به گزارش خبرنگار حوزه میراث و گردشگری گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ طرح کاشی ماندگار در ماه‌های اخیر در دستور کار سازمان میراث فرهنگی قرار گرفته است و در ظاهر هدفی بجز قدردانی از تلاش هنرمندان و فعالان فرهنگی شاخص کشور ندارد.

این طرح که از زمان ریاست احمدی‌پور در سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری شروع شده و همچنان ادامه دارد، بر اساس وظایف سازمان میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری برای حفظ میراث فرهنگی ناملموس و معنوی ایران، موظف به شناسایی و معرفی محل سکونت هنرمندان، اهالی فرهنگ، علم و دین است.

شخصیت‌هایی که در قالب طرح کاشی ماندگار قرار می‌گیرند، شامل چهره‌های ماندگار، شاخص و تاثیرگذار در یک رشته فرهنگی و هنری هستند که در دوره فعالیت خود مرز‌های جدیدی در فرهنگ کشور ترسیم کرده‌اند یا برای حفظ و حراست از یک یا چند حوزه میراث هنری، فرهنگی و معنوی ایران تلاش کرده‌اند.

بنا بر این گزارش، اگرچه طرح کاشی ماندگار، در ظاهر تلاش می‌کند نام برخی افراد شاخص فرهنگ و هنر کشور را زنده نگه دارد، اما ایرادهایی نیز بر آن وارد است. به عنوان مثال، به نظر می‌رسد امکان دارد منزلی که فرد هم‌اکنون در آن سکونت می‌کند متعلق به وی نباشد و مالک دیگری داشته باشد. این امر باعث می‌شود که به خانه اعتبار خاصی داده شود و راه برای برخی از سودجویان باز شود. به عنوان مثال اگر مالک آن خانه قصد فروش این خانه را داشته باشد، از اعتبار ویژه‌ای که به خانه‌اش داده شده استفاده می‌کند و ارزش افزوده خاصی را برای ملکش تعریف می‌کند که ممکن است با عرف مطرح شده، تناسبی نداشته باشد. با این وصف، به نظر نمی‌رسد صرف نصب یک کاشی در سر در منزلی که چهره‌های شاخص هم‌اکنون در آن‌ها سکونت کرده‌اند، ضمانتی برای ماندگار شدن نام آن چهره‌ها شود.

از سوی دیگر سازمانی که در رسیدگی به وضعیت خانه‌های شخصی و تاریخی افرادی چون جلال آل احمد، حمید سبزواری، نیما یوشیج و ... بی‌توجهی نشان داده، چگونه تصمیم می‌گیرد که با نصب کاشی ماندگار از شخصیت‌هایی چون قیصر امین‌پور، داوود رشیدی و احترام برومند قدردانی کند. به راستی این امر به معنای شانه خالی کردن از اصل مبحث حفظ میراث فرهنگی ناملموس و معنوی ایران نیست؟

در چند ماه اخیر شاهد اخباری بودیم که از تبدیل شدن خانه پدری حمید سبزواری به جولانگاه معتادان خبر می‌داد. از خبر‌های دیگری که گویای بی‌توجهی سازمان میراث فرهنگی به یادگار‌های افراد شاخص فرهنگی و هنری است، می‌توان به مشخص نشدن وضعیت خانه جلال آل احمد اشاره کرد.

این در صورتی است که حمید سبزواری و جلال آل احمد نیز همچون سایر فعالان شاخص عرصه فرهنگ و هنر کشور در دوره فعالیت خود مرز‌های جدیدی را ترسیم کرده‌اند و باید از یادگارهایشان حفاظت شود.

در پایان باید گفت؛ طرح کاشی ماندگار که به صورت سطحی به حفظ نام هنرمندان و افراد شاخص عرصه‌های فرهنگی و هنری می‌پردازد، تأثیر چندانی روی اصل موضوع ندارد و راه را برای سودجویان باز می‌کنند. بنابراین بهتر است سازمان میراث فرهنگی اقدام به انجام کار زیربنایی مناسبی بکند که با تکیه بر آن، بتوانیم نام فعالان شاخص عرصه هنری و فرهنگی را برای همیشه ماندگار کنیم.

انتهای پیام/

طرح کاشی ماندگار؛ مزایا و معایب