مسجدی که همیشه درش به روی مردم باز بود!
«علیرضا گیاهی»درباره ماجرای ساخت مسجد گیاهی در سرپل تجریش توسط پدربزرگش، می‌گوید.
باشگاه خبرنگاران جوان - سایت پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ در گزارشی به روایت همشهری ماجرای ساخ یک مسجد قدیمی در محله تجریش تهران پرداخت و نوشت:
رضا شاه برای ساخت کاخ سعدآباد زمین‌های زیادی را در حوالی دربند و اطراف آن تملک کرده بود و دنبال وسعت دادن به کاخ سعدآباد بود و می‌خواست آن را به اندازه‌ای وسعت دهد که یک در آن به سمت خیابان سعدآباد و در دیگر آن به سمت زعفرانیه باز شود. اما روزگار چنین فرصتی به او نداد. این ماجرا را بخوانید.
«علیرضا گیاهی» از نوادگان حاج مرتضی گیاهی بانی ساخت مسجد گیاهی در سرپل تجریش درباره ماجرای ساخت مسجد گیاهی توسط پدربزرگش، می‌گوید: «پدر بزرگم حاج مرتضی گیاهی متولد سال ۱۲۷۵ و بزرگ شده کوچه غریبان بود.
او روبه‌روی مسجد سیدعزیزاله کنار پدرش عطاری می‌کرد و بذر گل می‌فروخت. به همین دلیل هنگام شناسنامه گرفتن، نام فامیلی‌شان را به دلیل شغلشان، گیاهی گذاشتند. او در سال ۱۳۱۰ در شمیران باغی به مساحت ۹هزار مترمربع خرید. این زمین در همسایگی کاخ سعدآباد بود و رضا شاه برای توسعه کاخ به آن چشم داشت. البته پدربزرگم بعد از تبعید رضا شاه حدفاصل سال‌های ۱۳۲۲ تا ۱۳۲۳ در ۵۰۰متر از زمین خریداری شده‌اش در روستای تجریش، مسجدی ساخت که میان اهالی به گیاهی شهرت پیدا کرد.»
اما اینکه چرا این مسجد به گیاهی معروف شد هم قصه خواندنی دارد که آقای گیاهی درباره آن چنین توضیح می‌دهد: «پدربزرگم با وجود اینکه آدم دست بخیری بود، دوست نداشت مسجد به نام او باشد چراکه معتقد بود کار را برای خدا انجام داده و شاید با این نامگذاری اجر و ثواب کارش کم شود. آن زمان تجریش روستایی کوچک و پدربزرگم هم فرد سرشناسی در بازار تهران بود که در آن روستا مسجدی ساخته بود. به همین دلیل اهالی از این مسجد با عنوان مسجد آقای گیاهی یاد می‌کردند. به گفته سید محسن خلخالی پیشنماز قدیمی مسجد، پدربزرگم حتی به فکر تغییر نام مسجد هم افتاد، اما بزرگان او را قانع کردند که حتی مسجد به نام او باشد ارزش معنوی ساخت مسجد را کم نمی‌کند.»
به گفته علیرضا گیاهی، خانه پدربزرگش پشت مسجد بود و از طریق دری به داخل مسجد متصل می‌شد و پدربزرگ اغلب شب‌ها تا نماز صبح برای هرکسی که قصد ادای فریضه نماز شب، قضا و… را داشت باز نگه می‌داشت. البته در طول روز هم از ساعت ۱۱ صبح در مسجد به روی نمازگزران و در راه ماندگان باز بود. اگر کسی مسیرش به حوالی پل تجریش می‌افتاد و به جایی نیاز داشت تا سر و رویی آب بزند، کمی استراحت کند و حتی از سرویس بهداشتی استفاده کند، حتی اگر ساعت نماز خواندن هم نبود، بدون هیچ محدودیتی می‌توانست از امکانات مسجد استفاده کند.
