجود امعاء و احشاء در شکم مرغ فسادپذیری بیشتر و ماندگاری کمتری دارد.

با این حال آنچه به نام مرغ بدون آنتی بیوتیک در بازار شناخته می‌شد دیگر عرضه نمی‌شود و همه مرغ‌ها برای حفظ سلامت گوشت نوع و میزان مشخصی از آنتی بیوتیک مخصوص خود را دریافت می‌کنند که با زمان کشتار فاصله کافی دارد و به سلامت محصول پروتئینی کمک می‌کند.

منبع: همشهری