این پل معلق طولی بیش از یک کیلومتر و 24.5 متر نیز عرض دارد و رکورد مرتفع ترین پل معلق در جهان را نیز از آن خود کرده است. اما آنچه که این پل را بیش از این اعجاب آور می کند، شیوه ساخت آن است. منطقه ای که این پل قرار دارد جزو یکی از مناطق صعب العبور و خطرناک جغرافیایی است. نزدیک ترین جاده از منطقه 3 کیلومتر فاصله دارد، شیب دیواره های دره بین 75 تا 90 درجه است و همچنین تمام دره نیز با پوشش متراکم درختی پوشیده شده است که اگر هم با وجود شرایط سخت جغرافیایی بتوان در آنجا عملیات عمرانی انجام داد، این کار باعث از بین رفتن مقدار غیر قابل قبولی از محیط زیست آن منطقه خواهد شد. اما این پایان مشکلات نیست، باد های شدیدی که بین دره در حال وزیدن هستند نیز کار با هلیکوپتر را خطرناک و دشوار خواهند کرد. با وجود این شرایط محیطی، هم ساخت پلی با ستون های 500 متری غیر منطقی است هم این کار باعث نابودی درختان محیط خواهد شد.

پس تنها راه ممکن استفاده از پل های معلق بدون ستون میان این دو قله است، اما چگونه می توان دو نقطه با فاصله بیش از یک کیلومتر که دره ای با عمق نزدیک نیم کیلومتر نیز بین آنها قرار دارد را به هم متصل کرد؟ ظاهرا هیچ راه حلی برای احداث این پل وجود نخواهد داشت. اما در این مواقع همیشه یک شعار بین مهندسین رایج است که: "یا راهی خواهیم یافت، یا راهی خواهیم ساخت". در این مورد هم این شعار جواب داد و مهندسین پس از تلاش فروان و بررسی راه حل های مختلف، یک روش خلاقانه را برای آغاز عملیات احداث پل ابداع کردند.

 اولین قسمتی از کابل های تعلیق پل های معلق که نصب می شود، طنابی به نام Pilot Cable است که از ابتدا تا انتهای پل کشیده می شود. جنس این طناب از الیاف بسیار مقاوم و قابل ارتجاع است که برای این پل، دو رشته از این طناب ها به طول 1300 متر استفاده شده است که باید در ارتفاع تقریبا 500 متری، دو سمت دره را به هم متصل می کردند. با توجه به شرایط محیط، حمل این کابل ها از یک سو به سوی دیگر چالشی را به وجود آورده بود. برای اولین بار، برای اینکار یک سیستم مخصوص پرتاب موشک با استفاده از موشک های نظامی طراحی شد که بتواند طناب های مذکور را به نقطه ای با فاصله 1100 متر آنطرف تر متصل کند. در ابتدا میزان خطای موشک ها در هر جهتی تا 40 متر محاسبه شده بود اما در نهایت این اختلاف به 10 تا 15 متر رسید. برای دستیابی به این دقت، مدلی برای شبیه سازی پرتاب موشک ها ساخته شد تا عوامل محیطی نظیر میزان باد محیط در دقت موشک ها بررسی شود.سرانجام در تاریخ نهم اکتبر سال 2006 میلادی ، دو موشک این دو طناب را از روی دره 500 متری رودخانه Sidu عبور دادند و یک کیلومتر آنطرف تر به تیم مستقر در آن سمت دره رساندند. کل این عملیات شاید چندین ثانیه طول کشیده باشد اما استفاده از این روش جدید باعث کاهش قابل توجه هزینه های این پروژه شد.

منبع: سخت افزار

انتهای پیام/