به گزارش خبرنگار اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ ساخت استادیوم سن سیرو پروژه‌ای بود که توسط  رئیس سابق باشگاه میلان پیرو پیرلی (Piero Pirelli) انجام شد. در دو دهه‌ی اول قرن بیستم، میلان زمین‌های مختلفی را به عنوان خانه‌ی خود تجربه کرد و تا اوایل سال ۱۹۲۰ در زمینی با نام Viale Lombardia بازی می‌کرد.

اگرچه این زمین بسیار خوب بود، اما  به دلیل اینکه برای طرفداران پرشمار آن بسیار کوچک بود خیلی زود از رده خارج شد و معمارمشهوری با نام استاکینی که مسئول ساخت  ایستگاه مرکزی میلان  هم بود، برای طراحی یک استادیوم کاملا جدید به خدمت گرفته شد.

سن سیرو در ابتدا در مالکیت باشگاه آث میلان بود،  اما بعدا و در سال ۱۹۳۵ به شهرداری میلان فروخته شد و خیلی زود مجبور شدند برای افزایش هواداران باشگاه این استادیوم را گسترش دهد. نقشه‌ها برای ساخت یک استادیوم عظیم با گنجایش ۱۵۰ هزار نفر بود اما در پایان این ایده عملی نشد و استادیوم پیشرفته‌تر شده‌ی سن سیرو در سال ۱۹۳۹ مجددا افتتاح شد، در حالی که تنها یک طبقه داشت.

تا سال ۱۹۴۵، میلان تنها ساکن سن سیرو بود، اما پس از آن اینتر نیز به آنها پیوست که تا پیش از آن  در Arena Civica بازی‌های خود را انجام می‌داد. در سال ۱۹۵۵ سن سیرو با اضافه شدن طبقه‌ی دوم روی طبقه‌ی اول گسترش یافت و ساخت این طبقه‌ی جدید ظرفیت آن را به ۸۵ هزار نفر افزایش داد. دهه‌های بعدی سن سیرو میزبان دو  فینال جام اروپا بود، اولی در سال ۱۹۶۵ بین اینتر و بنفیکا (۱-۰ ) و دومی در سال ۱۹۷۰ بین فاینورد و سلتیک (۲-۱).



انتهای پیام/