به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در زمان حیات امام (ره)، روزی برای یک استفتاء از امام به جماران رفته بودم؛ به دفتر کار آقای رسولی محلاتی مراجعه كردم كه آن زمان بخش عمدهای از مسئوليتهای دفتر امام را بر عهده داشتند. یک اتاق بسیار کوچک -شاید به زحمت 9 متر میشد- تنها دو صندلی و یک میز کوچک در اتاق قرار داشت. یک ویژگی منحصر به فرد این دفتر آن بود که در وسط این اتاق یک درخت تنومند قرار داشت که آقای محلاتی از آن به عنوان فایل استفاده میکرد و تمام برگههایش را از آن آویزان کرده بود.
اتاقی كه با خبر شدم همچنان با همان درخت قدیمی در جماران داير است.
وارد اتاق که شدم چند روحانی مسن را آنجا دیدم که سرپا ایستاده بودند، کار آنها حدود نیم ساعت به درازا کشید و تمام مدت همگی سرپا بودند. اتاق که خلوت شد به آقای محلاتی گفتم بهتر نيست اتاق كار بزرگتری را انتخاب میكرديد، اينجا كه مراجعات فراوانی دارد و اين فضاي محدود مناسب دفتر امام نیست.
ایشان پاسخ داد؛ "هر چه من و احمدآقا خدمت امام عرض میکنیم دفتر را وسيعتر كنيم نمیپذيرد، حتي احمداقا تا سه حیاط آن طرفتر را هم خريده است و الآن خاليست و میتوانيم
با نقل مكان به آنجا دفتر را بزرگتر كنيم؛ اما امام بشدت مخالف است و قبول نمیكند.
ایشان میگوید: نمیخواهم به این مجموعه هر روز تشکیلات جدید اضافه شود. تشكيلات عريض و طويل ايجاد فساد ميكند.
كاش انديشه والاي امام در احترام حقيقي به مردم و خدمت بیمنت را هيچگاه فراموش نمیكرديم.
روحش شاد و يادش تا هميشه تاريخ زنده و جاويدان
انتهای پیام/