به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از شهرکرد، گویی همین دیروز بود که وارد ماه عظیم الشأن رجب شده بودیم، با خودمان قرار گذاشتیم که امسال از دو ماه رجب و شعبان که به پیشواز ماه مبارک رمضان آمده‌اند، نهایت استفاده را ببریم و ماه رمضان امسال را با معنویت بیشتر و حال و هوای بهتری آغاز کنیم.

چشم بر هم زدنی فرصت تمام شد و باید با ماه شعبان، ماه رسول خدا صلوات الله علیه و آله وداع کنیم. نمی‌دانم شما چقدر از برکات این ماه استفاده کرده‌اید و چقدر با اعمال و اذکار این ماه انس گرفتید، اما مهم این است که ماه شعبان المعظم به ثانیه‌های آخرش رسیده و حسرت خودش را بر دل کسانی می گذارد که قدر لحظات با عظمتش را ندانستند، و خوشا به حال آنانی که توانستند از این دو ماه استفاده‌ لازم را برده و توشه‌ای برای ماه رمضان بر چینند.

خداوندا ! ما چه کردیم و چه توشه ای در این ماه اندوختیم ؟ همه ی لحظاتمون به غفلت گذشت در وداع ماه رجب گفتیم اگر در این ماه چیزی کسب نکردیم الهی توفیق بده تا در شعبان بدست آوریم و حالا وقت وداع با شعبان ماه مهدی است .

چقدر دلم برایت تنگ می شود ، دیروز که آمدی با لبخند تو را در آغوش گرفتم ، غافل از اینکه به همین زودی باید با تو وداع کنم ، اما امروز با چشمان اشکبار و با بغض در گلو و با دلتنگی با تو وداع می کنم گر چه تحمل این دوری سخت است اما به امید آمدن ماه رمضان تحمل درد دوریت برایم آسان می شود.

لحظه‌ی وداع با ماه مهدی، با شعبان، و در آخرین لحظه های این ماه به مناجات شعبانیه می نشینیم “و اسمَع دُعائی اِذا دَعَوتُک” را فریاد می‌زنیم تاپس از آن “و اسمَع نِدائی اِذا دَعَوتُک” را با ناله و زاری هجی کنیم. و اینک رمضان است، ماه ِخدایی که قلبمان حرم اوست. ماه بی‌نیاز مطلق، ماه الله. و ما در این ماه مهمانیم. دلمان برای واژه واژه‌ی کتاب خدا تنگ است و می‌خوانیم؛ “الف لام میم"، عشق ما در دستان تو، ای تنها مونس ما. “ذلک العشقِ” من، “لاریب فیه"، ای خدای عاشقی‌ام . من در آغوش مُهر دلدادگی‌ام. و باران روزه‌داری‌ام “انتَ ربُّ العظیم” را برای تو، ای بی‌مثال داد می‌زند.

بیشتر بخوانید

• ماه های رجب و شعبان، دروازه های ورود به ضیافت الله

خداحافظ ای ماه خدا ! خدا حافظ ای ماه مهربانی ، ای ماه عشق

خدایا ! این دلهای غفلت زده و زنگار گرفته را آماده رمضان کن ، رجب و شعبان گذشت به ما توفیق درک رمضان را عنایت فرما.
خدایا!به من دل عاشق و بال اشتیاقی ببخش که در حرم یاد تو از حجره ذکری به رواق ذکر دیگری پر کشم و رایحه ایوان حضوری مرا به شیستان حضوری دیگر بکشاند. و چشم انداز همتم تا آسمان بلند نامهای تو بال بزند و تا آستان رستگاری اسماء تو عروج کند و پرهای عاشقی به جایگاه قدس تو بساید.

خدای من!مرا در مسیر خودت، انقطاعی تمام و کمال عنایت کن. یاری ام کن تا تمامی بندهای وابستگی را ببرم. چشم توجه از همه چیز جز تو برگیرم. خانه دلم را از هرچه تعلق بتکانم۰

خدای من!مرا در شمار بندگانی بیاور که صدایشان کردی و پاسخت دادند. و چشم در چشمشان دوختی وتو پنجره نجوایت را به روی آنان گشودی و از غیر تو بپرهیزم و مراقب حضور مستمر تو باشم و از گناه بترسم. نگاه به نگاهشان گره زدی.

صبح دلدادگی‌ام را با آهنگ دل نواز “الّلهم اِنی اَسئَلُک مِن بَهائِک” و عطر سحری که با صلوات‌های مادر عجین گشته است و شبنم انتظار برمژگانم آغاز می‌کنم تا با صدای “فَاَجِبنی یا الله” دو رکعت نماز عاشقی به جا آورم و دلِ خاکیِ بی‌پناهم را در پناه “یس والقرآن الحکیم” پناه دهم که تنها مأمن من تو هستی ای خدای دیدگانم و من، زیر چتر پروردگاریت، از باران غم، که در این زندان، بر سر و رویم می‌بارد ایمن شوم . من، روزه‌دار عاشقی‌ام. تشنه‌ی دیدار توأم. نگاهم کن تا سیراب شوم. نگاهم را پذیرا باش که هر چه سفیر تو، قرآن را می‌نگرم سیر نمی‌شوم.

علاوه بر این برای وداع با ماه رحمت الهی و واردشدن به ماه بندگی خدا، آدابی در مفاتیح الجنان آمده است که به آن اشاره می شود.

دعای شب آخر ماه شعبان شیخ طوسی از حارث بن مغیره نضری روایت کرده است: که امام صادق(علیه‌السلام) در شب آخر ماه شعبان و شب اوّل ماه رمضان چنین می‌خواند: اللّٰهُمَّ إِنَّ هٰذَا الشَّهْرَ الْمُبارَکَ الَّذِى أُنْزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ وَجُعِلَ هُدىً لِلنَّاسِ وَبَیِّناتٍ مِنَ الْهُدىٰ وَالْفُرْقانِ قَدْ حَضَرَ فَسَلِّمْنا فِیهِ وَسَلِّمْهُ لَنا وَتَسَلَّمْهُ مِنّا فِى یُسْرٍ مِنْکَ وَعافِیَهٍ، یَا مَنْ أَخَذَ الْقَلِیلَ وَشَکَرَ الْکَثِیرَ اقْبَلْ مِنِّى الْیَسِیرَ؛

خدایا، این ماه مبارک که قرآن در آن نازل گشته و هدایتی برای مردم و دلایل روشنی از هدایت و تمیز میان حق و باطل قرار داده شده است، فرا رسید، پس ما را در آن به‌سلامت بدار و آن را برایمان سالم نگهدار و از سوی خویش در حال آسانی و سلامت کامل از ما تحویل بگیرش، ای آن‌که اندک را بپذیرد و بسیار را قدر نهد، از من اندک را بپذیر؛ اللّٰهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُکَ أَنْ تَجْعَلَ لِى إِلىٰ کُلِّ خَیْرٍ سَبِیلاً ، وَمِنْ کُلِّ مَا لَاتُحِبُّ مانِعاً یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ ، یَا مَنْ عَفا عَنِّى وَعَمَّا خَلَوْتُ بِهِ مِنَ السَّیِّئاتِ ، یَا مَنْ لَمْ یُؤاخِذْنِى بِارْتِکابِ الْمَعاصِى ، عَفْوَکَ عَفْوَکَ عَفْوَکَ ، یَا کَرِیمُ؛

خدایا، از تو درخواست می‌کنم برای من به‌سوی هر خیری راهی و از هرچه نمی‌پسندی مانعی قرار دهی، ای مهربان‌ترین مهربانان، ای آن‌که از من درگذشت و از آنچه از زشتی‌ها در پنهان انجام دادم چشم‌پوشی کرد، ای آن‌که مرا به سبب ارتکاب گناهان سرزنش ننمود، عفوت، عفوت، عفوت را خواهم، ای کریم؛ إِلٰهِى وَعَظْتَنِى فَلَمْ أَتَّعِظْ ، وَزَجَرْتَنِى عَنْ مَحارِمِکَ فَلَمْ أَنْزَجِرْ ، فَما عُذْرِى ، فَاعْفُ عَنِّى یَا کَرِیمُ ، عَفْوَکَ عَفْوَکَ؛

خدایا پندم فرمودی، پندپذیر نشدم و از حرام‌هایت بازم داشتی، باز نایستادم، پس مرا چه عذری است؟ از من درگذر ای کریم، عفوت، عفوت را خواهم؛ اللّٰهُمَّ إِنِّى أَسْأَلُکَ الرَّاحَهَ عِنْدَ الْمَوْتِ ، وَالْعَفْوَ عِنْدَ الْحِسابِ ، عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ فَلْیَحْسُنِ التَّجاوُزُ مِنْ عِنْدِکَ ، یَا أَهْلَ التَّقْوىٰ وَیَا أَهْلَ الْمَغْفِرَهِ ، عَفْوَکَ عَفْوَکَ؛

خدایا! آسودگی به گاه مرگ و عفو هنگام حساب را از تو می‌خواهم، گناه از بنده‌ات بزرگ شده، پس شایسته است گذشت از جانب تو نیکو باشد، ای پروا پذیر و شایسته آمرزش، عفوت، عفوت را خواهم؛ اللّٰهُمَّ إِنِّى عَبْدُکَ بْنُ عَبْدِکَ بْنُ أَمَتِکَ ضَعِیفٌ فَقِیرٌ إِلىٰ رَحْمَتِکَ ، وَأَنْتَ مُنْزِلُ الْغِنىٰ وَالْبَرَکَهِ عَلَى الْعِبادِ ، قاهِرٌ مُقْتَدِرٌ أَحْصَیْتَ أَعْمالَهُمْ ، وَقَسَمْتَ أَرْزاقَهُمْ ، وَجَعَلْتَهُمْ مُخْتَلِفَهً أَلْسِنَتُهُمْ وَأَلْوانُهُمْ خَلْقاً مِنْ بَعْدِ خَلْقٍ ، وَلَا یَعْلَمُ الْعِبادُ عِلْمَکَ ، وَلَا یَقْدِرُ الْعِبادُ قَدْرَکَ ، وَکُلُّنا فَقِیرٌ إِلىٰ رَحْمَتِکَ ، فَلا تَصْرِفْ عَنِّى وَجْهَکَ ، وَاجْعَلْنِى مِنْ صالِحِى خَلْقِکَ فِى الْعَمَلِ وَالْأَمَلِ وَالْقَضاءِ وَالْقَدَرِ؛

خدایا! من بنده تو، فرزند بنده تو، فرزند کنیز توأم، ناتوانم، به رحمتت نیازمندم، تو فرود آورنده دارایی و برکت بر بندگانت هستی، چیره و توانایی، کارهای بندگان را شمرده‌ای و روزی‌شان را قسمت کرده‌ای و زبان‌ها و رنگ‌هایشان را مختلف قرار دادی، آفرینشی از پس آفرینش دیگر، بندگان کرانه‌های دانشت را نمی‌دانند و جایگاهت را اندازه ندارند و همه ما نیازمند به رحمت توییم، روی از من برمتاب و مرا در عمل و آرزو و قضا و قدر از شایستگان بندگانت قرار ده؛ اللّٰهُمَّ أَبْقِنِى خَیْرَ الْبَقاءِ ، وَأَفْنِنِى خَیْرَ الْفَناءِ عَلَىٰ مُوالاهِ أَوْلِیائِکَ ، وَمُعاداهِ أَعْدائِکَ وَالرَّغْبَهِ إِلَیْکَ ، وَالرَّهْبَهِ مِنْکَ ، وَالْخُشُوعِ وَالْوَفاءِ وَالتَّسْلِیمِ لَکَ ، وَالتَّصْدِیقِ بِکِتابِکَ ، وَاتِّباعِ سُنَّهِ رَسُولِکَ؛

خدایا، مرا باقی بدار به بهترین بقاء و بمیران به بهترین مرگ، بر پایه دوستی دوستانت و دشمنی با دشمنانت و میل به سویت و ترس از حضرتت و خشوع و وفا و تسلیم در آستانت و تصدیق به کتابت و پیروی از روش پیامبرت؛ اللّٰهُمَّ مَا کانَ فِى قَلْبِى مِنْ شَکٍّ أَوْ رِیبَهٍ أَوْ جُحُودٍ أَوْ قُنُوطٍ أَوْ فَرَحٍ أَوْ بَذَخٍ أَوْ بَطَرٍ أَوْ خُیَلاءَ أَوْ رِیاءٍ أَوْ سُمْعَهٍ أَوْ شِقاقٍ أَوْ نِفاقٍ أَوْ کُفْرٍ أَوْ فُسُوقٍ أَوْ عِصْیانٍ أَوْ عَظَمَهٍ أَوْ شَىْءٍ لَاتُحِبُّ ، فَأَسْأَلُکَ یَا رَبِّ أَنْ تُبَدِّلَنِى مَکانَهُ إِیماناً بِوَعْدِکَ ، وَوَفاءً بِعَهْدِکَ ، وَرِضاً بِقَضائِکَ ، وَزُهْداً فِى الدُّنْیا ، وَرَغْبَهً فِیما عِنْدَکَ ، وَأَثَرَهً وَطُمَأْنِینَهً وَتَوْبَهً نَصُوحاً ، أَسْأَلُکَ ذٰلِکَ یَا رَبَّ الْعالَمِینَ؛

خدایا، آنچه در دلم می‌باشد از شک یا تردید یا انکار یا ناامیدی یا خوشی هواپرستانه یا کبر یا سرکشی یا خودبینی یا ریا یا میل به شهرت یا نفاق‌افکنی یا دورویی یا کفر یا نافرمانی یا گناه یا فخرفروشی یا هرچه که نزد تو ناخوشایند است، پس از تو درخواست می‌کنم ای پروردگارم که آن‌ها را تبدیل کنی به ایمان به وعده‌ات و وفای به پیمانت و خشنودی به قضایت و پارسایی در دنیا و رغبت به آنچه نزد توست و انتخاب نیکو و آرامش و توبه خالص، همه این‌ها را از تو درخواست می‌کنم ای پروردگار جهانیان؛ إِلٰهِى أَنْتَ مِنْ حِلْمِکَ تُعْصىٰ فَکَأَنَّکَ لَمْ تَرَ ، وَمِنْ کَرَمِکَ وَجُودِکَ تُطاعُ فَکَأَنَّکَ لَمْ تُعْصَ ، وَأَنَا وَمَنْ لَمْ یَعْصِکَ سُکَّانُ أَرْضِکَ فَکُنْ عَلَیْنا بِالْفَضْلِ جَواداً ، وَبِالْخَیْرِ عَوَّاداً ، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ ، وَصَلَّى اللّٰهُ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ صَلاهً دائِمَهً لَاتُحْصىٰ وَلَا تُعَدُّ وَلَا یَقْدِرُ قَدْرَها غَیْرُکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.

بار خدایا از روی بردباری‌ات نافرمانی شوی و به خاطر کرم و بخشندگی‌ات اطاعت گردی چنان‌که گویا نافرمانی نشدی و من و هر که نافرمانی‌ات نکردند، ساکنان زمین توییم، بر ما با فضل بخشنده باش و با خیر بهره رسان، ای مهربان‌ترین مهربانان و درود خدا بر محمّد و خاندانش باد، درودی همواره که به شمار و عدد در نیاید و قدرش را جز تو نداند، ای مهربان‌ترین مهربانان.

خطبه پيامبر(ص) در روز آخر شعبان

شعبان ماه رحمت به پايان می‌رسد و ماه مبارك رمضان ماه خير و بركت آغاز می‌شود، آنچه درپی می‌‌آيد، خطبه پيامبر(ص) در روز آخر شعبان است.

سلمان فارسى رحمه‌الله فرمود: «خطبنا رسول الله صلى الله عليه و آله فى آخر يوم من شعبان، فقال يا ايها الناس قد اظلكم شهر عظيم مبارك، شهر فيه ليلة خير من الف شهر، جعل الله صيامه فريضة و قيام ليله تطوعا، من تقرب فيه بنافلة من الخير كان كمن ادى فريضة فيما سواه، و هو شهر الصبر، و الصبر ثوابه، الجنه، و شهر المواسات و شهر يزاد فى رزق المؤمن و شهر اوله رحمة و اوسطه مغفرة و آخره عتق من النار و هو للمؤمن غنم و للمنافق غرم‏»

حضرت سلمان فرمود: در روز آخر شعبان پيامبر(صلى الله عليه و آله) براى ما خطبه‏اى در فضيلت ماه رمضان قرائت فرمود و در خطاب خويش به ما يادآور شد: «اى مردم به راستى سايه افكنده بر سر شما ماه بزرگ و مباركى، ماهى كه در او شبى است كه از هزار ماه بهتر است، كه خداوند روزه‏اش را فرض و واجب كرده و به پا داشتن عبادات شبش را به طور استحباب مقرر فرموده است، كسى كه تقرب بجويد به خداوند، به انجام نافله خيرى، مثل آن است كه در غير ماه رمضان فريضه‏اى انجام داده باشد و اين ماه، ماه صبر است و صبر هم اجر و ثوابش بهشت است.

و ماه روزه، ماه مواسات و برابرى است و ماهى است كه رزق مؤمن در او زياد مى‏شود و ماهى است كه اولش رحمت و وسطش مغفرت و آمرزش و آخرش آزادى از آتش جهنم است و اين ماه براى مؤمن بهره و منفعت است و براى منافق خسارت و ضرر.»

نکته‌ای در مورد مناجات شعبانیه

مناجات شعبانیه یکی از پربارترین دعاهای مأثور ماست، در مناجات شعبانیه همه حرف هایی که دوست داریم با خدای خوبمان بگوییم و عاجزیم، به شیواترین شکل آمده است، اگر تا کنون این مناجات نورانی را نخوانده اید فرصت مناسبی است که این دعای شریف را بخوانید، که در مورد آن سفارشات زیادی از علمای بزرگ ما به ما رسیده است.

درب‌های یکی از بزرگترین مهمانی‌های سالانه به روی ما باز شده، ماه مبارک رمضان؛ مهمانی بی‌نظیری که میزبان آن، خداست و خودش قرار است از ما پذیرایی کند. ما هم نباید بدون آمادگی پا در این ضیافت بزرگ بگذاریم. پس هرچه زودتر باید اقدام کنیم و آماده شرکت در مهمانی خدا شویم.

ظرفیت خود را افزایش دهیم

ماه مبارک رمضان به راستی ماه مهمانی خدا و ضیافت الله است. پیامبر و ائمه(علیهم‌السلام) برای ورود به این ماه یکسری دستورالعمل ذکر کرده‌اند. دستوراتی که قلب و جان انسان را آماده این ماه می‌کند و به او امکان بهره بیشتر از این ماه خدا می‌دهد. ماهی که بهار قرآن است و قرآن در آن نازل شده، ماهی که بر تمام ماه‌ها فضیلت و برتری دارد و ماهی که خداوند در آن ماه افراد زیادی را از آتش جهنم نجات می‌دهد.

بهره‌مندی از نعمت‌های ماه رمضان نیازمند آمادگی و ظرفیت است. هر اندازه که این ظرفیت انسان بالاتر و بیشتر باشد؛ فرد بهره بیشتری را خواهد برد و از سفره الهی بهرمندتر می‌شود. از این روست که دستورات مهمی برای روزهای آخر ماه شعبان ذکر شده، روزهایی که نقش مهمی در بالا رفتن ظرفیت ما دارند و آخرین مهلت ممکن نیز به حساب می‌آیند. به وسیله این بالا رفتن ظرفیت‌هاست که بهره بیشتری از مهمانی خدا نصیب انسان می‌شود و قلب صفای لازم را برای ورود به ماه رمضان پیدا می‌کند.

امام صادق(علیه السلام) فرمود: هر کس سه روز آخر ماه شعبان را روزه بدارد و آن را به ماه رمضان وصل کند؛ خداوند برایش ثواب دو ماه روزه‌داری را می‌نویسد.» (من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۹۴)

ذکر و دستورالعملی از امام رضا(علیه‌السلام)

آنقدر کسب آمادگی برای ورود به ماه رمضان اهمیت دارد که دستورالعمل‌های خاصی برای روزهای آخر ماه شعبان ذکر شده و ائمه به این موضوع توجه بسیار ویژه‌ای داشته‌اند. اباصلت می‌گوید در آخرین جمعه از ماه شعبان خدمت امام رضا(علیه السلام) رسیدم و حضرت به من فرمود: ای اباصلت بیشتر ماه شعبان گذشته و این آخرین جمعه ماه است. پس در روزهای باقی مانده به جبران کم‌کاری‌هایت بپرداز. به آنچه وظیفه توست عمل کن و از کارهایی که به تو مربوط نیست؛ دوری نما. زیاد اهل دعا، استغفار و قرآن باش و به درگاه الهی از گناهانت توبه کن که ماه خدا به سویت می‌آید.

در ادامه حضرت خواسته‌اند که اباصلت به ادای امانت‌ها، پاک کردن قلب از کینه‌ها، جدا شدن از گناهان، کسب تقوای الهی و توکل بر او بپردازد. در انتها امام هشتم ذکری را به اباصلت آموزش دادند که جان را از آلایش‌ها پاک کند. حضرت فرمودند: در باقی مانده این ماه، زیاد بگو: اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ‏ لَنَا فِیمَا مَضَى مِنْ شَعْبَانَ- فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِی‏ مِنْه‏؛ یعنی: خداوندا اگر مرا در روزهای گذشته ماه شعبان نیامرزیده‌ای در این روزهای باقی مانده ببخش.»(وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۰۱ )

به هر حال دنیا با همه رنگ‌های فریبنده‌اش، ما را به غفلت انداخته و رنگ و بوی الهی را از ما گرفته است. باید قبل از ورود به مهمانی خدا، آن رنگ الهی را بازیابی کنیم و آمادگی لازم را برای شرکت در این ماه بزرگ به دست آوریم. دلی که مملو از کینه باشد؛ زبانی همراه با غیبت را به دنبال خواهد داشت و فردی که در ماه رمضان به گناه بیفتد و تقوا را رعایت نکند؛ کجا شرط مهمانی را ادا کرده است؟! برای آنکه ما در ماه رمضان تجربه یک ماه صافی و صفا را داشته باشیم باید از روزهایی قبل از شروع این ماه بزرگ، خود را آماده کنیم و این دستورات امام رضا(علیه السلام) برای این موضوع است.

ای اباصلت بیشتر ماه شعبان گذشته و این آخرین جمعه ماه است. پس در روزهای باقی مانده به جبران کم‌کاری‌هایت بپرداز. به آنچه وظیفه توست عمل کن و از کارهایی که به تو مربوط نیست؛ دوری نما. زیاد اهل دعا، استغفار و قرآن باش و به درگاه الهی از گناهانت توبه کن که ماه خدا به سویت می‌آید.

نکته پایانی

حیف است که ماه‌های رمضان یکی پس از دیگری بیایند و ما بهره کمی را از آن لحظات ببریم. گاهی ماه مهمانی خدا به نیمه می‌رسد و ما تازه متوجه ورود و رفتن این ماه بزرگ می‌شویم. ماهی که به سرعت به پایان خود می‌رسد. در این ماه شب قدر وجود دارد که سرگذشت انسان را رقم می‌زند. حیف است که بدون آمادگی و آلوده از گناهان وارد روزها، شب‌ها و سحرهای پرفیض ماه مبارک رمضان شویم.

در این لحظات آخر از خداوند می خواهیم که با نظر لطف و رحمتش بر ما نگریسته و از او درخواست می کنیم: «اللَّهُمَّ إِنْ لَمْ تَکنْ غَفَرْتَ لَنَا فِیمَا مَضَی مِنْ شَعْبَانَ فَاغْفِرْ لَنَا فِیمَا بَقِی مِنْهُ» خدایا! اگر تاکنون ما مورد لطف تو نبودیم آمرزیده نشده بودیم از این به بعد دیگر ما را بیامرز.

انتهای پیام/ش