لیلی عاج، نویسنده و کارگردان تئاتر در مورد مسئله انتخاب بازیگر در تئاتر در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان، گفت: این مهم است که بازیگر به درد نقش بخورد، نقش را دوست داشته باشد و آن را زندگی کند. البته عوامل دیگر هم مثل داشتن زمان خالی بازیگر برای شرکت در تمرین ها، دستمزد و... در انتخاب بازیگر موثر است. بازیگران بسیاری در تئاتر داریم که علی‌رغم بازی موفق، شناخته شده نیستند و چه بسیار چهره‌هایی در سینما داریم که روزگاری بازیگران درجه یک تئاتر بودند؛ این جاده دو طرفه است. خیلی مرز بندی برای آن قائل نیستم. همچنان بازیگران خوب شش دنگی از همه لحاظ در تئاتر وجود دارد ولی هرگز سراغ بازیگر چهره نمی‌روم مگر اینکه ضرورتی وجود داشته باشد.

عاج از تبدیل خاطره کودکی اش به یک نمایش، که این روز‌ها روی صحنه نمایش است، گفت: نمایش «بابا آدم» ریشه در خاطره‌ای از دوران کودکی من دارد. پدر ومادر من هر دو اهل شهرستان کوچک مرزی گیلان غرب هستند. به یاد دارم در زمین‌های کشاورزی پدربزرگم، تابلو‌های سبز رنگی وجود داشت که روی آن مسیر باقی مانده به کربلا نوشته شده بود. پدربزرگم کشاورز بود. در جریان حمله مرصاد، در آن برهه زمانی، به مدت یک هفته گم شد. موبایل و تلفن همراه هم به شکلی که امروز هست، وجود نداشت. در واقع آن یک هفته بی خبری روز‌های عجیب و غریبی برای خانواده من بود. این خاطره کودکی همیشه همراه من بود و میخواستم جایی در یک قصه یا نمایشنامه‌ای خرجش کنم.

او افزود: تلویزیون سال‌ها بعد در سالگرد عملیات مرصاد مستند‌های مختلفی هم از رزمنده‌ها و هم از گفت‌وگو با مردم بومی و محلی آن منطقه تولید و پخش کرد. همچنین فیلم و سریال در این باره ساخته شد. فکر کردم همه از این وجه صحبت کردند و تکرارش لطفی ندارد. در جست و جو‌هایی که داشتم این شد که به این سوژه رسیدم. سوژه‌ای که روایتگر پدر مادر‌هایی است که بعد از سقوط صدام خود را به استان دیاله عراق می‌رسانند و میخواهند هر طوری شده از فرزندانشان که سال ها داخل سازمان هستند و اجازه هیچ نوع ارتباط مکتوب با والدینشان را ندارند، خبر بگیرند. همه این فرایند نمایشنامه «بابا آدم» را شکل داد.

این نویسنده تئاتر از فعالیت‌های فعلی‌اش گفت: در حال حاضر بر دو متن کار می‌کنم. یکی از آن‌ها به نام «خواب‌های طاهر» در مراحل بازنویسی است. مراحل نگارشش تمام شده و قرار است حسین مسافر آستانه آن را کار کند. همزمان روی متن جدیدی به نام «دندان‌های آبی» کار می‌کنم که خانم الهام شعبانی برای فروردین و اردیبهشت سال آینده آن را روی صحنه می‌برد.

عاج در پایان با اشاره به هشتگ تئاتر تنها نیست که پای ثابت پست هایش در صفحات فضای مجازی است، گفت: این هشتگ در روز‌های اوج کرونا به حمایت از گروه‌هایی بود که با همان ظرفیت محدود تئاتر در فواصل موج‌های کرونا روی صحنه می‌رفتند، به وجود آمد. به هرحال تئاتر خیلی خیلی از کرونا آسیب دید. بخاطر اینکه در تئاتر ارتباط زنده و نفس به نفس با تماشاگر وجود دارد و شرایط به گونه‌ای بود که کرونا داشت چراغ تئاتر را خاموش می‌کرد. هشتگ تئاتر تنها نیست همچنان هم جزو هشتگ هایم مانده، چون فکر می‌کنم حتی در روزگاری که کرونا هم نباشد بی مهری‌های بیشتری به تئاتر نسبت به سینما سریال‌های پلتفرم‌ها وجود دارد. با اینکه در تئاتر نویسندگان خوب، باسواد و بازیگران درجه یک داریم ولی تئاتری‌ها در مضیقه بیشتری نسبت به هنرمندان سینمایی یا نمایش خانگی هستند.

انتهای پیام/