دوران جنگ عرصه تجلی رشادت دلیرمردانی بود که به بهای جان خود، آب و خاک و ناموس ایرانی را پاس داشتند.

دلاورانی که گاه آن گونه که شایسته است به نسل امروز شناسانده نشده اند و در عین خوشنامی در بین همرزمان، در عرصه عمومی گمنام مانده اند.

سرلشکر شهید یعقوب علیاری بنیانگذار و نخستین فرمانده لشکر 58 تکاور ذوالفقار ارتش، از زمره این جنگاوران توانمند و کمتر شناخته شده ایرانی است.

این تکاور گمنام ارتش در مهر ماه سال 1318 هجری شمسی در محله «هفت آسیاب» ارومیه دیده به جهان گشود.

در سال 1338 وارد دانشکده افسری و در سال 1341 با درجه ستوان دومی و رسته پیاده به دوره مقدماتی اعزام شد.

پس از یک سال با نمره ممتاز فارغ التحصیل و به یگان چترباز که بعدها تیپ 23 نیروهای مخصوص نامیده شد، رفت.

دوره های چتربازی، نیروی ویژه، تیز یلان، رنجر و نیروهای مخصوص، اسکی و جنگ در کوهستان، آموزش زبان انگلیسی را در ایران، آمریکا و فرانسه طی کرد.

در سال 1353 جزء سپاه صلح سازمان ملل به مدت شش ماه به کشور ویتنام اعزام شد که خود، عاملی برای پیشرفت و بالا بردن دانش نظامی او بود.

در سال 1358 در راستای اجرای فرمان ابلاغی، تاسیس، سازمان دهی، آموزش و فرماندهی تیپ 58 تکاور ذوالفقار را به عهده گرفت و پس از آموزش با همان تیپ تکاور به جبهه اعزام شد.

دریافت دو نشان فتح از دست مبارک مقام معظم رهبری و فرمانده معظم کل قوا گویا و موید ویژگی های متمایز برجسته و کم ­نظیر امیر سرلشکر شهید یعقوب علیاری است.

این شهید والامقام، چندین بار تحت عمل جراحی قرار گرفته و هفت ماه در بیمارستان بستری شده بود ولی بازهم دست از جنگ بر علیه رژیم بعثی عراق برنداشته بود.

صدام، در زمان جنگ تحمیلی برای زنده و مرده این شهید والامقام جایزه تعیین کرده بود ولی به خواست خدا، هیچگاه به این هدف خود نرسید.

به علت برونشیت مزمن ریوی ناشی از مصدومیت شیمیایی در منطقه عملیاتی و ترکش گلوله های دشمن در سینه، بازو، زانو و پای راست به افتخار جانبازی 70 درصد نایل آمده بود.

سرانجام امیر سرلشگر یعقوب علیاری پس از سال ها مبارزه و جهاد و تحمل درد و رنج در سیزدهم آذرماه سال 1385 بر اثر عوارض شیمیایی به خیل کاروان شهیدان والامقام سال دفاع مقدس پیوست و یاد و نامش جاودانه شد.

هم اکنون پیکر مطهر شهید علیاری، در قطعه 29 بهشت زهرای تهران در جوار امیر سپهبد شهید علی صیاد شیرازی که مدتی افتخار استادی اش را نیز داشت آرام گرفته و میعادگاه عاشقان و عارفان و دلسوختگان است.