به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ وقتی دلت هوای مطالعه اندیشمندی را می‌کند، ناخودآگاه دلت تو را به سوی «نامه‌ها»ی «جبران خلیل جبران» می‌کشاند در لا به لای نامه‌هایش نام افرادی مثل «امین غریب» ، «جمیل معلوف»، «سلیم سرکیس» و «امین ریحانی» دیده می‌شود. از جمله کسانی که برای وی نامه نوشته «امین غریب» است. 

وی نخستین شماره مجله «الحارس» را در شهر بیروت منتشر کرد. انتشار این مجله پس از عزیمت وی به شهر سائوپائولو پایتخت برزیل در سال 1953 میلادی نیز ادامه یافت. مهمترین کار وی تشویق جبران خلیل جبران به نوشتن مقالاتی بود که در نشر «مهاجر» منتشر می‌شد.

جبران خلیل جبران در نامه خود به امین غریب برای پوزش و عذر‌خواهی از وی جملاتی می‌نگارد که جذابیت خاصی برای مخاطب دارد.

وی در این جملات می‌گوید: «انسان تنگ‌نظر از خود می‌پرسد که چگونه می‌توان خطای دوستم را ببخشم اما حقیقت به او می‌آموزد که چگونه از دوستش پوزش بخواهد».

وی در جای دیگری از نامه‌اش می‌گوید: «آدمیان دوری دوستان و یاران را خوش ندارد زیرا لذت‌ها از طریق حواس پنجگانه درک می‌کنند اما روح جبران خلیل جبران چندان فرا رفته که بدون نیاز به حواس ظاهری لذت‌ها را درک می‌کند. می‌بیند، می‌شنود و لمس می‌کند. پای توصیف و تصویر‌آفرینی به «نامه‌ها» اثر جبران خلیل جبران باز می‌شود وی از این ابزار استفاده می‌کند. گویی اینگونه سخن گفتن جزئی از وجود وی شده است. جبران خلیل جبران در نامه خود به جمیل معطوف، پائیز را اینگونه وصف می‌کند: «پاییز از راه رسیده، درختان پریشان آخرین اشک‌های خود را بر بستر علف‌های خشک می‌افشانند و نفس‌های زمستان در هوا موج می‌زند».

اما وی از بیان احساسات خود در نامه‌هایش دوری نمی‌کند. در نامه جبران خلیل جبران به نخله جبران آمده است: «نمی دانی چقدر دلم برایت تنگ است و چه اندازه دلم می‌خواهد، تو را در آغوش کشم».

جبران خلیل جبران فروتنی اش را نسبت به شاعران هم عصرش در نامه‌هایش اظهار می‌کند. وی در نامه‌اش خطاب به «سرکیس» می‌گوید: مقاله‌ای را به مناسبت بزرگداشت خلیل مطران ارسال می‌کنم. 

وی در این مقاله، این شاعر را شاعری بزرگ خطاب می‌کند که روح خویش را چون باده‌ای در جام نهضت معاصر جهان عرب می‌ریزد.

لحنی صمیمانه در جای جای «نامه‌ها» اثر جبران جلیل جبران به چشم می‌خورد. این مسأله در تمام نامه‌های وی وجود دارد. در کنار این لحن صمیمانه،‌صراحت کلام وی نیز دیده می‌شود.

این صراحت را در نامه وی به «اسعد رستم» می‌بینیم. هنگامی که با صراحت می‌گوید: «دیروز به شما‌ها گفتم و  امروز هم کتباً تأکید می‌کنم که سخنان تو نوعی و سرکشی در برابر سنت الهی در تکوین است.

کتاب «نامه‌ها» اثر جبران خلیل جبران را در واقع می‌توان آینه تمام نمای شخصیت این اندیشمند دانست. در این نامه‌ها ابعاد مختلف شخصیت وی دیده می‌شود. از طرف دیگر لحن صمیمی «نامه‌ها» اثر جبران خلیل جبران کشش داستانی برای مخاطب ایجاد می‌کند که کتاب را تا انتها ادامه می‌دهد. توصیفات کتاب «نامه‌ها» نیز کشش‌ داستانی کتاب را دو چندان می‌کند و مخاطب را با زیبایی‌های نشر وی همراه می‌سازد.


انتهای پیام/