به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان؛  قهرمانی مقتدرانه ایران، حاصل میزبانی تبریز از اولین دوره لیگ جهانی والیبال نشسته بود. در این مسابقات علاوه بر ایران، 5 قدرت برتر جهان هم حضور داشتند؛ روسیه، بوسنی، آلمان، اوکراین و امریکا. یکی از نکات جالب توجه اینکه سالن صدرای تبریز روزهای باشکوهی را پشت سرگذاشت.

تماشاگران حسابی سنگ تمام گذاشتند و با حضور پرتعداد خود، جلوه زیباتری به این مسابقات بخشیدند. لحظات شیرین بازیکنان تیم ملی والیبال نشسته ایران با شکست روسیه در فینال و کسب عنوان قهرمانی به اتمام نرسید. آنها ساعاتی بعد از قهرمانی با رئیس جمهوری دیدار داشتند. البته مسعود سلطانی‌فر، وزیر ورزش و جوانان و محمود خسروی وفا رئیس کمیته ملی پارالمپیک هم حضور داشتند و اطلاعاتی درباره ملی‌پوشان والیبال نشسته را در اختیار رئیس جمهوری قرار دادند.

در این میان اتفاق جذاب در لحظه رویارویی با مرتضی مهرزاد با قد 2 متر و 46 سانتیمتر شکل گرفت. مهرزاد لقب بلندقدترین والیبالیست معلول جهان را یدک می‌کشد و در سال‌های اخیر نقش کلیدی در موفقیت‌های تیم ملی والیبال نشسته داشته است. اتفاقاً همین قد بلند همواره او را در کانون توجه مردم و رسانه‌ها قرار داده است و این موضوع در مسابقات برون مرزی و بین‌المللی هم وجود دارد. گفت‌وگو با بلندقدترین مرد والیبال جهان را بخوانید.

در عکس‌ها این طور به نظر می‌رسد که رئیس جمهوری و وزیر از دیدن قد بلند شما تعجب کرده‌اند!

این دومین باری بود که من رئیس جمهوری را از نزدیک می‌دیدم؛ ایشان در هر دو بار برخورد خوب و جالبی داشته و با لبخندی خاص با من روبه‌رو شده است. وزیر هم تا حدودی من را می‌شناسد و به اسم کوچک صدا می‌زند (با خنده) دست‌شان هم درد نکند باعث خوشحالی من است.

آقای روحانی جمله خاصی به شما نگفتند؟

نه؛ قهرمانی را تبریک گفت و البته یک لبخند ملیحی هم زد.

خودتان چطور؟ درخواستی از ایشان داشتید؟

خیر؛ چون زمان زیادی نداشتیم، جای مطرح کردن درخواست نبود؛ فقط در حد سلام و احوالپرسی با یکدیگر دیدار کردیم. باز هم همین که ما را پذیرفتند، دست‌شان درد نکند. البته آقای علیپوریان، کاپیتان تیم با وزیر صحبت کرد.

حالا در این مصاحبه بفرمایید که چه درخواستی دارید؟

هم از آقای روحانی هم از آقای وزیر می‌خواهیم که ورزشکاران معلول بخصوص ورزش‌های تیمی را به چشم انفرادی ببینند؛ هم از لحاظ حقوق، هم پاداش. چرا که ما هم افتخارآفرینی می‌کنیم و فرقی با بقیه نداریم. اگر شرایط به گونه‌ای باشد که تفاوتی بین ما وجود نداشته باشد، خیلی خوب می‌شود.

فکر می‌کنید تا الان این طور نبوده است؟

نسبت به قبل خیلی بهتر شده و من تشکر می‌کنم؛ اگر بگویم بهتر نشده، دروغ گفته‌ام. ولی می‌شود بهتر از این هم بشود. حقوق یا پاداش یک ورزشکار انفرادی دو برابر ماست؛ اگر حقوق ما هم تقریباً مثل آنان شود خیلی خوب است. الان شرایط ما به گونه‌ای شده که مردم واقعاً از والیبال نشسته انتظار دارند و هرجا می‌رویم از ما قهرمانی که می‌خواهند هیچ، انتظار هم دارند با نتیجه 3 بر صفر پیروز شویم! یعنی در این حد توقع مردم بالا رفته است. ما از رئیس جمهوری و آقای سلطانی فر می‌خواهیم در حد توقع مردم به ما رسیدگی کنند. خواسته خیلی زیادی نیست؛ البته این خواسته همه ورزشکاران تیمی است و نه فقط والیبال نشسته‌ها.

والیبال نشسته ایران کماکان مقتدرانه در مسابقات قهرمان می‌شود؛ چه عاملی باعث این قهرمانی‌های پی در پی بویژه قهرمانی در نخستین لیگ جهانی شده است؟

فکر کنم مهم‌ترین عاملی که باعث قهرمانی ما شد، وحدت و یکدلی بچه‌ها و کادر فنی بود. در واقع هرچقدر هم که آماده باشیم اگر باهم یکدل نباشیم، نمی‌توانیم راه قهرمانی را برویم. مثلاً در رقابت‌های پارالمپیک ریو هم بیش از هر عاملی یکدل بودیم و وحدت داشتیم که توانستیم اول شویم. مسابقات تبریز هم همین طور بود، بجز بحث آمادگی، وحدت بچه‌ها بود که این نتیجه را برای ما به ارمغان آورد و اینکه می‌خواستیم که حتماً اول شویم، چون اولین دوره لیگ جهانی بود که ما میزبان هم بودیم! یعنی محکوم به قهرمانی بودیم که خدا را شکر این اتفاق افتاد و توانستیم توقعاتی را که از ما می‌رفت، برآورده کنیم.

جالب است که همه بازی‌ها و تیم‌های قدرتمند را بردید و فقط در بازی مقابل بوسنی 2 سِت را واگذار کردید؛ بوسنی تیم خوب و قوی است یا اینکه شما در آن 2 سِت ضعیف عمل کردید؟

بوسنی واقعاً تیم خیلی خوب و قابل احترامی است. یک رقیب جدی برای ما است. مثل پرسپولیس و استقلال که رقیب سنتی یکدیگر هستند. بازی ایران و بوسنی هم بازی مهمی بود که ما سربلند از آن بیرون آمدیم.

کیفیت این لیگ را به عنوان اولین لیگ جهانی چطور دیدید؟

اگر بالاتر از المپیک نبوده باشد، پایین‌تر هم نبود! واقعاً تیم‌هایی که شرکت داشتند با تمام قوا آمده بودند. درست است که دو تیم برزیل و مصر حضور نداشتند ولی تیم‌های حاضر از سطح بالایی برخوردار بودند.

میزبانی تبریزی‌ها چطور بود؟ آیا تیم‌های خارجی راضی بودند؟

چه خوب شد گفتید! از همه مسئولان تبریز واقعاً تشکر می‌کنم؛ هتل، سالن و در مجموع امکانات عالی بود. همه راضی بودند، من خودم اصلاً فکر نمی‌کردم که در این حد خوب باشد.

استقبال تماشاگران چطور بود؟ به خصوص که در میان تماشاگران، بانوان زیادی هم حضور داشتند.

از مردم تبریز تشکر می‌کنم. واقعاً دست‌شان درد نکند. سنگ تمام گذاشتند. هم آقایان آمدند و هم خانم‌ها. بانوان به ورزشگاه آمدند و هیچ اتفاقی هم نیفتاد! نه هتک حرمتی نه فحاشی؛ شاید روزی برسد که خانم‌ها نیز بتوانند به همه ورزشگاه‌ها بروند.

امیدوارم این شروعی شود برای ورود زنان به ورزشگاه‌ها. نکته جالب توجه این بود که مردم تبریز به ورزش معلولین اهمیت می‌دادند. یعنی این گونه نبود که فقط به فوتبال و ورزش‌های دیگر اهمیت دهند؛ آمدند و والیبال نشسته را تشویق کردند. این استقبالی که از ورزشکاران معلول شد، فکر کنم از والیبالی‌های ایستاده و فوتبالی‌های بدون معلولیت هم نمی‌شد! به نظرم تعداد تماشاگرانی که برای این مسابقات آمده بودند از تعداد تماشاگرانی که برای بازی تراکتور می‌آیند، بیشتر بود! اصلاً سالن را روی سرشان گذاشته بودند. علاوه بر تماشاگران، از مسئولان و همین طور اصحاب رسانه تشکر می‌کنم. اگر خبرنگاران نبودند، هیچ ورزشکاری دیده نمی‌شد، بخصوص اگر ورزشکار، معلول باشد که بُعد رسانه‌ای آن کمتر است.

حضور تماشاگران خیلی به شما انرژی می‌داد؟

واقعاً هم به من، هم به بچه‌های دیگر؛ فکر می‌کنم آنان به تیم‌هایی که میهمان بودند هم انرژی می‌دادند. بازیکنان تیم های دیگر هم متوجه شده بودند که اگر کار نمایشی خوبی انجام دهند، تماشاگران تشویق‌شان می‌کنند. یعنی ما که ایرانی بودیم به کنار، حتی تیم‌های دیگر را هم تشویق می‌کردند. موقع اهدای مدال، روسیه و بوسنی بسیار مورد تشویق قرار گرفتند؛ یعنی اول فقط تشویق کردن برای تماشاگران هدف بود و بعد ایرانی بودن.

نزدیک‌ترین مسابقات پیش روی شما جام جهانی هلند است؛ فکر می‌کنید آنجا هم قهرمان شوید؟

آنجا ایران و بوسنی که می‌آیند، برزیل و مصر هم که در رقابت‌های لیگ جهانی غایب بودند، هستند، فکر کنم یک جنگ تمام عیار در هلند داشته باشیم.

از بحث والیبال فاصله بگیریم. بارها شنیده‌ایم که «معلولیت، محدودیت نیست»؛ آیا این جمله را قبول دارید؟

اتفاقاً من می‌گویم که «معلولیت، محدودیت هست» چون فرد دارای معلولیت خیلی از کارها را نمی‌تواند انجام دهد. من می‌گویم که «معلولیت، پایانی بر آرزوها نیست»، کسی که معلول باشد، درست است که محدودیت دارد، ولی می‌تواند تلاش کند که به آرزوهایش برسد و زندگی خوبی بسازد.

بــــرش
قدردانی روحانی از افتخارآفرینی تیم ملی والیبال نشسته

اعضای تیم ملی والیبال نشسته کشورمان بلافاصله بعد از قهرمانی مقتدرانه در نخستین دوره لیگ جهانی که در تبریز برگزار شد، با حسن روحانی رئیس جمهوری دیدار کردند. در این دیدار که در حاشیه جلسه شورای اداری استان آذربایجان شرقی برگزار شد، بازیکنان، مربیان و اعضای کادر فنی تیم ملی والیبال نشسته کشورمان حضور داشتند. رئیس جمهوری با تبریک قهرمانی، از تلاش‌ها و افتخارآفرینی بازیکنان این تیم تقدیر کرد. همچنین در این مراسم، رئیس جمهوری و سلطانی فر وزیر ورزش و جوانان از مرتضی مهرزاد بلندقدترین والیبالیست معلول جهان در تبریز تجلیل کردند.

منبع: روزنامه  ایران

انتهای پیام/

معلولیت پایان آرزوها نیست