مروری بر پیشگامانه‌ترین فعالیت‌های ناسا
در این گزارش به ۹ ماموریت پیشگامانه ناسا اشاره می‌کنیم که این ماموریت‌ها توانسته اند تحولاتی بزرگی در شناخت ما از طبیعت به وجود بیاورند.
از زمانی که اجداد ما هزاران سال پیش شروع به مطالعه آسمان شب کردند، بشر مشتاق کشف فضا بوده است. آنچه ما توانسته‌ایم در بیش از ۶۳ سال گذشته به انجام برسانیم حاصل فداکاری، پشتکار و تخیل افراد بی‌شماری بوده است. در حالی که بسیاری از کشور‌ها در تعداد زیادی ماموریت خارج از جو زمین کمک کرده اند، اما آژانس فضایی ناسا مطمئناً سهم اول را داشته است.
به گزارش slashgear، در واقع، ناسا با موفقیت فضانوردان را بر روی سطح ماه فرود آورد، با دولت‌های اروپایی در اکتشاف بزرگترین قمر زحل همکاری کرد و تلسکوپ‌های فضایی را توسعه داد که این تلسکوپ‌ها می‌توانند مناطق دوردست کیهان را ثبت کنند. در حالی که این فهرست قرار نیست همه دستاورد‌های مهم را ترسیم کند، اما دیدگاهی را در مورد آنچه که این آژانس فضایی از زمان ایجادش در سال ۱۹۵۸ توانسته است به دست آورد، ارائه می‌دهد. ناسا که تا حدی به عنوان پاسخی به پرتاب موفقیت‌آمیز ماهواره اسپوتنیک توسط شوروی شکل گرفت و تلاش کرد تا ایالات متحده را بعد از رقیب خود در جنگ سرد جلوتر ببرد.
فرود ماه آپولو ۱۱
هنگامی که جان اف کندی رئیس جمهور سابق آمریکا در ۱۲ سپتامبر ۱۹۶۲ سخنرانی معروف خود را با عنوان "ما انتخاب می‌کنیم به ماه برویم" را در دانشگاه رایس ایراد کرد، ایالات متحده قبلاً در مسابقه فضایی (از طریق Science Focus) از شوروی عقب بود. این سخنرانی در تلاش برای افزایش حمایت عمومی و کنگره از افزایش بودجه ناسا ایراد شد.
ماموریت آپولو ۱۱ در ۱۶ ژوئیه ۱۹۶۹ با فضانوردان نیل آرمسترانگ، مایکل کالینز و ادوین باز آلدرین به فضا پرتاب شد. چهار روز بعد در ۲۰ جولای، آلدرین و آرمسترانگ از طریق ماژول قمری بر ماه فرود آمدند. آن‌ها با هم ۲۱ ساعت و ۳۶ دقیقه را روی سطح ماه گذراندند. سه خدمه آپولو ۱۱ در ۲۴ ژوئیه با خیال راحت در اقیانوس آرام فرود آمدند. بشر سرانجام به شاهکاری دست یافت که قبلاً فقط تخیل می‌توانست آن را به تصویر بکشد. در مجموع، تخمین زده می‌شود که ۶۵۰ میلیون نفر در سراسر جهان این رویداد را به صورت زنده تماشا کردند و این اتفاق رکورد جدیدی را ثبت کردند.
تلسکوپ فضایی هابل
توانایی گرفتن تصاویری بسیار فراتر از آنچه تلسکوپ‌های زمینی می‌توانند به دست آورند در سال ۱۹۹۰ شناسایی شد. در ۲۴ آوریل همان سال، تلسکوپ فضایی هابل از طریق شاتل فضایی دیسکاوری به مدار پرتاب شد. هابل که به دور زمین در بیش از ۳۰۰ مایلی از سطح آن می‌چرخد، بیش از ۳۰ سال است که تصاویر را به زمین ارسال می‌کند.
هابل توانسته است هم زیبایی و هم وسعت دنیا‌هایی را که فراتر از آنچه چشم غیر مسلح ما می‌بیند، به مردم زمین نشان دهد. هابل به دلیل انجام مأموریت‌های خدماتی مختلف که تلسکوپ فضایی را حفظ و به روز نگه می‌دارد، می‌تواند تا زمان بیش تری فعال بماند. این تلسکوپ آخرین ماموریت خدماتی خود را در سال ۲۰۰۹ انجام شد اما همچنان فعال است.
رهیاب مریخ
اولین مریخ نورد روباتیکی که روی سطح مریخ فرود آمد، رهیاب مریخ در ۴ ژوئیه ۱۹۹۷ بر روی سطح سیاره سرخ فرود آمد. ناسا همچنین خاطرنشان کرد که رهیاب مریخ با طول عمر مفید خود، داده‌ها را تا ۲۷ سپتامبر ۱۹۹۷ به زمین مخابره می‌کرد. در طی آن دوره، بیش از ۲.۳ میلیارد بیت اطلاعات به همراه نزدیک به ۱۷ هزار تصویر برای دانشمندان روی زمین ارسال شد. ناسا اطلاعاتی درباره ۱۵ آزمایش خاک جداگانه منتشر کرد که توسط The Pathfinder انجام شد و در آن سطح مریخ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج آزمایش به این نتیجه رسید که سطح مریخ زمانی بسیار مرطوب و گرم بوده است. تجزیه و تحلیل سنگ‌های مختلف، همراه با باد روی سطح سیاره، به ایجاد تصویری بهتر از چگونگی تأثیر فرسایش بادی بر سیاره کمک می‌کند. این فضاپیما از دو قسمت کاوشگر فضایی و مریخ نورد تشکیل شده بود. این مریخ نورد بعد‌تر به Sojourner تغییر نام داد.
ایستگاه فضایی بین المللی
ایده نگهداری و خدمه دائمی یک ایستگاه فضایی در حال گردش در اوایل برنامه‌های ناسا مطرح شد. اما برای اینکه این رویا به واقعیت تبدیل شود، سال‌ها پیشرفت تکنولوژی و همکاری بین المللی لازم است. به دستور رئیس جمهور وقت، رونالد ریگان، ناسا همکاری با برنامه فضایی ژاپن و آژانس فضایی اروپا را در سال ۱۹۸۴ (از طریق آزمایشگاه ملی ISS) آغاز کرد. تا سال ۱۹۹۸، این همکاری گسترش یافت و شامل Roscosmos روسیه و آژانس فضایی کانادا شد.
ساخت و ساز در اواخر سال ۱۹۹۸ آغاز شد و ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) برای اولین بار در سال ۲۰۰۰ اشغال شد. از آن زمان به طور مداوم اشغال شده است، البته گاهی اوقات با تعداد کمی از خدمه. ایستگاه فضایی بین المللی به رشد خود ادامه می‌دهد و تقریباً همیشه بهبود‌هایی در حال رخ دادن است. در حالی که اعضای خدمه بخش بزرگی از این وظایف را انجام می‌دهند، آن‌ها همچنین وظیفه آزمایش‌ها و مطالعات آزمایشگاهی را نیز بر عهده دارند. تا آوریل ۲۰۲۱، ۲۴۴ نفر از ۹ کشور در ایستگاه فضایی بین المللی حضور داشته اند.
فضاپیمای کپلر
کپلر یک فضاپیمای مدارگرد بود که در ۷ مارس ۲۰۰۹ پرتاب شد. هدف اولیه این فضاپیما کشف و مشاهده سیارات فراخورشیدی بود که در کهکشان راه شیری قرار دارند. سیارات فراخورشیدی، نامی است که به اجرام سیاره‌ای که خارج از منظومه شمسی ما وجود دارند، داده شده است. سیارات فراخورشیدی می‌توانند توسط کپلر از طریق رصد ستاره‌های دوردست شناسایی شود. کپلر ستاره‌ها را برای فرورفتن در نوری که ساطع می‌کردند تماشا می‌کرد.
کپلر که برای نظارت بر بیش از ۱۰۰ هزار ستاره برای وجود سیارات فراخورشیدی طراحی شده بود، در نهایت بیش از ۲۶۰۰ مورد از آن‌ها را کشف کرد. کپلر در اکتبر ۲۰۱۸ پس از بیش از ۹ سال فعالیت، کار خود را متوقف کرد. میراث فضاپیمای کپلر تعداد بسیار زیاد سیاره‌های فراخورشیدی است که نقشه‌برداری شده‌اند، همراه با دانشی که به دانشمندان کمک کرد تا تعداد اجسام سیاره‌ای دیگر را در کهکشان ما نشان دهند.
ماموریت آزادی ۷
اتحاد جماهیر شوروی نه تنها در سال ۱۹۵۷ اولین ماهواره موفق را به مدار زمین فرستاد، بلکه آمریکا را در قرار دادن یک انسان در مدار نیز شکست داد. در ۱۲ آوریل ۱۹۶۱، یوری گاگارین فضانورد در حالی که سوار بر وستوک ۱ بود، به مدت ۱۰۸ دقیقه به دور زمین چرخید. ناسا، که نمی‌خواست خیلی از شوروی عقب بماند، خلبان آزمایشی نیروی دریایی ایالات متحده، آلن شفرد را به خدمت گرفت.
او اولین فضانورد ناسا بود که به مدار فرستاده شد. او در ۵ می ۱۹۶۱ با کپسول مرکوری (معروف به آزادی ۷) به فضا فرستاده شد. شفرد در حالی که در یک مسیر زیر مداری برای مدت زمان کمتری نسبت به همتای فضانورد شوروی خود سفر می‌کرد، به عنوان اولین آمریکایی در تاریخ ثبت شد که این کار را انجام داد. شفارد به یک چهره مهم در ناسا تبدیل شد و در نهایت در طول ماموریت آپولو ۱۴ در سال ۱۹۷۱ روی سطح ماه راه رفت.
رصدخانه اشعه ایکس چاندرا
رصدخانه پرتو ایکس چاندرا در ۲۳ ژوئیه ۱۹۹۹ به فضا پرتاب شد. از آنجایی که خود زمین پرتو‌های ایکس را در حین ورود به اتمسفر خود جذب می‌کند، چاندرا باید پرتاب می‌شد و در خارج از مدار زمین قرار می‌گرفت. پس از پرتاب موفقیت آمیز، چاندرا به عنوان قوی‌ترین تلسکوپ جهان (از طریق ناسا) شهرت یافت. ناسا رصدخانه پرتو ایکس چاندرا را به منظور شناسایی و مشاهده تابش اشعه ایکس در برخی از داغ‌ترین رویداد‌های جهان راه اندازی کرد. به گفته ناسا، این موضوع شامل جمع آوری داده‌ها از ستاره‌های منفجر شده، مناطق اطراف سیاهچاله‌ها و خوشه‌های کهکشانی است.
چهار آینه حساس روی هواپیما قرار دارند که اشعه ایکس را از یک نیمکت نوری منعکس می‌کنند. تصاویری که این رصدخانه گرفته است شامل یک سیاهچاله در مرکز کهکشان راه شیری، جدا شدن ماده تاریک از ماده عادی و مناطق اطراف سیاهچاله‌ها است. چاندرا همچنین توانسته است سیاهچاله‌ها را در سراسر کیهان شناسایی کند و به دانشمندان کمک کند تا وسعت چیزی را که فراتر از چشم غیر مسلح است ترسیم کنند.
فضاپیمای جونو
یادگیری در مورد شکل گیری آن چیزی که شاید قدیمی‌ترین سیاره در منظومه شمسی است، کلید یادگیری در مورد چگونگی شکل گیری سیاره خودمان است. اعتقاد بر این است که مشتری در زمانی آغاز شد که خورشید ما جدید بود، مشتری زمانی تشکیل شد که مقادیر عظیمی از غبار و گاز به یک کره غول پیکر تبدیل شد.
فضاپیمای جونو که در ۵ آگوست ۲۰۱۱ به فضا پرتاب شد، مهندسی شد تا دانشمندان ناسا عمیق‌ترین مطالعه مشتری را تا به امروز انجام دهند. این مأموریت امیدوار بود که در مورد منشاء مشتری، جو، درون و مگنتوسفر بیشتر بداند. در حالی که مشتری به عنوان یک کره گازی مشاهده شده است، تصور می‌شود که دارای یک هسته پایدار و جامد است. به گفته ناسا، آزمایش این نظریه هدف اضافی ماموریت فضاپیما است.
همانطور که توسط ناسا توضیح داده شده است این فضاپیما برای مقاومت در برابر تابش شدیدی که از مشتری ساطع می‌شود ساخته شده است. جونو در حالی که به دور بزرگترین سیاره منظومه شمسی می‌چرخد، رعد و برق کم سابقه‌ای را مشاهده کرده است و آب را در نزدیکی استوای مشتری کشف کرده است.
تلسکوپ فضایی اسپیتزر
تلسکوپ فضایی اسپیتزر که در آگوست ۲۰۰۳ پرتاب شد، موفق شد اولین رصدخانه‌ای باشد که از سیاراتی خارج از منظومه شمسی ما عکس بگیرد. تصاویری از این اجسام که به عنوان سیارات فراخورشیدی شناخته می‌شوند، قبل از این ماموریت قابل ثبت نبودند. اسپیتزر توانست دورترین سیاره از زمین را کشف کند که به دور ستاره‌ای در فاصله نزدیک به ۱۳ هزار سال نوری از زمین می‌چرخد. این تلسکوپ همچنین توانسته است حلقه‌ای از زحل را که قبلا ناشناخته بود شکار کند.
تصاویر مخابره شده از اسپیتزر نفس گیر هستند. از سال ۲۰۰۳، دانشمندان توانسته‌اند عکس‌های دقیقی را مطالعه کنند که شرایط آب و هوا را در برخی از سیارات فراخورشیدی نشان می‌دهد. آنچه در ابتدا قرار بود یک ماموریت دو و نیم ساله باشد، بسیار فراتر از انتظارات ناسا رفت و هنوز در مدار، تلسکوپ به ارسال عکس از اجساد خارج از منظومه شمسی ادامه داد تا زمانی که بودجه این پروژه در ۳۰ ژانویه ۲۰۲۰ به پایان رسید.
بیشتر بخوانید
