علی معلم تهیه‌کننده و کارگردان سینما در گفتگو با
خبرنگار سینما باشگاه خبرنگاران، در خصوص استفاده از منابع فیلمنامه‌ها گفت: با توجه به این‌که رمان‌ها و داستان‌ها برای تصویر شدن با محدودیت‌هایی روبرو هستند در نتیجه ممکن است به خوبی به تصویر کشیده نشوند.
معلم در خصوص موانع داشتن یک فیلمنامه قوی اظهار داشت: دو دلیل در این زمینه وجود دارد یکی بی‌توجهی به آثار نویسندگان برچسب‌های سیاسی که به آنان زده می‌شود مانع فعالیت آن‌ها شده از سوی دیگر برخی نویسندگان به جای ایفای نقش موثر در حوزه ادبی خود چهره‌ای سیاسی پیدا کرده‌اند.
وی در ادامه افزود: بسیاری از داستان‌ها به ویژه داستان‌های کهن قابل تبدیل به قالب امروزی است، اما سینمای ایران به دلیل نیاز این داستان‌ها به فضاسازی ویژه و بحث مادی امکان ساخت آن را نداشته است.
معلم افزود: رمان‌هایی مانند «سو وشن» از سیمین دانشور و «رازهای سرزمین من» از براهنی با وجود قابلیت بالای فیلم شدن و برتری نسبت به فیلم‌های قلابی و شعار دارد با بی‌توجهی روبرو شده‌اند.
علی معلم تصریح کرد: بی‌سوادی، سیاست و منع کار یک نویسنده به دلایل مختلف از اشکالاتی است که ضعف فیلمنامه در سینمای ایران را شدت بخشیده است.
تهیه کننده «آل» در خصوص جلوگیری از کپی گفت: امروزه به دلیل تعدد داستان و ساخت بالای فیلم و در دسترس بودن آثار آثار ادبی و سینمایی تشخیص تفاوت بین سرقت، امنت‌داری و تعلق داستان به نویسنده دشوار است بنابراین یکی از راه‌های جلوگیری از کپی ثبت آثار است که کمک می‌کند اگر داستانی مشروعیت دارد قابلیت پیگیری برای نویسنده‌اش را داشته باشد.
معلم با انتقاد از نقش مدیران اظهار داشت: عامل انجام نادرست کار‌ها در ایران مدیران هستند و متاسفانه ارتباط بین بخش‌های مختلف فرهنگی در ایران خوب نیست.
وی افزود: با استفاده کردن از آثار هنرمندان مثل خرید یک عکس از عکاس یا خرید حقوق یک رمان می‌توانیم صاحبان آثار و زندگی آنان را حفظ کنیم، اما متاسفانه مدیران ما با وجود تعداد پایین اندیشمندان فرهنگی و هنری نسبت به جمعیت کشور و نداشتن بیمه و در آمد پایین آنان، در رسیدگی به این عزیزان اهمال می‌کنند.
این کارگردان سینما درباره ادامه راه سینمای ایران گفت: سینمای ایران در سال‌های تعیین کننده خود انرژی بالایی دارد اما به دلیل نداشتن استراتژی برای توسعه این انرژی کفایت نمِی‌کند.
علی معلم در پایان افزود: نیازمند یک نظام فکر سازمان یافته در سینما اعم از صنف، دولت و بخش‌های مختلف هستیم، چرا که باید افق سینما در فعالیت‌های کشور مشخص باشد که در صورت نبود استراتژی و افق مناسب ممکن است سینمای ایران از بین برود.
انتهای پیام/
