به گزارش خبرنگار ادبیات باشگاه خبرنگاران؛سیدناصر حسینی‌پور راوی کتاب "پایی که جا ماند" عصر امروز با حضور در نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران در غرفه انتشارات سوره مهر حاضر شد و در خصوص اسرای دوران دفاع مقدس گفت: دوستان ما که دست به قلم داشتند بیشتر سفیدی اسرای ایرانی و سیاهی سپاه عراق را دیدند، اما به نظر من اینطور نیست که همه اسرای ایرانی در عراق صددرصد با منش سفید بودند کسانی هم بودند که به معنای واقعی بد باشند اما ما جسارت به خرج ندادیم تا آن را بیان کنیم.

حسینی‌پور ادامه داد: جنگ از سال ۶۷ برای همه به جز اسرا تمام شد. آن‌ها باید در زندان با حفظ عزت زندگی می‌کردند تا در ‌‌نهایت به کشورشان برسند. نظامیان عراق خوشحال بودند از آنکه ما در چنگال آنهاییم اما خود آن‌ها اذعان داشتند که تنها جسم ما را اسیر کرده‌اند و آرمان و ارزش‌ها و عقیده‌های ما به تسخیر آن‌ها در نیامد.

وی عنوان کرد: من به عنوان یک رزمنده دیده بان۱۹ ساله که در مکتب امام (ره) درس خوانده بودم یاد گرفتم که در دوران اسارتم دیده‌بان باشم، اما دیده‌بان اعمال و رفتار و منش انسان‌ها چه ایرانی باشد چه عراقی و اینگونه شد که این خاطرات بعد از انتشارات از نظر مقام معظم رهبری روایتی استثنایی از حوادثی تکان دهنده تعبیر شد.

حسینی‌پور افزود: من در دوران اسارت اصلا در ذهنم به فکر کتاب نوشتن نبودم دلم می‌خواست تنها یادداشت‌های روزانه داشته باشم به خاطر دارم که دو بند کفش از پوتین یک رزمنده که در بیمارستان الرشید عراق بر اثر اصابت متعدد ضربات باتوم عراقی‌ها به شهادت رسیده بود، برداشتم، به ازای هر روز که می‌گذشت یک گره بر بند بلند‌تر و یک گره بر بند کوتاه‌تر می‌زدم و اینگونه حساب روز‌ها را داشتم.

وی ادامه داد: پیش از این همیشه می‌گفتم که یادداشت روزانه نوشتن مخصوص سلاطین است، اما من به شما می‌گویم که جنگ از رزمندگان ایرانی افرادی ساخت که این گونه یادداشت نویسی را از دست رجال و سلاطین گرفته و به آن بعد تازه‌ای دادند.

راوی کتاب "پایی که جا ماند" ادامه داد: به اعتقاد من دفتر ادبیات حوزه هنر در سال‌های گذشته در بسط فرهنگ دفاع مقدس پرچم دار جریان فرهنگی در کشور بوده و کتاب‌های وزینی را منتشر کرده است که‌گاه در چندین چاپ تجدیدنظر می‌شود. این خاطرات چون مردمی هستند و بحث مردمی بودن جنگ کمتر دیده شده، بسیار مورد استقبال است. اگر جنگ را به عنوان پیکره انسان در نظر بگیریم این خاطرات روح آن را تشکیل می‌دهد.

حسینی‌پور با اشاره به شباهت میان ادبیات شفاهی دفاع مقدس و ادبیات جنگ در سایر کشور‌ها گفت: در هر کجای دنیا کسی در جنگ به اسارت در آمده خاطراتش از اسارتش طرفداران زیادی دارد. کتاب من وقتی در لبنان چاپ شد در ظرف ۱۰ روز بیش از ۲هزار نسخه از آن به فروش رفت و این یعنی میان همه مردم دنیا در ارتباط با این خاطرات نوعی هم پنداری وجود دارد و از خریدن آن پشیمانی ندارد اما آنچه که خاطرات اسرای ما را بعد جهانی می‌دهد نگاه اخلاقی و انسان مداری است که رزمندگان ما در دفاع مقدس از خود به خرج داده‌اند و این چیزی نیست که بتوان آن را انکار کرد. به نظر من این ظرفیت را باید با استفاده از ترجمه به کشورهای جهان صادر کرد مگر ما چه چیزی از فرهنگ اصیل انقلاب اسلامی برای صدور کم داریم.

وی در پایان در پاسخ به سوال دیگری در مورد ساختن سریالی بر مبنای این اثر گفت: آقای سیروس مقدم کارگردانی است که در فعالیتهای خود نشان داده که می‌تواند از پس ساختن چنین سریالی بر آید و خودش هم در اظهارنظر‌هایش عنوان کرده که امیدوارم اجازه بدهند تا این اثر را به سریال تبدیل کنم اما من شنیده‌ام دوستان بخش حوزه هنری این کتاب را به آقای محمدمهدی عسگر‌پور دادند و او نیز بر اساس آن یک فیلمنامه برای یک اثر سینمایی ۲ ساعته نوشته است فکر نمی‌کنم عمر من برای ساخته شدن این فیلم کفاف بدهد چون حدود ۱۰ سالی طول می‌کشد اما به شخصه خودم طرفدار آقای سیروس مقدم هستم.‌ای کاش او این کتاب را به سریال تبدیل می‌کرد.