دنیا مثل قبر بزرگی است که مردگان آن، نسلهای بیشماری از فرزندان آدم و حوّایند(ع)، با آرزوهای کوچک و بزرگی که به گور برده اند.
خدایا! ما وارثان ماتم زده اهل قبور را با نوید برآورده شدن آسمانی ترین آرزوی آدم خاکی ـ که سینه هایمان را سخت می فشارد ـ، شاد و مسرور فرما!.
خدایا! زمین ـ این قبرستان مرده آرزوهای فرزندان آدم ـ را با قدوم احیاگرِ آن کس که آمدنش را وعده فرموده ای، زنده و اهل آن را سرزنده گردان!.
خدایا! سالهاست، دنیا دوستی و آرزوهای پست و کوچک دنیوی، دلهای ما را که روزگاری قدمگاه تو بوده اند، میرانده است؛ و ما امروز مردگانی هستیم که به زندگی در قبور متحرکمان خو کرده ایم. آرزوی، زیارت وجه زیبای خودت را، شورآفرین قلبهایمان کن!
خدایا! زبانم لال، اگر روزی آرزوی دیدار و پابوسی امامم را به گور بردم، منت گذار و لحظه ای او را بر مزارم عبور ده! «تا به بویش ز لحد رقص کنان برخیزم».
برای مشاهده مجله شبانه اینجا کلیک کنید