به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان،  پژوهشگران در مطالعه اخیرشان با کمک پهپادها، ماهواره‌ها و گوگل ارث موفق شدند مناطقی که ممکن است بیماری‌های گرمسیری در آن‌ها شیوع پیدا کند را شناسایی کنند.

 محققان روشی را برای شناسایی افراد مناطقی که در معرض ابتلا به بیماری "شیستوزمیازیس" (Schistosomiasis) که با نام "تب حلزون" نیز شناخته می‌شود، ایجاد کردند.

بیش از ۲۰۰ میلیون فرد در جهان به بیماری شیستوزومیازیس که یک بیماری انگلی است، مبتلا هستند. بنابر گزارش‌ها این بیماری از نظر تأثیر منفی بهداشتی در سراسر جهان پس از مالاریا در رتبه دوم قرار دارد، اما اکنون دانشمندان راه‌هایی را برای شناسایی این مناطق پیدا کرده‌اند.

شیستوزمیازیس یا تب حلزون یک بیماری است که از نوعی کرم انگلی به نام "کپلک خون" (Schistosoma) ایجاد می‌شود. این بیماری می‌تواند باعث عفونت دستگاه ادراری یا دستگاه گوارش شود. این بیماری در اثر تماس با آب آلوده به انگل منتشر می‌شود. انگل‌ها نیز از بدن حلزون‌های آلوده موجود در آب‌های شیرین رها می‌شوند.

در حالی که شیستوزمیازیس قابل درمان است، ریشه کنی این بیماری که می‌تواند باعث ادرار و مدفوع خونین، درد شکم و آسیب به کبد، طحال، روده‌ها، ریه‌ها و مثانه شود، در سراسر جهان سخت است.

کپلک‌های خون یا کرم‌های ایجاد کننده این بیماری در بدن حلزون‌های آب شیرین رشد می‌کنند و اگر این حلزون‌ها در رودخانه و دریاچه باشند رشد آن‌ها چند برابر می‌شود؛ بنابراین هنگامی که افرادی برای شنا به این رودخانه یا دریاچه‌ها می‌روند به این دلیل که کرم به پوست آن‌ها نفوذ می‌کند به این بیماری مبتلا می‌شوند.

اخیرا تیمی از دانشمندان "دانشگاه واشنگتن" (University of Washington) و "دانشگاه استنفورد" (Standford University) روشی را ایجاد کرده‌اند که می‌تواند به آن‌ها در شناسایی افرادی که در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند، کمک کند.

دانشمندان طی این مطالعه با تکیه بر تصاویر ماهواره‌ای، تصاویر ثبت شده توسط پهپاد‌ها و داده‌های برنامه گوگل ارث موفق به بررسی بیش از ۳۰ منطقه در شمال غربی سنگال شدند که در آن مناطق روستاییان از رودخانه و دریاچه برای حمام کردن، شنا، شستن لباس و تمیز کردن ظروف استفاده می‌کردند. این مناطق یکی از بزرگترین مناطق شیوع شیستوزومیازیس در اواسط دهه ۱۹۸۰ بودند.

محققان در عرض دو سال موفق به شمارش و نقشه‌برداری حلزون‌های این مناطق شدند. آن‌ها اعماق رود‌ها را نیز بررسی کردند و نمونه‌هایی از گَِل و گیاهان درون آب را جمع آوری کردند.

پس از بررسی‌ها آن‌ها دریافتد که حلزون‌ها تنها برای مدت سه ماه در مناطق وجود دارند و پس از آن از بین می‌روند. پژوهشگران اظهار کردند نقشه برداری از حلزون‌ها ممکن است مؤثرترین راه برای شناسایی مناطق در معرض خطر نباشد بنابراین ما تمرکز خود را به زیستگاه‌هایی که حلزون‌ها در آن زندگی می‌کنند قرار دادیم. این بار پژوهشگران توسط پهپاد‌ها تصاویری را از حلزون‌ها ثبت کردند و داده‌ها را بررسی کردند.

در نتیجه آن‌ها توانستند مناطقی را که این حلزون‌ها در آن‌ها تجمع دارند شناسایی کنند و نتایج خود را به مراکز بهداشت عمومی در سنگال اعلام کردند و افراد ساکن این مناطق را برای معالجه بیماری انگل مورد بررسی و درمان قرار دادند.

"گیلیو دِ لئو" (Giulio De Leo) استاد زیست شناسی دانشگاه استنفورد و یکی از پژوهشگران این مطالعه گفت: اکنون ما می‌توانیم این تصاویر هوایی را در فصول مختلف ثبت کنیم و به گونه‌ای همیشه این مناطق را بررسی کنیم.

یافته‌های این مطالعه در مجله "Proceedings of the National Academy of Science" منتشر شد.

منبع : ایسنا

انتهای پیام/