به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، در سال ۱۹۰۰ میلادی، جهان در میانه یک انقلاب ماشینی قرار گرفت. ماشین‌هایی که با نیروی الکتریسیته کار می‌کردند، از چرخ‌های خیاطی و دستگاه‌های تایپ گرفته تا تراکتور‌ها و خودرو‌ها و کار‌هایی که با دست انجام می‌شد، حالا سریع‌تر و کارآمدتر انجام می‎شود.

 

 

۱۰۰ سال بعد در سال ۲۰۰۰ میلادی، ماشین‌ها محدوده کار‌هایی را که انسان‌ها قادر به انجام‌شان بودند بازهم پیش‌تر بردند. حالا انسان‌ها می‌توانستند به لطف ایستگاه فضایی بین‌المللی در فضا هم کار کنند، رایانه‌ها و شبکه جهانی وب نیز شیوه آموزش، خواندن و برقراری ارتباط را تغییر دادند. حالا باید منتظر بود و دید که در قرن آینده یعنی تا سال ۲۱۰۰، ماشین‌ها چگونه زندگی ما را آسان‌تر، پاک‌تر، کارآمدتر و هیجان‌انگیزتر خواهند کرد. پاسخ‎هایی که کارشناسان، به این سوال می‌دهند تفکربرانگیز، امیدوارکننده و تا اندازه‎ای غیرقابل تصور است. برای آگاهی از پیش‎بینی‌های آینده‌نگرانه کارشناسان با ما همراه باشید.

مقابله با مشکلات زیست‌محیطی

 

استفاده بی‌رویه از سوخت‌های فسیلی همواره موضوعی نگران‌کننده بوده است. اگر این سوخت‌ها تا سال ۲۱۰۰ دیگر وجود نداشته باشند، چه چیزی انرژی جهان ما را تامین خواهد کرد؟

 

 

 

جنگ همواره جزء جدایی ناپذیر زندگی انسان بوده و بدون شک در دهه‌های آینده نیز ما همچنان شاهد این پدیده نفرت انگیز‎، اما با شکل و شمایلی متفاوت‌‎تر خواهیم بود. تا سال ۲۱۰۰، استفاده از هوش مصنوعی در میدان‌‎های جنگ، ابزار‌های جنگی دقیق‌تر و خودکار شدن ابزار‌ها تلفات انسانی جنگ‌ها را کاهش خواهند داد. به نظر می‌رسد ادغام ماشین‌‎آلات جنگی، هوش مصنوعی و انسان‌هایی که در میدان‎های جنگ حضور می‌یابند جنگ‌های آینده را شبیه داستان‌های علمی تخیلی امروزی بسازند.

 

 

انرژی خورشیدی قطعا نقش محوری‌تری خواهد یافت. «جان منکینز»، کارشناس ارشد سابق اکتشاف و توسعه فضای ناسا دراین باره می‌گوید: «ماهواره‌های خورشیدی با قدرت بی‍سیم دوربرد، مقادیر زیادی انرژی خورشیدی ارزان قیمت را به بازار‌های جهانی ارائه خواهندکرد.» به دام انداختن انرژی خورشیدی گام نخست است و باید فکری هم برای ذخیره‌سازی آن شود. «جاش ساویسلاک» از شرکت مهندسی AECOM می‌گوید: «با تبدیل هرچیزی، از رنگ دیوار‌های خانه‌ها گرفته تا آسفالت جاده‌ها به یک جمع‌آوری کننده انرژی خورشیدی ما به خوبی قادر خواهیم بود این مشکل را حل کنیم. تا سال ۲۱۰۰ مردم این انرژی را در ابزار‌های قابل حملی که اندازه‌ای برابر گوشی‎های هوشمند امروزی دارند ذخیره می‌کنند. در آن زمان، انرژی‌های کربنی شرایطی مانند روشنایی گازی امروزی خواهند یافت و شما فقط می‌توانید آن‌ها را در جا‌هایی ببینید که سعی می‌کنند ظاهری تاریخی داشته باشند.» علاوه بر زندگی با انرژی خورشیدی، شهر‌های شناور، سد‌های قابل حمل، خاک مصنوعی و ساختمان‌های زیستی نیز از دیگر راه‌های کمک به حفظ محیط زیست خواهند بود.

 

 

یکی دیگر از نگرانی‌های محیط‌زیستی آلودگی هواست. اما «لیزا آلوارز کوهن» استاد مهندسی محیط‌زیست دانشگاه «برکلی» معتقد است؛ تا سال ۲۱۰۰ انسان‌ها موفق می‌شوند با ناوگان‎هایی از هواپیما‌های بدون سرنشین بزرگ، گاز‌های گلخانه‌ای و آلودگی‌ها را از جو زمین استخراج و ترکیبات غبارمانند مفیدی را به آسمان بالای سر ما پمپاژ کنند. البته لازم نیست برای این که شاهد چنین فناوری‌هایی باشیم تا قرن ۲۲ صبر کنیم. این فناوری‌ها هم اکنون در دست اقدام هستند.

 

 

کارشناسان نظامی معتقدند تا سال ۲۱۰۰ در کنار هوش مصنوعی، سخت‌افزار‌های ماشینی و سیستم‌های هواپیمایی بدون سرنشین جایگزین انسان‌ها در عملیات‎های نظامی خواهند شد. «جیل متزگر»، مدیر تحقیقات کاربردی شرکت هوافضای «لاکهید مارتین» می‌گوید: «سلاح‌ها چندکاره و کوچک‌تر، سریع‌تر و دقیق‌تر خواهند بود و تاثیرات مرگبار کمتری خواهند داشت.»

موشک یا هواپیما‌های خودران

 

هرچند تصور ما از حمل و نقل آینده، خودرو‌های خودران است، اما این تحول در حمل و نقل هوایی هم صورت خواهد گرفت و تا قرن ۲۲ هواپیما‌ها کاملا خودران شده یا به‌صورت کنترل از راه دور عمل خواهند کرد.

 

 

 

«استفان پوپ»، مدیر مجله Flying Magazine در این باره می‌گوید: «تولید هواپیما‌های خودران بسیار آسان‌تر از ماشین‌های خودران است و ما در نهایت به جایی خواهیم رسید که دیگر به خلبان نیاز نداریم.» «الین چاو» از وزارت حمل و نقل آمریکا پیش‌بینی می‎کند تا سال ۲۱۰۰، تاکسی‌های هوایی بدون سرنشین آسمان را با هواپیما‌ها تقسیم کنند: «این تاکسی‎ها سرعت سفر‌های هوایی را آن قدر افزایش می‎دهند که ما سراسر کره زمین را در کسری از زمان کنونی آن خواهیم پیمود. کاملا امکان‌پذیر خواهد بود که مردم رفت‎وآمد به محل کارشان در دیگر کشور‌ها را از طریق موشک انجام دهند.»

 

 

ما انسان‎ها از مزایای حمل و نقل زمینی هم استفاده زیادی خواهندکرد. خودرو‌ها و کامیون‎های خودران، ترافیک و حوادث کمتری ایجاد می‎‌کنند و به زیرساخت‌‎های کمتری نیاز دارند. خودران شدن خودرو‌ها نه تنها بر حمل و نقل انسان‏ها که بر حمل و نقل بار نیز تاثیر خواهند گذاشت. «جیمی لدرمن»، محقق برنامه‌ریزی حمل و نقل از UCLA پیش‎بینی می‎کند تا ۸۰ سال آینده بخش عمده‎ای از حمل و نقل بار توسط هواپیما‌های بدون سرنشین یا لوله‎های «پنوماتیک» (لوله‎های حاوی هوای فشرده) انجام شود. از سوی دیگر با پیشرفت فناوری چاپ سه بعدی که همه چیز از کفش گرفته تا پیتزای سفارشی شما را می‎‌سازد حمل و نقل دریایی به تاریخ خواهد پیوست.


زیرساخت‌های سریع‌ترو کارآمدتر برای حمل و نقل

 

کار و زندگی در فضا هم اکنون برای تعداد محدودی از انسان‌ها میسر است، اما تا سال ۲۱۰۰، رفت‌وآمد به فضا یک کار عادی روزمره خواهد بود!

 

 

ایده آسانسور‌های فضایی که دست‌کم از قرن ۱۹ ذهن انسان‎ها را به خود مشغول کرده است از لحاظ مفهومی، ساده، اما از نظر عملی بسیار پیچیده است. ایده اصلی این است که یک اتاقک با یک ریسمان فوق‌العاده قوی (احتمالا ساخته شده از نانولوله‎های کربن) و با استفاده از آهن‎‏ربا‌های مغناطیسی یا فناوری روباتیک، تا هزاران مایل در فضا بالا برده شود. این آسانسور‌ها که ساخت آن‌ها از هم اکنون در دست اقدام است، سفر‌های فضایی شامل سفر‌های گردشگری و سفر‌های کاری روزانه را آسا‌ن‌تر، ارزان‌تر و عادی‌تر خواهند ساخت. «کلوین لانگ» رئیس «مطالعه اقدامات میان ستاره‌ای» در این باره می‌‎گوید: «هتل‎های فضایی، انجام ماموریت‌های اقتصادی را در ماه، مریخ و دیگر سیارات منظومه شمسی امکان‌پذیر می‌‎سازند و زمینه استقرار اقتصادی مستقل از زمین را در گستره منظومه شمسی فراهم خواهند کرد.»

 

 

پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۱۰۰ دهکده‎هایی خودکفا در ماه و احتمالا مریخ ایجاد شوند. حفاری و استخراج معادن در این سیاره‎ها توسط روبات‎های اکتشافی، راه دیگری برای تامین منابع حیاتی مورد نیاز زمینیان فراهم می‌کند. سفر از یک سیاره به سیاره دیگر توسط سفینه‎های فضایی که به‎طور کامل در خود فضا ساخته می‌‎شوند، انجام خواهد شد. «ران لیچفرد»، کارشناس فنی ناسا معتقد است: ترکیبی از یک سیستم انرژی هسته‌ای فضایی و پرتو‌های بسیار قدرتمند لیزری زمینه دسترسی سریع‎تر ما به سراسر کیهان را فراهم می‎کنند. لیچفرد ارزیابی می‎کند که در قرن آینده ما قادر خواهیم بود با سرعتی معادل ۱۰ تا ۲۰ درصد سرعت نور یا حدود سه برابر سریع‌تر از «کاوشگر خورشیدی پارکر» که در سال ۲۰۱۸ به فضا پرتاب شد در فضا حرکت کنیم و در نهایت این که تا سال ۲۱۰۰، ما به پاسخ این پرسش اساسی انسان دست خواهیم یافت که «آیا ما در سراسر کیهان تنها هستیم؟»

 

هزاران یا حتی میلیون‎ها ماشین کوچک را تصور کنید که برای تعمیر سریع و دقیق یک پل یا ساخت فوری زیرساخت‎ها پس از یک سیل عظیم ازدحام کرده‌‎اند. این آینده‎ای است که می‎توان برای نانوفناوری تصور کرد. تا سال ۲۱۰۰ همچنین انتظار می‏رود سیستم‎های ریلی پرسرعت و حتی هایپرلوپ جایگزین سیستم‌‎های حمل و نقل فرسوده کنونی شوند. یکی دیگر از مشکلات زیرساختی هم اکنون کمبود آب آشامیدنی در بسیاری از مناطق است. با وجود آن که ۷۱ درصد سطح زمین با آب پوشیده شده است، اما ۹۶ درصد این آب‎ها غیرقابل شرب هستند. اما «آلوارز کوهن» معتقد است؛ تا قرن بعد، با تولید ماشین‌هایی که با حداکثر بهره‎وری آب را تصفیه می‌کنند بحران جهانی آب به پایان می‌رسد.

ساختمان‎های زیرزمینی

علاوه بر مشکل آب مسئله دیگری که باید حل شود موضوع مسکن است. تا سال ۲۱۰۰ زمین باید ۱۱ میلیارد نفر را در خود اسکان بدهد. بدون شک فضای کمی برای زندگی و رفت‌وآمد این جمعیت وجود خواهد داشت. اما در زیر پای ما هنوز فضای زیادی وجود دارد و ماشین‌‎های حفاری پیشرفته با حفاری در زیر کلان‌شهر‌ها فضای مورد نیاز برای اسکان جمعیت ۱۱ میلیاردی زمین را فراهم می‎کنند. «ایلان ماسک» بنیان گذار شرکت «اسپیس ایکس» هم اکنون پروژه حفاری تونل‌های زیرزمینی را در دست اقدام دارد. «زاخ شافر» از شرکت زیرساخت «ویک» می‌گوید: «ساختمان‌های زیرزمینی به ما در حل بحران کنونی زیرساخت کمک و فضای بیشتری برای زندگی انسان‎های آینده ایجاد می‎کنند.»

 

منبع: روزنامه خراسان

 

انتهای پیام/