دو عامل داخلی و خارجی تولیدکنندگان را در موقعیت ریسک قرار داده است. اولین مورد، سرعت نسبتاً آهسته پذیرش فناوری‌ها و فرآیند‌های ناشی از Industry در میان تولیدکنندگان است. تولیدکنندگان نسبتاً عمل‌گرا هستند. نوع فرهنگ و تکامل کسب‌وکار مورد نیاز به آنها کمک میکند تا به‌عنوان یک تولیدکننده هوشمند به یک ابتکار عمل دست بزند.

دومین عامل بزرگ، چند برابر شدن نقاط خطر ناشی از همه گیری COVID-۱۹ است. کسب‌وکار‌هایی که سیستم و فناوری را ندارند، نمی‌توانند ببینند که چه اتفاقی در کارخانه‌ها و زنجیره‌های تامین خودشان می‌افتد. بدون این دید، تصمیمات تجاری بر اساس حدس و گمان است، نه داده‌ها.

سه تهدید اصلی که تولیدکنندگان مشاهده می‌کنند عبارتند از حملات فیشینگ، حملات باج‌افزار و نقض‌های داخلی.

تولیدکنندگان در درجه اول در برابر فیشینگ به عنوان بخشی از تغییرات زنجیره تامین و مدیریت آسیب پذیر هستند. پس از جمع آوری اطلاعات کافی در مورد یک هدف، مجرمان می‌توانند از آدرس ایمیل شرکت قربانی با سایر کارمندان کارخانه ارتباط برقرار کنند. یک مثال رایج از این طرح، نظارتی است که ظاهراً با یک زیردستان تماس می‌گیرد تا جزئیات پرداخت را در حین تنظیم حساب جدید با یک تأمین کننده جدید تغییر دهد.

باج افزار یکی دیگر از تکنیک‌های رایج حمله است. از آنجایی که تولیدکنندگان تحمل بسیار پایینی برای خرابی دارند، در واقع پرداخت باج و به دست آوردن کنترل مجدد برای کسب و کار هزینه کمتری دارد.

برای جلوگیری از گسترش جاسوسی شرکت ها، دولت‌ها مقررات جدید و مبهم وضع می‌کنند. انطباق اغلب به تولیدکنندگان واگذار می‌شود که برای عبور از قوانین امنیتی گاهی مجهز نیستند. این سردرگمی راه دیگری را برای هکر‌ها ایجاد می‌کند.

محافظت از نقض‌های داخلی هم از نظر فرهنگی و هم از نظر عملی، سخت‌ترین است و این امر برای بسیاری از شرکت‌ها به دلیل فاصله‌گذاری اجتماعی تشدید شده است. به دلیل اتصال کارمندان به شبکه‌های تجاری از چندین دستگاه - حتی بالقوه شخصی - به جای ماشین‌های صادر شده و بررسی شده توسط شرکت، هکر‌ها می‌توانند جای پای خود را به دست آورند. در عین حال، کارمندان بیشترین دسترسی مستقیم را به یک سیستم دارند و در صورت ناراضی بودن و اعمال مخربانه می‌توانند بیشترین خرابی را ایجاد کنند. با مجوز‌های کنترل در صد‌ها یا هزاران کارمند، حفاظتی ضروری است اما اغلب دست کم گرفته می‌شود.