حبس منابع بانک، کاهش توانمندی آن برای انجام وظایفش به عنوان واسطهگر مالی، افزایش هزینه های سربار و کاهش سودآوری و تاثیر پذیری نسبتهای سلامت مالی آن تنها نتیجه افزایش غیرمنطقی داراییهای غیر درآمدزای بانکها است؛ بانکهایی که رسالت اصلی خود را فراموش کردهاند و کارآیی چندانی برای نظام پولی کشور ندارند.
بیشتر بخوانید: افزایش سود بانکهای خصوصی در سکوت کامل/ بانک مرکزی مجوز داد؟
این روزها در کمتر خیابانی است که رد شوی و ردی از بانک یا مؤسسه مالی نبینی؛ رقابت بانکها برای راهاندازی شعبه قابل تأمل است؛ بانکهایی که بازی با سرمایههای ملت را در گسترش بیرویه شعبات لوکس و مدرن خود دنبال میکنند.
بر اساس آخرین آماری که در وبسایت بانک مرکزی وجود دارد، در مجموع ۲۱ هزار ۵۵۴ شعبه بانکی در سراسر کشور وجود دارد و بیشترین تعداد متعلق به بانک ملی با ۳۱۰۱ شعبه، است.
همچنین باتوجه به اینکه آخرین آمار منتشرشده از جمعیت مردم ایران حدود ۸۱ میلیون نفر را تخمین زده است در نتیجه میتوان به این نتیجه رسید که تقریبا به ازای هر ۳۷۵۸ نفر، ما یک شعبه بانکی در کشور داریم.
طبق آمار دیتابیس بانک جهانی سرانه شعب بانک در ایران به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر در سال ۲۰۱۶حدود ۳۱ شعبه بوده است؛ ؛ این آمار وقتی جالبتر میشود که آن را با کشورهای صاحب اقتصادهای برتر مقایسه کنیم.
سرانه شعب بانکی به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر در کشورهای پیشرفتهای همچون چین ۸.۸، آلمان ۱۳، ژاپن ۳۴، آمریکا ۳۲ و روسیه ۳۰ شعبه است.
|
کارشناسان معتقدند تعداد شعب بانکها تناسبی با اقتصاد کشور ندارد و بارها و بارها نسبت به آسیبهای گوناگون این تعدد شعب هشدار دادهاند که این افزایش شعبات تنها بانکها را از رسالت خود دور میکند.
منتقدان افزایش بیرویه شبکه بانکی کشور معتقد هستند این منابع مالی باید به صورت مستقیم در تولید هزینه شود و نرخ اشتغال در بهره وری در کشور را افزایش دهد و این موضوع با گسترش لجامگسیخته شبکه بانکی کشور همخوانی ندارد.
سوال اساسی این است که توسعه تعداد بانکها و شعب آنها متناسب با افزایش خدمات سرمایهگذاری و پولی بوده یا خیر؛ هر چند غیررقابتی بودن فضای بانکی و پولی کشور تقریباً و تا حدودی این موضوع را رد میکند که بانکهای جدید خدمات بهتر و متنوعتری را ارائه میدهند.
منبع:مرصاد
انتهای پیام/