به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، زندگی زرده‌ای‌ها از روزی که روستا قربانی بمباران شیمیایی شد و تنها در یک روز ۲۷۵ زن و مرد و کودک خود را در اثر بمب‌هایی که صدام از کشور‌های مدعی حقوق بشر گرفته بود، از دست داد،  تلخ و سیاه شد.

روستای زرده درست ۳۲ سال پیش و در روز ۳۱ تیر سال ۱۳۶۷ به یک باره مورد تهاجم سه تا پنج فروند جنگنده رژیم بعثی قرار گرفت و در جریان حمله شیمیایی این جنگنده‌ها بیش از ۳۰ درصد از ساکنان خود را از دست داد و بقیه را هم به آثار شیمیایی از جمله انواع سرطان‌های مری، ریه، معده، خون و پوست و نیز نابینایی دچار کرد و اینگونه سرنوشت این روستا سیاه شد.

بیشتربخوانید

• بمباران شیمیایی زرده و سرمیل دالاهو خیانت آشکار علیه بشریت بود

حتما صدای جنگنده‌ها در آسمان زرده آنقدر بلند بوده که خواب را از چشمان کودکان و زنان و مردان پرانده باشد و شاید کودکانشان در ساعت‌های ابتدایی صبح وقتی صدای جنگنده‌ها را شنیده بودند از خواب بیدار شده و به تماشای آن‌ها رفته بودند، شاید بزرگتر‌ها هم به تماشا رفته بودند. شاید هم با دیدن رنگین‌کمان شکل گرفته در آسمان در پی فروریختن چهار بمب شیمیایی شادی هم کرده باشند.

زرده‌ای‌ها اصلا نمی‌دانستند بمباران شیمیایی چیست و چه آثاری از خود برجا می‌گذارد، آن‌ها نمی‌دانستند این جنگنده‌ها و آن رنگین‌کمان و آن بوی ناخوشایند برای همیشه آن‌ها را داغدار می‌کند و در همان روز پنج کودک زیر ۱۰ سال و ۱۴ جوان زیر ۳۰ ساله را به کام مرگ می‌کشاند.

وقتی بمباران تمام شد، تازه سوزش چشم و احساس تنگی نفس و خفگی به سراغشان آمد و عده‌ای برای رهایی یافتن از خفگی و سوزش چشم و پوست به چشمه نزدیک روستا پناه بردند، غافل از اینکه آب چشمه هم آلوده بود و زخم‌ها و تاول‌های تنشان را بیشتر می‌کرد و حتی باعث شد بعضی‌هاشان جان خود را از دست بدهند.

در سال‌های اخیر نزدیک به ۱۰۰ نفر از اهالی این روستا به دلیل سرطان خون و عوارض ناشی از بمباران شیمیایی فوت شده‌اند و آن‌ها هم که می‌مانند اغلب با خس خس سینه و بیماری‌های تنفسی دست به گریبان هستند و وقتی هم ازدواج می‌کنند و می‌خواهند بچه‌دار شوند، ترس از تولد بچه‌های معلول رویای پدر و مادر شدن را در کامشان تلخ می‌کند.

زنان زرده‌ای بار‌ها طعم تلخ سقط جنین را در دوران بارداری چشیده‌اند و تلخ‌تر از آن تجربه به دنیا آوردن نوزادان معلول و بیمار ناشی از عوارض شیمیایی آن‌ها را در تصمیم‌گیری برای مادر شدن دچار تردید می‌کند.

ساکنان زرده این هیروشیمای کوچک ایران هنوز هم بعد از ۳۰ وچند سال عوارض این حمله ناجوانمردانه را با خود دارند و پزشک‌ها می‌گویند عوارض شیمیایی شدن تا سال‌ها و نسل‌ها در جان زرده‌ای‌ها می‌ماند.

کرم محمدی فرماندار شهرستان دالاهو ، اظهار کرد: ۳۲ سال پیش در چنین روزی هواپیما‌های رژیم بعثی روستا‌های زرده و سرمیل از توابع شهرستان دالاهو را بمباران شیمیایی کرده و در اثر این بمباران ۲۷۵ نفر از کودکان و زنان و مردان بیگناه این روستا جان خود را از دست دادند و ۵۰۰ نفر هم جانباز و مصدوم شیمیایی شدند که همه آن‌ها در بنیاد شهید پرونده دارند.

وی با بیان اینکه این بمباران جنایت علنی و آشکار علیه بشریت و نقض صریح تمام قوائد و مقررات و کنوانسیون‌های بین المللی بوده و هست، گفت: ما قربانی ستم مضاعف استکبار جهانی هستیم. زرده و سرمیل و دیره و سایر نقاط کشور که بمباران شیمیایی شده‌اند از یک طرف سند مظلومیت ملت ایران و از طرف دیگر سند جنایت هولناک رژیم وقت حاکم بر عراق و سند مستحکم سکوت توام با رضایت ابرقدرت‌ها و آن‌ها که رژیم بعث عراق را مجهز به سلاح‌های شیمیایی کردند، است.

محمدی ادامه داد: دریغ از یک محکومیت لفظی از سوی ابرقدرت‌ها در زمانی که کودکان و زنان و مردان بی گناه زرده به دلیل استشمام گاز‌های سمی بدنشان دچار سوختگی و تاول شده بود، زجری که تا عمر دارند گریبانگیرشان خواهد ماند.

فرماندار دالاهو ادامه داد: شهدای زرده و سرمیل و دیگر بمباران‌های شیمیایی در فهرست مظلوم‌ترین شهدای دفاع مقدس هستند، چون این شهدا مشغول گذران زندگی خود بودند که مورد تهاجم قرار گرفتند و اصلا نظامی نبودند که بخواهند سلاح و یا حتی سنگری برای دفاع از خود داشته باشند.

شیرمحمد کرمی دهیار روستای زرده  گفت: بازماندگان بمباران شیمیایی زرده همچنان درگیر تبعات این جنایت هولناک هستند و تاکنون ۹۸ نفر در این روستا در اثر ابتلا به سرطان خون و ریه و... فوت کرده‌اند که در اسناد پزشکی آن‌ها مرتبط بودن بیماریشان با حمله شیمیایی شدن محرز است.

وی اضافه کرد: آن‌هایی که در زمان بمباران سن کمی داشتند و اکنون به سن ازدواج و فرزندآوری رسیده‌اند هر از گاهی با سقط جنین و تولد فرزند مشکل‌دار ناشی از این بمباران شیمیایی مواجه شده و زندگیشان تلخ می‌شود.

کرمی ادامه داد: حتی عوارض حمله شیمیایی به روستا در گیاهانی که در محدوده بمباران می‌رویند هنوز هم دیده می‌شود.. به امید اینکه دیگر در هیچ جای دنیا هیچ قدرتی هوس نکند بمب‌های شیمیایی را بر سر کودکان و زنان و مردان بی گناه بریزد.

منبع: ایسنا

انتهای پیام/