به گزارش خبرنگار حوزه سینما باشگاه خبرنگاران، سرانجام سی و دومین جشنواره فیلم فجر به پایان رسید، پایانی که حاشیه هایی هم داشت ابتدا قبل از شروع جشنواره مسئولان برگزاری به حدی در صدور کارت ها صرفه جویی کردند که گفتیم حتما کاخ جشنواره خلوت و آرام خواهد بود اما زمانی که به روزهای پایانی می رسیدیم خبری از آن سکوت نبود طوری که رسانه ها و حتی سینمایی ها به خاطر حضور افرادی غیر از خود مجبور به انزوا شدند و حتی در سالن های نمایش، ایستاده فیلم ها را تماشا می کردند. رسانه هایی که اگر نبودند اخباری از جشنواره به بیرون کاخ نمی رفت و این کم لطفی همچنان ادامه دارد.

هرچه مسئولان برگزاری سعی کردند آرامش و امید را در طول برگزاری برقرار کنند اما این اتفاق میسر نشد چراکه شاهد فیلم هایی بودیم که اثری از امید در آنها دیده نمی شد و از کارگردانانی که انتظار می رفت فیلم های خوبی را بسازند، چیزی ندیدم.

اما در مورد نشست های پرسش و پاسخ که هرسال یک حاشیه را دارد امسال نیز به نوع پرسش ها بر می گردد که متاسفانه گردانندگان نشست با گلچین کردن سوالات صدای اعتراض همگان را درآوردند که انگار تنها این نشست ها محفلی برای تعریف از سازندگانی است که بسیار برای ساخت فیلم های خود به مدت 10 سال سختی دیدند و حتما باید از آنها تعریف و قدردانی کرد.

در این دوره از همه نوع فیلم ها دیدیم درام، تاریخی ، دفاع مقدس و حتی سیاسی که برخی از آنها مورد پسند دوستان قرار نگرفت مثلا در آخرین روز نمایش فیلم های جشنواره اتفاقی عجیب رخ داد و جابه جایی فیلم ها یعنی تغییر ساعت نمایش فیلم سیاسی "من عصبانی نیستم" در ساعت صبح جشنواره بود که که مثل اینکه باید نام این فیلم را می گذاشتند من عصبانی هستم؛ این فیلم به دلیل سیاسی بودن در برخی از سینما و استان های مختلف اجازه نمایش پیدا نکرد.

امسال مهمانان متفاوتی به کاخ جشنواره آمدند که چند سالی را از دور ماندند کسانی چون کامبوزیا پرتوی، رخشان بنی اعتماد و یا همچون اصغر فرهادی در ایران نبودند و امسال فرصت حضور پیدا کردند.

ابهام در مجری اختتامیه جشنواره چالشی دیگر است که در آخر مراسم رخ داد انتخاب شدن و یا نشدن حسین پاکدل برای اجرای اختتامیه جشنواره فیلم فجر مسئله‌ای است که جای بحث دارد.

جشنواره فیلم فجر زمانی معنای بین المللی پیدا می کند که بخش را به فیلم های خارجی و بازار فیلم اختصاص می دهد و  اتفاق مهم بازارهای فیلم ملاقات هایی است که بین هیات های کارشناسی برای رد و بدل شدن فیلم صورت می گیرد اما حتی در جشنواره های بزرگ نیز شاهد خرید و فروش در بازار فیلم نیستیم بلکه نمونه فیلم ها گرفته می شود و پس از مشورت در مورد خریداری یک فیلم تصمیم گیری می شود. اما بزرگترین اشکال بازار فیلم تهران این است که محل ثابتی برای برگزاری آن نداریم و با وجود اینکه به واسطه هفده دوره برگزاری یک بازار قدیمی و معتبر است اما هنوز مکان مشخصی ندارد و این اصلا مطولب نیست و از سوی دیگر به دلیل دوری محل نمایش فیلم ها از بازار فیلم دسترسی به میهمانان خارجی مشکل است.

با وجود تاکید رئیس محترم جمهور، وزیر ارشاد و معاون سینمایی و بسیاری مسئولین دیگر، جز یکی دو فیلم بقیه فیلم‌ها تلخ، خشن و یا مأیوس‌کننده بوده اند. و در صورتی که این رویه را معکوس کنند سینمای امید، ناامید می شود. وقتی فیلم‌های تلخی چون «عاشق‌ها ایستاده می‌میرند»، «قصه‌ها»، «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو»، «گنجشگک اشی‌مشی»، «بیگانه»، «برف»، «ملبورن»، «سیزده» را می‌بینم که یک لحظه هم کارگردانان به اعصاب مخاطب فکر نمی کنند باید دید چه آینده ای در انتظار مخاطبان و علاقمندان به سینما خواهد بود.

فیلم سینمایی "شیار ١٤٣ " به کارگردانی نرگس آبیار با بالاترین آمار استقبال توانست در صدر آرای مردمی قرار گیرد و مسیر موفقیت آمیز خود را آغاز کند.

شامگاه 22 بهمن ماه 92 با برگزاری اختتامیه، سی و دومین جشنواره فیلم فجر به پایان می رسد و باید دید هیأت داوران چه انتخابی در مورد برگزیدگان جشنواره دارند تا اینجا که نامزدهای جشنواره را اعلام کردند بسیار جای بحث دارد اما باید منتظر ماند چه نتایجی را اعلام خواهند کرد.

انتهای پیام/