«سید احمد امامی»، کارگردان جوان افغانستان در گفتگو با خبرنگار حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران جوان گفت: در طول یک و نیم دهه اخیر هیچ چرخه سینمایی در افغانستان شکل نگرفت و به همین خاطر ما نمی‌توانیم از چیزی به نام «سینمای افغانستان» نام ببریم.

این فیلم ساز جوان افغانستانی متولد سال 1372 در ولایت سرپل است و در دانشگاه کابل در رشته کارگردانی سینما فارغ التحصیل شده است. تاکنون 5 اثر از این فیلم ساز افغانستانی منتشر شده که درخشش خوبی در جشنواره های داخلی و خارجی داشته است.

وی در خصوص فعالیت‌های هنری خود گفت: در جریان سال‌های تحصیل با همکاری تعدادی از دوستان «گروه سینمایی تم» را تشکیل دادیم و در قالب این گروه ورکشاپ‌های زیادی را برای علاقه‌مندان به سینما برگزار کردیم؛ در طی این ورکشاپ‌ها تعدادی فیلم کوتاه نیز ساخته شد که با موفقیت‌های زیادی در جشنواره‌های داخلی و خارجی همراه بود. فیلم‌های من و دوستان که تشکیل دهنده این گروه بودند نیز در قالب همین ورکشاپ‌ها ساخته شدند.

سید احمد امامی اظهار داشت: من اولین فیلمم را به نام  «۲-۱=۰» در قالب همین گروه سینمایی تم ساختم؛ این فیلم در جشنواره‌های داخلی و خارجی موفقیت‌های زیادی را کسب کرد. فیلم بعدی من «دور و نزدیک» بود که یک فیلم کوتاه چهار دقیقه‌ای است؛ اثر بعدی که از من منتشر شد فیلم «الله اکبر» بود که یک فیلم 12 دقیقه ای است و موضوع آن درباره افراط‌گرایی است که چگونه یک انسان که در افغانستان متولد می‌شود، در چنین فضایی توسط افراط‌گرایی از بین می‌رود.

وی افزود: پس از فیلم الله اکبر، فیلم «طعم آرامش» را ساختم که یک مستند نیمه بلند است و در مدت سه ماه ساخته شد. این فیلم درباره زندگی سه دختر است که وقتی وارد کابل می شوند عقاید آنها تغییر می‌کند.

این کارگردان جوان افغانستانی عنوان کرد: اولین ورکشاپ ما در کابل برگزار شد که حاصل آن یک فیلم کوتاه بود. بعد از آن ما در بامیان یک ورکشاپ برگزار کردیم که خروجی آن سه فیلم بود که در همانجا به نمایش درآمد. بعد از این، در کابل ورکشاپی برای کودکان 12 ساله داشتیم و به آنها آموزش دادیم؛ 6 کودکی که در این ورکشاپ آموزش دیدند پس از اتمام آموزش ها 6 فیلم کوتاه ساختند و در جشنواره ای در فرانسه که مختص آثار کودکان سراسر جهان بود به نمایش درآمد.

امامی درباره موفقیت‌های آثارش در جشنواره‌های مختلف ابراز داشت: فیلم «۲-۱=۰» در اولین دوره فیلم های دانشجویی دانشگاه کابل، دومین جشنواره حقوق بشر و اولین دوره جشنواره مهرگان به نمایش درآمد؛ همچنین این فیلم در جشنواره هایی از آمریکا، کانادا و اسپانیا نیز نمایش داده شد. فیلم «دور و نزدیک» نیز در جشنواره هایی در کابل و لندن به نمایش گذاشته شد و فیلم «الله اکبر» نیز اولین نمایشش را در جشنواره هایی از آمریکا و روسیه تجربه کرد.

دولت هیچ برنامه ای برای حمایتی از سینما ندارد

این فیلم ساز جوان افغانستانی عدم حمایت دولت از سینما را عمده ترین دلیل رکود این صنعت در افغانستان خواند و تاکید کرد: در یک و نیم دهه اخیر بعد از سقوط طالبان فیلم های خوبی در سینمای افغانستان ساخته شدند و همچنین برخی گروه های سینمایی تشکیل شد، اما به دلیل اینکه هیچ حمایتی از طرف دولت و نهادهای خارجی که می توانستند کمک کنند وجود نداشت، سینمای افغانستان در همین حالت باقی ماند؛ دولت هیچ برنامه ای برای حمایت از سینما نداشت و ارگان های خارجی نیز برنامه های دوامداری برای این مساله نداشتند و فقط به پروژه های کوتاه مدت اهمیت دادند.

سید احمد امامی گفت: بعضی از جشنواره های سنمایی در افغانستان فقط چند دوره برگزار شد و لذا هیچ حمایتی از سینما صورت نگرفت. در بخش فیلم های کوتاه نیز عده ای کارهای خوبی انجام دادند اما به دلیل عدم حمایت اقتصادی مناسب از فیلم سازان، کسی نتوانست در راستای داشتن یک سینمای واقعی در افغانستان فعالیت کند.

وی اضافه کرد: هیچگونه زیربنای سینمایی در افغانستان وجود ندارد و دولت اهمیتی به زیربناهای سینمایی نمی دهد؛ لذا به دلیل نبود زیربناهای مناسب و هجوم فیلم های خارجی به افغانستان، هیچ فیلم سازی نتوانست خودش را به اثبات برساند و با ساختن کارهای بلند نتیجه بگیرد.

چیزی به نام «سینما» در افغانستان وجود ندارد!

وی اظهار داشت: می توانیم بگوییم ما فعلا چیزی به نام «سینما» در افغانستان نداریم؛ بعد از سقوط طالبان و در طول این یک و نیم دهه هیچ چرخه سینمایی در افغانستان شکل نگرفت و به همین خاطر است که ما نمی توانیم از چیزی به نام «سینمای افغانستان» نام ببریم. از طرف دیگر ما هیچگونه تماشاگر افغانستانی در داخل کشور نداریم، به این دلیل که دولت در ارتباط با ساختارهای بنیادی سینما هیچ کاری نکرده است؛ وقتی ما سالن نداشته باشیم فیلم ساز نمی تواند فیلم بسازد زیرا جایی برای نمایش وجود ندارد. همچنین خود فیلم سازان نیز هیچگونه اتحادیه ای ندارند تا از این طریق به دولت و ارگان های خارجی فشار بیاورند.

امامی نبود سواد کافی در این زمینه را نیز دلیل دیگری برای رکود سینمای افغانستان عنوان کرد و افزود: هنرمند باید با سوادتر از باقی مردم باشد اما متاسفانه سینماگران افغانستان اکثرا بی سوادند و نمی توانند برای مردم مسیر تعیین کنند.

این فیلم ساز افغانستانی عنوان کرد: سینمای افغانستان به دلیل سواد پایین بیننده، باید سرگرم کننده باشد؛ فیلم های افغانی می تواند داستان های افغانستانی را روایت کنند و این می تواند برای مخاطب جذاب باشد.

بازگشت نخبگان سینمایی افغانستان از خارج از کشور، می تواند به سینمای افغانستان رونق دهد

وی درباره چشم انداز سینمای افغانستان اضافه کرد: فیلم سازهای افغانستانی در سال های اخیر اکثرا به خارج از کشور مهاجرت کرده اند و در آنجا تحصیل می کنند، اگر این فیلم سازها به کشور برگردند می توانند برای سینمای افغانستان بسیار مفید واقع شوند؛ این افراد می توانند سینمای افغانستان را از نو پایه گذاری کنند و بر دولت فشار بیاورند. تنها چشم انداز روشنی که برای سینمای افغانستان می تواند تصور نمود همین است که نخبگان سینمایی افغانستان که به خارج از کشور مهاجرت کرده اند برگردند و به صنعت سینمای افغانستان رونق بدهند.

کارگردان جوان افغانستان در پایان این گفتگو گفت: سریال های ترکی و هندی به تلویزیون های ما هجوم آورده اند و مخاطبین ما راجذب خودشان کرده اند اما فعلا دولت و ارگان های خارجی در حال سرمایه گذاری برای ساخت سریال های افغانی هستند و این نقطه امیدی است برای ما که حداقل در زمینه سریال، مخاطب افغانستانی جذب کنیم؛ همین مساله باعث می شود آهسته آهسته مردم به دیدن داستان های افغانستانی رجوع کنند و به جای سریال های خارجی جذب سریال های داخلی شوند.

انتهای پیام/