به گزارش گروه اقتصادی باشگاه خبرنگاران جوان، تینا جعفرزاده - واژه تحریم از دیرباز و در مقاطع مختلف با صنعت نفت کشورمان گره خورده است؛ ابزاری که دولت‌های غربی برای به زانو در آوردن ایران در مقابل خواسته‌های خود از آن بهره جسته و در نهایت نیز تلاش دارند تا با صفر کردن صادرات نفت ایران، به اهداف خود جامه عمل بپوشانند.

اگرچه این تحریم‌ها فروش نفت ایران را با محدودیت‌هایی مواجه کرده است، اما با این وجود کارشناسان بر این باورند که این تلاش عبث بوده و راه به جایی نخواهد برد؛ چرا که ایران از تمامی ابزار‌های خود برای فروش نفت استفاده می‌کند.

تجارب سال‌های اخیر این واقعیت را محرز کرده است که در بحث تحریم، کشورمان در برابر یک چالش سیاسی بین المللی قرار گرفته است؛ چالشی برای بازاریابی فروش نفت ایران و همین موضوع باعث شده تا برای مقابله با این چالش، از تمامی ظرفیت‌های بین المللی و دیپلماتیک خود استفاده کند.

بیشتر بخوانید: بیانیه پایانی ششمین نشست اوپک و غیراوپک/تمدید کاهش داوطلبانه تولید نفت برای دوره ۹ماهه

آنچه مسلم است، نفت کالایی استراتژیک برای رشد اقتصاد جهان به شمار می‌رود و بسادگی نمی‌توان با برهم زدن عرضه و تقاضا، بازار‌های آن را دستخوش تغییر کرد.

این موضوع حتی در مورد آمریکا که عنوان بزرگترین تولید کننده نفت جهان را نیز یدک می‌کشد صدق می‌کند. این کشور با وجود بالا بودن هزینه نفت شل، علاقه‌مند است تا نه تنها میزان تولید خود را بالا ببرد، بلکه نفت خود را با قیمت مناسب به فروش برساند.

در عین حال، حتی اگر بسیاری از کشور‌ها به دلیل تحریم ها، مجبور باشند میزان خرید نفت از ایران را کاهش دهند، اما باز هم باید این نکته را در نظر داشت که در بازار‌های جهانی همیشه گروهی موسوم به معامله گران نفتی وجود دارند که می‌توانند در فروش نفت ایران نقش موثری داشته باشند.

اگرچه تمامی این موارد نمی‌تواند ناقض این مسئله باشد که ایران در فروش نفت دستخوش چالش و بحران‌هایی خواهد بود؛ با این وجود تصمیم مجموعه وزارت نفت در تعریف مکانیزم‌های جدید و اجتناب از قرارداد‌های طولانی مدت و تبیین شیوه‌های جدید بازاریابی، بازار‌ها و مشتریان هدف جدید، تا حدود زیادی خطرات ناشی از این بحران‌ها را کم کرده است.

با در نظر گرفتن همه این موارد، این نکته محرز می‌شود که حذف نفت ایران از بازار جهانی حتی از نظر عملیاتی هم امکانپذیر نیست.

نه به کاسبان تحریم

طی سال‌های اخیر، اعمال اهرم تهدید‌ها که بیش از هر چیز دیگری با هدف فلج کردن اقتصاد ایران صورت گرفت، جو مناسبی را برای ظهور و اعمال نفوذ کاسبان تحریم و به تبع آن فساد مالی در کشور ایجاد کرد.

بروز پدیده بابک زنجانی‌ها در تحریم‌های گذشته و نگرانی دولت و وزارت نفت از تکرار این پدیده ناصواب، وزارت و شرکت ملی نفت ایران را بر آن داشته است تا با تغییر رویکردها، از فروش مستقیم نفت به برخی اشخاص خودداری کنند. در عین حال در الگو‌های جدید فروش نفت سعی شده تا مکانیزمی عملیاتی شود که با فروش نفت، درآمد حاصل از آن به طور مستقیم به خزانه دولت واریز شود.

در این میان، آنچه بیش از هر چیز می‌تواند به فروش نفت ایران کمک کند، اجماع دوباره کشور‌های عضو اوپک در کاهش سقف تولید روزانه نفت و  اعمال اصلاحات مدنظر ایران در منشور همکاری اوپک و غیراوپک بوده است که در نشست ۱۷۶ این سازمان محقق شده است.

تداوم طرح کاهش تولید نفت در میان اعضای این سازمان می‌تواند قیمت  این حامل ارزشمند انرژی را در محدود ۷۵ - ۶۵ دلار حفظ کند که این موضوع در مورد کشور‌های بزرگ صادر کننده نفت همچون روسیه و عربستان که با چالش کسری بودجه مواجه است، می‌تواند بسیار قابل توجه باشد.

ایجاد تنش در بازار‌های جهانی نفت و بر هم زدن توازن میان عرضه و تقاضا، در نهایت موجب اختلال در اقتصاد جهانی می‌شود و مانعی در رشد اقتصادی جهان به شمار خواهد آمد؛ موضوعی که تبعات منفی آن دامنگیر اقتصاد ایالات متحده به عنوان واضع تحریم‌ها نیز خواهد شد.

آنچه مسلم است، ایران طی سال های اخیر نقش بسیار خوب و موثری در حوزه اوپک ایفا کرده است. براین اساس، مجموعه صنعت نفت کشورمان، در ابتدا و بعد از برجام توانسته است با درایت و تدبیر سهم خود را احیا کرده و با جلوگیری از سهم خواهی کشور‌های عضو اوپک ابتکار عمل را به دست بگیرد.

در اجلاس اخیر اوپک آنچه بیش از هر چیز دیگری اهمیت دارد این است که اوپک با اجماع کلی توانسته است از چالشی هویتی عبور کرده و راه‌های اخذ تصمیمات دسته جمعی را تقویت کند.

این اجماع همچنین خط بطلانی بر چالش سلب اراده از سازمانی به قدمت اوپک در حضور مقتدرانه در بازار نفت و کسب تکلیف از قدرت‌های غربی کشیده است که در نهایت عامل موثری بر تنویر افکار عمومی در عرصه بین المللی خواهد بود.

در عین حال توافق بر کاهش تولید و تصویب اصلاحات مورد نظر ایران، بار دیگر این موضوع را روشن کرد که اوپک، حتی با وجود خوش رقصی برخی از متحدان خود برای همراهی با سیاست‌های غربی، در نهایت به دور از یکجانبه گرایی و تحت لوای یک سیاست واحد خواهد ماند؛ سیاستی که علاوه بر حفظ قدرت اوپک، تضمینی برای فروش نفت ایران خواهد بود.

انتهای پیام/