حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران  جوان- عاطفه گودرزی؛ بعضی وقتها زیر سقف آبی آسمان در کوچه پس‌کوچه‌های شهر جستجو‌گر نشانی هستیم که با فراغت از هیاهوی زندگی روزمره لختی به آرامش سوقمان دهد. شاید خبری از تولد یک نوزاد،‌ آشیانه ساختن یک گنجشک در تراس خانه‌هامان و یا حتی شکفتن یک گل سرخ در باغچه‌ای که سالها نگاهی متوجه‌اش نبود و خلاصه هر آن چه که رنگ و بویی از عشق و امیدواری داشته باشد می‌تواند درنگی باشد برای تنفس یک هوای تازه گاهی وقت‌ها نیز دیدن یک تابلوی نفیس نگارگری با آمیزه‌های از عشق الهی و نگاره‌های ناب اسلامی، ایرانی می‌تواند همان درنگ باشد. همان آن تماشای یک اثر هنری که به جان آدمی می‌نشیند. به همین بهانه به سراغ یکی از نگارگران پیشکسوت رفتیم که در آثارش به راحتی می‌توان رگه‌ای از عشق الهی را یافت.

رضا بدر‌السماء متولد آذرماه سال 1328 در شهر اصفهان دیده به جهان گشود و پس از پایان دوره متوسطه به صورت حرفه‌ای و مستمر در نگارگری ایرانی به فعالیت پرداخت. وی در سال 1387 موفق به اخذ درجه یک هنر از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گردید. در ذیل گفتگوی ما با استاد بدرالسما، را می‌خوانید.

با اینکه توان جسمی‌ام کم شده اما همچنان با عشق و علاقه مشغول نقاشی هستم و مدتی است گه به واسطه ارادتی که به ائمه دارم مینا کاری می‌کنم و آن بزرگواران را موضوع اصلی کارم قرار می‌دهم. در حال حاضر تمرکزم روی مینای حبیب‌بن مظاهر است.

من از سنین کودکی به هنرهای تجسمی و به ویژه نقاشی گرایش خاصی داشتم و بعد از اتمام دوره متوسطه به صورت حرفه‌ای و جدی نقاشی را دنبال کردم.

بسیار زیاد. من در خانواده‌ای به دنیا آمدم که همه به کارهای هنری و صنایع دستی اشتغال داشتند در نتیجه محیط برای رشد استعداد و پیگیری علایقم کاملاً‌ فراهم بود. به طور کل خانواده و محیطی که فرزند در آن رشد می‌کند می‌تواند در شکل‌گیری ذائقه هنری فرد بسیار مؤثر باشد. البته مهم‌تر از آن خود فرد است. به فرض من به عنوان پدر خانواده هیچ وقت فرزندانم را مجبور نکردم که هنر من را دنبال کنند اما آنها با رفت و آمد در فضاهای هنری خودشان به هنر علاقه نشان دادند و آن را مجّدانه دنبال کردند.

بله، اکنون که بیش از 60 سال از فعالیت هنری من می‌گذرد می‌توانم بگویم که بیشترین تمرکزم روی نگارگری بوده. البته روی تکنیک‌های دیگر مثل آبرنگ هم کار کرده‌ام و مینا را هم تجربه کرده‌ام اما نگار گری همیشه برای من بسیار حائز اهمیت بوده. همان‌طور که می‌دانیم بیشترین کاربرد نگارگری در تصویر‌سازی کتاب است و من قریب به 30 سال است که تصویر‌گر کتاب‌های چون رباعیات خیام و حکایات سعدی بوده‌ام.

واقعاً به همه لحاظ در سختی بسیاری بودم. آن زمان منبعی نبود و موزه‌ای به آن صورت برای بازدید وجود نداشت. کتابها محدود بود و کلاس‌های آموزشی به ندرت دیده می‌شد. اما اکنون که به گذشته نگاه می‌کنم می‌بینیم چون این هنر را به سختی بسیار کسب کرده‌آم قدرش را بیشتر می‌دانم.

انسان در هر رشته‌ای که بخواهد فعالیت کند فراز و نشیب بسیار دارد. اما اگر کسی واقعاً‌ هدف و علاقه داشته باشد با مداومت به نتایج خوبی خواهد رسید. شکست‌ها را هم پلی برای پیروزی می‌داند و از آن به عنوان سکویی برای پیشرفت بهره خواهد برد.

بالاترین مزد هنرمند لذتی است که از دیدن آثارش نصیبش می‌گردد. من همیشه احساس می‌کنم گمگشته‌ای دارم که همانا خداوند است و با خلق آثار جدید هر بار در پی یافتن گمگشته خود هستم. از این رو حس تعلق به آثارم بسیار زیاد است.

همان‌طور که گفتم با خلق هر اثر هنری در پی رسیدن به کمال هستم وقتی یک تابلو می‌کشم علاقه خیلی زیادی به آن دارم تا اینکه دوباره به این ذهنیت برسم که هنوز به آن غایت مطلوب دست نیافته‌ام و اثری جدید بیافرینم. مسلماً آفرینش اثر جدید شدت علاقه به آثار قبل را کم می‌کند اما بعضی آثار از ماندگاری بالایی برخوردارند و در ذهن هنرمند بهتر می‌مانند مثل زمانی که برای ائمه اطهار کار می‌کنم.

خوشبختانه امروز زمینه برای فعالیت و پیشرفت جوانان فراهم است. وجود کلاسها، ‌اساتید برجسته،‌ کتابهای معتبر می‌تواند بسیار کمک‌کننده باشد. ولی متأسفانه نسل معاصر خیلی وقت و حوصله صرف نمی‌کنند در حالیکه باید یادشان باشد موفقیت حاصل‌ تمرین و ممارست بسیار است.

اول علاقه خودشان را پیدا کنند و بعد با راهنمای خوب و پشتکار جلو بروند. جوانهای عزیز باید قدر شرایط و امکانات را بدانند و به نحو احسن از آن استفاده کنند. هنرمندان پیشکسوتی که در حال حاضر راهنمای جوانان هستند زحمت بسیار کشیده‌اند و جوانان باید از حضور آنان بهره کافی را برده و دنباله‌رو مسیر آنها باشند.

انتهای پیام/