باشگاه خبرنگاران جوان - زهرا بلدی‌فروشانی که با مستند «سخن پارسی» از ایرانصدا در جشنواره پژواک شرکت کرده گفت: از سال‌های نوجوانی تا اکنون، پاسداری از فرهنگ و تمدن کهن ایران‌زمین همواره مرا به خود می‌خواند و در این ‏میان، زبان پارسی ــ که آیینه تمام‌نمای هویت ملی ما ایرانیان است ــ در اندیشه‌ام جایگاه والا و ارجمندی ‏داشته و دارد. ‏

وی ادامه داد: دِریغا دِریغ که در روزگار کنونی، به‌ویژه در میان جوانان، کاربری واژگان بیگانه و واژه‌های شکسته پارسی در ‏سخنان روزمره و فضای مجازی رواج بیافت. پدیده شومی که نه‌تنها ساختار این زبان، بلکه بنیاد‌های هویتی‌مان را ‏ویران کند. ‏
این مستند ساز ادامه داد: از این روی، اثر صوتی «سُخن پارسی» را ساختم تا گامی برای انجام چنین ‏اندیشه‌ای باشد. اگر چه رمزی از راز این زبان در صد زبان نگنجد. ‏

‏ بلدی‌فروشانی در مورد مستند خود تصریح کرد: در این اثر صوتی، با بزرگان و فرهیختگانی، چون ژاله آموزگار، دکتر میرجلال‌الدین کزازی و دکتر حسن ‏انوری رایزنی کردم و از کمک‌شان بهره‌مند شدم تا زبان پارسی را از دیدگاه‌های گوناگون زبان‌شناسی و تاریخی و ‏ادبی بررسی بکنم و جلوه‌هایی از شیوایی آن را در آثار شاعران کهن این مرز و بوم بازشناسانم. همان‌ها که ‏چشم‌های‌شان سپید شد تا شکوفه سپید زبان پارسی پیوسته بشکُفَد و باشد تا در مینو، روان‌شان شاد باد.

وی ادامه داد: در ساختار صوتی این اثر از تصنیف‌های ماندگار با صدای هنرمندانی، چون شهرام ناظری، همایون شجریان و ‏دیگر بزرگان آواز ایران بهره بردم تا پیوند دلنشینی میان سخن و خُنیا پدید آورم که آن سخن را که به آواز ‏برخاست، بر دل خوش بنشیند. ‏امید دارم این اثر فرهنگی، راهی به دل و جان جوانان بگشاید؛ نسلی که با آشنایی ژرف این زبان کهن ‏بالنده و پوینده، به خود بیایند و بکوشند تا این یادگار ارزنده را بِه از این نگاه بدارند که ما داشتیم و آن را به ‏نسل دیگر بدهند و یاد و نام‌شان زِیَنده و پاینده بماند که بگفتند: «کَسی کَز خِرَد بَر خورد، کَی مُرَد؟». ‏

بلدی‌فروشانی درباره جشنواره (پژواک) ادامه داد:پیش از آغاز دوره ریاست دکتر جبلی، ساختار «مستند» در برنامه‌سازی رادیو کمتر مورد توجه قرار می‌گرفت و در آثار همکاران نیز کاستی‌هایی مشهود بود. به باور من، برگزاری جشنواره «پژواک» و پدید‌آوردن فضای رقابتی سالم با تکیه بر تولیدات مستند، نه‌تنها به بهبود کیفی آثار انجامید، بلکه جایگاه مستند را به‌عنوان یکی از قالب‌های دشوار، اما اثرگذار و ارزشمند در رادیو برجسته ساخت. این رویداد فرهنگی زمینه‌ای فراهم آورد تا برنامه‌سازان، با بهره‌گیری از دانش، تجربه و آفرینش هنری، در این گونه کمتر پرداخته‌شده، دست به تولید آثاری بدیع و ماندگار بزنند. امید آن دارم که در روند داوری، دادگری و شایسته‌گزینی در پیش گرفته شود تا از کوشش‌های همکارانی که دل در گرو فرهنگ دارند، به‌درستی قدردانی شود. بی‌گمان، چنین سپاسگزاری‌هایی می‌تواند پشتوانه دلگرمی و انگیزه‌ای برای ادامه راه آفرینش فرهنگی باشد.