به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از ساری ، فاطمه آریا نژاد کارشناس ارشد روانشناسی، مرکز مشاوره، فرماندهی انتظامی مازندران راهکارهایی را برای کاهش عجله در انجام کارهای روزمره ارائه کرده که به شرح زیر است:
‌
می‌گویند: عجله کار شیطان است، متاسفانه در این دنیای شگفت انگیز در همه کارهایمان عجله می‌کنیم، صبر را برای خودمان حرام کرده ایم و عجله را همچون نان شب واجب.

در واقع مجبور به عجله کردن هستیم، در این دنیا اگر ثانیه‌ای دیر به مقصد برسیم هیچ جای جبرانی نسیت، ما آدم‌ها از همان کودکی عجول بوده ایم، دوست داشتیم هر چه زودتر راه برویم، با تمام قدرت نداشته مان خودمان را روی زمین می‌کشاندیم تا بتوانیم به اندازه‌ی یک بند انگشت از جایمان تکان بخوریم.

مدتی بعد از انواع آوا‌ها و واژه‌های عجیب استفاده می‌کردیم تا بتوانیم جمله‌ای دست و پا شکسته بگوییم، هنگام غذا خوردن نیز چشممان به دنبال دستان مادرمان بود، می‌خواستیم هر چه زودتر خورشت خوش رنگ و لعاب را به جای شیر گرم همیشگی مان بخوریم.

سپس که مدرسه رفتنمان آغاز شد می‌خواستیم هر چه زودتر آن دوازده سال پیش رو را بگذرانبم.

به سن ۱۶ سالگی که رسیدیم، شو رو شوق نوجوانی و رویای ۱۸ ساله شدن، بی خیال خیال بی خیالمان نمی‌شد.

۱۸ ساله که شدیم تازه داستان شروع می‌شود، تازه دویدن‌ها و درجا زدن‌ها اغاز می‌شود. از همان ابتدای ۱۸ سالگی عجله داریم برای دانشگاه و کنکور.

دانشگاهمان که شروع شد عجله داریم برای تمام شدنش و در تکاپوی ساختن رویای جدید می‌مانیم و اینجا تازه آغاز راه است.

ما آدم‌ها تمام مدت زندگی مان عجول بودیم و هرگز از زمان حال لذت نبردیم یا آنقدر غرق در گذشته بودیم که از آینده جا ماندیم یا آنقدر غرق در آینده بودیم که از حال جا ماندیم و کسی هم نبود که به ما بگوید: به کجا چنین شتابان؟

ما آدم‌ها عادت کرده ایم همیشه از یک چیزی و یک کسی جا بمانیم، عادت کرده ایم هیچ چیز را سر جایش نگذاریم و آدم‌ها همچنان غرق در اشتباهاتشان عمر را می‌گذرانند.

با وجود آسیب‌هایی که بعد از شیوع بیماری کرونا در کشور ایجاد گردیده است شرایطی نیز به وجود آمده است که در صورت توجه و استفاده از آن‌ها می‌توان شدت هیجانات و ناراحتی مربوط به آسیب را کاهش داد، ولی ما همچنان چشممان را بسته ایم و در انتظار این هستیم که چه زمانی این شرایط پایان خواهد یافت آن مقدار فرصت را هم از دست می‌دهیم.

هر کدام از اعضای خانواده در شرایطی که هر یک مشغول کار و فعالیت خویش است، پدر خانواده درگیر شغل، مادر خانواده درگیر مسائل درون خانه و فرزندان درگیر مسائل تحصیلی یا آینده خود، کمتر فرصت برقراری ارتباط عمیق را داشته اند.

حال که فرصتی ایجاد شده چرا نباید آن را غنیمت شمرده و نهایت استفاده را از آن داشته باشیم.

شرایط ایجاد شده با آسیب‌ها و هیجانات منفی همراه است، ولی آیا با دست روی دست گذاشتن و چشم انتظار آینده ماندن مشکلی را می‌توان حل کرد؟ از فرصت‌ها استفاده کنید، زمان هیچ گاه بازگشت ندارد، از کنار هم بودن لذت ببرید.

انتهای پیام/ م