به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، بسیاری از افراد تفاوت زیادی میان اتومبیل‌های فرمول یک و اتومبیل‌های معمولی قائل هستند اما جالب است بدانید این خودروها شباهت‌هایی نیز با یکدیگر دارند! این خودرو ها برای رانندگی در شهر طراحی نشده‌اند و پرسرعت بودن آن ها نیز از جمله این تفاوت‌ها است.

اولین فصل از قالب مدرن فرمول یک در سال ۱۹۵۰ با ۶ گرن‌پری و یک مسابقه ایندیاپولیس ۵۰۰ برگزار شد و جالب است بدانید، تفاوت میان نخستین خودرو‌های فرمول یک با مدل‌های مدرن از زمین تا آسمان بود بطوریکه، پیشرانه بزرگ در کاپوت بلند، روبروی راننده‌ای که در انتهای بدنه طویل خودرو قرار داشت، نصب شده بود.

آلفارومئو ۱۵۸ با پیشرانه ۸ سیلندر خطی ۱.۵ لیتری سوپرشارژ و قدرت بیش از ۳۵۰ اسب بخار محصول سال ۱۹۳۸، تمام ۶ گرن‌پری فصل ۱۹۵۰ را به مقام اول به‌پایان رساند. در این دوران هنوز جادوی آیرودینامیک به فرمول یک راه نیافته و طراحی خودرو‌ها ساده بود؛ طرح موتورمیانی خودروها، در دهه ۱۹۶۰ پیاده‌سازی شد.

تا اواخر دهه ۱۹۵۰، تنها راننده‌ها ستاره فرمول یک بودند، اما از سال ۱۹۵۸ مقام قهرمانی برند خودروساز نیز به فرمول یک اضافه شد و تا پیش از سال ۱۹۵۸، قوانین محدود به کوچک‌تر شدن ابعاد پیشرانه‌ها بود، اما با نزدیک شدن به دهه ۱۹۶۰ استفاده از بنزین استاندارد به‌جای بنزینی الکلی ضروری اعلام شد. از سال ۱۹۵۱ تا ۱۹۶۰، آلفارومئو، فراری، مازراتی و مرسدس‌بنز بهترین خودرو‌های فرمول یک را با طراحی مشابه تولید می‌کردند.

جاده میان اتومبیل های فرمول یک و خودروهای معمولی

به طورکلی می توان گفت؛ ماشین‌های مسابقه فرمول یک متفاوت از خودرو‌های دیگر نیست. آن‌ها هم موتور‌های احتراق داخلی، چرخ، ترمز، سیستم تعلیق و سیستم انتقال نیرو از موتور به چرخ‌ها را دارند. اما شباهت‌ها همین جا تمام می‌شود. خودرو‌های فرمول یک برای رانندگی و گردش در شهر‌ها طراحی نشده اند. همه چیز در آن‌ها پیچیده‌تر از اتومبیل‌های معمولی است و همه چیز وسیله‌ای برای رسیدن به یک چیز و تنها یک چیز است و آن هم سرعت است. ماشین‌های فرمول یک به سادگی می‌توانند به سرعت متوسط ۲۰۰ مایل در ساعت برسند. اما در خلال مسابقات سرعت‌ها معمولاً پایین‌تر است.

در مسابقات فرمول یک هیچ جایزه‌ای برای کم مصرف کردن سوخت تعیین نشده. ماشین‌های فرمول یک، حدود چهار مایل را با یک گالن بنزین طی می‌کنند. در طول یک فصل یک تیم تقریباً ۲۰۰ هزار لیتر بنزین برای تست و مسابقه مصرف می‌کند. قلب خودروی فرمول یک اسکلت یا شاسی آن است. اسکلت بخشی از ماشین است که همه چیز به آن ختم می‌شود و همانند بیشتر ماشین‌های مدرن و هواپیماها، ماشین‌های مسابقه فرمول ۱ ساختار یگانه‌ای دارند. "مونوکو" monocoque یک لغت فرانسوی است که معنی "پوسته یگانه" را می‌دهد و به فرایند ساختن بدنه کامل یک بخش یگانه از ماده گفته می‌شود.

زمانی ماده‌ای که در ماشین‌های فرمول یک برای ساختن اسکلت یا پوسته یگانه به کار می‌رفت، آلومینیوم بود. اما امروزه مخلوط و ترکیباتی قوی مثل رشته‌های کربن در حال چرخش در آن به کار می‌رود که با صمغ کاج ترکیب شده و لایه کربنی هم روی آلومینیوم را گرفته. نتیجه ماشین سبک وزنی است که می‌تواند در مقابل نیرو‌های شدید در هنگامی که وسیله نقلیه حرکت می‌کند مقاومت کند.

در اسکلت ماشین یک اتاقک هم هست که بیشتر به یک سلول بالشتکی محکم شبیه است. این اتاقک هم برای یک "راننده یگانه" ساخته شده است و برخلاف اتاقک خودرو‌های معمولی که ناسازگاری‌های زیادی دارند، اتاقک‌های خودرو‌های فرمول یک باید با قواعد تکنیکی خیلی شدید و سختی توافق داشته باشند. به عنوان مثال آن‌ها باید کوچک‌ترین اندازه‌ها و کفی صاف داشته باشند.

بررسی موتور اتومبیل های فرمول یک

تا پیش از سال ۲۰۰۶، ماشین‌های فرمول یک با موتور‌های V۱۰ با حجم سه لیتر تأمین انرژی می‌شدند. سپس قوانین تغییر کرد و موتور‌های V۸ با حجم ۲.۴ لیتر تعیین شد. حتی با این که بازده انرژی با قوانین جدید پایین آمده، اما موتور‌های فرمول ۱ می‌توانند نزدیک به ۱۹۰۰ اسب بخار انرژی تولید کنند. برای این که بتوانید چشم اندازی از موضوع به دست آورید، تصور کنید که موتور جت ۲.۵ لیتری فولکس واگن تنها ۱۵۰ اسب بخار انرژی تولید می‌کند و البته موتور جت برای مسیر‌های ۱۰۰ هزار مایل به بالا خوب است.

موتور ماشین فرمول یک بعد از هر ۵۰۰ مایل حرکت به وارسی و بازسازی نیاز دارد. برای این که تولید این همه انرژی لازمه اش این است که موتور با نسبت‌های گردش به دور محور خیلی بالا، تقریباً ۱۹۰۰ گردش در دقیقه رانده شود و راندن یک موتور با چنین سرعت‌های بالایی مقدار بی اندازه زیادی گرما تولید می‌کند و مقدار زیادی فشار روی بخش‌های در حال حرکت وارد می‌شود.

سوختی که به چنین موتوری نیرو می‌دهد بنزین بدون سربی نیست که در پمپ بنزین‌ها می‌زنیم، بلکه مقادیر اندکی ترکیبات بدون هیدروکربن مجاز دارد و استفاده از بیشتر افزودنی‌هایی بالابرنده وزن در آن ممنوع شده. در نهایت تیم‌های فرمول یک حدود ۵۰ نوع مخلوط سوخت مختلف به کار می‌برند که برای مسیر‌ها و شرایط هر فصل تنظیم شده. هر ترکیب برای تأیید ترکیب فیزیکیش باید به مدیریت مسابقه نشان داده شود.

انتهای پیام/