به گزارش خبرنگار اخبار داغ گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان؛ سازه‌های آبی شوشتر از بزرگ‌ترین مجموعه‌های صنعتی شناخته شده در عصر پیش از انقلاب صنعتی در جهان ‏است و از سوی سازمان یونسکو «شاهکار نبوغ و خلاقیت» نامیده شده است.


این سازه ‏کانالی انحرافی در رود کارون دارد که در عهد باستان با هدف ایجاد خندقی بزرگ دورتادور شهر شوشتر ‏و برای جلوگیری از تاخت‌وتاز مهاجمان حفر شده بود.

در عهد باستان روی این خندق چندین پل و دروازه وجود ‏داشت که به درون شهر شوشتر راه پیدا می‌کرد که رفت‌وآمدها برای جلوگیری از ورود غریبه‌ها و دشمنان به درون شهر کنترل می‌شد.

‏
با این‌که تاریخچه ساخت سازه آبی شوشتر به دوران هخامنشی می‌رسد، اما اغلب برنامه‌های نوسازی و ‏توسعه این بنا در قرن سوم میلادی و در عهد ساسانیان اجرا شده است.

کارگرانی که این مجموعه سترگ را ‏بنا کرده‌اند، سربازهای رومی بوده‌اند که پس از شکست والرین، امپراتور روم، از شاپور یکم شاهنشاه ‏ساسانی به اسارت درآمدند.


طبق نقل تاریخ، فرمانروای ساسانی دستور داد با نیروی کار سربازان اسیر ‏رومی، سازه آبیاری عظیمی با یک آبراهه و دو بند بنا شود تا با استفاده از آن، جریان آب این دیار ‏کنترل شود.

کانال گرگر (‏Gargar‏) در یک نقطه از رود کارون جدا می‌شود و ۵۰ کیلومتر پایین‌تر دوباره به این رود ‏می‌پیوندد که این انشعاب جزیره میان‌آب یا بهشت را ایجاد کرده است.


شهر شوشتر در قسمت شمال ‏کانال گرگر قرار دارد؛ سایر بخش‌های این کانال در گذشته برای زراعت و پرورش باغ‌های میوه استفاده می‌شد.


بند قیصر در پایین دست رود کارون بنا شده است و ۵۰۰ متر ارتفاع دارد. در دوران رونق سازه آبی شوشتر، این بند رکن اصلی سیستم نگاه‌داشت ‏آب و هدایت آن به کانال‌های آبیاری منطقه بود.


سد کوچک دیگری به نام بند میزان در قسمت شمال ‏رود کارون بنا شده است که جریان آب را به درون کانال گرگر هدایت می‌کند. بر مبنای متون تاریخی ‏بر جای‌ مانده سازه آبی عظیم و پیچیده شوشتر در سه تا هفت سال بنا شده است.‏


انتهای پیام/