به گزارش حوزه رادیو تلویزیون گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از روابط عمومی رسانه ملی ، پورمحمدی در این مراسم كه به بهانه هفته پژوهش برگزار شد، اظهار داشت: در زمان ما پژوهشگری جزو مشاغل مازاد محسوب می شد. خوشبختانه امروزه سختگیری بیشتری در این زمینه دیده می شود و مانند گذشته هر كس از گَردِ راه برسد پژوهشگر نمی شود كه این امر مایه افتخار است.

وی ضمن قدردانی از تلاش های جعفر عبدالملكی، رئیس مركز پژوهش و سنجش افكار، عملكرد این مركز را مثبت ارزیابی كرد و گفت: خوشبختانه در دوره های اخیر افرادی در جایگاه های شغلی مركز پژوهش منصوب می شوند كه با پژوهشگری غریبه نبوده و آن را به خوبی می شناسند. حداقل در زمینه رسانه ها می توانم بگویم كه پژوهش های این مركز برای ما كارآمد بوده است.

معاون سیما در انتقاد به نظام آموزشی ایران و خروجی آن از اولین سال های شروع تحصیلات تا مقاطع بالای دانشگاهی، خاطرنشان كرد: نظام آموزشی مبتنی بر مدرك گرایی شرایط نامناسبی به وجود آورده است. بنابراین معتقدم تا كسی جوهره پژوهشگری نداشته باشد به جایی نخواهد رسید.

پورمحمدی در بخش بعدی سخنان خود به موضوع پایان نامه ها و رساله های دكتری نگارش شده توسط دانشجویان اشاره كرد و گفت: با نگاهی به عناوین پایان نامه ها دیده می شود كه اغلب اوقات "پژوهش" ، مساله ما نبوده و یا اولویت نداشته است. ده ها و صدها مساله روی زمین مانده در جامعه وجود دارد كه تا كنون مورد توجه رساله های پژوهشی قرار نگرفته اند. موضوعاتی كه به واقع نیاز مدیران و سیاستگذاران جامعه هستند.

وی در این باره ادامه داد: آنچه تاسف بار است پژوهشگر ما دنبال مسائل مهم و حساس نبوده و عناوین خنثی را انتخاب می كند. افزون بر این، پژوهشگر گاهی خط قرمزهای فرضی برای خود ترسیم می كند كه باعث می شود دنبال مسائل حاد نرود. در رشته های علوم انسانی انبوهی از پژوهش ها وجود دارد كه به درد كشور ما نمی خورد.

او در ادامه به اشكالات تحقیقات دانشگاهی در ایران اشاره كرد و گفت: تحقیقات ما كمی، ساختاری و برون گراست. از سوی دیگر استفاده از ابزارهای پیچیده راهی در پژوهش های ما نداشته و همچنان به تكمیل پرسشنامه بسنده می كنیم. از روش های تركیبی بهره نمی بریم و روش های تحلیل گفتمان، تحلیل محتوا، نشانه شناسی و مهم تر از همه روش تاریخی و تطبیقی كمتر استفاده می شود. در نتیجه می توان گفت دانشگاه ها در روش تحقیق ضعیف عمل می كنند.

پورمحمدی در توضیحی بیشتر افزود: پرسشگری كه به صورت مستقیم به سراغ جمعیت مخاطب می رود هم نتیجه مطمئنی نمی تواند كسب كند چه برسد به پخش كردن پرسشنامه و نتیجه گیری بر اساس پاسخ به این سوالات. این مساله بالاخص درباره موضوعات پیچیده و انتزاعی با توجه به فرهنگ خاص مردم ایران، نمود بیشتری می یابد. به این معنی كه مثلا پرسش درباره نماز خواندن اكثرا پاسخ مثبت به همراه دارد و حقایق به دست پژوهنده نخواهد رسید.

او در پایان یادآور شد: اشكال دیگر عدم شناخت پژوهشگر از وضعیت تاریخی، فرهنگی و مذهبی جامعه ایران است. آمار و  ارقامِ صرف دردی را دوا نخواهد كرد. اینكه چه حجم پژوهش ارائه داده ایم بدون توجه به عناوین مورد نیاز، كارآمد نخواهد بود. 


انتهای پیام/