فصل فراموشی وعده‌ها
وعده شفاف شدن قانون مالیات سینماگران، وعده است که عملی نمی‌شود و فقط از سالی به سال دیگر انتقال می‌یابد.
به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ با اتمام ماه اسفند هر سال، بررسی عملکرد سازمان و نهادهای مختلف برای اصلاح وضع موجود یک امر منطقی و پسندیده است. طبیعی است برای بررسی حوزه‌ی فرهنگ به ویژه سینما می‌بایست عملکرد نهادهای سینمایی مطرح را بررسی نماییم. یکی از راه‌های ارزیابی عملکرد هر نهاد، بررسی عملیاتی شدن وعده‌های سالانه مدیران آن است. اما برای این‌کار باید اندکی به گذشته‌ها برگردیم.
از سال ۱۳۸۱ و با درخواست دولت وقت و تصویب مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان، اهالی فرهنگ و هنر از پرداخت مالیات معاف بودند ولی این قانون طی سال گذشته با فراز و نشیب های بسیاری همراه بود اما با این حال سینماگران همچنان از پرداخت مالیات معاف بودند.
می‌توان گفت، هرچند طی سال‌های گذشته سینماگران به صورت شفاهی از پرداخت مالیات معاف بودند، اما برای این که بتوانند این حق خود را ثابت کنند، هر بار و برای هر فیلمی که تولید می کردند دچار مشکلات بسیاری می شدند و با پیگیری خانه سینما و فعالان در این حوزه تلاش می کردند تا مسائل خود را برطرف کنند.
بنابراین وجود یک قانون مشخص و مورد تایید وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و خانه سینما و اداره مالیات لازم است تا همه اهالی سینما شامل این معافیت بشوند و دیگر این استرس‌ها و تشنجی که در ماه های پداخت مالیات برای سینماهایی‌ها به وجود می‌آید، از بین برود. بنابراین وعده شفاف شدن قانون مالیات سینماگران، وعده ایست که عملی نمی‌شود و فقط از سالی به سال دیگر منتقل می‌شود.
یکی دیگر از مهم‌ترین وعده‌های سینمایی که سال‌ها به آن عمل نمی‌شود، اجرای بیمه تأمین اجتماعی و بیمه بیکاری و بیمه بازنشستگی است. متأسفانه علیرغم اینکه بارها وعده رفع این معضلات و مشکلات داده شده هنوز ما شاهد آن هستیم که تعداد کثیری از اهالی سینما حتی از داشتن بیمه پایه بی بهره اند.
اگر از بیمه بازنشستگی بگذریم باید قبول کنیم که در سینمای امروز بعضی هنرمندان با بیکاری موقت و گاهی بیکاری طولانی مدت مواجه هستند.این درحالی است که بحث بیمه بیکاری سینماگران تکلیف قانونی بوده که قانون برنامه پنجم توسعه به آن پرداخته است و طبق این قانون باید ترتیبی اتخاذ شود تا سینماگران تسهیلات بیمه بیکاری برخوردار شوند.
مسئله دیگر عدم شفافیت مالی جشنواره های فیلم فجر است. مسأله ای که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و دبیر سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر،وعده هایی در خصوص رفع آن داده اند. در این رابطه وزیر ارشاد مردم را محرم ترین افراد می دانند که باید اطلاع رسانی شفافی برای آن ها انجام گیرد.
اما وزیر علاوه بر وعده های خود، اقداماتی را نیز صورت داده است. ایشان ابلاغیه ای را به سازمان سینمایی درباره شفاف سازی همه اقدامات مالی و حتی غیر مالی جشنواره فیلم فجر ارسال نمودند. با این وجود تا به امروز در این خصوص اتفاقی روی نداده است.
از وعده‌های سینمایی سال گذشته می‌توان به اجرایی شدن پروژه ی VOD اشاره نمود. پروژه ای که برای ایجاد تحول در صنعت سینما کلید زده شد ولی عملا به یک سایت دانلود فیلم تبدیل شد. همچنین VOD نتوانست مخاطبان خود را پیدا نماید که این کار دلایل خود را داشت. می‌توان مهم‌ترین دلیل این ماجرا را قیمیت بالای دانلود فیلم‌ها از این سامانه دانست، قیمتی که متناسب با قیمت سایت‌های دانلود غیر مجاز فیلم نبوده است.
همچنین در ابتدای سال گذشته، آقای ایوبی رئیس سازمان سینمایی وعده حمایت فیلم سازان جوان را داده بودند. وعده‌ای که نحوه‌ی اجرا شدن آن جای سئوال دارد. اینکه به چه میزان فیلمسازان جوان توانستند فیلم‌های خود را بسازند و به اکران اثر خود امیدوار باشند پرسش دیگری است که به دلیل عدم شفافیت اطلاعات مربوطه از پاسخ به آن عاجز هستیم.
مورد دیگر از این وعده‌ها، امکان اعتراض تهیه کنندگان و بازبینی آرای خود در رای‌گیری بهترین فیلم مردمی سی وپنجمین جشنواره فجر است. وعده‌ای که توسط مدیر عامل خانه سینما و مسئول اصلی شمارش‌آرای بهترین فیلم مردمی، در مراسم اختتامیه داده شد. این در حالی است که علی رغم درخواست رسمی یکی از تهیه کنندگان معترض به خانه سینما ، پاسخی به وی داده نشد و خانه سینما این کار را در حال حاضر امکان ناپذیر دانست.
اما مورد آخر به فیلمسازها و مدیران سینمایی در کنار هم بر می‌گردد. از آنجا که رئیس سازمان سینمایی در ابتدای سال وعده داده بود که فیلمسازها به یک خود آگاهی رسیده اند و طبق قوانین نظارتی سینما ،اثری را تولید می‌کنند. اما این اتفاق رخ نداد و مانند سال‌های گذشته فیلم سینمایی تولید شد که در اخذ پروانه نمایش دچار مشکل شده‌اند. به نظر می‌رسد وقت آن رسیده است که به جای اعتمادهای بدون دلیل، خط قرمزهای سینمای ایران به طور مشخص به فیلمسازان اعلام شود.
بنابراین می‌توان گفت با فراموشی وعده‌ها توسط مدیران سینمایی، فضایی مه آلود و غیر شفاف در سینمای ایران حاکم شده است.
گزارش از مسعود وثوقی
انتهای پیام/
